Ο θησαυρός της σαμιώτικης φύσης...

...τη επιμελεία Γιώργου Φάκα(φίλου και συνάδοντα )ένα μόνο, ελάχιστο δείγμα των όσων έχει ανακαλύψει, συλλέξει, φωτογραφίσει και επεξεργαστεί ο Γιώργος, χρόνια τώρα, περιοδεύων τα βουνά της Σάμου. Ο Γιώργος-με καταγωγή από την Πρώτη Σερρών-έχει κάνει σκοπό της ζωής του, να μην αφήσει είδος ορχιδέας και γενικά άνθους, χωρίς καταγραφή(και διάσωση, γιατί όχι) και η διαβίωσή του επί πολλά χρόνια στο νησί, μας τιμά (και μας αναδεικνύει, γιατί όχι)...
...΄Ετσι και τώρα, που μου έστειλε και με χαρά(και υποχρέωση γιατί όχι) δημοσιεύω την Δακτυλόριζα του Πυθαγόρα, για την οποία έχω επισυνάψει το mail του:

Μοναδικό και εξαιρετικά σπάνιο είδος νησιώτικης ορχιδέας του γένους Dactyloriza.
Το λατινικό της όνομα είναι DACTYLORIZA PYTHAGORAE
Συγκαταλέγεται στις σπανιότερες της Ευρώπης καθώς πρόσφατα πιθανολογήθηκε ακόμα και η εξαφάνιση της.Εχει εντοπιστεί μόνο στη Σάμο και συνυπάρχει με την Dactyloriza romana μόνο που ανθίζει λιγο αργότερα και φέρει κάποια μοναδικά χαρακτηριστικά οπως τα ωχρορόδινα άνθη, την αραιά στίξη τους και το ιδιαίτερα εύρωστο πλήκτρο. Σχηματίζει αραιούς αλλα υγιείς πληθυσμούς σε πολύ επιλεγμένες περιοχές του Καρβούνη στα δάση της μαύρης πεύκης .Ανθίζει στο τέλος Ιουνίου.

Είναι απόλυτα προστατευμένο είδος της Ελληνικής χλωρίδας και συμπεριλαμβάνεται στα είδη της διεθνούς σύμβασης για το εμπόριο των ειδών της αγριας πανίδας και χλωρίδας που κινδυνεύουν με εξαφάνιση(CITES).

Εντοπίστηκε απο τον Γιώργο Φάκα τον Ιούνιο του 2007

Είμαι λυπημένος...

...Σήμερα το μεσημέρι, κάποιος απρόσεκτος, απ΄ αυτούς που τρέχουν ακόμα κι εκεί που δεν τους παίρνει, μου σκότωσε τη γάτα, την ΄Ελσα μου. Την είχα 9 χρόνια κοντά μου, σαν το τρίτο μου παιδί και μια που έχω δυό αγόρια, αυτή ήταν η κόρη μου, έτσι τη φώναζα τις περισσότερες φορές. Πριν από χρόνια, τέτοια εποχή το 2002 μου την είχαν ξαναχτυπήσει, στο κεφάλι και πάλι όπως τώρα, αλλά η βλάβη ήταν αναστρέψιμη. Επί 3 μήνες την τάϊζα με κουτάλι και σύριγγα γιατί δεν μπορύσε να φάει, μέχρι που ανάρρωσε και άρχισε πάλι το σεργιάνι της.... Και σήμερα βγήκα στο δρόμο και την βρήκα αιμόφυρτη να ψυχορραγεί. Λίγα μόνο λεπτά κράτησε και έκανα τη καρδιά κόμπο να την "τακτοποιήσω" . Είμαι πολύ λυπημένος γιατί ήταν μέλος της οικογένειας τόσα χρόνια, γιατί ήταν καλή αν και λίγο παράξενη σαν γυναίκα, γιατί μ΄αγαπούσε υπερβολικά, γιατί κι εγώ την αγαπούσα. ΄ Ηταν η ΄Ελσα μου.
{Στη φωτό η ΄Ελσα στην αγκαλιά του μικρού μου)

Ελληνική εβδομάδα(;)χωρίς αυτοκίνητο

Μ΄άρεσε προχτές η Ευρωπαϊκή Ημέρα χωρίς Αυτοκίνητο και κυρίως ο εορτασμός της από μας τους νεο-Ελληνες. Τζάμπα οι μετακινήσεις με τα μαζικά μέσα μεταφοράς(τα 3 μ παλιά σήμαιναν άλλα πράματα για όσους θυμούνται) αλλά όλοι προτίμησαν τα Ι.Χ. τους, σιγά μην ενδώσουν σε άσεμνες προτάσεις της εξουσίας(Ελληνικής τε και Ευρωπαϊκής)...
...κι αφού λοιπόν γιορτάσαμε δι΄αποχής(από) την Ευρωπαϊκή Ημέρα χωρίς αυτοκίνητο, έρχεται καπάκι η απεργία των τελωνειακών και μας αναγκάζει σε αποχή από το γέμισμα των ρεζερβουάρ, ώστε να εμπεδώσουμε τα καλά του βαδίσματος και τι ωραίο αυτοκίνητο έχουμε, αφού καθόμαστε και το κοιτάμε από απέναντι. Ευρωπαϊκή ημέρα χωρίς αυτοκίνητο εσείς της Ε.Ε; Ελληνική βδομάδα(το μέλλον αόρατον) χωρίς βενζίνη εμείς έτσι για να σας αποδείξουμε ότι σεβόμαστε το περιβάλλον και κάνουμε οικονομία στις εκπομπές ρύπων, όταν δεν έχουμε τι να εκπέμψουμε. Αντε παιδιά, υπομονή κι αυτό θα περάσει και μόλις επιστρέψουν οι τελωνειακοί στην εργασία τους και η βενζίνη στις αντλίες, ρίξτε μερικά μαρσαρίσματα παρατεταμένα, έτσι για το γαμώτο.

"Κυρίες" κάποιας ηλικίας.

