Επιδημίες, πανδημίες και... αποδημίες

ΕΠΙΔΗΜΙΕΣ, ΠΑΝΔΗΜΙΕΣ ΚΑΙ… «ΑΠΟΔΗΜΙΕΣ» ΤΟΥ ΖΩΙΚΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ

Αν δεν επρόκειτο για θέματα υγείας που ακουμπάνε όλους και δημιουργούν εύλογη ανησυχία (αλλά δεν χρειάζεται και πανικό), θα τα προσπερνούσαμε σαν αποκυήματα τηλεοπτικής φαντασίας και θεμάτων ντόρου για θεαματικότητα. Αλλά είναι τόση η παραφροσύνη που δεν ξέρεις πώς να φερθείς και πώς να αντιμετωπίσεις κάθε φορά την επιδημία ή την πανδημία και η λογική αποδημεί στο χάος των καιρών.

Στην αρχή ήταν το σύνδρομο Κρόϊτσφελτ-Γιάκομπ, επί το λαϊκότερο «Νόσος των τρελλών αγελάδων» (το σύνδρομο της στάμπας που δεν εξαιρεί ούτε ανθρώπους, ούτε ζώα), με το αιωρούμενο ερώτημα αν μεταδίδεται ή όχι στον άνθρωπο και πώς. Μετά ήρθαν οι γρίπες… καταρχήν των πουλερικών ή των πτηνών γενικότερα, που μεταδιδόταν σίγουρα στον άνθρωπο και ξεκίνησε από τα Ασιατικά βάθη, εξαπλούμενη και προς εμάς τους ανεπτυγμένους δυτικούς, αλλά θερίζοντας τους υπανάπτυκτους συνήθως… και τώρα μας ήρθε από την άλλη μεριά του κόσμου, από το Νιού Μέξικο, η γρίπη των χοίρων, με την γνωστή εξέλιξη και την κατάκτηση της επικαιρότητας...

Ποια άλλα ζώα μένουν να μας μεταδώσουν την ασθένεια από την οποία προσβλήθηκαν; Θα μπορούσε να μας βρει το «καρακούσι» των αλόγων (ασθένεια των αρθρώσεων), το συνάχι των αιγοπροβάτων, το φτάρνισμα των στρουθοκαμήλων, η καταρροή των λεοπαρδάλεων…

Το ερώτημα είναι αν μας δουλεύουν και ποιοι… Καταρχήν δεν πρέπει να μας μένει καμία αμφιβολία για την εξέλιξη των πραγμάτων, όταν σαν σύγχρονοι καταναλωτές γνωρίζουμε πώς λειτουργεί η αγορά και τι τρώμε εμείς, πόθεν προέρχεται και τι τρώνε τα ζώα που στη συνέχεια τρώμε εμείς. ΄Όταν ζώα που τρεφόταν παραδοσιακά κι από της εμφανίσεώς τους επί της γης με συγκεκριμένες τροφές ταΐζονται με πτώματα άλλων ζώων και με χημικές τροφές που κανείς δεν γνωρίζει τα συστατικά τους, τι περιμένουμε να γίνει; ΄Όταν κάθε τι που προσεγγίζουν τα ζώα (κι εμείς μέσα) είναι μολυσμένα με κάθε είδους ουσία που παράγουν οι χημικές βιομηχανίες, τι εξέλιξη μπορεί να έχει η ζωή μας, παρά επιδημίες, πανδημίες και τελικά αποδημίες.

Το τελικό συμπέρασμα, που έχει να κάνει και με τον σχεδόν «ρατσιστικό» χαρακτηρισμό των ασθενειών αυτών που αναφύονται κατά καιρούς είναι ότι όλες αυτές οι επιδημίες, πανδημίες και άλλες, είναι «ασθένειες του ανθρώπου», γιατί από την ανθρώπινη δραστηριότητα προέρχονται κι ας αφήσουμε τους εύκολους προσδιορισμούς «γρίπη των πτηνών, των αγελάδων, των χοίρων» κλπ. Ας το εμπεδώσουμε μια κι έξω, ότι η φύση όταν λειτουργούσε μόνη της χωρίς τις επεμβάσεις μας και όπου ακόμη μπορεί να λειτουργήσει έτσι, αυτορυθμίζεται και ισορροπεί μια χαρά. Την ανισορροπία και όλα τα κακά εξ αυτής εμείς την φέρνουμε, εμείς είμαστε οι αίτιοι για τις «τρελές» αγελάδες, τα γριπιασμένα πτηνά και χοιρινά, εμείς είμαστε η πανδημία της καταστροφής του πλανήτη, της χλωρίδας του, της πανίδας του, της ζωής μας.

