ΞΕΝΙΑ ΑΓΟΡΑΖΕ…

΄Εχει χυθεί πολύ μελάνι τούτο τον καιρό για το θέμα του παλιού ξενοδοχείου, που «κοσμεί» εδώ και δεκαετίες την πόλη μας, και τυγχάνει και πρωτεύουσα του νομού, αλλά διόλου όλο αυτό το χάλι που εμφανίζει, δεν τυγχάνει… τυχαίο! Δεν ξέρω κατά πόσο θα ωφελήσει μια ακόμα γνώμη και άποψη, αλλά αποφάσισα να τη γράψω… κι ας πέσει χάμω.

Αυτό που ποτέ δεν μπόρεσα να εξηγήσω, ίσως γιατί δεν θέλω να καταλάβω και να παραδεχτώ, είναι αυτή η σχέση κεντρικής διοίκησης και τοπικής αυτοδιοίκησης όσο αφορά τα θέματα ιδιοκτησίας διαφόρων κτιρίων, που ακολουθούν χρονοβόρες, δαιδαλώδεις και στις περισσότερες των περιπτώσεων ατελέσφορες διαδικασίες, μην αναφερθώ και σε δικαστικές διαμάχες που υπήρξαν και θύμιζαν τη παροιμία «δυο γάιδαροι μαλώνανε σε ξένο αχυρώνα». Η ιδιοκτησιακή αντίληψη μεταξύ κεντρικής διοίκησης και δήμων ή νομαρχιών, δίνουν την εντύπωση ότι πρόκειται περί ιδιοκτησιών διαφορετικών κρατών, οι παλινωδίες κρατούν χρόνια, οι λύσεις που δίνονται είναι συνήθως μεσοβέζικες και τα αποτελέσματα παρουσιάζουν συνήθως μια εικόνα αντίστοιχη και ανάλογη του… ΞΕΝΙΑ!

Η μοναδική λύση κατά την ταπεινή μου άποψη εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα είναι η ΚΑΤΕΔΑΦΙΣΗ του σκελετωμένου κτιρίου, το άνοιγμα του χώρου, η δημιουργία πάρκου και η ανάδειξη του ιστορικού κέντρου της πόλης, που πρέπει να συνοδευτεί από απαγόρευση της κυκλοφορίας και ΣΤΑΘΜΕΥΣΗΣ στον Αγ. Σπυρίδωνα και την πεζοδρόμηση προοδευτικά όλου του ευρύτερου χώρου.

Η ανακίνηση-με πολλές στροφές-του θέματος από τους ενεργούς εραστές αυτής της πόλης και της εκκίνησης νομικών διαδικασιών, δείχνει τη δύναμη των ενεργών πολιτών όταν οργανώνονται και κινητοποιούνται, όπως και την μεγάλη δυνατότητα που παρέχει το διαδίκτυο και ειδικά το FACEBOOK , που κάποιοι έσπευσαν να κατατάξουν με περισσή απλότητα(γιατί τους χαλάει την ξαναζεσταμένη σούπα που σερβίρουν από υπάρξεώς τους) σε χαβαλέ – ασχολία. Εγώ λέω βέβαια ότι χρειάζεται και ο χαβαλές, όπως χρειάζεται κάθε μορφή ελεύθερης έκφρασης του ανθρώπου, μακριά από τις διάφορες «σκουριές» που τον πολιορκούν.

Αυτό που απορρίπτω μετά βδελυγμίας και που είναι και επικίνδυνο είναι η αδιαφορία, το «αγρόν ηγόραζε», ο ωχαδερφισμός και η ιδιώτευση.

<<Η τυραννία του ηγεμόνα σε μια ολιγαρχία δεν είναι τόσο επικίνδυνη για την κοινωνική ευημερία, όσο η απάθεια ενός πολίτη σε μια δημοκρατία.>>
Σαρλ ντε Μοντεσκιέ
(Γάλλος πολιτικός και φιλόσοφος 18ου αι.)