Με τη τσίμπλα στο μάτι ως οικοδεσπότες ξυπνήσαμε σήμερα(25/9) και στο-κατ΄ ευφημισμόν- "σαλόνι" μας, στην παραλιακή, υποδεχτήκαμε ένα τσούρμο κυρίες κάποιας εποχής και ηλικίας, όλες φορώντας τα καλά τους, γυαλισμένες...
...όμορφες, φορτωμένες αναμνήσεις, να κουβαλούν εκτός από τα χρόνια τους(και τ΄ αφεντικά τους βεβαίως-βεβαίως), όλα εκείνα τα αξεσουάρ, που χαρακτήριζαν το μοντέλο και τη χρονιά τους...
...στη σειρά, όπως επιβάλλει το σαβουάρ-βίβρ, δίπλα στη θάλασσα, χωρίς ομπρελίνα, κρινολίνα και άλλα σχετικά(ένας μόνο την είχε σκεπάσει αποβραδίς, αλλά αυτός έχασε, την δημοσιότητα της κυρίας του)...
...νωχελικά ξαπλωμένες στις θέσεις που φρόντισαν τα παιδιά του λιμενικού να τους εξασφαλίσουν(μια και το βράδυ που ήρθαν με το F/B ΜΥΚΟΝΟΣ, θα έβρισκαν πάρκινγκ το... πρωί), άλλες με το βλέμμα στον κόλπο του Βαθιού κι άλλες έχοντάς του γυρίσει τα οπίσθια...
...προκαλούσαν τους πρωϊνούς περαστικούς(συνήθως εποχούμενους σε οχήματα με δεκαετιών διαφορά τεχνολογίας) να σταθούν και να τις θαυμάσουν μέσα κι έξω(χωρίς ντροπές πια την σήμερον)...
...και βέβαια οι προετοιμασμένοι καταλλήλως-καλή ώρα- επιδόθηκαν σε πρωϊνή φωτογράφιση που έχει και τον καταλληλότερο φωτισμό, με φόντο -όπως βλέπετε-μια θάλασσα γυαλί κι ένα περιββάλοντα χώρο με την ελαφριά μουντάδα του φθινοπώρου...
...καλωσορίσατε κυρίες μου-ως ευ παρέστητε, όπως θα λέγανε στην εποχή σας- είναι η δεύτερη φορά, που το ράλλυ-αντίκα της ΦΙΛΠΑ γίνεται στο νησί μας, αυτή τη φορά πιο οργανωμένα και διαφημισμένα. Χορηγός βασικός ο ΛΟΥΜΙΔΗΣ με τον Αρχοντικό του καφέ, η μεταφορά από την HELLENIC SEAWAYS με το ΜΥΚΟΝΟΣ και βέβαια οικοδεσπότης ο Δήμος Βαθέος.
Είναι μια ευχάριστη, πλήν και επικερδής νότα στο τέλος του Σεπτέμβρη, το χαρήκαμε και θα το χαρούμε ως την Κυριακή σε όλο το νησί, το χάρηκαν και οι πολλοί ξένοι τουρίστες, που απολαμβάνουν τον ήπιο Σεπτέμβρη μας, με τις βροχούλες του(επίσης ήπιες), τις ζεστές μας θάλασσες και την ησυχία.
Κυρίες μου... ασπαζόμεθα την δεξιά σας(χείρα, μην παρεξηγηθώ).

H εσχάτη των παραστάσεων

΄Ελαβα και δημοσιεύω τα νέα της Θεατρικής Ομάδας Σάμου, που με έχει συμπεριλάβει στους αποδέκτες της(Δυστυχώς φωτογραφία άλλη δεν είχα):

ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΣΑΜΟΥ Σάμος 23/9/2008

Λέσχη Ερασιτεχνών Πρός: M.M.E.

Βαθύ Σάμου, 83100,

Πληρ. Σ. Μάρκου

τηλ. 22730-22289, fax 28966

e-mail: samostheater@gmail.com

«ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΦΡΕΝΑΠΑΤΗΣ»

Την εφετεινή της επιτυχία, την «Φρεναπάτη» του Τόνυ Κούσνερ, θα παρουσιάσει η Θεατρική Ομάδα Σάμου για μία παράσταση την προσεχή Πέμπτη 2 Οκτωβρίου στις 9 μμ στη Λέσχη Ερασιτεχνών. Με το ίδιο έργο η ΘΟΣ θα ταξιδέψει στη Μυτιλήνη συμμετέχοντας στη Συνάντηση Ερασιτεχνικών Θιάσων Αιγαίου που θα διεξαχθεί εκεί από τις 3 έως τις 12 .

Για τη Θ.Ο.Σ.

Ευτυχώς, γλίτωσε το Γκουαντάναμο

Τέλος πάντων αυτοί οι Αμερικάνοι τάχουν παίξει εντελώς(η ανάρτηση του συναδέλφου, μιλάει για χτύπημα μπιέλας), αλλά παράλληλα όμως το "κουφό" τούτο περιστατικό δείχνει τις εμμονές τους για την αρχαία Ελλάδα και τη λάμψη της(άσχετα αν εμείς σήμερα την έχουμε μόνο στον πάγκο για πούλημα σε όσους μας έρχονται). Εκεί που κάθονταν προφανώς όλοι αυτοί οι ακαδημαϊκοί, σοβαροί άνθρωποι, λένε τι να κάνουμε για να κερδίσουμε τα 10΄ λεπτά δημοσιότητας που μας αναλογούν; Δεν στήνουμε μια δίκη του Σωκράτη, να καλέσουμε και ακροατήριο(ποιός ξέρει πόσο πήγαινε η είσοδος) και να βγάλουμε και μια απόφαση να ασχοληθούν μαζί μας μέσα κι όξω από τας ΗΠΑ; Και την έκαναν και απεφάνθησαν ότι είναι αθώος(ευτυχώς γιατί αυτοί με την τρομο-μανία που τους κατέχει, μπορεί να του έβρισκαν κανένα τρομο-κουσούρι και νάχαμε ντράβαλα) ο Σωκράτης και κακώς ήπιε το κώνειο(δυστυχώς μετά από τόσες χιλιάδες χρόνια πλύσεις στομάχου δεν ενδείκνυνται). Πώς το λέει ο συνάδελφος, μπιέλα; Μωρέ στρόφαλο έχουν χτυπήσει αυτοί. Ιδού:

ΠΑΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΧΤΥΠΗΣΕ ΜΠΙΕΛΑ

Παρουσία του πρέσβη της Ελλάδας στην Ουάσιγκτον και κορυφαίων δικαστικών έγινε η αναψηλάφιση της δίκης του Σωκράτη!Έπρεπε να περάσουν 2047 χρόνια για να αθωωθεί ο Σωκράτης σε μια δίκη που έγινε στην Ουάσιγκτον. Τζάμπα τον έβαλαν και ήπιε το κώνιο. Αυτό αποφάνθηκαν οι δικαστές που τον ξαναδίκασαν και αναψηλάφισαν την υπόθεση. Ο κόσμος έχει τρελαθεί και το ξέρουμε. Αλλά με ποιους μάρτυρες; Σήκωσαν τον Πλάτωνα και έδωσε αποκαλυπτικές μαρτυρίες;
Οκτακόσιοι διακεκριμένοι Αμερικανοί νομομαθείς, ακαδημαϊκοί, εμπειρογνώμονες, αλλά και πολλοί θεατές, συγκεντρώθηκαν πριν λίγες μέρες στη μεγάλη αίθουσα παραστάσεων του Σαιξπηρικού Θεάτρου της Ουάσιγκτον για να δικάσουν το Σωκράτη.
Στη δίκη εξετάστηκαν εξ αρχής όλες οι κατηγορίες που βάρυναν το Σωκράτη το 399 π. χ. στην Αθήνα, με σκοπό να αποφανθούν οι σύγχονοι "δικαστές" του αν "είναι" ή όχι αθώος!
Τελικά είπαν ότι ήταν αθώος και μάλλον οι κληρονόμοι του πρέπει να διεκδικήσουν την αποζημίωση. Ψαχτείτε όλοι μήπως έχετε κάποια συγγένεια.

