Aγάλι-αγάλι γίνεται η αγουρίδα μέλι

VIVERE CONLENTEZZA λέγεται και είναι μια διαφορετική πρόταση ζωής και κίνησης, μια εναλλακτική τάση διαχείρισης της καθημερινότητας και έρχεται εξ Ιταλίας, όπως αντιλαμβάνεστε. Διαβάστε το σχετικό δημοσίευμα και το σχολιάζουμε κατόπιν μαζί:

Ζώντας βραδέως

Του Γιώργου Αγγελόπουλου gangel@dolnet.gr

Σε μια εποχή που «ο χρόνος είναι χρήμα», η φράση που ακούμε συχνότερα είναι «συγγνώμη, δεν έχω χρόνο», επισημαίνει ο Μπρούνο Κοντιτζάνι, πρώην διευθυντής της Τelecom Ιταλίας και ο άνθρωπος που επινόησε την Παγκόσμια Ημέρα της Βραδύτητας.

Για να μάθουμε να ζούμε με βραδύτητα, αρκεί μία ώρα: αυτή κατά την οποία σηκωνόμαστε από το κρεβάτι πριν ετοιμάσουμε ήρεμα το πρωινό μας και ξυριζόμαστε ή περιποιούμαστε ήρεμα τα γένια μας ακούγοντας τη μουσική που μας αρέσει, με ηρεμία. Συνήθως δεν υπάρχει ούτε μουσική ούτε ηρεμία- μόνο τρομερή βιασύνη για να προλάβουμε, λέει ο Κοντιτζάνι, ο οποίος οργανώνει χάπενινγκ σ΄ όλο τον κόσμο προσπαθώντας να διδάξει πώς να ζει κανείς χωρίς να βιάζεται. «Ξεκινήσαμε μια παρέα φίλων που είχαμε το ίδιο πρόβλημα», εξηγεί. «Δυσκολευόμαστε να διαχειριστούμε τον χρόνο μας στην προσωπική ζωή μας, ήμασταν πάντα βιαστικοί και αιωρούμασταν συνεχώς ανάμεσα στο παρελθόν και το μέλλον». Η ιστοσελίδα του (www. vivereconlentezza. com) έχει 100.000 επισκέψεις την ημέρα και χιλιάδες άνθρωποι γράφουν, «κι εγώ θα δοκιμάσω».

Μετά αφηγούνται πώς δοκίμασαν. Είναι ένας που βάλθηκε να μαγειρέψει ραγού την Κυριακή, ένας άλλος που το βράδυ σβήνει την τηλεόραση όταν κάθεται στο τραπέζι, ένας που βγαίνει το πρωί στον κηπάκο κάτω από το σπίτι του και κάνει ασκήσεις Τάι Τσι, ένας άλλος που έχει βαλθεί να ξεσκονίζει τα φύλλα του φίκου του- «ήταν σαν να προσεύχομαι», γράφει για την πρώτη φορά που το έκανε. Ένας μπάρμαν γράφει: «Ο κόσμος μπαίνει και λέει μόνο: καφέ. Πίστευα πως είχε γίνει το όνομά μου: ο κύριος Καφέ. Τι θλίψη»· και φαντάζεται πώς θα ήταν αν, αντί για μια λέξη, έλεγαν επτά: «Καλημέρα, Μάριε. Θα ήθελα έναν καφέ. Ευχαριστώ».

Από τις ιστορίες που φθάνουν στην ιστοσελίδα και από αυτές που ακούει στο περιβάλλον του, ο Μπρούνο Κοντιτζάνι εξέδωσε ένα βιβλίο με τίτλο την ονομασία της ιστοσελίδας, «Vivere con lentezza» («Ζώντας βραδέως», Εκδ. Οrme). Δίνει σ΄ αυτό μικρές, απλές συμβουλές: να λες καλημέρα στον μπάρμαν, να πηγαίνεις σπίτι με τα πόδια για να βλέπεις το ηλιοβασίλεμα, να αποφεύγεις να κάνεις δύο πράγματα μαζί, για παράδειγμα να απαντάς στο τηλέφωνο και να γράφεις e-mail - η πολυσχιδής δραστηριότητα είναι εχθρός της βραδύτητας. Πρόκειται για πράγματα απλά, όμως η απλότητα είναι η αρετή των μεγάλων, όπως η ηρεμία είναι η αρετή των δυνατών.

Τον Μάρτιο, ο Κοντιτζάνι και η παρέα του πήγαν στη Νέα Υόρκη, στη Γιούνιον Σκουέαρ. Εκείνος φορούσε καπέλο και σήμα αστυνομικού, γυαλιά-καθρέφτες και έδινε... κλήσεις για υπερβολική ταχύτητα στους πεζούς, οι οποίες περιείχαν συμβουλές για να επιβραδύνουν τη ζωή τους. Τον Σεπτέμβριο, θα επαναλάβει το χάπενινγκ σε μια ακόμη μεγαλύτερη μητρόπολη, το Τόκιο.

΄Οπως αντιλαμβάνεστε αγαπητοί μου, ο άνθρωπος και οι συν αυτώ το έχουν φιλοσοφήσει το πράμα, δεν είναι χαβαλέδες, ούτε οκνοί εκ φύσεως. Ο προτεινόμενος τρόπος διαβίωσης, ειδικά για όσους μένουν σε μεγάλες πόλεις, ενέχει εκτός από την προσωπική ηρεμία και την ορθότερη διαχείριση της ζωής και της καθημερινής δράσης και μια ισχυρή δόση κοινωνικότητας. Βάζει στη καθημερινή λογική των ανθρώπων την επαφή με τον διπλανό, την ανταλλαγή χαιρετισμών και την ανάπτυξη επαφής και γενικά συνεισφέρει σαυτό που λέμε κοινωνική διεργασία. Μετά το SLOW FOOD λοιπόν, το κίνημα του αργού φαγητού, που προήλθε και αυτό από την προς δυσμάς γείτονα και εταίρο το κίνημα του "ζώντας βραδέως" ιταλιστί vivere conlentezza. VIVA!!!