<<Να μην λείψει κανείς>> αυτό μόνο μπορώ να πω και να συστήσω γιαυτή την εκδήλωση. Είναι γνωστό σε όλους και σαν διαπίστωση και σαν αίσθηση, ότι το θέμα <<Ψυχική υγεία>> παραμένει ένα ταμπού, με διάφορες λανθασμένες αντιλήψεις και φόβους, που κρατάνε μακριά από το πρόβλημα πολλούς ανθρώπους, ενώ σαν πρόβλημα είναι πολύ κοντά στον καθένα μας. Γιαυτό, τέτοιες εκδηλώσεις και πρωτοβουλίες ενημέρωσης πρέπει να τις τιμάμε για να μαθαίνουμε και να παραδειγματιζόμαστε, από την κοινωνική προσφορά αυτών των ανθρώπων. ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 30 ΟΚΤΩΒΡΗ 8. 30 ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΣΤΗ ΛΕΣΧΗ ΕΡΑΣΙΤΕΧΝΩΝ.

Εν Μυτιληνιοίς τη 23η Οκτωβρίου 2009

{ Το μουσικό σχήμα επί το έργον}

<<Ο Θεός στ΄ αμπέλια κι εμείς στα βαρέλια>>, ήταν το σύνθημα που εκστόμισε ο παραγωγός Βαγγέλης Πόθος, παίρνοντας τον Γ΄έπαινο, κι ήταν αντιπροσωπευτικό της όλης εκδήλωσης, αφού για πρώτη φορά παρουσιάστηκαν δείγματα της προσωπικής δουλιάς 20 και πλέον παραγωγών κρασιού του χωριού των Μυτιληνιών. Η εκδήλωση διοργανώθηκε από τον Εκπολιτιστικό Σύλλογο Μυτιληνιών, με την παρουσία και Μυτιληνιών από τη Βρίσα της Λέσβου.

{Ο Μυτιληνιός από τη Βρίσα πίνει(;) με το κοκοράκι}

Το τραπέζι είχε απ΄ όλα τα καλά και παραδοσιακά, που ετοίμασαν οι γυναίκες του συλλόγου, όλα σπιτικά, όλα νόστιμα, κρασί άφθονο και την γευσιγνωσία και βαθμολόγηση των υπερτριάντα φιαλών ώστε να αναδειχθεί η νικηφόρα τριάδα ανέλαβαν δύο κυρίες. Η κα Κλουβάτου, σπουδασμένη γευσιγνώστης και η κα Βιολέτα Τριπόδη, δημοσιογράφος, μάλλον εμπειροτέχνης, που δοκίμασαν και κατέληξαν σε 4 επαίνους(η πρώτη θέση μοιράστηκε).

{Η κα Κλουβάτου δοκιμάζει}

Ο Πρόεδρος του Συλλόγου Χρ. Αμουργιανός, ανακοινώνοντας το αποτέλεσμα, υποσχέθηκε βελτίωση την όλης διαδικασίας του χρόνου και την καθιέρωσή της. Ο θεός πάντως φέτος, κατά πως μου είπε ο Βαγγέλης ήταν στ΄ αμπέλια γιατί βγήκαν καλά κρασιά.

Ας είμαστε λοιπόν κι εμείς στα βαρέλια κοντά, απορρίπτοντας φιάλες με αλλότριες ετικέτες.

{Η κα Τριπόδη το μυρίζει όπως ένας καλός γευσιγνώστης}

{Ο Γ΄έπαινος στον Βαγγέλη Πόθο που μας βγήκε πλάγιος σαν ήχος}

{Το τραπέζι με τις "διαγωνιζόμενες" φιάλες}

{Η φιάλη αναζητούσε νονό και ο Γιάννης ψάχνει όνομα}

{Ο Δήμαρχος ρίχνει τις βόλτες του, μετά τη δοκιμή των κρασιών}

{Η κα Τριπόδη, έχει δικαίωμα για χορό μετά την γευσιγνωσία και το ασκεί}

{Ο κ.Πολυκράτης Κωνσταντινίδης σε έναν ομολογουμένως καλό απτάλικο}

Και του χρόνου νάμαστε καλά όλοι!!!

STAG(Ε)-ΩΣΑΜΕ…

Το πρόγραμμα το επονομαζόμενο STAGE, σαν ιδέα-όπως και κάθε ιδέα- ήταν καλή. Επιδοτείται μια επιχείρηση με ένα ποσό μηνιαίως, προκειμένου να προσλάβει έναν εργαζόμενο, για να αποκτήσει αυτός εργασιακή εμπειρία απασχολούμενος ,και στη συνέχεια εφόσον έχει καταρτιστεί, αναλόγως και τις ανάγκες της επιχείρησης θα μπορούσε να συνεχίσει στη δουλειά αυτή ή σε κάποια άλλη ανάλογη. Από την ιδέα και μετά, κάποιοι αετονύχηδες στον ιδιωτικό τομέα εκμεταλλεύτηκαν (το πρόγραμμα και τους εργαζόμενους) την περίπτωση για να επιδοτηθούν χωρίς να συμβάλλουν, ενώ ένας-απ΄ ότι λένε και φαίνεται- όμοιος, στον δημόσιο τομέα(γ.γ. υπουργείου εργασίας;) έπιασε το νόημα, για το πώς μπορεί το εν λόγω πρόγραμμα, να επιδοτήσει την ψηφοθηρία του κόμματος, να δημιουργήσει μια νέα και με ξενικό όνομα μάλιστα(πιο πιασάρικο), δεξαμενή ψήφων, απ΄ όπου διαχρονικά (και στο διηνεκές;) θα μπορεί να αντλείται το βαρύ ύδωρ της εκμετάλλευσης των αναγκών κάθε νέου ανθρώπου και θα ανοίγονται νέες προοπτικές στο εμπόριο ελπίδας, δραστηριότητα στην οποία διαπρέπουν άπαντες οι πολιτικάντηδες και τα άλλα συναφή προς αυτούς επαγγέλματα.

