Το πολιτικό πρόβλημα εν συντομία

Το πολιτικό πρόβλημα στην Ελλάδα, δεν είναι ούτε ο δικομματισμός όπως ισχυρίζονται μερικοί, ούτε η διαφθορά όπως λένε σχεδόν όλοι, ούτε κάποια άλλη από τις γνωστές και τετριμμένες αιτίες, αγαπητοί μου επισκέπτες-αναγνώστες. Το πολιτικό και κοινωνικό και υπαρξιακό πρόβλημα της Ελλάδας, είναι η έλλειψη αξιοπιστίας μεταξύ των Ελλήνων. Κανείς δεν εμπιστεύεται τον άλλον κι όλοι μαζί αυτό που λέμε κράτος, και που το απαρτίζουμε όλοι επίσης μηδενός εξαιρουμένου. Ο εργαζόμενος δεν εμπιστεύεται και δεν ξανοίγεται στον συνάδελφό του, ο γείτονας τον γείτονά του, ο συγγενής τον συγγενή, ο πολίτης τον διπλανό του πολίτη και πάει λέγοντας ή μάλλον αμφισβητώντας. Από την άλλη, ο φθόνος του ενός για τον άλλον έχει εξελιχθεί σε ολυμπιακό άθλημα, στο οποίο(τι άρση βαρών και τι μπάσκετ)όλοι διαπρέπουμε και δεν μπορεί κανείς να μας φτάσει, είμαστε εκτός συναγωνισμού και με τέτοια ρήξη στον κοινωνικό ιστό(τι ρήξη δηλαδή, κουρέλι είναι), δεν υφίσταται κοινωνικό σύνολο, ο ατομικισμός είναι η κρατούσα ιδεολογία κι όλα τα άλλα έρχονται σαν μια φυσιολογική εξέλιξη(τουτέστιν διαφθορά, αρπαχτές, μίζες και άλλα εξαρτήματα). ΄Ολα αυτά θα μου πείτε πώς μου ήρθαν τούτη την ώρα(Παρασκευή 11 τη νύχτα); Ε, τι να γίνει, είναι η ώρα κατάλληλη για φιλοσόφηση και θεώρηση αυτογνωσιακή, είναι που διάβασα σήμερα στα ΝΕΑ την ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ του Δημήτρη Δανίκα και...ήρθε κι έδεσε. Για εμπεδώστε αυτά που λέει:
...

[ ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ ]

Μανία

Δημήτρης Δανίκας ddanikas@dolnet.gr

ΑΠΡΟΣΜΕΤΡΗΤΕΣ ΟΙ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ από τον βόρβορο μέσα στον οποίο κολυμπάει η κεφαλή. Πρώτον, ενθαρρύνεται η διαφθορά των μικρομεσαίων τρωκτικών. Αφού εκείνοι τρώνε με χρυσά κουτάλια, νομιμοποιούμαι κι εγώ να φάω φακελάκια. Δεύτερον, κατακρεουργείται ο κοινωνικός ιστός. Ολοκληρωτική απαξίωση. Αντί για πίστη, προσδοκία, ελπίδα, μόνο χλεύη, σαρκασμός και ειρωνεία. Ξέρεις ποιος είναι αυτός; Διαπλεκόμενος, βρώμικος, σάπιος εντελώς. Τρίτον, οτιδήποτε προέρχεται από κάθε εξουσία εκλαμβάνεται αυτομάτως ως απάτη με μαύρο χρήμα. Αφού εκείνοι μαφία, γιατί όχι εγώ ασυδοσία και καταστροφική αναρχία; Τέταρτον, ισοπεδωτική μανία. Όλοι κλέβουν, όλοι εξαπατούν, όλοι ψεύδονται, Πέμπτον και χειρότερο, εξοικείωση και συμφιλίωση. Τίποτα δεν πρόκειται ν΄ αλλάξει, ο κόσμος να χαλάσει. Επομένως αυτισμός και ωχαδερφισμός. Μωρέ, δεν πάει να βουλιάξει ο τόπος. Εγώ να ΄μαι καλά και άσε τους άλλους να καίγονται. Αποτέλεσμα; Όσο μέσα μας κατεβάζουμε τον πήχυ τόσο όλοι μαζί προς τον πάτο τρέχουμε!