Ρεμπέτικο, δεύτερη ζωή!

Η Κούλα Καραμηνά παρουσιάζει με φόντο τα "ρεμπετάκια" των Μυτιληνιών

Το συγκρότημα του Μ. Πάππου επί σκηνής

ΗΡΑΙΑ-ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΑ

΄Οποιος παρακολούθησε (κι ήταν τόσοι πολλοί) το αφιέρωμα στους Κ.Ρούκουνα, Οδ.Μοσχονά και Θαν.Ευγενικό, στην πλατεία των Μυτιληνιών, στα πλαίσια του φεστιβάλ Ηραία-Πυθαγόρεια 2009, θα συμφωνήσει στην διαπίστωσή μου ότι ναι, το ρεμπέτικο έχει δεύτερη ζωή! Σίγουρα όχι με τη μορφή της πρώτης του ζωής, οι κοινωνικές συνθήκες είναι άλλες σήμερα, διατηρώντας όμως αυτή την δύναμη ψυχικής προσέγγισης, ξεφεύγοντας από το φολκλόρ κι από τις αρχειακές μορφές, γιατί ακριβώς το ρεμπέτικο και το λαϊκό τραγούδι είναι θεμελιωμένο μαζί με την ψυχοσύνθεση του ΄Ελληνα, είναι το σίδερο στις κολώνες του.

Ο καπτα-Γιάννης επί το έργον!

΄Όταν μικρά παιδιά τραγουδούν ό,τι τραγούδησε ο Σαμιωτάκης, ο Οδυσσέας το αηδόνι, ο Θανάσης ο λυρικός, σίγουρα εκτός από την παραπάνω διαπίστωση, θα νοιώσει καλύτερα, θα νοιώσει ότι υπάρχει συνέχεια, ότι δεν χάθηκαν όλα βορά στον καιάδα της ομοιομορφίας. ΄Όταν στη συνέχεια άκουσε από το σχήμα του Μανώλη Πάππου, τον Βουλαρίνο και τον Μέρμηγκα θα κατάλαβε ότι αυτό το μέταλλο δεν θα οξειδωθεί ποτέ από την υγρασία των καιρών…

Κατάμεστη η πλατεία

Κεντρική πλατεία Μυτιληνιών Τετάρτη 29 Ιουλίου, βραδάκι και η μάχη δίνεται για την εξασφάλιση θέσης καθημένου, όπως γράφανε και στα λεωφορεία παλιά. Κι αυτό τι δείχνει; Ακριβώς τη δίψα του κόσμου για ψυχαγωγικές εκδηλώσεις ποιότητας, εμμονή στις παραδοσιακές μορφές ψυχαγωγίας, εκτίμηση των καλών προσπαθειών, ανάγκη για αντάμωμα και καλή παρέα.

Η ορχήστρα που συνοδεύει τα "ρεμπετάκια" των Μυτιληνιών

Στο πάλκο μαζί με τον Πάππο και τους άλλους μουσικούς κι ο δικός μας Μανόλης Βουλαρίνος, με την γνήσια λαϊκή φωνή και έκφραση, που σίγουρα αδικείται στα στενά τείχη του νησιού, αλλά που σαν επιλογή και στάση ζωής δείχνει ακριβώς αυτή την αυθεντικότητα των λαϊκών καλλιτεχνών, των ψυχαγωγών της κοινωνίας, που είναι παντού και πάντα στις χαρές της. Ξάφνιασμα και η φωνή του Μέρμηγκα, μας θύμισε φωνές κλασσικές του ρεμπέτικου και του λαϊκού τραγουδιού, τα τσακίσματα της φωνής του ήταν απανωτά κύματα που δρόσιζαν την αισθητική μας και συγκλόνιζαν την ψυχή μας, εκφράζοντας την ανάγκη μας για αυθεντικότητα των ακουσμάτων.

Σ΄ ευχαριστούμε Μανώλη Σκάρο, δάσκαλε με τα υπέροχα παιδιά σου, σ΄ ευχαριστούμε Μανώλη Πάππο, Βουλαρίνο, Μέρμηγκα και τ΄ άλλα παιδιά, σας ευχαριστούμε κυρίες και κύριοι του Πνευματικού Κέντρου Δήμου Πυθαγορείου για τις συνεχόμενες εκπλήξεις σας, είστε καταπληκτικοί όλοι σας.