After CRISIS what ?

Τώρα, δικαίως θα με πείτε όπως θέλετε, πρωθύστερο, βιαστικό, υπερφίαλο έως και μελλοντολάγνο διαβάζοντας αυτή την ανάρτηση. Ακόμη η κρίση δεν ήρθε καλά-καλά προς τα εμάς(και δεν τη νοιώσαμε ακόμη γιατί εμείς έτσι κι αλλιώς είμαστε σε μια παρατεταμένη κρίση, οπότε η διακύμανση δεν μας γίνεται αισθητή), ακόμη το κλάμα δεν άρχισε, δεν έγινε γοερό, ακόμη δεν άδειασαν καν τα σούπερ-μάρκετ από βασικά προϊόντα(να δούμε τι θα μπάσουμε που ξεμάθαμε οι πολλοί να τρώμε π.χ. όσπρια, το μακαρόνι φαντάζομαι θα πάει με το χιλιόμετρο) κι εγώ ο αμετροεπής νοιάζομαι τι θα γίνει μετα-κρισικώς. Ελάτε όμως που είναι καλό να βλέπουμε μπροστά(πάντα και από ιδεολογία άλλωστε) και με τα όσα διαβάζω φυσικά(σιγά μην το σκέφτηκα μόνος μου) ίσως η μετά την κρίση εποχή να είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για ένα νέο ξεκίνημα, για μια στροφή σε μια καλύτερη ποιότητα ζωής, που δεν θα έχει σαν βάση την υπερκατανάλωση, αλλά θα είναι ουσιαστική, που θα έχει άμεση σχέση με τη φύση και την αρμονική μας συμβίωση μαζί της, με σεβασμό στις αξίες που αυτή μας υποδεικνύει, για μια ζωή με αλληλεγγύη κοινωνική, με μέριμνα για όλες τις εκφάνσεις της καθημερινότητάς μας, με κοινωνική φροντίδα για όσους πραγματικά έχουν ανάγκη, για μια δικαιότερη κατανομή του πλούτου, για άρση αδικιών και στρεβλώσεων. Ορίστε; Ονειρεύομαι; Και πώς αλλιώς παρακαλώ αγαπητοί επισκέπτες του ιστολογίου προχώρησε η ιστορία(ξέρω, ναι, και με πολέμους, αλλά το απεύχομαι), πώς αλλιώς φτιάχτηκαν οι κοινωνίες και οι άνθρωποι συνυπήρξαν κάνοντας τη ζωή τους καλύτερη; Επειδή όμως πολλά είπα Σαββατιάτικα και βράδυ, θέλω σαν κοινωνία του διαδικτύου να μοιραστούμε μαζί το άρθρο του κ.Γιάννη Βούλγαρη, που δημοσιεύτηκε στα ΝΕΑ της 1/11/2008, για το τι μπορεί και τι πρέπει να "γεννήσει" αυτή η κρίση, το οποί σας παραθέτω:

Η περίοδος της ύφεσης είναι καθοριστική για τη μορφή που θα πάρει η κοινωνία

Η κρίση, μαμμή μιας νέας ηγεμονίας

Γράφει ο Γιάννης Βούλγαρης

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: 1 Νοεμβρίου 2008

ΣΕ ΠΕΡΙΟΔΟΥΣ ΚΡΙΣΗΣ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΕΤΑΙ ΓΙΑ
ΝΑ ΦΩΤΙΣΕΙ ΤΗΝ ΟΜΙΧΛΗ ΤΟΥ ΟΡΙΖΟΝΤΑ. ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΤΩΡΑ,
ΕΞΙΣΤΟΡΗΣΕΙΣ, ΑΝΑΠΟΛΗΣΕΙΣ, ΣΥΜΒΟΛΙΚΕΣ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΕΣ
ΚΑΤΑΚΛΥΖΟΥΝ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ
ΜΑΣ. ΔΥΟ ΑΠΟ ΑΥΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΠΙΟ ΣΗΜΑΔΙΑΚΕΣ
Η πρώτη είναι η περιώνυμη πλέον «κρίση του 1929». Αποδείχτηκε πολύτιμη εμπειρία γιατί λειτούργησε αποτελεσματικά σαν καμπανάκι και υπόμνηση. Διδαγμένοι από το παρελθόν, οι κυβερνήσεις και οι κεντρικοί τραπεζίτες έκαναν ακριβώς το αντίθετο από τις καταστροφικές πολιτικές της εποχής 1929-1933. Έδωσαν χρήματα στις τράπεζες, εγγυήθηκαν τις καταθέσεις, απέκρουσαν τον προστατευτισμό και τις αντιδράσεις «ο σώζων εαυτόν σωθήτω», λασκάρισαν τα δημόσια οικονομικά. Ας είναι καλά ο Ρούσβελτ και ο Κέυνς. Αποτέλεσαν τις δύο συμβολικές μορφές που συνέβαλαν καθοριστικά στη διαμόρφωση του δημοκρατικού καπιταλισμού και του κοινωνικού κράτους. Δηλαδή, της μορφής κοινωνικής οργάνωσης που κυριάρχησε μεταπολεμικά. Η δεύτερη κρίση ήταν λιγότερο θεαματική, αλλά παρήγαγε εξίσου μακροχρόνια αποτελέσματα, αντίθετου ιδεολογικά προσήμου. Εκμεταλλευόμενες τις αντιφάσεις και την κρίση του εθνικού κεϋνσιανισμού, τις ανισορροπίες που είχαν επέλθει στο μεταπολεμικό διεθνές νομισματικό σύστημα του Βretton Woods, οι δυνάμεις του νεοσυντηρητισμού- νεοφιλελευθερισμού πραγματοποίησαν τη δική τους «επανάσταση». Με αιχμή τον θατσερισμό και τον ρηγκανισμό, επέβαλαν τον δικό τους μακροχρόνιο κύκλο, τις δικές τους ιδέες και πολιτικές. Σήμερα υποστηρίζεται ευρύτατα ότι αυτός ο κύκλος έκλεισε μέσα στα ερείπια της χρηματοπιστωτικής κρίσης. Θα ήταν ίσως ακριβέστερο να πούμε ότι δημιουργούνται οι συνθήκες ώστε να κλείσει. Όπως η φύση, έτσι και η πολιτική απεχθάνεται το κενό. Για να πεθάνει κάτι πρέπει να φανεί έστω εν σπέρματι το νέο που έρχεται.

