Πανάκριβες μνήμες!

Με αφορμή την προηγούμενη ανάρτηση για τον δωρεάν πολιτισμό και τον αφιερούμενο σαυτόν χρόνο, όπως τόσοι ΄Ελληνες έτσι κι εμείς χτες βράδυ "κοινωνήσαμε" τις δωρεάν, αλλά πανάκριβες μνήμες της κας Λουκίας Δημητρίου, από τη Μικρασία, την πορεία της οικογένειάς της από τις απέναντι ακτές στη Σάμο και την Ελλάδα, την κοινή μοίρα και πορεία όλων των μικρασιατών, που ήρθαν μετά την καταστροφή και τον ξεριζωμό και έριξαν τον σπόρο τους στη πατρίδα, που φύτρωσε, μεγάλωσε και γέμισε καρπούς τον τόπο. Η αφήγησή της μας μάγεψε με την απλότητα και την μεγαλωσύνη της ταυτόχρονα, ήταν σαν ανάγνωση ενός βιβλίου ιστορίας ή λαογραφίας(μ΄ όποιον δάσκαλο καθήσεις...), ήταν ένα άνοιγμα ψυχής, από την οποία ξεχύθηκαν οι μνήμες και κατέκλυσαν την αίθουσα...
...διανθισμένες με αποσπάσματα από βιβλία με θέμα την μικρασιατική περιπέτεια, που επιμελήθηκε, η πάντα εύστοχη στις όποιες παρεμβάσεις της φιλόλογος κα Μαρία Μένγκ, που είχε και την ιδέα της όλης εκδήλωσης, που τα διάβασε με τη συγκίνηση, με τη φόρτιση που απαιτούσαν οι περιστάσεις...
...στην όλη μαγεία της βραδιάς συνέβαλλαν οι ερασιτέχνες(με την έννοια των εραστών ) μουσικοί και χορευτές του Συλλόγου Νάουσας Πάρου, απόγονοι μικρασιατών κι αυτοί, που έπαιξαν, τραγούδησαν και χόρεψαν σκοπούς και τραγούδια λατρεμένα της Μικρασίας, με μια καταπληκτική πιστότητα, χωρίς παραβιάσεις και υπερβολές...
...και βέβαια, όπως βλέπετε στις δύο πάνω φωτογραφίες, η έκπληξη της βραδιάς ήταν η σκηνική παρουσία της αφηγήτριας, που εκτός από τις μνήμες, ξεδίπλωσε και τις χορευτικές της ικανότητες στην νοσταλγική "Αλατσατιανή" υπό τα ρυθμικά χειροκροτήματα όλου του ακροατηρίου. Τα λόγια της βάλσαμο, όπως και του επικεφαλής του μουσικοχορευτικού σχήματος της Νάουσας Πάρου, για το "δικαίωμα στη μνήμη" και την αντίθεση σε επιχειρούμενες "τροποποιήσεις" της ιστορίας.
Να μην ξεχάσω το κέρασμα(μικρασιάτικο τι άλλο;) της βραδιάς, στο φουαγιέ της "Σίβυλλας", όπου βρήκαμε απλωμένα γλυκά ταψιού και αμυγδαλωτά, απ΄ αυτά που την τέχνη τους έφεραν από κει μεριά οι μικρασιάτες, μ ΄ αυτά που μεγαλώσαμε κι αυτά που προτιμάμε μέχρι σήμερα όλοι, ανεξαρτήτως των διαφόρων προσμίξεων.
Νάσαι καλά κα Λουκία, η ζωή σου να είναι έτσι γλυκιά, όπως η αφήγηση και το κέρασμά σου.