Βρήκαν λοιπόν την φάμπρικα της εφαρμογής και στον δημόσιο τομέα του εν λόγω προγράμματος, για την απόκτηση εργασιακής εμπειρίας και την μοριοδότηση για μελλοντικό διορισμό και… πεδίον δόξης λαμπρόν! Γέμισε το δημόσιο ελπίζοντες σε κάποιας μορφής μονιμότητα, γέμισε το δημόσιο εκλιπαρούντες μια θέση μέσω του προγράμματος, θεωρούμενο προθάλαμο διορισμού, stagωσε ο δημόσιος τομέας από ανασφάλιστους(!!!) απασχολήσσιμους, που έκαναν(και κάνουν) τη δουλειά των μονίμων που λείπουν από παντού, αλλά περιέργως πάλι πολλοί είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι (μια ακόμη ελληνική πρωτοτυπία), και το εμπόριο της ελπίδας, έφερνε όλο και περισσότερα κέρδη στον κομματικό κορβανά, δίνοντας εύσημα στους εμπνευστές του.
΄Ετσι το δημόσιο και συγκεκριμένα το υπουργείο Εργασίας, που εκτός των άλλων έχει την ευθύνη του ελέγχου για την τήρηση των συλλογικών συμβάσεων, της ασφάλισης(ή το ΙΚΑ!) και γενικά της προστασίας του εργαζόμενου, έχε γεμίσει από ανασφάλιστους, συρόμενους και φερόμενους απασχολήσσιμους, που δεν τόλμησαν ποτέ να μιλήσουν φοβούμενοι τη μη ανανέωση της σύμβασης και εξ αυτού την απώλεια του μεγάλου προνομίου, και που τώρα, με την αποφασισμένη κατάργηση άρχισαν κι αυτοί εν χορώ να εμφανίζονται στα κανάλια πίσω από τον εκάστοτε ρεπόρτερ και να διεκδικούν τα δικαιώματά τους, που ποτέ δεν απέκτησαν. Το αποκορύφωμα βέβαια της πολιτικής αλητείας και των μεθόδων που θυμίζουν προαγωγούς, ήταν ότι μέσα στο 2009 ανανέωσαν τις συμβάσεις μόνο των «δικών» τους παιδιών, οι λίστες πήραν κι έδωσαν με την υπόσχεση σε βάθος χρόνου της μετατροπής των συμβάσεων σε αορίστου χρόνου με ασφάλιση κλπ. τουτέστιν τακτικές κινήσεις μάρκετινγκ στο εμπόριο της ελπίδας. Αποτέλεσμα, να γεμίσει το δημόσιο με στρατιές απασχολούμενων (ανέργων στην ουσία) και να προκύπτει τώρα πρόβλημα ακόμη και λειτουργίας υπηρεσιών αν φύγουν με τη λήξη της σύμβασης οι υπάρχοντες.
Και φτάσαμε τώρα(αισίως δεν θα τόλεγα) στην ώρα του «ταμείου», που για την αποκατάσταση της νομιμότητας, της ισονομίας και ισοπολιτείας(και δεν θέλω ειρωνείες, το πρόγραμμα αλλού στόχευε κι αλλού πέσανε τα βλήματα), θα γίνει χαμός, χώρια το σημαντικότερο, ότι κάποιες χιλιάδες νέοι άνθρωποι (από το πρωί σε τρία κανάλια, άκουσα τρία διαφορετικά νούμερα, αποκλίνοντα παρασάγγας μεταξύ τους, 11000 το ένα κανάλι, 28000 το άλλο, 100000 το τρίτο, να βγάλω μέσο όρο;) θα καταχωρηθούν ξανά στις λίστες της ανεργίας (ενώ ως τώρα παρότι άνεργοι καταχωρούνταν στους εργαζόμενους) και ένα ακόμη κοινωνικό πρόβλημα θα ζητά επιτακτικά την αντιμετώπισή του.
Αυτά γίνονται όταν εκτός από την πολιτική χωρίς σχέδιο, συνυπάρχει και η πολιτική απάτη, που καθόλου δεν διαφέρει από την κοινή απάτη και δεν καταλαβαίνω γιατί σε τέτοιες περιπτώσεις να μην εφαρμόζεται ο νόμος και να εξαντλείται σε «κλεφτοκοτάδες» και «μπουγαδοκλέφτες».
Αυτό που επικρατεί τούτη την εποχή είναι η ελπίδα των πολιτών ότι μπορούν να αλλάξουν πολλά πράγματα και να ξεφύγουμε επιτέλους από πρακτικές, μεθόδους και τεχνάσματα του κακού μας παρελθόντος, που μας πόνεσαν, μας δίχασαν, μας έφτασαν στο σημερινό χάλι. Αυτή η ελπίδα δεν πρέπει να χαθεί, ούτε και να γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης ξανά κι ας το προσέξουν καλά οι σημερινοί κυβερνώντες, που τα πρώτα δείγματα γραφής τους κρίνονται ήδη θετικά από μεγάλες πλειοψηφίες πολιτών. Περιθώρια οπισθοδρόμησης δεν υπάρχουν, εκατοστά πίσω μας είναι γκρεμός, στο τσακ σταματήσαμε τα βήματα όπισθεν.