Ρεμπέτικο, δεύτερη ζωή!

Η Κούλα Καραμηνά παρουσιάζει με φόντο τα "ρεμπετάκια" των Μυτιληνιών

Το συγκρότημα του Μ. Πάππου επί σκηνής

ΗΡΑΙΑ-ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΑ

΄Οποιος παρακολούθησε (κι ήταν τόσοι πολλοί) το αφιέρωμα στους Κ.Ρούκουνα, Οδ.Μοσχονά και Θαν.Ευγενικό, στην πλατεία των Μυτιληνιών, στα πλαίσια του φεστιβάλ Ηραία-Πυθαγόρεια 2009, θα συμφωνήσει στην διαπίστωσή μου ότι ναι, το ρεμπέτικο έχει δεύτερη ζωή! Σίγουρα όχι με τη μορφή της πρώτης του ζωής, οι κοινωνικές συνθήκες είναι άλλες σήμερα, διατηρώντας όμως αυτή την δύναμη ψυχικής προσέγγισης, ξεφεύγοντας από το φολκλόρ κι από τις αρχειακές μορφές, γιατί ακριβώς το ρεμπέτικο και το λαϊκό τραγούδι είναι θεμελιωμένο μαζί με την ψυχοσύνθεση του ΄Ελληνα, είναι το σίδερο στις κολώνες του.

Ο καπτα-Γιάννης επί το έργον!

΄Όταν μικρά παιδιά τραγουδούν ό,τι τραγούδησε ο Σαμιωτάκης, ο Οδυσσέας το αηδόνι, ο Θανάσης ο λυρικός, σίγουρα εκτός από την παραπάνω διαπίστωση, θα νοιώσει καλύτερα, θα νοιώσει ότι υπάρχει συνέχεια, ότι δεν χάθηκαν όλα βορά στον καιάδα της ομοιομορφίας. ΄Όταν στη συνέχεια άκουσε από το σχήμα του Μανώλη Πάππου, τον Βουλαρίνο και τον Μέρμηγκα θα κατάλαβε ότι αυτό το μέταλλο δεν θα οξειδωθεί ποτέ από την υγρασία των καιρών…

Κατάμεστη η πλατεία

Κεντρική πλατεία Μυτιληνιών Τετάρτη 29 Ιουλίου, βραδάκι και η μάχη δίνεται για την εξασφάλιση θέσης καθημένου, όπως γράφανε και στα λεωφορεία παλιά. Κι αυτό τι δείχνει; Ακριβώς τη δίψα του κόσμου για ψυχαγωγικές εκδηλώσεις ποιότητας, εμμονή στις παραδοσιακές μορφές ψυχαγωγίας, εκτίμηση των καλών προσπαθειών, ανάγκη για αντάμωμα και καλή παρέα.

Η ορχήστρα που συνοδεύει τα "ρεμπετάκια" των Μυτιληνιών

Στο πάλκο μαζί με τον Πάππο και τους άλλους μουσικούς κι ο δικός μας Μανόλης Βουλαρίνος, με την γνήσια λαϊκή φωνή και έκφραση, που σίγουρα αδικείται στα στενά τείχη του νησιού, αλλά που σαν επιλογή και στάση ζωής δείχνει ακριβώς αυτή την αυθεντικότητα των λαϊκών καλλιτεχνών, των ψυχαγωγών της κοινωνίας, που είναι παντού και πάντα στις χαρές της. Ξάφνιασμα και η φωνή του Μέρμηγκα, μας θύμισε φωνές κλασσικές του ρεμπέτικου και του λαϊκού τραγουδιού, τα τσακίσματα της φωνής του ήταν απανωτά κύματα που δρόσιζαν την αισθητική μας και συγκλόνιζαν την ψυχή μας, εκφράζοντας την ανάγκη μας για αυθεντικότητα των ακουσμάτων.

Σ΄ ευχαριστούμε Μανώλη Σκάρο, δάσκαλε με τα υπέροχα παιδιά σου, σ΄ ευχαριστούμε Μανώλη Πάππο, Βουλαρίνο, Μέρμηγκα και τ΄ άλλα παιδιά, σας ευχαριστούμε κυρίες και κύριοι του Πνευματικού Κέντρου Δήμου Πυθαγορείου για τις συνεχόμενες εκπλήξεις σας, είστε καταπληκτικοί όλοι σας.

Ο ζεστός μήνας Ιούλιος...

... δροσίζει αν είσαι σε πλατεία(Κουμέϊκα) με καλή(Μουσική)Παρέα και δροσερά ποτά...

