Τόσες μέρες, τόσα χρόνια...

...απ΄το κόσμο απουσίασες! Επτά χρόνια(βρε πώς περνάει ο καιρός)χωρίς τον Στελλάρα, με πληροφορεί-ακριβέστερα με μελαγχολεί-το Σαν Σήμερα και ίσως(λέω ίσως γιατί ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος με τα κανάλια και τις προτεραιότητές τους) δούμε τα τετριμμένα αφιερώματα, με τις ώρες του στον Αγ.Κωνσταντίνο, με το σπίτι του στην Ν.Ιωνία, με τα τραγούδια και τις παρέες των φίλων του.
΄Οχι ότι τα απορρίπτω, ούτε ότι τα σομπάρω, ό,τι έχει ο καθένας δείχνει προκειμένου να τιμήσει τη μνήμη του μεγαλύτερου λαϊκού τραγουδιστή(το λαϊκός στην ουσία του, όχι όπως έχει "κατρακυλήσει" σήμερα), αλλά αυτό που δεν βλέπω, δεν ακούω, είναι κάποιον να βγει και να κάνει μια αναγωγή της εποχής Καζαντζίδη με τη σημερινή και πώς θα έπρεπε να εκφράζεται σήμερα το χάλι αυτής της εποχής που ζούμε(όχι αν εκφράζεται, αλλά πώς θα΄ πρεπε).
Γιατί, μην μου πείτε ότι σήμερα δεν υπάρχουν καημοί, φτώχεια, κατατρεγμοί, απόγνωση, πόνος, άνθρωποι του μόχθου, όλοι αυτοί και όλα αυτά για τα οποία "είπε" ο Στέλιος. Ας είναι όμως, θα τον θυμόμαστε γιατί δεν μας αφήνουν τα τραγούδια του να τον ξεχάσουμε, δεν μας αφήνει ο όγκος και το βάρος της αξίας του, δεν μας αφήνουν οι...συνθήκες.