ΞΕΝΙΑ ΑΓΟΡΑΖΕ…

΄Εχει χυθεί πολύ μελάνι τούτο τον καιρό για το θέμα του παλιού ξενοδοχείου, που «κοσμεί» εδώ και δεκαετίες την πόλη μας, και τυγχάνει και πρωτεύουσα του νομού, αλλά διόλου όλο αυτό το χάλι που εμφανίζει, δεν τυγχάνει… τυχαίο! Δεν ξέρω κατά πόσο θα ωφελήσει μια ακόμα γνώμη και άποψη, αλλά αποφάσισα να τη γράψω… κι ας πέσει χάμω.

Αυτό που ποτέ δεν μπόρεσα να εξηγήσω, ίσως γιατί δεν θέλω να καταλάβω και να παραδεχτώ, είναι αυτή η σχέση κεντρικής διοίκησης και τοπικής αυτοδιοίκησης όσο αφορά τα θέματα ιδιοκτησίας διαφόρων κτιρίων, που ακολουθούν χρονοβόρες, δαιδαλώδεις και στις περισσότερες των περιπτώσεων ατελέσφορες διαδικασίες, μην αναφερθώ και σε δικαστικές διαμάχες που υπήρξαν και θύμιζαν τη παροιμία «δυο γάιδαροι μαλώνανε σε ξένο αχυρώνα». Η ιδιοκτησιακή αντίληψη μεταξύ κεντρικής διοίκησης και δήμων ή νομαρχιών, δίνουν την εντύπωση ότι πρόκειται περί ιδιοκτησιών διαφορετικών κρατών, οι παλινωδίες κρατούν χρόνια, οι λύσεις που δίνονται είναι συνήθως μεσοβέζικες και τα αποτελέσματα παρουσιάζουν συνήθως μια εικόνα αντίστοιχη και ανάλογη του… ΞΕΝΙΑ!

Η μοναδική λύση κατά την ταπεινή μου άποψη εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα είναι η ΚΑΤΕΔΑΦΙΣΗ του σκελετωμένου κτιρίου, το άνοιγμα του χώρου, η δημιουργία πάρκου και η ανάδειξη του ιστορικού κέντρου της πόλης, που πρέπει να συνοδευτεί από απαγόρευση της κυκλοφορίας και ΣΤΑΘΜΕΥΣΗΣ στον Αγ. Σπυρίδωνα και την πεζοδρόμηση προοδευτικά όλου του ευρύτερου χώρου.

Η ανακίνηση-με πολλές στροφές-του θέματος από τους ενεργούς εραστές αυτής της πόλης και της εκκίνησης νομικών διαδικασιών, δείχνει τη δύναμη των ενεργών πολιτών όταν οργανώνονται και κινητοποιούνται, όπως και την μεγάλη δυνατότητα που παρέχει το διαδίκτυο και ειδικά το FACEBOOK , που κάποιοι έσπευσαν να κατατάξουν με περισσή απλότητα(γιατί τους χαλάει την ξαναζεσταμένη σούπα που σερβίρουν από υπάρξεώς τους) σε χαβαλέ – ασχολία. Εγώ λέω βέβαια ότι χρειάζεται και ο χαβαλές, όπως χρειάζεται κάθε μορφή ελεύθερης έκφρασης του ανθρώπου, μακριά από τις διάφορες «σκουριές» που τον πολιορκούν.

Αυτό που απορρίπτω μετά βδελυγμίας και που είναι και επικίνδυνο είναι η αδιαφορία, το «αγρόν ηγόραζε», ο ωχαδερφισμός και η ιδιώτευση.

<<Η τυραννία του ηγεμόνα σε μια ολιγαρχία δεν είναι τόσο επικίνδυνη για την κοινωνική ευημερία, όσο η απάθεια ενός πολίτη σε μια δημοκρατία.>>
Σαρλ ντε Μοντεσκιέ
(Γάλλος πολιτικός και φιλόσοφος 18ου αι.)

ΝΟΣΤΑΛΓΩΝΤΑΣ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

Αντικείμενο της σημερινής ανάρτησης η πρωτεύουσα πόλη της Σάμου, το ένδοξο παρελθόν της, το γκρίζο παρόν της και το ζοφερό, όπως διαγράφεται, μέλλον της.
Αυτή η πόλη, για όσους την κατοικούν αδιαλείπτως τουλάχιστον 30-40 χρόνια, ήταν μία από τις ωραιότερες λιμενουπόλεις του Αιγαίου(τουλάχιστον). Με τα νεοκλασικά της, με τα ιδιόμορφης αισθητικής κτίρια, με την πλακόστρωτη παραλία της, τις όμορφες πλατείες της, το μικρό της λιμάνι, τις παραλίες προς τα ανατολικά της.