... όταν δείχνεις τις ομορφιές της Σάμου, αλλά και τις αλλοιώσεις των ανθρώπινων ενεργειών σε οθόνη παράλληλα με τη μουσική...

... κι όταν άδεις άσματα που(σου) αρέσουν στο ημίφως της βραδιάς του Ιουλίου...

... όταν βλέπεις θεατρικές παραστάσεις αξιόλογες, σαν κι αυτή στο αρχαίο θέατρο, με τον θίασο της Πέγκυς Τρικαλιώτη<<Το θαύμα της ΄Αννυ Σάλιβαν>>...

...με τις ημιτελείς προσπάθειες καθαρισμού των ακτών(τα μαζέψαμε, τα σακουλιάσαμε και τα αφήσαμε φάτσα-κάρτα στην παραλία...
... με ευχάριστα απρόοπτα από κατσικοδιελεύσεις παραλιακές, δίπλα στο κύμα....

... και το παιχνίδι των τράγων κατάγιαλα, σαν φολκλόρ-event, με τους τουρίστες να τρελλαίνονται στη θέα τέτοιων εικόνων κι ας τους κατευθύνουν στα οργανωμένα, γενικώς!

Καλημέρα ομογενή Σαμιώτη, όπου κι αν βρίσκεσαι... όσο ο βοσκός του Μεσόκαμπου θα περνάει το κοπάδι απ΄ τον γυαλό, έστω κι αν το σαλαγάει μιλώντας παράλληλα στο κινητό, να ξέρεις ότι η διαφορετικότητά μας δεν κινδυνεύει από την παγκόσμια κοπαδοποίηση. ΄Οταν εκλείψουν τα κοπάδια με τα γίδια, να ξέρεις ότι θα έχουν γίνει υπάκουο κοπάδι οι άνθρωποι και κάποιοι θα παίζουν το παιχνίδι των τράγων για την επικράτηση.

Αλσος Κουμαραδαίων, χώρος μοναδικός

΄Ηταν μια βραδιά μαγευτική καθ΄ όλα, εκεί στο άλσος των Κουμαραδαίων. ΄Ενας χώρος φυσικά χαρισματικός, με μια θέα μοναδική, φτιαγμένος με μεράκι από ανθρώπους με τον τιμητικό τίτλο του εθελοντή, με ένα σύλλογο ενεργό και δραστήριο, δείγμα υγιούς κυττάρου των μικρών κοινωνιών και μια πρόεδρο υπερδραστήρια οικοδέσποινα με φροντίδα για όλα.

Αν σ΄ αυτά όλα προσθέσετε και την Μουσική Παρέα Σάμου και αφαιρέσετε τα μποφόρ που μείωναν τις αντοχές μουσικών και κοινού, βγαίνει σαν αποτέλεσμα μια νύχτα καλοκαιριού απ΄ αυτές που αξίζει να ζήσει κανείς ξανά και ξανά.

΄Ηταν και η έμπνευση των ανθρώπων του πνευματικού κέντρου του Δήμου Πυθαγορείου, του φεστιβάλ Ηραία-Πυθαγόρεια, που θέλησε να αναδείξει αυτόν τον υπέροχο χώρο, που μακάρι να αξιοποιηθεί κατάλληλα και να αποτελέσει σημείο συνάντησης πολιτισμού και ψυχαγωγίας, γιατί αξίζει να πάει κανείς ως εκεί, για την επαφή με τη ομορφιά της φύσης και την καλοσύνη των ανθρώπων.

Πικροσάββατα (Τζίμη Κουλέα μου λείπεις ήδη)

Ποτέ δεν θέλησα να μάθω ποιος ήταν, προχτές έμαθα το πραγματικό του όνομα, όταν το δημοσιοποίησε ο ίδιος, σεβάστηκα αλλά και μυήθηκα στην ανωνυμία του, για μένα ήταν ο Τζίμης ο Κουλέας, ήταν ο <<ΚΗΠΟΣ έξω από δω>> και <<ο ΚΗΠΟΣ εδώ>>, ήταν η όασή μου στην έρημο της εβδομάδας, ήταν η απόλαυση του Σαββάτου… και αυτό το Σάββατο 11 Ιουλίου ήταν που μου ήρθε ένας κόμπος στο λαιμό… ο ΚΗΠΟΣ σταματάει, ο ΚΗΠΟΣ κλείνει… κλείνει μια επταετία(τι σύνδρομο κι αυτό που μας κατατρέχει δια βίου), κλείνει τον κύκλο του και απολείπεται.

