Πάμε βόρεια...

Κι αφού περιγράψαμε το οδοιπορικό μας στις πόλεις της Β. Ελλάδας, τις ομορφιές τους, τη καλωσύνη των ανθρώπων τους, τα προβλήματα τα κυκλοφοριακά τους και ό,τι άλλο μας προέκυψε, ας εκθέσουμε και τον προβληματισμό μας. Γιατί και εκεί πάνω βόρεια υπάρχει γκρίνια(σπορ εθνικού επιπέδου άλλωστε) και εκεί πάνω οι άνθρωποι αγωνιούν για τις πόλεις τους, για τον τόπο τους, μεμψιμοιρούν για την ανικανότητα, όπως την αντιλαμβάνεται ο καθένας, των αιρετών κάθε βαθμίδας θεωρούν συγκρίνοντας καλύτερη πόλη ή περιοχή αυτή των άλλων και ότι η δική τους υστερεί, ότι δεν πάει καλά, ότι χάνει ο τόπος τους με την πάροδο του χρόνου...Και ως ένα σημείο δεν έχουν άδικο. Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω τις τοπικές συνθήκες, τις ηγεσίες, τι "παίζει" σε κάθε περιοχή και φυσικά τι και τις πταίει, όμως η μεμψιμοιρία είναι σαν τις ιώσεις, εξαπλώνεται σαν επιδημία και συγκεκριμενοποιείται κατά περιοχή. Πέρα από τις όποιες τοπικές ή καμιά φορά και τοπικιστικές αντθέσεις, αυτό που εισέπραξα εγώ σαν επισκέπτης και παρατηρητής ήταν αυτό το...γενικότερο κι ήταν αυτό που με ανησύχησε και με προβλημάτισε, μέχρι να το φέρω εδώ σε αυτό το μπλόγκ...
...Στη Βόρεια Ελλάδα όλα και όλοι πάνε πιο...βόρεια ...Τι θέλω να πω; Οι επιχειρήσεις πάνε πιό βόρεια για φτηνότερο κόστος, οι καταναλωτές το ίδιο για τους ίδιους λόγους. Κι η Βόρεια Ελλάδα θα ρωτήσετε; Αποβιομηχάνιση, θα σας απαντήσω, η γεωργία, ο βασικότερος παραγωγικός κλάδος ευτελίζεται συνεχώς και περισσότερο, το κόστος παραγωγής αυξάνεται και του προϊόντος η τιμή μειώνεται, ο τομέας των υπηρεσιών εξαπλώνεται, αλλά αν συρρικνώνεται συνεχώς η παραγωγική βάση, για ποιούς θα είναι οι υπηρεσίες, σε ποιούς θα παρέχονται; Σ΄αυτούς που εξ ανάγκης θα φύγουν ή σαυτούς που δεν θα μπορούν να τις πληρώσουν; Θα είναι για τους ανατολικούς του παρελθόντος και τουρίστες του μέλλοντος; Στη περιοχή της Βέροιας για παράδειγμα λειτουργούσαν μέχρι πριν από 10 χρόνια ένα σωρό διαλογητήρια, συνεταιριστικά και ιδιωτικά, που ασχολούνταν με το βασικό προϊόν το ροδάκινο και την τυποποίησή του και την προώθησή του στις αγορές, εσωτερικού και εξωτερικού. Εκεί τα καλοκαίρια δούλευαν, συμπληρώνοντας το οικογενειακό εισόδημα ή "μπάζοντας" για τον χειμώνα, γυναίκες χωρίς μόνιμη απασχόληση, φοιτητές, μαθητές... Σήμερα, λειτουργεί μόνο ένα(1) κι αυτό δεν θα αντέξει για πολύ. Πού πάει το προϊόν; Προωθείται όσο μπορεί σε εγχώρια και ξένες αγορές και το υπόλοιπο αντί για τυποποίηση, πάει στις χωματερές. Οι εύποροι μέχρι πρότινος αγρότες του κάμπου της Ημαθίας, που "αιματοδοτούσαν" την τοπική αγορά, φθίνουν, άλλοι αντιλαμβανόμενοι τις δυσκολίες και το αβέβαιο έως καταστροφικό του μέλλοντος, περιορίζουν τις καλλιέργειές τους ή στρέφονται σε άλλες επιχειρηματικές δραστηριότητες(στις υπηρεσίες που λέγαμε), ενώ τα παιδιά τους επιδίδονται όπως και όλα τα άλλα σε σπουδές με άγνωστο μέλλον, στον τόπο τους.
Δεν είμαι μηδενιστής ούτε και πεσσιμιστής και τα βλέπω όλα μαύρα κι άραχλα. Απλώς κάνοντας με το φτωχό μου μυαλό τις συγκρίσεις χρόνο με το χρόνο της τελευταίας 20ετίας που κρατά η σχέση μου με την Β. Ελλάδα και ειδικά την Βέροια, βλέπω τα πράγματα να χειροτερεύουν, αλλά όχι περισσότερο ή δυσανάλογα με την υπόλοιπη Ελλάδα και ειδικώτερα με τα του νομού Σάμου. Εμείς, πέραν του γενικότερου ξεπεσμού, έχουμε και τα ιδιαίτερα προβλήματά μας που έχουν να κάνουν με τις συγκοινωνίες και προστίθενται κι άλλα τελευταία λόγω της γειτνίασής μας με τα απέναντι παράλια.
Δεν είναι ο σκοπός μου να σας μαυρίσω τη ψυχή, έναν προβληματισμό εκφράζω και επιθυμώ να μοιραστώ μαζί σας διαδικτυακώς. Ως γνωστόν Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ, μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει και ξανά προς τη δόξα τραβά... Αυτό που νομίζω είναι κοινή επιθυμία και πόθος κρυφός, είναι...αν αυτό που περνάμε είναι ξαπόσταμα, να τελειώσει όσο γίνεται γρηγορότερα.