Ολυμπιακή Αεροπορία ή Ολυμπιακές Αερογραμμές;

Τελικά ποιά θα παραδώσουμε, την Αεροπορία ή τις Αερογραμμές; Γιατί έχουν βαλθεί όλοι να λένε για το κλείσιμο της Ολυμπιακής, ενώ αν θυμάμαι καλά είχε μετονομαστεί προ καιρού σε Αερογραμμές. Θα μου πεις εκεί είναι το πρόβλημα ή στην ουσία; Σίγουρα το πρόβλημα είναι τεράστιο με πολλές παραμέτρους και δεν είμαι αρμόδιος να αποφανθώ περί του τι πρέπει να γίνει. Σαν άνθρωπος όμως του κόσμου και της επικαιρότητας, οφείλω να πω ότι η ΟΑ είναι προβληματική εταιρεία, αλλά το θέμα μοιάζει πολύ με τη γνωστή θεωρία της κότας και του αυγού, δηλαδή προβληματική είναι, το κοινό ταμείο πληρώνει τα σπασμένα, αλλά πώς φτάσαμε ως εδώ; Φταίνε οι εργαζόμενοι, φταίνε οι διοικήσεις, φταίει το κράτος που της χρωστάει τα ,αλλιοκέφαλά του(της);
Και οι απόψεις που ακούγονται είναι τόσες που και να θέλεις άκρη δεν βγάζεις. Το υπουργείο έτσι, ο Πατέστος αλλιώς. Και μέσα σε όλες τις απόψεις μου προέκυψε σήμερα το πρωί και ο...Αγοραστός(όχι δεν τον ψώνισα σήμερα με τα Σαββατιάτικα ψώνια, αυτός μου προέκυψε πρωί-πρωί στο Μέγκα, φιλοξενούμενος του πρωινάδικου), βουλευτής της Ν.Δ. που μεταξύ των άλλων είπε για το θέμα της Ολυμπιακής, ότι "η κυβέρνηση της Ν.Δ. με τις προσπάθειές της, αύξησε κατά 700.000 την επιβατική κίνηση της εταιρείας, ενώ επί ΠΑΣΟΚ είχαν μειωθεί κατά πολύ"!!!(ε, μη γεμίσω και τον τόπο θαυμαστικά). Ρε μπας και ήταν Νεοδημοκράτες αυτοί οι 700.000 που άρχισαν ξαφνικά να ταξιδεύουν ενθουσιασμένοι από τη νίκη(το τερπνόν)και παράλληλα έκαναν και τζίρο στην Ολυμπιακή(το ωφέλιμον), για νάχει να λέει κατόπιν ο υπουργός των Μεταφορών. Συγνώμη κ. Αγοραστέ μου, αλλά αυτά που λέτε τ΄ αγοράζετε ή τζάμπα τα παίρνετε;
Αυτό που ξέρω(και θέλω)εγώ, και το γράφω κάτω από την αναμνηστική και αναμνησιακή τούτη φωτογραφία των πρώτων αεροσυνοδών της πάλαι ποτε Ωνασείου Ολυμπιακής, είναι ότι αυτή η χώρα πρέπει να έχει εθνικό αερομεταφορέα, που να πετάει τακτικά και με ασφάλεια, επιδοτούμενο εν ανάγκη για τα ελλειμματικά δρομολόγια προς νησιά και απομακρυσμένες περιοχές (όπως γίνεται με τα λεωφορεία της πρωτεύουσας και τα πλοία της άγονης γραμμής) και από την άλλη να περιορίσει στα απαραίτητα τα λειτουργικά της έξοδα, μέσα από μια σοβαρή, αξιοπρεπή και κοινά αποδεκτή μελέτη βιωσιμότητας. ΄Ολα τα άλλα είναι εκ του πονηρού, ακόμη κι αυτά περί...ανταγωνισμού. Μόλις συρρικνωθεί και εξ αυτού απαξιωθεί η Ολυμπιακή, ένα άλλο μονοπώλιο θα ξεφυτρώσει. Σε τι θα ωφελήσει δηλαδή ο ανταγωνισμός, την Ικαρία, την Αστυπάλαια ή την Κάρπαθο; Αυτά!