Μετά, ήρθε η <<ανάπτυξη>> (την διαχωρίζω από την ανάπτυξη που ήταν αναγκαία για την προσαρμογή της στα νέα δεδομένα, στο νέο της ρόλο, στην οικονομική της στροφή προς τον τουρισμό). Κι αυτή η <<ανάπτυξη>> χωρίς μέτρο, χωρίς αισθητική και κυρίως χωρίς «ηθική», την έφτασε , σιγά και προοδευτικά στη σημερινή οικτρή κατάσταση, στην απαξίωση και την υποβάθμιση. Και αυτή η απωθητική σημερινή εικόνα, μπορεί να οφείλεται στους κατά καιρούς και μεγάλα ή μικρά διαστήματα κυβερνήτες της, αλλά δεν είναι άμοιροι ευθυνών οι πολίτες της, οι δημότες της, κι όχι μόνο για το πού έδιναν την ψήφο τους διαχρονικά. Είναι υπεύθυνοι κι αυτοί, γιατί ανεχόταν και ανέχονται, γιατί συνέπρατταν με διάφορους τρόπους στην προοδευτική υποβάθμισή της, γιατί εκμεταλλευόταν την ανοχή, την ανυπαρξία ή το κλείσιμο του ματιού της τοπικής εξουσίας, την εξαγορά της ψήφου τους, για να ικανοποιήσουν τα μικροσυμφέροντά τους σε βάρος της αισθητικής της. Αυτά τα εγκλήματα δεν γίνονται μονομερώς, θέλουν πολλούς συνεργούς και ακόμα περισσότερους ηθικούς αυτουργούς.

Η πρωτεύουσα πόλη λοιπόν έφτασε-κι αυτό είναι κοινή διαπίστωση, δεν «κομίζω γλαύκας»- στα έσχατα όριά της, στον πυθμένα του βαρελιού και τα περιθώρια ανάκαμψής της είναι ελάχιστα με τις ισχύουσες συνθήκες, με την ισχύουσα κρατική μέριμνα, την τοπική ευαισθησία και το ενδιαφέρον των ανθρώπων της. Από τις παρυφές του Θιού, τη Στήνεια και τον Κουμαριώνα, μέχρι το ανατολικό της όριο, τον Κότσικα, οι εικόνες είναι από αντιαισθητικές έως αποκαρδιωτικές. Από πάνω τη σφίγγει σαν αγχόνη ένας περιμετρικός δρόμος, που αναμενόταν δεκαετίες ολόκληρες για να της δώσει ανάσα και διέξοδο και τελικά την περιορίζει αφάνταστα. Από κάτω ασφυκτιά από τις αναδυόμενες οσμές ενός κόλπου στον οποίο θα έπρεπε να καθρεφτίζεται, αλλά το <<τζάμι>> είναι τόσο θολό που έχει πάψει προ πολλού να αντανακλά.

Η βιτρίνα της, η παραλιακή της γραμμή, είναι κατάμεστη από λαμαρίνες κάθε χρώματος, που αν τις δει κανείς από ψηλά, του θυμίζουν παρκινγκ αεροδρομίου. Οι δρόμοι της θυμίζουν βομβαρδισμένες πόλεις της Μέσης Ανατολής, τα σκουπίδια είναι παντού, ακόμη κι εκεί που δεν πάει ο νους, η ασχήμια των κτιρίων της απωθεί κάθε έχοντα αισθητική αντίληψη άνθρωπο, οι κοντινές της παραλίες δεν έχουν καν πρόσβαση για όποιον θελήσει να τις επισκεφθεί, πλην της κεντρικής, που εκτός από την εγκατάλειψη ετών, εσχάτως έγινε αντικείμενο σκανδαλωδών παρεμβάσεων και αλλοίωσης του χώρου της. Το Καλάμι θυμίζει περιοχή ανασκαφών και χωματουργικών ανακατατάξεων, ενώ ο Κότσικας με το ιστορικό μοναστηράκι, τους κέδρους, την αυλή, και την παραλία του, έχει μετατραπεί σε εργοτάξιο ασχημοσύνης, με τις ευλογίες όλων ανεξαιρέτως των ταγών της πόλης και του τόπου ευρύτερα. Οι κατά καιρούς εξαγγελθείσες πανεπιστημιακές σχολές, παρέμειναν στα χαρτιά ή στις ασημί επιτοίχιες πινακίδες και μόνο το μικρό Γκουαντάναμο εξαγγέλθηκε και υλοποιήθηκε τάχιστα.