Κρίση και ηγεμονία
Όπως φαίνεται από τις δύο σημαδιακές ημερομηνίες, η περίοδος της κρίσης είναι καθοριστική για τη μορφή που θα πάρει η κοινωνία αργότερα. Και στις δύο περιπτώσεις, στη διάρκεια της κρίσης χαράχτηκαν οι πολιτικοί, οικονομικοί και πνευματικοί άξονες πάνω στους οποίους κινήθηκαν οι κοινωνίες για πολλές δεκαετίες. Με άλλα λόγια, η κρίση υπήρξε η μαμμή μιας νέας ηγεμονίας. Έτσι, το ερώτημα που αυθορμήτως ανακύπτει σήμερα είναι αν η σημερινή κρίση θα αποτελέσει την έναρξη ενός νέου μακρόχρονου μεταρρυθμιστικού κύκλου ή αν μετά την πάροδο της οξείας κρίσης θα αποκατασταθεί η νεοσυντηρητική ηγεμονία και θα επιστρέψουμε στο business as usual. Ο φυσικός κορμός μιας νέας προοδευτικής ηγεμονίας θα ήταν προφανώς η σοσιαλδημοκρατία γιατί η κρίση φωνάζει με όλες της τις δυνάμεις, ότι είναι αναγκαία μια νέα δημοκρατική διεύθυνση και ρύθμιση του καπιταλισμού. Η κατάσταση όμως των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων διεθνώς είναι τόσο απογοητευτική, ώστε δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι μπορούν να απλώσουν το χέρι να εισπράξουν ό,τι τους χαρίζεται.

Δύσκολο να διαψεύσεις αυτήν την απαισιόδοξη για τους μεταρρυθμιστές διαπίστωση. Παρά ταύτα, καταγράφονται μεταβολές που μπορεί να αποτελέσουν προϋποθέσεις ενός νέου μακροχρόνιου μεταρρυθμιστικού κύκλου. Έτσι π.χ., παρατηρούμε να διαμορφώνεται αργά και βασανιστικά, στο επιστημονικό- ιδεολογικό- επικοινωνιακό πεδίο μια «κοινή αίσθηση» για την κρίση και τη διέξοδο, να ενισχύεται το βάρος που έχουν στην «παγκόσμια δημόσια σφαίρα» οι αστέρες και οι αυθεντίες της νέας περιόδου, να καταγράφονται οι πρώτοι συμβολισμοί που σηματοδοτούν το ενδεχόμενο μιας πνευματικής στροφής (όπως το Νόμπελ στον Κρούγκμαν).

Οι φωτογραφίες του δάσους και του γεφυριού είναι συμβολικές των όσων σας έγραψα παραπάνω, για μια άλλη ανάπτυξη με σεβασμό στο περιβάλλον και τη ζωή και το γεφύρι φυσικά το πέρασμα από μια εποχή που φαίνεται να έφτασε στα όριά της σε μια άλλη καλύτερη στην άλλη μεριά του γεφυριού....
...ας το περάσουμε όλοι αυτό το γεφύρι...αντέχει...τα παλιά γεφύρια φτιάχνονταν με αγνά υλικά και με ευλογημένα χέρια γιαυτό άντεξαν. Σε αντίθεση με τα τσιμεντένια που "κάθονται" σαν την εποχή τους.
Α, ο τίτλος είναι ξενόγλωσσος για λόγους...μάρκετινγκ και εξηγούμαι. Πρώτον καλώς ή κακώς όλη αυτή η δοκιμασία που περνάμε έχει πάρει τον γενικό τίτλο CRISIS και δεύτερον σε μια προηγούμενη ανάρτηση, όπου εξηγούσα ότι είναι λέξη Ελληνική η κρίσις, κατακλύστηκε το ιστολόγιο με επισκέψεις, από όλο τον κόσμο(δείγμα της παγκοσμιοποίησης του πανικού), φτάνοντας σε μία μέρα τις 93, προς μεγάλη μου τέρψη. Ευχαριστώ!