REAL ESTATE HELLAS MONI

΄Οποιος έχει αντίρρηση για τον τίτλο της ανάρτησης, ας ρίξει μια ματιά τριγύρω του, να δει πώς(και πόσο)αυξάνονται τα γραφεία του αντικειμένου τούτου, ούτως ώστε να έρθουμε να ταυτιστούμε και σε αυτόν τον τομέα με τα ισχύοντα in America, ή για να θυμηθούμε και την γνωστή φράση της διαφήμισης με τα βερνίκια νυχιών, που λανσάριζε τότε η Υβέτ Τζάρβις (μετέπειτα την λανσάρισε το ΠΑΣΟΚ την ίδια στον Δήμο Αθηναίων, για δείγμα ενσωμάτωσης των αλλοδαπών στη χώρα), που έλεγε "ω νόου έτσι...όπως Αμερική"!
Παντού το εμπόριο της γης, με παρακλάδια του το εμπόριο ελπίδας(για απόκτηση στέγης, πρώτης, δεύτερης ή τρίτης δεν έχει σημασία), το εμπόριο της ψήφου(μία, δύο ή και περισσότερες φορές, λόγω παράτασης εκκρεμοτήτων, δεν έχει σημασία), το εμπόριο φόρων και τελών στη συνέχεια και φυσικά τα μπαξίσια στους διάφορους υπεύθυνους-καρεκλοκένταυρους, προκειμένου να πάρει η στέγη όλα τα απαραίτητα.
Κι από την άλλη βέβαια το σύστημα...το σύστημα της αποκρατικοποίησης της γης σε χαμηλές τιμές και η μεταπώλησή της σε πολλαπλάσιες έως εξωφρενικές. Και μην τα ρίχνουμε όλα στους ηγουμένους(γενικός χαρακτηρισμός) και τα καλογεροπαίδια τους, γιατί σαυτό το αλισβερίσι περί την αγορά της γης συμμετέχουμε όλοι μας, όπως συμμετέχουμε και στην "αρπαγή" κάθε κοινού(δημόσιου) για προσωπική χρήση. Εδώ μιλάμε για πλήρη ιδιωτικοποίηση των πάντων. Ποιές Ηνωμένες Πολιτείες; Η Ελλάδα είναι η μήτρα του καπιταλισμού, παρά τα όποια της προβλήματα(μητρικά). Εδώ ό,τι είναι δημόσιο, δηλαδή είναι όλων, κοιτάζει ο καθένας πώς θα το φάει θα το αρπάξει, πώς θα το σφετεριστεί. Ακούτε που λένε οι περισσότεροι ότι φταίει το κράτος και τι κάνει το κράτος; Κατά βάθος κανένας ΄Ελληνας δεν πιστεύει πως υπάρχει κράτος.
Και φυσικά ένας τέτοιος λαός, με τέτοιες αντιλήψεις αρπακτικές, βολευτικές, ατομικιστικές, έχει και τους ηγέτες και τους διαχειριστές που του αξίζουν. ΄Εχει αυτούς που ψηφίζει. Διότι αν βγει κάποιος για παράδειγμα και θίξει το θέμα της ιδιοκτησίας γης, το θέμα της εκμετάλλευσης της γης, του περιβάλλοντος και γενικά εισάγει νέα ήθη, δεν θα βρει ούτε τον δικό του ψήφο στην κάλπη. Αρα; Καλά κάνουν και επικρατούν τα χρυσόπαιδα. τα βατόπαιδα, τα κομματόπαιδα και γενικά όσοι είναι εγκλιματισμένοι σαυτό που όλοι θεωρούμε ζοφερό, αλλά το ανεχόμαστε ως εκ των ων ουκ άνευ.

Από το ίδιο αίτιο...

...έφυγαν κι οι δυότην ίδια μέρα. Καμμία σχέση ο ένας με τον άλλο, παρά μόνο το ανιδιοτελές του χαρακτήρα θα έλεγα(αυτό βρίσκω σαν κοινό σημείο των δύο ανδρών, αυθαίρετα το διατυπώνω, αλλά το ενστερνίζομαι), αυτό νομίζω ότι τους χαρακτήριζε. Τον μεγάλο καλλιτέχνη Σταύρο Παράβα, που έγραψε τις δικές του σελίδες στο βιβλίο της ιστορίας της τέχνης, που πρόσφερε απλόχερα το ταλέντο του, που ήταν πάντα μπροστά σε ό,τι καλό και τον Γιάννη Σκουλαρίκη, που διετέλεσε υπουργός και σε νευραλγικά πόστα, χωρίς ποτέ να ακουστεί κάτι για το άτομό του, και που μετά, πήγε στην ιδιαίτερη πατρίδα του κι έγινε δήμαρχος συνεχίζοντας την προσφορά της ζωής του.
Πήγαν και οι δυό από ...καρδιά(ανακοπή ή κάτι άλλο άνευ σημασίας), την αρρώστια των ευαίσθητων ανθρώπων(για την ακρίβεια τη μια από τις δυό), αυτών που μπήκαν στον στίβο της ζωής για να τρέξουν όχι για να κάνουν ρεκόρ.
΄Ισως το ταυτόχρονο, το παράλληλο αφιέρωμα στη μνήμη τους, κάποιους να ξενίσει. Πιστεύω όμως, πέρα από την μακάβρια σύμπτωση, ότι αν προσεγγίσει κανείς τους δύο αυτούς ανθρώπους με συναίσθημα και ευαισθησία θα βρει κοινά σημεία. Για όποιον δεν μπορεί να το κάνει, ας μου συγχωρήσει το μοίρασμα της ανάρτησης.

Τόσες μέρες, τόσα χρόνια...

...απ΄το κόσμο απουσίασες! Επτά χρόνια(βρε πώς περνάει ο καιρός)χωρίς τον Στελλάρα, με πληροφορεί-ακριβέστερα με μελαγχολεί-το Σαν Σήμερα και ίσως(λέω ίσως γιατί ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος με τα κανάλια και τις προτεραιότητές τους) δούμε τα τετριμμένα αφιερώματα, με τις ώρες του στον Αγ.Κωνσταντίνο, με το σπίτι του στην Ν.Ιωνία, με τα τραγούδια και τις παρέες των φίλων του.
΄Οχι ότι τα απορρίπτω, ούτε ότι τα σομπάρω, ό,τι έχει ο καθένας δείχνει προκειμένου να τιμήσει τη μνήμη του μεγαλύτερου λαϊκού τραγουδιστή(το λαϊκός στην ουσία του, όχι όπως έχει "κατρακυλήσει" σήμερα), αλλά αυτό που δεν βλέπω, δεν ακούω, είναι κάποιον να βγει και να κάνει μια αναγωγή της εποχής Καζαντζίδη με τη σημερινή και πώς θα έπρεπε να εκφράζεται σήμερα το χάλι αυτής της εποχής που ζούμε(όχι αν εκφράζεται, αλλά πώς θα΄ πρεπε).
Γιατί, μην μου πείτε ότι σήμερα δεν υπάρχουν καημοί, φτώχεια, κατατρεγμοί, απόγνωση, πόνος, άνθρωποι του μόχθου, όλοι αυτοί και όλα αυτά για τα οποία "είπε" ο Στέλιος. Ας είναι όμως, θα τον θυμόμαστε γιατί δεν μας αφήνουν τα τραγούδια του να τον ξεχάσουμε, δεν μας αφήνει ο όγκος και το βάρος της αξίας του, δεν μας αφήνουν οι...συνθήκες.

O βασιλιάς είναι...σχεδόν γυμνός

Να αυτά είναι που σε ωθούν να γίνει αθυρόστομος και να σου λυθούν γλώσσα και ό,τι άλλο υφίσταται...δεμένο(το ζωνάρι ως γνωστόν το έχουμε προ πολλού λύσει κι οι καυγάδες πάνε σύννεφο). Εδώ γίνεται του Βατοπεδίου(εγώ επιμένω ότι γράφεται με "ε" και όχι με "αι", διότι εδώ δεν πρόκειται περί παιδίου ή παιδίων, αλλά περί ενός βατού για λίγους πεδίου και αβάτου όχι μόνο για σας κυρίες μου, αλλά για τους πολλούς και αδαείς) κι ο άλλος Εφραίνεται. Αυτός ο ηγούμενος δεν είναι ίδιος με τον Γιάννη Μαρκόπουλο; Ετσι που τον βλέπω μπρος σε πάνελ, νομίζω ότι θα σηκώσει τα χέρια του και θα ακουστούν τα Ζαβαρακατρανέμια-ίλεος-ίλεος...(που να χωρέσει έλεος σε οικοδομικές δραστηριότητες όμως). Κι από την άλλη...