Η μοίρα που επιφυλάσσεται γιαυτή τη πόλη είναι άραγε αυτή του κέντρου διαλογής των αθλίων της ανατολής και της μαύρης ηπείρου, στο μακρύ ταξίδι τους προς τα μεγάλα <<στρατόπεδα εργασίας>> της δύσης; Και βέβαια μέσα σε όλα τα άλλα, θα πρέπει να προσθέσουμε και τις ελλιπείς συγκοινωνίες, που αφορούν όλο το νησί, αναλογώντας κατά το μερίδιό της και σαυτή τη πόλη.
Σε τι να ελπίζει όποιος γεννήθηκε, μεγάλωσε, έζησε και βιώνει αυτή την κατάσταση άραγε; Δεν είναι φυσικό να νοσταλγεί το μέλλον, αναπολώντας το παρελθόν; Τι προοπτικές δίνουν σήμερα οι κρατούντες για αναστροφή αυτού του αρνητικού κλίματος, αυτής της αρνητικής ενέργειας που έχει κάτσει πάνω απ΄ τη πόλη σαν βαρομετρικό και δεν λέει να διαλυθεί; Ποιος ή ποιοι μπορούν να εγγυηθούν μια καλύτερη πορεία απ΄ αυτή που σήμερα τραβά αυτή η πόλη και την οδηγεί στην πλήρη απόρριψη;
Ο συνδυασμός της διάνοιξης του περιμετρικού δρόμου, της κατασκευής του βιολογικού καθαρισμού, της μεταφοράς του λιμανιού απέναντι και της διαμόρφωσης νέων συνθηκών λειτουργίας της πόλης, σαν όνειρο σε ποια χρονική προοπτική θα πρέπει να το τοποθετήσουμε; Μήπως στην άλλη ζωή, παρέα με τους μωαμεθανούς (που όσο πάνε και αυξάνονται) και τα πιλάφια της; Διαβάζω κατά καιρούς στα μπλόγκ και στον τοπικό τύπο για πρωτοβουλίες που πρέπει να αναληφθούν για την σωτηρία αυτής της πόλης, από ανθρώπους καθ΄ όλα ευαίσθητους και με ανεπτυγμένη την τοπικιστική συνείδηση, αλλά-δυστυχώς- βλέπω να ανακατώνονται και διάφοροι αριβίστες, άνθρωποι που έχουν την μικρή ή την μεγάλη ευθύνη τους για πολλά στραβά της πόλης, που εισχωρούν σαν τους λύκους στην αναμπουμπούλα, εκμεταλλευόμενοι τα αισθήματα των πολλών και πλασάρονται για μελλοντικοί σωτήρες. Κι αυτό είναι το πλέον αποκαρδιωτικό και ανησυχητικό για το μέλλον. Αυτό που μας μένει είναι να νοσταλγούμε το μέλλον, με το νου μας στο παρελθόν και τις εικόνες που χάθηκαν για πάντα και που ευτυχώς διασώζονται για να θυμίζουν και να παραδειγματίζουν.

Παραλειπόμενα εκλογών...

Αυτές οι εκλογές δεν ξέρω αν το παρατηρήσατε, αλλά από την έκβασή τους, προέκυψε μια μάχη γενεών, κάτι σαν φυσική εξέλιξη, χώρια από το <<φύγε συ-έλα συ>> του αείμνηστου Βλάση, το οποίο βέβαια είναι και διαχρονικό και φυσιολογικό… Αμέσως μετά τις εκλογές μας προέκυψαν ένα σωρό νεαροί και νεαρές(κυρίως τέτοιες-σκίτσο Χαντζόπουλου), για την κατάληψη των διαφόρων πόστων στα υπουργεία από τους κερδισμένους, ενώ παράλληλα από τους χαμένους άρχισαν οι αποστρατείες, κάτι σαν φθινοπωρινή φυλλορροή… στρώμα οι παλαιοί της αποχωρούσας παράταξης, οι οποίοι προφανώς μετά την ήττα, έκατσαν και τα μέτρησαν(τα πράγματα και τα χρόνια, κυρίως αυτά)και είδαν ότι αργεί η επάνοδος, δεν τους βγαίνουν, όχι τα κουκιά αλλά ούτε τα ρεβύθια κι αποφάσισαν να κάνουν την ηρωϊκή πλην πένθιμη έξοδο…

…από την άλλη λοιπόν μας προέκυψαν όλα τα μικρά… και κάποιοι μεγάλοι βέβαια, γνώριμοι, εξαιρετέοι και μη, μη πω ονόματα και παρεξηγηθεί κανείς… εύσωμος… κι αντί τα κανάλια να επικεντρώσουν την προσοχή των καμερών τους επί της μπάκας του Παγκάλου π.χ. , τους κακοφάνηκε(από ζήλια, είμαι σίγουρος)το πασουμάκι και το λευκό τζιν της νέας(και ηλικιακώς) υπουργού περιβάλλοντος Τίνας Μπιρμπίλη, που εμφανίστηκε με <<αντισυμβατική>> εμφάνιση και καλά(ήταν υπερσυμβατική η Μαριλίζα, περίσσευε κι αυτηνής και άλλων η συμβατικότητα)… μα νέα υπουργός και περιβάλλοντος είναι ρε παιδιά, με τι θέλατε να εμφανιστεί με μπούργκα; Υπουργός πήγε να ορκιστεί όχι να καρεί μοναχή η γυναίκα… Και να πεις ότι δεν είχαν να ασχοληθούν; Είχαν αλλά το παίξανε υπεράνω…

…π.χ. υφυπουργός Πολιτισμού η ΄Αντζελα(όχι η Δημητρίου βρε), Γκερέκου-Βοσκοπούλου… αλήθεια θα πάρει τον αθλητισμό αυτή; Για να ξέρουμε να ειδοποιήσουμε τον Γεωργίου και τον Μητσικώστα να ετοιμάσουν ατάκες… Τι με πείραξε; Να σας πω την αμαρτία μου; Υπήρχαν τόσοι και τόσες, με πολιτική συγκρότηση, με πολιτική αντίληψη, με <<προυπηρεσία>> στα κοινά, είναι δυνατόν να γίνεται κανείς υφυπουργός λόγω εδαφικών ισορροπιών, ή επειδή έχει ωραία μάτια;… Πολλές λοιπόν οι γυναίκες της κυβέρνησης- ο Γιώργος κι οι γυναίκες του- κι ας ελπίσουμε ότι δεν θα πάθει όσα κι ο Κ. Βουτσάς, στο γνωστό <<20>>…

