Με νταούλια και ζουρνάδες...

...η τρίτη ηλικία το ρίχνει έξω... Εκεί στον Αγ.Νικόλα της Νάουσας, αφήνοντας πίσω τα φλάουτα και τα παιδιά που τα έπαιζαν κάτω από τα πανύψηλα πλατάνια, περνώντας τη γέφυρα, ερχόμαστε πιο κοντά στις εγκαταστάσεις, διότι θέλετε η μουσική από τα φλάουτα, θέλετε ο χώρος, η εξοχή, η ευωχία από το όλο σκηνικό μας άνοιξε την όρεξη για πέστροφα...
...η οποία φέρνει μαζί κι άλλα. Τον ζουρνατζή, τον νταουλτζή και...το κέφι εκ των μακεδονικών ασμάτων... Κι αφού τα όργανα έβαλαν μπροστά, ευκαιρίας δοθείσης, περί ορέξεως ουδείς λόγος, ο μήνας που έχει εννιά και το αβέβαιο του μέλλοντος...
...το παραπλεύρως εστιαζόμενο ΚΑΠΗ τόριξε στο χορό, με τα όργανα αγκαζέ(και LIVE) , τα οποία έναντι του ομαδικού αντιτίμου επιστράτευσαν όλες τις τις γνωστές μελωδίες, από το "Σαγαπώ γιατί σαι ωραία", το "Μήλο μου κόκκινο", μέχρι τα"Δώδεκα ευζωνάκια" και "Το καραβάκι", άσματα όχι μόνο για τροφίμους ΚΑΠΗ, αλλά για όλους μας που αποτελούν την παράδοση και τη συνέχειά μας. Χορτάσαμε μουσική λοιπόν στον Αγιο Νικόλα, χορτάσαμε πέστροφες, χορτάσαμε καθαρό και φιλτραρισμένο αέρα, χορτάσαμε μάτια, αυτιά και στόμαχο τι άλλο να ζητήσουμε από τη ζωή μας; Ναι ξέρω, υπάρχει κάτι ακόμα, που είναι κι αυτό θέμα διάθεσης. Και με όλο τούτο το σκηνικό που περιέγραψα, ακόμα κι αν είσαι μέλος ΚΑΠΗ, η θεωρίες περί αφλογιστίας ανατρέπονται.