Είναι δικαίωμα ασφαλώς του Δημήτρη Κατσίβα-συγνώμη αλλά δεν μ΄ αρέσει, προτιμώ το Τζίμης Κουλέας, πειράζει;- να σταθμίσει τα του βίου του και να αποφασίσει να εγκαταλείψει τα <<εγκόσμια>> του τύπου, να <<μονάσει>> , να διαβουλευτεί με τον εαυτό του, να βγάλει από τη ζωή του το εβδομαδιαίο άχθος της συγγραφής… τον καταλαβαίνω γιατί το έχω πάθει. ΄Όμως εμένα και πολλών ακόμη φίλων και συναναγνωστών, θα λείψει αυτή η όαση της στήλης του, η βρύση στη διαδρομή της βδομάδας που μας δρόσιζε, τα άνθη και τ΄ αρώματα του κήπου του, τα αιθέρια αποστάγματα της σκέψης του, ο καθαρός ουρανός των απόψεών του, η θαλασσινή αύρα της γλωσσικής του αρτιότητας.

Τα Σάββατα τα δικά μου στο εξής δεν θα είναι τα ίδια, θα έχουν τη πίκρα της απουσίας του, την απώλεια ενός μέλους του τοπικού τύπου, που τον τίμησε(τον τύπο) με την γραφίδα του, του έδωσε άρωμα , θα είναι πικροσάββατα χωρίς τις γεύσεις του.

Να μη χαθούμε σύντροφε Δημήτρη Κατσίβα, συνάδελφε Τζίμη Κουλέα, μη λείψεις για πολύ, να έρθεις ξανά στη παρέα μας, θα σε περιμένουμε, θα έχουμε πάντα μια θέση κρατημένη, βάζοντας απάνω της μια ΣΑΜΙΑΚΗ διπλωμένη στη σελίδα σου, στο <<σινεμαδάκι>> της εβδομάδας μας, μέσα στ΄ αγιόκλημα και στα γιασεμιά… και θα κοιτάμε συνεχώς την είσοδο πότε θα μπεις. Κανόνισε να μην χάσεις πολύ από το έργο…

Σάμος Ιούλιος 2009

Γιώργος Σκαπέτης

΄Ολοι οι καλοί χωράνε...

Η κάτω είσοδος του δημ.κήπου, με το μεράκι του Σταμάτη!

Διανύουμε την καρδιά, του, έτσι και αλλιώς μεγάλου μας καλοκαιριού, κόσμο δεν έχουμε, η γύμνια μας πια είναι ορατή, όχι μόνο δια γυμνού οφθαλμού, αλλά και αισθητή δι΄ όλων των αισθήσεων, της όσφρησης μη εξαιρουμένης… η οποία όσφρηση δοκιμάζεται τις τελευταίες μέρες εδώ παραλιακά λόγω της άπνοιας και των υψηλών θερμοκρασιών της εποχής… από την άλλη στο πολιτικό πεδίο το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης θυμίζει επιχείρηση που ξανοίχτηκε, που έκανε επισφαλείς επενδύσεις και με δεδομένη την αναδουλειά ψάχνει δανεικά και υποκύπτει στις υποδείξεις όλων των διεθνών τοκογλύφων…

Θάλασσα γυαλί και το καμάρι μας πάει πάλι, όπως κάθε πρωί

…στην Ντόϊτσλανγκ ο χερ Χριστοφοράκος απολαμβάνει τις ανέσεις των γερμανικών φυλακών, σε μοναχικό κελί για να μπορεί να ακούει τα σιντιρομ με την ησυχία του και να οργανώνει την μετέπειτα ζωή του(σιγά μην εκδοθεί στην Ελλάδα, δεν τρελάθηκαν να τον φέρουν εδώ να τους σιδερώσει με ατμοσίδερο Ζίμενς, να βάλουν το Μέριτο με το χεράκι τους)…

Δεν ξέρω πώς, αλλά κάθε φορά που φωτογραφίζω βαρκάρη μου προκύπτει ο κυρ-Βαγγέλης ο Νικαριώτης