Στην άλλη μεριά τώρα της επικαιρότητας, την σκούρα, την καλυπτόμενη υπό βαριάς πλερέζας, πάνε για εκλογή νέου αρχηγού(τι να γίνει, έτσι είν΄ αυτά τα πράματα, ο λαός τόχει αποδώσει άπαξ δια παντός: <<εκεί που είσαι ήμουνα κι εδώ που είμαι θάρθεις>>…), και όλα θα ήταν σε φυσική ροή, τουτέστιν Ντόρα, Αβραμό και Σαμαράς, αν δεν προέκυπτε σαν άτι, σηκώνοντας τηλεοπτικό κουρνιαχτό η υποψηφιότητα Ψωμιάδη… κι όχι ότι αμφισβητώ το δικαίωμα του ανθρώπου να διεκδικήσει την αρχηγία του κόμματός του-αν και δεν πιστεύω ότι είναι αυτή η πρόθεσή του-, αλλά φοβάμαι ότι μπορεί να προκύψουν κι άλλες τέτοιες-εν περιθωρίω- υποψηφιότητες και να μην ξέρουν οι εκλέκτορες ποιος αστειεύεται και ποιος σοβαρολογεί…
Βέβαια ακούγονται κι άλλα ονόματα, είτε ως εγγύηση της πολυπόθητης και κλονισμένης ενότητας, είτε ως προτάσεις για την επίσης απαιτούμενη ανανέωση, αλλά ας περιμένουμε και θα δούμε…

Νομίζω όμως ότι η είδηση της εβδομάδας, πέρα από τα μετεκλογικά, είναι αυτή η κωμικομακάβρια περίπτωση στη Κύπρο, που ο κηδευόμενος τελικά ήταν σπίτι του και μάλιστα έτρωγε και μακαρονάδα… αντί να τη φάνε οι τεθλιμμένοι συγγενείς μετά την εξόδιο ακολουθία τη μακαρονάδα να στανιάρουν από τη στεναχώρια, την έτρωγε του καλού καιρού αυτός, την ώρα των γοερών κλαμμάτων…
΄Ετσι είν΄ η ζωή και πώς να την αλλάξεις, φίλε νεοδημοκράτη, άλλοι κλαίνε κι άλλοι γελάνε δηλαδή, πώς να την αλλάξεις με μολύβι και χαρτί, αφού άλλα χαρτιά έπεσαν στη κάλπη και άλλοι, φίλε Πασοκτζή, σταυρώθηκαν δια της μολυβδίδος…

Αυτά ως συμπέρασμα αναγνώστη μου και μην ξεχνάς:

Και μετεκλογικά, κάθε Κυριακή μεσημέρι 12.00-14.00 την εκπομπή ΚΥΡΙΑΚΕΣ ΑΝΟΙΧΤΑ με τον υποφαινόμενο στον ΑΡΜΟΝΙΑ FM 103,2 και από το διαδίκτυο στο www.armoniaradio.gr ή και μέσω της μηχανής www.onradio,gr = σταθμοί Νήσων Αιγαίου= σταθμοί Σάμου= Αρμονία, τα ξέρετε μην τα λέω συνέχεια έτσι;

Κατήφορος... χωρίς λόγια!

ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΙΑ!!!

Εκλογική παρέμβαση…

… του υπογράφοντος(πάνω δεξιά) μπλόγκερ, για τις εκλογές της Κυριακής, κατά κόμμα και κατά περίπτωση.
Κώστας Καραμανλής-Νέα Δημοκρατία, έτσι έχει διαμορφωθεί σ ΄ αυτές τις εκλογές το λογότυπο του κόμματος, συνηθίζεται άλλωστε και με τις ομάδες -του μπάσκετ κυρίως, αλλά όχι μόνο- και τους χορηγούς τους, π.χ .Σκόντα-Ξάνθη, (αυτό μου ήρθε πρόχειρο). Η πιο κουφή περίπτωση κυβερνώντος κόμματος και πρωθυπουργεύοντος -αρχηγού, (και δεν αφήνω κανέναν υπαινιγμό για τον κ. Σουφλιά με τον επιθετικό προσδιορισμό). Διότι πρώτη φορά νομίζω κυβέρνηση, στα δύο χρόνια θητείας της, κι ενώ γ… και δέρνει(και συγνώμη για την… αλήθεια), αποφασίζει να στρέψει το μαστίγιο κατά πάνω της και να το γυρίσει από τον σαδισμό, στον μαζοχισμό(άβυσσος η ψυχή του πρωθυπουργού, τι είναι τελικά ο άνθρωπος…). Κι αφού πήρε την απόφαση για εκλογές, άρχισε να κάνει αντιπολίτευση στην κυβέρνηση(του), και να ζητάει νωπή εντολή σα να λέμε φρέσκα ψάρια(ως γνωστόν τα ψάρια είναι λαχτάρα), για να κάνει στη νέα θητεία, όσα δεν έκανε στην προηγούμενη. Εγώ παρότι δεν υπήρξα ποτέ κομματικά προσκείμενος στην εν λόγω παράταξη, αγαπώ τους ανθρώπους της, όπως αγαπώ όλο τον κόσμο, και συμπάσχω μαζί τους σε αυτή την σύγχυση που τους ήρθε αναπάντεχα. Διότι δεν είναι μικρό πράγμα, να ζητάει ο Άλλος(φτου) εκλογές συνέχεια και να λες εσύ από μέσα σου <<καλά, μ΄ αυτό το πλευρό να κοιμάσαι>> και ξαφνικά να γυρίζει πλευρό ο δικός σου, που μια ζωή όπως έπεφτε έτσι σηκωνόταν και να σου προκύπτουν ρίγη(πάντως όχι συγκινήσεως). Τώρα, όσο για θέσεις κλπ. ας μην επεκταθώ πολύ, γιατί τα δύο μεγάλα κόμματα πλασάρουν καθείς το εμπόρευμά του ως το καλύτερο. Και το εμπόρευμα αυτό λέγεται διαχείριση και ποιος εγγυάται την καλύτερη. Η ΝΔ λοιπόν λέει ότι θέλει νωπή εντολή για να διαχειριστεί καλύτερα την παγκόσμια οικονομική κρίση(όλο την ακούμε, αλλά δεν την βλέπουμε δια γυμνού οφθαλμού, εκτός κι αν είμαστε εντελώς γυμνοί, οπότε ο γυμνός οφθαλμός είναι λεπτομέρεια), χωρίς να μας λύνει την απορία αφού είχε την διακυβέρνηση γιατί δεν συνέχιζε την διαχείριση της κρίσεως, αλλά αντιθέτως δια των εκλογών την επιτείνει(την οικονομική κρίση), και θέτει εαυτόν υπό κρίσιν.