Ορίστε:

Υπουργός χόρευε μόνο με τα εσώρουχα του!

12:04 12/9 ΕΘΝΟΣ

Ένας υπουργός στην κυβέρνηση της Αυστραλίας αναγκάστηκε να παραιτηθεί επειδή διέρρευσε ότι κατά την διάρκεια ενός πάρτι χόρευε φορώντας μόνο τα εσώρουχα του!

Ο κύριος Matt Brown αναγκάστηκε να παραιτηθεί τρεις μόλις ημέρες μετά την ορκωμοσία του ως Υπουργός Αστυνομίας στην Πολιτεία New South Wales της Αυστραλίας. Η παραίτηση ήταν αποτέλεσμα των πληροφοριών που διέρρευσαν στον τύπο ότι φορώντας μόνο τα εσώρουχα του χόρεψε σε πάρτι που έλαβε μέρος σε γραφείο και ότι επίσης χάιδεψε το στήθος μια γυναίκας βουλευτού! Ο πρωθυπουργός Nathan Rees δήλωσε πως απαίτησε την παραίτηση του υπουργού επειδή τον είχε διαβεβαιώσει ψευδώς πως τίποτα παράξενο δεν είχε συμβεί κατά την διάρκεια του πάρτι. «Όταν παραδέχτηκε πως πράγματι είχε βρεθεί να χορεύει μόνο με τα εσώρουχα του δεν είχα άλλη επιλογή από το να του ζητήσω να παραιτηθεί αμέσως,» είπε ο πρωθυπουργός Nathan Rees. Ο κύριος Matt Brown παραδέχτηκε πως η συμπεριφορά του δεν ήταν αυτή που αρμόζει σε έναν Υπουργό αλλά αρνήθηκε πως «έκανε» απρεπή χειρονομία στην γυναίκα βουλευτή.

Μιχάλης Μπακ

Εδώ έχουν βγει και τα εσώρουχα και κάθε βράδυ απλώνονται στα σχοινιά των τηλε-παραθύρων(τη μέρα τα φοράνε, το βράδυ τα στεγνώνουνε) και απολύσανε εκεί στους αντίποδες, στην μακρινή Αστραλία, τον υπουργό Αστυνομίας(!!!)παρακαλώ, γιατί ήρθε ο άνθρωπος στο τσακίρ-κέφι.

Εν ολίγοις και για να το κλείσω, προσωπικά, θα προτιμούσα να δώ τον κ. Βουλγαράκη για παράδειγμα ,με το σλιπάκι πάνω σε τραπέζι κι από κάτω να του βαράει παλαμάκια όλο το υπουργικό συμβούλιο, παρά να μοστράρει έτσι όπως τώρα με "ράσο" παριστάνοντας τον ...κοσμοκαλόγερο!!!

Ακάκιεεεεε! Τα οικόπεδα να είναι φιλέτα...

Ασφαλώς όταν έγραφες το μανιφέστο και ανέπτυσες τη θεωρία σου Κάρολε, όταν μιλούσες για την υπεραξία, δεν θα είχες υπόψη σου τις οικοπεδικές εκτάσεις, τους αποχαρακτηρισμούς δασών και φυσικά δεν θα φανταζόσουν πως όλα αυτά θα αποτελούσαν "το όπιο" κάποιων ενδεδυμένων το ράσο... Αχ μωρέ Κάρολε, τι τάθελες όλα αυτά να τα εισάγεις και να καινοτομήσεις στην εποχή σου, αφού οι αξίες, οι σταθερές, είναι πάντα ίδιες. Γιατί δεν γινόσουν κι εσύ ένας ηγούμενος(τα εμφανισιακά προσόντα τουλάχιστον τα είχες έν αφθονία, χώρια που τούτη την εποχή θα ήσουν και στη μόδα, μια και πλέον οι περισσότεροι ιερωμένοι είναι και ευτραφείς), να τακιμιάσεις με την νομενκλατούρα της εξουσίας, να τους δίνεις και να σου δίνουνε...
...αυτή τελικά δεν είναι κυβέρνηση συνέλληνες, για νάρθουμε στα σημερινά, αυτή είναι...μονή! ΄Εχει ηγέτη διακοσμητικό και ηγούμενο...ουσιαστικό. Εδώ πλέον ο διαχωρισμός δεν είναι μεταξύ πλουσίων και φτωχών, ούτε μεταξύ προνομιούχων και μη,για να θυμηθούμε λίγο και τον αείμνηστο Αντρέα, που ευτυχώς έφυγε νωρίς(πάντα ήξερε να φεύγει, όπως και να έρχεται αυτός). Εδώ ο διαχωρισμός είναι πια μεταξύ βατοπαιδίων και βαλτοπαιδίων. Πάνε αυτά που ξέραμε, με τους επιχειρηματίες, που χρηματοδοτούσαν τους πολιτικούς, για να κάνουν τις δουλιές τους αργότερα. Εδώ ένας ηγούμενος αποδεικνύεται ότι έκανε καλύτερη δουλειά και μάλιστα όχι κάτω από το τραπέζι, αλλά κάτω από τη...λαδόκολλα!!!
"Είναι πολλά τα λεφτά Εφραίμ" θα έλεγε σήμερα αν ξανάπαιζε εκείνη την αμίμητη σκηνή, ο Σπύρος Καλογήρου(περαστικά του κιόλας, έπαθε εγκεφαλικό). Πάει η επιχειρηματικότητα, πάει η μπίζνα όπως την ξέραμε, την παραμέρισε ο...μοναχισμός!!! ΄Οταν ο Δήμος Μούτσης πριν από σχεδόν 30 χρόνια(το 1979 συγκεκριμένα) έγραφε το "τώρα οδοιπόρος τραβάω για τ΄ Αγιονόρος, αχ τον κόσμο τούτονε τον έχω βαρεθεί", δεν φανταζόταν πού θα φτάνανε τα πράγματα. Τι οικόπεδα 5 λεπτά απ΄την Ομόνοια και τι φως, νερό ,τηλέφωνο, εδώ μιλάμε αν δεν του κόβανε τη φόρα, μέχρι στρατόπεδα, μέχρι τη θάλασσα, μη σας πώ ότι κινδύνευε και η Βουλή να γίνει μεζονέτες!
"Η δύναμη στον άνθρωπο είναι το πορτοφόλι", "καλογεράκι θα γενώ να σώσω τη ψυχή μου", δανείζομαι κάποιους τίτλους από τη μεγάλη δεξαμενή του ρεμπέτικου, στην απέλπιδα προσπάθειά μου να εκφράσω τούτο που ζούμε αυτόν τον καιρό, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι και τα καταφέρνω. Και το ερώτημα που με βασανίζει έντονα αυτές τις μέρες,δηλαδή μετά και την ομιλία του πρωθυπουργού στην ΔΕΘ(όχι ρε, ο πρωθυπουργός δεν έχει μούσι και φοράει κοστούμι), είναι γιατί να έχουμε πρωθυπουργό και υπουργικό συμβούλιο, γραμματείς και φαρισαίους διάφορους;
Γιατί να μας κυβερνάει ένας ηγούμενος μετά του ηγουμενοσυμβουλίου, και από κει που μας έχει μείνει η ρετσινιά του απέραντου φρενοκομείου, να γίνουμε ένα απέραντο βατοπέδιο, μια μονή περιφραγμένη ένα πράμα, να έχουμε όλοι δουλειά στις οικοδομικές της δραστηριότητες , γιατί δηλαδή δεν δίνουμε τη χώρα αντιπαροχή σαυτόν τον ηγούμενο να μας την πουλήσει στο τάκα-τάκα(γιατί δηλαδή να την πουλήσει κομμάτι-κομμάτι ο Αλογοσκούφης, καλύτερος μεσίτης είναι;)