Κατά τα άλλα, αυτή η νέα εταιρεία δολοφόνων(μακάρι να ήταν η μόνη και ποιος νοιαζόταν), ήταν πολύ οργανωμένη, με άκρες παντού και διεύθυνση από μέσα προς τα έξω… προχωρημένες καταστάσεις… μπήκε λέει ο εγκέφαλος φυλακή ισόβια και εξηρθρώθη η τάδε συμμορία… τι λέτε μωρέ, φυλακίζεται ποτέ ο εγκέφαλος… ή μήπως δεν περνάει το χρήμα στης φυλακής τα σίδερα; Εδώ σου λέει ο άλλος μέχρι και 10 χιλιάρικα θα απαλλοτρίωνε για μια πενθήμερη… όλα έχουν την τιμή τους, διότι άλλη τιμολόγηση έχει η πενθήμερη ενός πρεζονιού ας πούμε, άλλη ενός που είναι μέσα π.χ. για οικονομικούς λόγους κι άλλη η 5νθήμερη του Βλαστού… διότι ο Βλαστός άμα βγεί μπορεί να ξεβλαστώσει κατά τις Σεϋχέλλες(εκεί είχε τάξει στη γυναίκα του ότι θα πηγαίνανε όταν θα έπαιρνε την 5νθήμερη και κάποια στιγμή θα την πάει να μου το θυμάστε, μπορεί να τον περιμένει λίγο μέχρι να κανονίσει την έξοδό του με κανένα ελικόπτερο, αλλά τις Σεϋχέλλες τις έταξε και θα τη πάει)… αλλά ήτανε μέσα ρε παιδί μου όλος ο καλός ο κόσμος(στην κυριολεξία και μεταφορικώς)… αυτός ο Τρομπούκης ας πούμε, σοβαρός επιχειρηματίας και εργολήπτης δημοσίων έργων, που είχε αναλάβει το ξέπλυμα(καλά κι αυτή η κ. Παναγοπούλου βρώμικα τους τάδωσε;) … το επώνυμό του έχει αυτό το αντλητικό… τρομπούκης… αντλούσε κι έστελνε… ήταν και υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος με την τέως πλέον γραμματέα του υφ. Υγείας Σαλμά, στην Αμφιλοχία, η οποία διάβασα ήταν και μέλος του σωματείου Καλιπάτειρα,(είχε κάνει κι εδώ, στον Μαραθόκαμπο το γήπεδο 5Χ5), του οποίου πρόεδρος ποια ήταν ; Η σύζυγος του Παναγόπουλου… τι ωραία έτσι;

Περί οργανωμένου εγκλήματος πολύς λόγος και στα δικά μας

Πάμ΄ παρακάτω, είχαμε δύο μεγαλογεγονότα στο χώρο της σώου και της φουντ μπιζ…

…μια κηδεία-σώου, με πανάκριβο εισιτήριο και δυσεύρετο, οπαδούς να παραληρούν και μόνο για την απόκτησή του και έναν χαμό για την διαχείριση της μεταθανάτιας μπίζνας…

….από την άλλη ο πιο ακριβοπληρωμένος χριστιανός έγινε δεκτός σε σκηνικό ρωμαϊκής αρένας στην Μαδρίτη, ο Κριστιάνο(χριστιανός δεν μεταφράζεται;) Ρονάλντο… όλα αυτά κάτι θυμίζουν, σε κάτι παραπέμπουν… όπως λέει κι ο Δήμος Μούτσης… «οι κερκίδες τι σημαίνουν; ε, καλά, εμείς… να,να,να» … παρακμή και ευτέλεια παρά τα εκατομμύρια ευρώ που αποτέλεσαν στην περίπτωσή του ρεκόρ… είμαι ευτυχισμένος που είμαι ο πιο ακριβοπληρωμένος παίχτης δήλωσε ο Κριστιάνο… μας δουλεύεις ρε φίλε; Πάλι καλά που δεν μας είπες ότι το χρήμα δεν φέρνει την ευτυχία… θα μας κόλλαγες στο γάμα της εστίας…

Και ένας Χαντζόπουλος απίθανος για μοναχους και Μοναχα

Στα τηλεοπτικά βρίσκεται εν εξελίξει μια πανελλαδική προσπάθεια οικογενειακής αποκατάστασης μόνων αγροτών, κάτι σαν πρόγραμμα Μπαλτατζής σε επίπεδο συνοικεσίων… πήρε η κάμερα «τα όρη τα ϊ βουνά», που λέει και το δημώδες άσμα, και ψάχνει εργένηδες αγροτοκτηνοτρόφους, και μας τους παρουσιάζει έναν-έναν, με τις κοτούλες του, τα γουρουνάκια του, τα οπωροφόρα του και τα ελαιόδενδρά του, τη προίκα του εν ολίγοις και φυσικά την προσωπική οντισιόν για το τι γυναίκα θέλει, τι θέλει να έχει και τι θα της χαρίσει εκτός φυσικά από μια ζωή κοντά στη φύση που δεν είναι και λίγο… τώρα αν με ρωτήσετε γιατί αυτό το ενδιαφέρον των καναλιών και την καμπάνια υπό τον τίτλο «έλα βρε Χαραλάμπη να σε παντρέψουμε» ειδικά για αγρότες, ε από κάπου έπρεπε να αρχίσουν και ο χώρος της τηλεόρασης εδώ που τα λέμε δεν προσφέρεται και τόσο για παντρολογήματα, εκτός και οι γάμοι γίνονται εν Τήλω… είδαν κι απόειδαν σου λέει ας πάρουμε τα βουνά και τα λαγκάδια όλο και κάποιους στρέϊτ ανύπαντρους θα βρούμε να κάνουμε τη προξενήτρα…