ΠΑ.ΣΟ.Κ.-Γιώργος Παπανδρέου: Εδώ έχουμε αντίστροφη εγγραφή στο λογότυπο, χωρίς να ισχυρίζομαι ότι και σαυτή τη περίπτωση δεν παίζει <<προσκηνιακά>> το γλυκό, χαμογελαστό, γεμάτο κατανόηση πρόσωπο του αρχηγού. Το ΠΑΣΟΚ ζητούσε συνεχώς εκλογές, ισχυριζόμενο ότι όσο αργούν τόσο το χειρότερο(γιαυτό, για την οικονομία, για τη χώρα, τι σημασία έχει;)… κι ο πρωθυπουργός, όπως προανέφερα του την έκανε τη χάρη, παρά τα γκάλοπ και την γενική αίσθηση ότι προπορεύεται στις προτιμήσεις του κόσμου. Το ΠΑΣΟΚ τώρα λέει, υπόσχεται, κόβει φλέβες, ότι θέλει να βγάλει την οικονομία και τη χώρα από τη κρίση, παραθέτει τις μεθόδους και τις επιλογές που έχει κάνει, επιζητώντας την πολυπόθητη αυτοδυναμία, διότι αλλιώς, μια νίκη σκέτη τι να τη κάνει, θα είναι σαν καφές χωρίς ζάχαρη, τουτέστιν απ΄ αυτούς που σερβίρονται προς παρηγορίαν. Βέβαια το ζήτημα παίζεται σχετικά με το παρελθόν ενός εκάστου και πόσο έχει επιβαρύνει το έλειμμα, για το ύψος του οποίου ερίζουν άπαντες. Τώρα το ΠΑΣΟΚ λέει ότι διδάχτηκε από τα λάθη του παρελθόντος, ο Γιώργος προειδοποιεί τους παρατρεχάμενους να μην ράβουν κοστουμάκια(να εμφανιστούν με πιο σπορ εμφανίσεις, με στολή περιπάτου) και τώρα έσκασε και το άλλο μυστικό, ότι δηλαδή η στελέχωση του κρατικού μηχανισμού δεν θα γίνει μόνο από κομματικά στελέχη, αλλά κι από ικανούς άλλων… <<δογμάτων>>(βέβαια τηρουμένων των αναλογιών, όχι ότι θα είναι και θέσφατο). ΄Όλα όσα λέει το ΠΑΣΟΚ κι ο Γιώργος μένει βέβαια να αποδειχτούν εφόσον βγάλει αυτοδύναμη κυβέρνηση και ο καφές είναι καπουτσίνο κι όχι νεροζούμι μνημοσύνου, σε αντίθεση με τη ΝΔ και τον Καραμανλή, που έχει πρόσφατο δείγμα γραφής.

Κ.Κ.Ε. Εδώ δεν έχουμε αλλαγές με το λογότυπο… <<ένα είναι το λογότυπο>>(όπως και το κόμμα), ένα και το μοτίβο, μια ζωή επαναλαμβανόμενο, μια ζωή με την ίδια στόχευση, άσχετα αν υπάρχουν ή όχι απέναντι οι γνωστοί κύκλοι που αποτελούν τον στόχο. Τα ίδια συνθήματα, η ίδια ορολογία, η ίδια μασίβ φρασεολογία, το ίδιο δόρυ μια ζωή κι ο δράκος όχι μόνο να επιζεί, αλλά και να θεριεύει. Η θεωρία των πολλών κομμάτων αλλά των δύο πολιτικών, ή με το κεφάλαιο ή με το λαό, η κεφαλαιώδης διαφορά, εναντίον των δύο μονομάχων, αλλά και των <<συμφωνούντων>>(κάτι μου θυμίζει αυτό σαν παλιότερο, τους <<κομμουνιστές και τους συνοδοιπόρους>>, ένας χαρακτηρισμός που συνόδευε τους ίδιους και τους σημερινούς αντιπάλους τους για δεκαετίες, αλλά αυτά πάνε περάσανε έ;), η θεωρία της απόλυτης αλήθειας και της μοναδικής ορθότητας επιλογών.