Πάμε βόρεια...

Κι αφού περιγράψαμε το οδοιπορικό μας στις πόλεις της Β. Ελλάδας, τις ομορφιές τους, τη καλωσύνη των ανθρώπων τους, τα προβλήματα τα κυκλοφοριακά τους και ό,τι άλλο μας προέκυψε, ας εκθέσουμε και τον προβληματισμό μας. Γιατί και εκεί πάνω βόρεια υπάρχει γκρίνια(σπορ εθνικού επιπέδου άλλωστε) και εκεί πάνω οι άνθρωποι αγωνιούν για τις πόλεις τους, για τον τόπο τους, μεμψιμοιρούν για την ανικανότητα, όπως την αντιλαμβάνεται ο καθένας, των αιρετών κάθε βαθμίδας θεωρούν συγκρίνοντας καλύτερη πόλη ή περιοχή αυτή των άλλων και ότι η δική τους υστερεί, ότι δεν πάει καλά, ότι χάνει ο τόπος τους με την πάροδο του χρόνου...Και ως ένα σημείο δεν έχουν άδικο. Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω τις τοπικές συνθήκες, τις ηγεσίες, τι "παίζει" σε κάθε περιοχή και φυσικά τι και τις πταίει, όμως η μεμψιμοιρία είναι σαν τις ιώσεις, εξαπλώνεται σαν επιδημία και συγκεκριμενοποιείται κατά περιοχή. Πέρα από τις όποιες τοπικές ή καμιά φορά και τοπικιστικές αντθέσεις, αυτό που εισέπραξα εγώ σαν επισκέπτης και παρατηρητής ήταν αυτό το...γενικότερο κι ήταν αυτό που με ανησύχησε και με προβλημάτισε, μέχρι να το φέρω εδώ σε αυτό το μπλόγκ...
...Στη Βόρεια Ελλάδα όλα και όλοι πάνε πιο...βόρεια ...Τι θέλω να πω; Οι επιχειρήσεις πάνε πιό βόρεια για φτηνότερο κόστος, οι καταναλωτές το ίδιο για τους ίδιους λόγους. Κι η Βόρεια Ελλάδα θα ρωτήσετε; Αποβιομηχάνιση, θα σας απαντήσω, η γεωργία, ο βασικότερος παραγωγικός κλάδος ευτελίζεται συνεχώς και περισσότερο, το κόστος παραγωγής αυξάνεται και του προϊόντος η τιμή μειώνεται, ο τομέας των υπηρεσιών εξαπλώνεται, αλλά αν συρρικνώνεται συνεχώς η παραγωγική βάση, για ποιούς θα είναι οι υπηρεσίες, σε ποιούς θα παρέχονται; Σ΄αυτούς που εξ ανάγκης θα φύγουν ή σαυτούς που δεν θα μπορούν να τις πληρώσουν; Θα είναι για τους ανατολικούς του παρελθόντος και τουρίστες του μέλλοντος; Στη περιοχή της Βέροιας για παράδειγμα λειτουργούσαν μέχρι πριν από 10 χρόνια ένα σωρό διαλογητήρια, συνεταιριστικά και ιδιωτικά, που ασχολούνταν με το βασικό προϊόν το ροδάκινο και την τυποποίησή του και την προώθησή του στις αγορές, εσωτερικού και εξωτερικού. Εκεί τα καλοκαίρια δούλευαν, συμπληρώνοντας το οικογενειακό εισόδημα ή "μπάζοντας" για τον χειμώνα, γυναίκες χωρίς μόνιμη απασχόληση, φοιτητές, μαθητές... Σήμερα, λειτουργεί μόνο ένα(1) κι αυτό δεν θα αντέξει για πολύ. Πού πάει το προϊόν; Προωθείται όσο μπορεί σε εγχώρια και ξένες αγορές και το υπόλοιπο αντί για τυποποίηση, πάει στις χωματερές. Οι εύποροι μέχρι πρότινος αγρότες του κάμπου της Ημαθίας, που "αιματοδοτούσαν" την τοπική αγορά, φθίνουν, άλλοι αντιλαμβανόμενοι τις δυσκολίες και το αβέβαιο έως καταστροφικό του μέλλοντος, περιορίζουν τις καλλιέργειές τους ή στρέφονται σε άλλες επιχειρηματικές δραστηριότητες(στις υπηρεσίες που λέγαμε), ενώ τα παιδιά τους επιδίδονται όπως και όλα τα άλλα σε σπουδές με άγνωστο μέλλον, στον τόπο τους.
Δεν είμαι μηδενιστής ούτε και πεσσιμιστής και τα βλέπω όλα μαύρα κι άραχλα. Απλώς κάνοντας με το φτωχό μου μυαλό τις συγκρίσεις χρόνο με το χρόνο της τελευταίας 20ετίας που κρατά η σχέση μου με την Β. Ελλάδα και ειδικά την Βέροια, βλέπω τα πράγματα να χειροτερεύουν, αλλά όχι περισσότερο ή δυσανάλογα με την υπόλοιπη Ελλάδα και ειδικώτερα με τα του νομού Σάμου. Εμείς, πέραν του γενικότερου ξεπεσμού, έχουμε και τα ιδιαίτερα προβλήματά μας που έχουν να κάνουν με τις συγκοινωνίες και προστίθενται κι άλλα τελευταία λόγω της γειτνίασής μας με τα απέναντι παράλια.
Δεν είναι ο σκοπός μου να σας μαυρίσω τη ψυχή, έναν προβληματισμό εκφράζω και επιθυμώ να μοιραστώ μαζί σας διαδικτυακώς. Ως γνωστόν Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ, μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει και ξανά προς τη δόξα τραβά... Αυτό που νομίζω είναι κοινή επιθυμία και πόθος κρυφός, είναι...αν αυτό που περνάμε είναι ξαπόσταμα, να τελειώσει όσο γίνεται γρηγορότερα.