Αυτά γενικώς…

εντοπίως τώρα είχαμε ένα πρόβλημα με την οπτική ίνα, αν και η τοποθέτησή της είναι από μόνο του θέμα οπτικής ασυδοσίας, και αν νομίσατε-όσοι νομίσατε)ότι τελειώσαμε με τα σκαψίματα πλανάσθε πλάνην οικτράν… οσονούπω η παραλιακή τομή ακόμα δεν «έθρεψε» θα ξανανοιχτεί, διότι ξέχασε ο εργολάβος μια… αρτηρία!!! Αντί για τέσσερις αρτηρίες οπτικής ίνας, έριξε τρεις… ντάξ΄ μωρέ τι έγινε… σιγά τώρα για ένα καλώδιο… ντάξ΄ μωρέ το ξανανοίγουμε, τι έγινε; Ιδού αυτό που λέγαμε για σύστημα φερμουάρ στα δημόσια έργα, αντί να ταλαιπωρούνται κι οι εργολάβοι και οι πολίτες, αν εφευρίσκονταν ένα σύστημα άνοιξε-κλείσε θα γινόταν όλα καλύτερα…

Χαίρετε και καλό καύσωνα!!!

Παραλειπόμενο διαλόγου για το ραδιόφωνο

Κι όμως υπήρξε ένας! ΄Ενας αλλά Λέων του ραδιοφώνου, που πήρε μέρος στον διάλογο που άνοιξα, αλλά(λες και τον "ευλόγησε" ο Μητσοτάκης τον διάλογο) το mail με την τοποθέτησή του δεν έφτασε ποτέ. Κι ευτυχώς που επικοινώνησα τηλεφωνικά μαζί του(χρειάζονται ακόμη οι συμβατικές επικοινωνίες όπως διαπιστώνετε) και έμαθα, έστω και μετά την εξαγωγή των συμπερασμάτων μου, για την τοποθέτησή του, που είναι μία αλλά... και μοναδική. Ιδού λοιπόν τι λέει ο φίλος μου dimi, γνώστης μοναδικός(και το λέω μετά πλήρους γνώσεως) του ραδιοφώνου. Απολαύστε σε λίγες σχετικά γραμμές την ουσία του ραδιοφώνου, την ανυποληψία του(επιμένω) και τις προοπτικές του:

Από τότε που εφευρέθηκε το ραδιόφωνο και για να ακριβολογούμε, από τότε που πραγματοποιήθηκε η πρώτη ραδιοφωνική εκπομπή που απευθύνονταν σε κοινό, το μέσο αυτό χρησιμοποιήθηκε για την κάλυψη ορισμένων κοινωνικών αναγκών. Ακόμα και η αποκλειστική του μονοπώληση από την κρατική εξουσία, κοινωνικές ή προπαγανδιστικές ανάγκες εξυπηρετούσε. Παράδειγμα, το προπολεμικό αγκάλιασμα του μέσου από τα δικτατορικά καθεστώτα της εποχής. Αμέσως μετά, μεσούντος του Β΄ Παγκοσμίου, το ραδιόφωνο -συμμαχικό κυρίως- είχε αποβεί η ελπίδα κάθε αντιστασιακού, αλλά και κάθε δεινά δοκιμαζόμενου από τις πολεμικές περιπέτειες πολίτη. Η δράση των αντιστασιακών οργανώσεων διευκολύνθηκε αφάνταστα από τα παράνομα ραδιόφωνα, αλλά και η πληροφόρηση των κατακτημένων πληθυσμών μέσω αυτών πραγματοποιήθηκε. 20 χρόνια αργότερα, με την επιβολή της στρατιωτικής χούντας στην πατρίδα μας, συμπίπτει και η "χρυσή εποχή" του παράνομου ή "πειρατικού" ραδιοφώνου. Του ραδιοφώνου της γειτονιάς, του ραδιοφώνου του Πολυτεχνείου, που έσπαγε το μονολιθικό κατεστημένο της χουντικής κρατικής ραδιοφωνίας και μετέβαλε σε τρυπητό το επιβεβλημένο απόλυτο σύστημα παραπληροφόρησης. Κι ερχόμαστε στην έκρηξη της "ελεύθερης ραδιοφωνίας" του τέλους της δεκαετίας του 80 και των αρχών του 90, όπου η χώρα μας ζει μια μίνι "ραδιοφωνική επανάσταση" με τους εκατοντάδες "ιδιωτικούς" ραδιοσταθμούς να ξεφυτρώνουν παντού και να ξεφεύγουν τελείως από το άκαμπτο και ακαδημαϊκό ύφος και τον καθωσπρεπισμό του ενός -κρατικού- ραδιοφώνου. Πλουραλισμός παντού στα ερτζιανά, αμεσότητα και οικειότητα απέναντι στον επίσημο ραδιοφωνικό λόγο με την ψυχρή συντηρητική αισθητική. Κι όμως, πολύ γρήγορα διαπιστώθηκε πως ο γεμάτος ελπίδες και δυναμική όρος "ελεύθερη ραδιοφωνία" δεν ταίριαζε στο νέο είδος ραδιοφώνου που δημιουργήθηκε, γιατί εύκολα μετατράπηκε σε "ιδιωτική ραδιοφωνία" με διοικητικά συμβούλια, οικονομικές υπηρεσίες και άλλα τέτοια επιχειρησιακά, που έδειχναν από τότε πού θα κατέληγε η υπόθεση της "απελευθερωμένης" ραδιοφωνίας. Πάντως, την πρώτη εκείνη εποχή και η "ιδιωτική" ραδιοφωνία κάποιες κοινωνικές ανάγκες εξυπηρετούσε: της σφαιρικότητας στην ενημέρωση, της ψυχαγωγίας, της επικοινωνίας, της έκφρασης. Και μπορούμε να πούμε ότι τις υπηρέτησε με συνέπεια, ήθος και πάθος. Κι ερχόμαστε στο σήμερα. Ποιες ανάγκες εξακολουθεί να θεραπεύει το ραδιόφωνο; Την ψυχαγωγία και την ενημέρωση έχει εργολαβικά και μαζικά αναλάβει η τηλεόραση, την επικοινωνία η κινητή τηλεφωνία και την έκφραση το διαδίκτυο. Τι έμεινε τελικά για το ραδιόφωνο; Η ψυχαγωγία και η διαφήμιση! Γι' αυτό και η απαξίωσή του ως μέσου ενημέρωσης. Κι ίσως, αν δεν υπήρχαν ελάχιστοι μαστόροι του ραδιοφωνικού λόγου να κρατούν το ραδιόφωνο ακόμη ζωντανό με το μεράκι και το ταλέντο τους, να είχε ήδη οδηγηθεί στον πλήρη αφανισμό. Μια ιστορία, λοιπόν, 100 χρόνων φτάνει στο τέλος της; Ίσως...Αν η τεχνολογία καταφέρει να απαλλάξει το δικτυακό ραδιόφωνο από την αναγκαστική παρουσία Η/Υ κάνοντάς το εύχρηστο και ευέλικτο, όπως ένα φορητό "τρανζιστοράκι", τότε ίσως να έχουμε μιαν αναβίωση του ραδιοφώνου. Πάντα όμως με ελλοχεύοντα τον κίνδυνο της μηδενικής ακροαματικότητας, αν παραμείνει στη σημερινή του κατάσταση, με τις ατελείωτες μουσικές λίστες τυχαίας σειράς, την απουσία του ζωντανού λόγου και τον καταιγισμό των διαφημίσεων. Κάπου εδώ, μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, συναντάμε και το τοπικό ραδιόφωνο, που δεν μπόρεσε, παρά την αρχική του δυναμική, να σταθεί στα πόδια του αυτόνομο και αρκέστηκε