ΣΥΡΙΖΑ ( δεν λες τίποτα). Παραλίγο να βγάλουν σύριζα τα ματάκια τους, με τα χεράκια τους, αλλά όπως συμβαίνει σε πολλές περιπτώσεις επικράτησαν οι ψυχραιμότεροι. Απεχώρησε ο ένας απ΄ τους δύο προέδρους κι ο άλλος κατεβαίνει με τον σταυρό στον ώμο, νερώθηκε το κόκκινο κρασί κι έγινε ροζ προς το φούξια και ο Καραμανλής(ναι-ναι ο Καραμανλής) απέτρεψε την διάλυση, δια της προκήρυξης των εκλογών(έτσι για να μη λέτε ότι δεν έκανε τίποτα ο Καραμανλής, ότι έπαιζε πλέϊ-στέϊσον, ότι έπαιζε με τα δίδυμα κι άλλες τέτοιες ανακρίβειες). Τώρα αν με ρωτήσετε περί του τι μέλλει γενέσθαι, περί εισόδου ή μη στη βουλή, περί ποσοστών κλπ. δεν θα αποτολμήσω εκτίμηση, διότι το μούδιασμα τόσων μηνών δεν ξέρω κατά πόσο εξέλιπε και αν η εκλογική γυμναστική έφερε αποτέλεσμα στην κυκλοφορία του αίματος στο εν λόγω κόμμα. Θα δείξει.

ΛΑ.Ο.Σ. Εδώ το λογότυπο δεν έχει καμιά αλλαγή, αλλά εκείνο που <<παίζει>> είναι ο τόνος. Από τη μια το Λάος, που θυμίζει χάος, Σάος(το όρος) και δεν ξέρω τι άλλους συνειρμούς μπορεί να δημιουργήσει κι από την άλλη το Λαός, που προτιμάται από τους ανθρώπους του κόμματος, διότι απλά θυμίζει τον λαό(α, ρε φουκαρά λαέ, μέχρι με κεφαλαία σε γράψανε, αλλά… σε γράψανε… γενικώς). Ο πρόεδρος του κόμματος τούτου, στο ίδιο πάντα στυλάκι(πώς έχω την εντύπωση ότι φοράει εδώ και καιρό το ίδιο κοστούμι; Και δεν ξέρω και γιατί. Επειδή είπε στους δικούς του ο Παπανδρέου να μη ράβουν κοστούμια ή εφαρμόζει την τακτική του Ιωαννίδη, όταν ήταν προπονητής του Αρη και δεν άλλαζε σακάκι για γούρι;), γυρνάει ανά τη χώρα συμπεριφερόμενος περίπου σαν αποκληρωμένος συγγενής της ΝΔ, που δείχνει να κερδίζει τη δίκη για τη νόμιμη μοίρα του, προβαλλόμενος ως και αυτός που θα συμπαρασταθεί στο πένθος της, για την απώλεια της λατρευτής μητέρας όλων, εξουσίας.

ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ-ΠΡΑΣΙΝΟΙ Αυτοί δεν έχουν πρόβλημα λογότυπου, τόχουνε, αλλά ούτε και αρχηγού, μια που η δομή τους διαφέρει από τα συνήθη και είναι πέρα κι απ΄ αυτή του ΣΥΡΙΖΑ. Επέλεξαν έναν να τους εκπροσωπεί, αλλά επειδή ο επικεφαλής των ευρωεκλογών Τρεμόπουλος, έφερε έναν κλονισμό, ένα τρέμουλο, διάλεξαν έναν καλοκάγαθο με απαστράπτον χαμόγελο και εξίσου απαστράπτον επώνυμο, τον κ. Χρυσόγελο, ο οποίος(τον παρακολούθησα) λέει τα πιο θλιβερά πράγματα για το περιβάλλον, για την κλιματική αλλαγή με ένα τρόπο που νομίζεις ότι περιγράφει μια Κυριακή στην εξοχή. Ούτε εδώ δεν μπορώ να κάνω εκτίμηση για την είσοδο ή μη στην κάτω βουλή, τρεμάμενα τα βλέπω τα πράγματα.

Αυτές είναι μερικές εκτιμήσεις, απόψεις, κρίσεις και σχόλια περί τα προεκλογικά. Κι επειδή δεν βλέπω προοπτική να ανεβάζω άλλη ανάρτηση μέχρι τις εκλογές, εύχομαι σε όλους σας ΚΑΛΗ ΚΑΛΠΗ, να εκλεγεί αυτός που θέλετε, οι υποψήφιοι να έχετε όλοι επιτυχία, (ουτοπικό μεν, αλλά εκ βάθους καρδίας η ευχή) και να περάσει κι αυτό να ησυχάσουμε για κανένα χρόνο, μέχρι τις άλλες, να μην έχουμε αναταράξεις και τρέμουλα, γιατί το <<οικοδόμημα>> δεν αντέχει άλλα κουνήματα, μη μας μείνει και δεν ξέρουμε πώς να το συνεφέρουμε.