Με νταούλια και ζουρνάδες...

...η τρίτη ηλικία το ρίχνει έξω... Εκεί στον Αγ.Νικόλα της Νάουσας, αφήνοντας πίσω τα φλάουτα και τα παιδιά που τα έπαιζαν κάτω από τα πανύψηλα πλατάνια, περνώντας τη γέφυρα, ερχόμαστε πιο κοντά στις εγκαταστάσεις, διότι θέλετε η μουσική από τα φλάουτα, θέλετε ο χώρος, η εξοχή, η ευωχία από το όλο σκηνικό μας άνοιξε την όρεξη για πέστροφα...
...η οποία φέρνει μαζί κι άλλα. Τον ζουρνατζή, τον νταουλτζή και...το κέφι εκ των μακεδονικών ασμάτων... Κι αφού τα όργανα έβαλαν μπροστά, ευκαιρίας δοθείσης, περί ορέξεως ουδείς λόγος, ο μήνας που έχει εννιά και το αβέβαιο του μέλλοντος...
...το παραπλεύρως εστιαζόμενο ΚΑΠΗ τόριξε στο χορό, με τα όργανα αγκαζέ(και LIVE) , τα οποία έναντι του ομαδικού αντιτίμου επιστράτευσαν όλες τις τις γνωστές μελωδίες, από το "Σαγαπώ γιατί σαι ωραία", το "Μήλο μου κόκκινο", μέχρι τα"Δώδεκα ευζωνάκια" και "Το καραβάκι", άσματα όχι μόνο για τροφίμους ΚΑΠΗ, αλλά για όλους μας που αποτελούν την παράδοση και τη συνέχειά μας. Χορτάσαμε μουσική λοιπόν στον Αγιο Νικόλα, χορτάσαμε πέστροφες, χορτάσαμε καθαρό και φιλτραρισμένο αέρα, χορτάσαμε μάτια, αυτιά και στόμαχο τι άλλο να ζητήσουμε από τη ζωή μας; Ναι ξέρω, υπάρχει κάτι ακόμα, που είναι κι αυτό θέμα διάθεσης. Και με όλο τούτο το σκηνικό που περιέγραψα, ακόμα κι αν είσαι μέλος ΚΑΠΗ, η θεωρίες περί αφλογιστίας ανατρέπονται.

Για μας κελαηδούν τα...φλάουτα!

Είναι έμπνευση, είναι απόλαυση, είναι έκπληξη τόσο ευχάριστη όσο ο περιβάλλων χώρος, όσο το νερό που τρέχει, όσο οι μουσικές που ακούγονται. Στον Αγιο Νικόλα Νάουσας, πασίγνωστο θέρετρο της περιοχής, με την Αραπίτσα(το ποτάμι) να κυλά, με τις πέστροφες να κολυμπούν στα νερά του, με τις πάπιες να τσαλαβουτούν στις λιμνούλες, κάτω από τα πανάρχαια πλατάνια και τα πεύκα, περιδιαβαίνοντας τα δρομάκια του αλσύλλιου, σου έρχονται στ΄ αυτιά μελωδίες...
...στην αρχή το παρεξηγείς ελαφρώς, λες βάλανε ηχεία μέσα στο άλσος και παίζουν μουσική, μέχρις ενός σημείου αταίριαστο με τον χώρο....
...και ξάφνου, απέναντί σου βλέπεις παιδιά με φλάουτα, κάτω από τα δέντρα, με αναλόγια και παρτιτούρες μπροστά τους, να είναι οι δράστες των εξαίσιων ακουσμάτων που συνοδεύουν τη βόλτα σου...΄Οπως η μικρούλα στην πάνω φωτογραφία, που χρησιμοποιεί το νιούτσικο(σαν κι αυτή) δεντράκι για αναλόγιο, αμέσως μετά την ανθοσύνθεση που βλέπεις μπροστά σου...
...δεν ξέρω ποιός το σκέφτηκε κι αν επι-βραβεύτηκε η έμπνευσή του, πάντως πολύ το απολαύσαμε με την παρέα μου, αν και δεν έλειψαν γενικά οι μουσικές σε αυτόν τον ευλογημένο τόπο, που ευτυχώς κρατιέται ακόμη αλώβητος παρά την τουριστική υπερεκμετάλλευση.

Στας Σέρρας!!!