σ' ένα ρόλο κομπάρσου μεγάλων εμπορικών επιχειρήσεων του κέντρου. Η ευκαιρία ν' αποτελέσει έναν ιδιαίτερο φορέα πολιτισμού και πόλο επηρεασμού της τοπικής κοινωνίας υπήρξε, αλλά από αδέξιες κινήσεις ή ηθελημένες επιλογές χάθηκε οριστικά, για να καταντήσει αυτό που όλοι υφιστάμεθα καθημερινά: ένα ραδιόφωνο καρικατούρα, όταν δεν είναι μονίμως φερέφωνο πολιτικών σχηματισμών ή μεγαλοκαναλαρχών. Με τις σημερινές, βέβαια συγκυρίες, δε θα μπορούσε να συμβεί διαφορετικά. Η μικρή τοπική κοινωνία διαθέτει περιορισμένους οικονομικούς πόρους, πράγμα που επηρεάζει και τα τοπικά ραδιόφωνα, που διαγκωνίζονται στη μοιρασιά της έτσι κι αλλιώς μικρής διαφημιστικής πίτας. Κι επειδή τα ραδιόφωνα είναι πολλά σε σχέση με τον πληθυσμό και η πίτα διαρκώς συρρικνώνεται, αναπόφευκτα πλέον έρχεται η υποδούλωση και η εξάρτηση από τους γνωστούς μηχανισμούς που κατέχουν και διακινούν το χρήμα. Έτσι, ένα αποτελεσματικό μέσον, που θα μπορούσε να κρατήσει υψηλά το πολιτιστικό επίπεδο ενός τόπου, που δεν έχει και πολλές άλλες ευκαιρίες, καταντάει φερέφωνο και πιστός αντιγραφέας μιας παρακμιακής κουλτούρας και μιας πλήρως εμπορευματοποιημένης πνευματοκτόνου ιδιωτικής "μπίζνας". Υπάρχει τρόπος να ξαναγυρίσει το τοπικό ραδιόφωνο στη χρυσή εποχή του 87-95 και να ανακτήσει μέρος της αίγλης και σοβαρότητας ως μέσου υπεύθυνου επηρεασμού της τοπικής κοινής γνώμης; Υπάρχει τρόπος ανάσυρσης από την έσχατη ανυποληψία, στην οποία έχει περιέλθει τα τελευταία χρόνια; Υπάρχει, αλλά χρειάζονται "κότσια": ανιδιοτελής προσφορά, απεριόριστη και γνήσια αγάπη για το μέσον και τον τόπο και ανυπόκριτος ενθουσιασμός... Ένας μόνο άνθρωπος -κατά το ένας κούκος- δεν μπορεί να κάνει πολλά πράγματα. Δύο, τρεις όμως, κάτι μπορούν να καταφέρουν. Μια παρέα με κοινά ενδιαφέροντα, ένας πολιτιστικός φορέας, ένας σύλλογος, θα μπορούσαν να ξεκινήσουν, να λειτουργήσουν και να συντηρήσουν ένα πραγματικό "τοπικό" ραδιόφωνο, μακριά από διαπλοκή, εξαρτήσεις και καπελώματα. Δίχως κερδοσκοπικές βλέψεις και υστερόβουλες σκέψεις αυτοπροβολής. Ένα ραδιόφωνο, που θα κινείται αυστηρά μέσα σε πολιτιστικοκοινωνικά πλαίσια. Ένα ραδιόφωνο από και για την τοπική κοινωνία, που θα ενημερώνει σωστά, θα προβάλλει χωρίς διακρίσεις, θα δίνει μικρόφωνο σ΄όλες ανεξαιρέτως τις απόψεις, θα νοιάζεται πραγματικά για τον τόπο και τους κατοίκους του, θα λύνει προβλήματα, θα χαράζει δρόμους, θα ψυχαγωγεί, θα μορφώνει, θα διασκεδάζει... Μόνο ένα τέτοιο ραδιόφωνο θα καταξιωθεί ξανά στη συνείδηση του πολίτη και θα ξαναπάρει τη θέση που κατείχε πριν την απαξίωσή του εξαιτίας του κομματικού εναγκαλισμού, των κερδομανών επιχειρηματιών του χώρου και της αφελούς και δουλοπρεπούς στάσης των ντόπιων παραγόντων. Κι αν τεθεί το ερώτημα, πώς ένα τέτοιο ραδιόφωνο θα μπορέσει να αντέξει οικονομικά, υπάρχει η απάντηση: με την υποστήριξη και την επιδότηση εκ μέρους της τοπικής αυτοδιοίκησης. Κι αν δεν αρκεί αυτό, ας υπάρξει πίεση, ώστε να θεσπιστεί νέο νομοθετικό πλαίσιο, που θα προβλέπει μεταξύ άλλων και την υποχρεωτική κρατική επιχορήγηση των αμιγώς τοπικών ραδιοφώνων, που δε θα ξοδεύουν τον περισσότερο ραδιοφωνικό τους χρόνο σε αναμεταδόσεις μεγαλοκαναλιών του κέντρου! Dimi

(οι φωτογραφίες που συνοδεύουν την ανάρτηση, είναι: η κάτω το εξώφυλλο ενός βιβλίου της "μπούρδας", αφιερωμένο εξαιρετικά σε όλους όσους νομίζουν ότι κάνουν και καλά μόνοι αυτοί ραδιόφωνο και η πάνω ένα σχέδιο από δίσκο βινυλίου, που την αφιερώνω στον φίλο Dimi λάτρη του βινυλίου, αλλά και στο σημερινό ραδιόφωνο και την αναπηρία του)