Κι από τη Βέροια και τον γάμο, στας Σέρρας-όχι για πουρνάρια-αλλά για ανεύρεση τσαρδακίου(στέγης)του υιού που πέρασε στα εκεί ΤΕΦΑΑ, μια και η επιδίωξή του ήταν να γίνει γυμναστής, ως ασχολούμενος παιδιόθεν με τον αθλητισμό(πώς ήμουν εγώ για όσους με ξέρετε; Ε, καμία σχέση).
Οι Σέρρες είναι μια μικρομεγαλούπολη με τα συνήθη προβλήματα παρόμοιων, μικρότερων ή μεγαλύτερων αυτής πόλεων, δηλαδή, τα αυτοκίνητα έχουν εκτοπίσει τους ανθρώπους, τους έχουν στριμώξει γενικώς, μέχρις πλήρους εξοντώσεών τους. Τι να γίνει, δεν φταίνε ως γνωστόν αυτά, αλλά αυτοί που τα έχουν, που τα οδηγούν, όπως τα οδηγούν, που τα σταθμεύουν όπως τα σταθμεύουν και που αγανακτούν αλλά τίποτα δεν κάνουν.
Οι Σέρρες όμως είναι ένα μεγάλο χωριό όσον αφορά την ψυχοσύνθεση των ανθρώπων της, την αγνότητά τους, αυτό το λεγόμενο "κιμπαριλίκι" που-ευτυχώς-δεν το αλλοτρίωσε καμία πρόσμιξη και κανένας επηρεασμός...
...θα μου πεις σε δυό μέρες έκανες έρευνα κι έβγαλες και συμπέρασμα; Καταρχήν, είμαι φυσιογνωμιστής, έτσι και σταμπάρω άνθρωπο για καλό, δεν πρόκειται να υπάρξει τίποτα περί του αντιθέτου...Δεύτερον και σημαντικότερο:Αυτό που παίζει ρόλο και που καθορίζει τις σχέσεις των ανθρώπων, είναι η πρώτη εντύπωση. ΄Αμα πηγαίνεις σε μια πόλη, άγνωστος και "ξένος" και με την πρώτη ερώτηση, αντιμετωπίζεις μια καλωσύνη και μια καταδεκτικότητα μέχρις υποχρεώσεως, πρέπει να είσαι φύσει δύσπιστος για να ψάχνεις περαιτέρω τους ανθρώπους. Αυτό ένοιωσα κι εγώ. Από τη συνάντησή μου το πρώτον με έναν φίλο-φίλου, που "σκίστηκε" να με εξυπηρετήσει, αυτό έγινε και με όσους άλλους συγχρωτίστηκα αυτές τις δυό μέρες. Από κει και μετά βέβαια έρχεται η Βάσω, φίλη μου από παλιά(πόσο δεν θα πω, δεν είμαστε δα και για το αρχαιολογικό μουσείο), που μου άνοιξε το σπίτι της, κι ακολουθεί και η δια ζώσης γνωριμία, που ανέφερα και στην προηγούμενη ανάρτηση, με την Αριάδνη(οι φωτογραφίες είναι από το μπλογκ της ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ) και τον άντρα της τον Θεολόγη, που εμπλούτισαν την "συλλογή" Σερραίων φίλων, ακόμα δεν πήγα...
...οι Σέρρες είναι τελικά μια όμορφη πόλη, με φωνές, με μουσικές, με απέραντους δρόμους, με ομορφιές εντός και εκτός, με χαρά θα τις επισκεφτώ ξανά σε λίγες μέρες και πιστεύω ότι το τέκνο μου θα περάσει καλά τα επόμενα 4 χρόνια εκεί. Το ίδιο πιστεύω κι εγώ μεταβαίνων κατά διαστήματα, διότι όπως μου είπε ο φίλος Πέτρος, εκεί στον Αη-Γιάννη(όπου και τα ΤΕΦΑΑ) αλλά και σε διάφορα έτερα σημεία, το τσίπουρο είναι σε συνεχή ροή και οι παρέες, όπως σε κάθε περιοχή αυτής της χώρας, συνεχίζουν την συγγραφή της ιστορίας. Αμήν!!!

Βρε καλώς τα παιδιά!!!

Αφού οδηγήσαμε στα δεσμά, εντάξει εις γάμου κοινωνίαν, με παπά και με κουμπάρο τα δύο τούτα λαμπρά τέκνα(ο γαμπρός ανεψιός της συζύγου μου, άρα και δικός μου)...
...τον Τίμη(εκ του Τιμόθεος), που απολαμβάνει εδώ για λίγο ακόμη την παρέα των γονιών του του Θεόφιλου και της Κατερίνας...
...και την Τασούλα, από την εξίσου όμορφη ΄Εδεσσα, που βρέθηκε στη Βέροια κι έδεσε με τα δεσμά που λέγαμε το δικό μας το παιδί, εκ σφοδρού έρωτος...΄Ολα τούτα διαδραματισθέντα στην πανέμορφη Βέροια, με τα ωραία της παλιάς πόλης
...μαζί και με τα πολλά, όπως κάθε πόλη της Βορείου Ελλάδος, αυτοκίνητά της, μέχρι σημείου αδιαχωρήτου...
...αποχαιρετήσαμε, μετά συνοδείας γλάρων την όμορφη και χιλιοτραγουδισμένη Θεσσαλονίκη χθες Παρασκευή 5/9 το απόγευμα...
...είπαμε γεια στον Λευκό Πύργο(μεταξύ μας καθόλου λευκός, προς το σταχτί έρχεται ένα πράμα), την πλατεία Αριστοτέλους και τα "στενά, παλιά Λαδάδικα..."(αείμνηστε Μάριε)...
...και επιβιβαζόμενοι στο φέρον το όνομα του μεγάλου Κρητικού ποιητή Βιτσέντζου Κορνάρου, πλοίο...
...μέσω της γειτονικής Χίου, ήρθαμε σήμερα πίσω στα πάτρια, προσπαθώντας να βάλουμε σε τάξη ένα σωρό πράγματα κι από Δευτέρα...δουλειά!
Η όλη περιγραφή είναι σύντομη, γιατί οι εντυπώσεις από την περιοδεία στα Βόρεια, ήταν πολλές και θα τις εκθέσω σε δόσεις τις επόμενες μέρες. Αυτό που πρέπει να πω και ενδιαφέρει ίσως και τους συν-μπλόγκερς, αλλά και τους φίλους που με επισκέπτονται και συνέχισαν όσες μέρες έλειψα, 17 για την ακρίβεια(αλήθεια τι επισκεψιμότητα ήταν αυτή αγαπητοί μου, περιμένατε να φύγω, για να μου κάνετε τόσες επισκέψεις και να μη μπορώ να προσφέρω το κατιτίς μου; Αυτό που δοκίμασα σαν εμπειρία(ευχάριστη δεν θα πει τίποτα) και θέλω να τη μοιραστώ, είναι ότι στις Σέρρες, για τις οποίες δεν έχω φωτογραφίες, θα έχω όμως ιδιαίτερο κεφάλαιο στις μελλοντικές μου αναρτήσεις γιατί έζησα δύο συγκινητικές μέρες, στις Σέρρες λοιπόν γνώρισα δια ζώσης πλέον και είδα ολοζώντανη μια φίλη που επικοινωνούμε εδώ και κάποιους λίγους μήνες διαδικτυακά, την δημοσιογράφο Αριάδνη Παπαφωτίου(Μπλόγκ: ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ, στους συνδέσμους μου) και πολύ χάρηκα καταρχήν που μια "εικονική" φιλία έγινε ζωντανή(θα μπορούσα να πω ότι πήρε σάρκα και οστά, αν δεν κινδύνευα να παρεξηγηθώ περίπου ως υπερφίαλος).
Αυτά τα λίγα περί την επιστροφή στα πάτρια και το τέλος της περιπλάνησης βόρεια, αναλυτικότερα και περισσότερα σε επόμενες αναρτήσεις.
ΚΑΛΩΣ ΣΑΣ ΒΡΙΣΚΩ ΑΔΕΡΦΙΑ ΚΑΙ ΚΑΛΟ ΧΕΙΜΩΝΑ ΔΕΝ ΛΕΩ, ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΣΤΕΚΕΙ...ΜΕΤΕΩΡΟΛΟΓΙΚΩΣ!!!