ΕΙΣ ΟΙΩΝΟΣ ΑΡΙΣΤΟΣ, ΑΜΥΝΕΣΘΑΙ ΠΕΡΙ… ΠΑΡΤΗΣ!

Βέβαια, καθώς λέει και η παροιμία «μοναχός σου χόρευε κι όσο θέλεις πήδα», ο ατομισμός είναι μια αντίληψη που οφείλει να ενστερνιστεί κάθε νεοέλληνας που δεν σέβεται τον εαυτό του και εν πολλοίς καλά κρατεί. Πλην όμως εδώ δεν πρόκειται για μια εμμονή στην διατήρηση του γλωσσικού μας πλούτου, άρα και των παροιμιών ως λαϊκής σοφίας απόσταγμα, εδώ πρόκειται για κυρίαρχη ιδεολογία, με επιμέρους εφαρμογές, πρόκειται για το εθνικό σούπερ φετίχ των εθνικών μας φετίχ, πρόκειται για μια κατάρα που κάθεται από πάνω μας χρόνια σαν βαρομετρικό χαμηλό διαρκείας. Δεν πάει να βουλιάξει κάθε τι κοινό και δημόσιο(του προϋπολογισμού μη εξαιρουμένου της βυθίσεως), αρκεί να μη συμπαρασύρει κάτι δικό μας από την σωματική μας περιφέρεια μέχρι το πολύ τον τόπο διαμονής μας(το πολύ).
Αν οι περισσότεροι Έλληνες σήμερα στην κακή και ψυχρή τούτη συγκυρία, βλέπουν γύρω τους μόνο μαυρίλα και στο βάθος όλα τα άλλα σκούρα χρώματα, έχει να κάνει και με την αυτογνωσία τους κι όχι μόνο με τα ισχύοντα στο οικονομικό πεδίο. Είναι γιατί ξέρουν ότι για να ξεκολλήσει το βαπόρι από τον ύφαλο που το ρίξανε, όποιοι το ρίξανε, πρέπει να βάλει πλάτη όλο το πλήρωμα την ίδια ώρα που κανείς δεν έχει διάθεση για… σπρώξιμο. Κι αυτό διότι άλλοι περιμένουν να το ξεκολλήσει το σκάφος μόνος ο καπετάνιος με το ανώτερο πλήρωμα, άλλοι διότι μπαρκάρανε τα μπαγκάζια τους σε άλλο σκάφος, άλλοι γιατί θεωρούν το σκάφος μόνο των εφοπλιστών κι όχι δικό τους, άλλοι κάνουν τους πρόθυμους αλλά όταν πρέπει να βάλουν πλάτη θυμούνται κάτι δουλειές που έχουνε… γενικώς η παράφραση του αρχαίου ρητού του τίτλου νομίζω πως τα λέει όλα.


Γιατί, για όποιον παρατηρεί τα πράγματα γύρω του κάπως νηφάλια, πηγαίνοντας και λίγο απέναντι, φεύγοντας από το βάθρο του, θα έχει παρατηρήσει τι συμβαίνει, τι γίνεται όταν θίγονται τα ατομικά έως «μικροκοσμικά» συμφέροντα του καθενός μας. Τι πάθος μας βυθίζει σε πέλαγα διεκδίκησης, πόσο πνιγόμαστε από το δίκιο, σαν οισοφαγική παλινδρόμηση ένα πράμα, πόσο τα ιερά και όσιά μας καταπατώνται, πόσο ψάχνουμε και πόσες βρίσκουμε δικαιολογίες για την υποστήριξη των αιτημάτων μας, τα οποία όλως περιέργως τότε μόνο θυμόμαστε, για να τα ξεχάσουμε αμέσως μετά. Πώς το αίτημα γίνεται κυρίαρχο, πώς το δίκιο μας αντιστρέφει το λογοπαίγνιο «ώδινε όρος και έτεκε μυν» και γίνεται το Αραράτ τουλάχιστο, πώς γινόμαστε γόμωση που εκρήγνυται από κει που ήμασταν χώμα(με κάθε έννοια)…
Κι ας έρθω στα πιο πεζά, κι ας αφήσω την ανάλυση του ψυχισμού μας ως λαού. Ζούμε μέρες εθνικής ταπείνωσης, εξευτελισμού, αναξιοπρέπειας, ανυποληψίας, εμπαιγμού, τι άλλο να γράψω, στέρεψε το λεξιλόγιό μου. Δεχόμαστε μια επίθεση πρωτοφανή οπωσδήποτε, αήθη οπωσδήποτε, κερδοσκοπική οπωσδήποτε, απαράδεκτη με κάθε έννοια σαν χώρα, στο πρόσωπο του πρωθυπουργού, του υπουργού Οικονομικών, κάθε αξιωματούχου ερχόμενου σε επαφή και συναλλαγή, χώρια τα δημοσιεύματα, που χύνουν το μελάνι τους κατάμαυρο στην εθνική μας πρόσοψη. Σκουπίζουμε-σκουπιζόμαστε και ξανά και ξανά. Κι αυτό άρχισε ένα τρίμηνο πριν και πάντως από την ανάληψη της εξουσίας από το ΠΑΣΟΚ. Αναρωτιέμαι, όλοι αυτοί οι αρμόδιοι των ελεγκτικών μηχανισμών της Ε.Ε. δεν έβλεπαν τίποτα ως το τέλος Σεπτεμβρίου του προηγούμενου χρόνου, κουτάβια ήτανε και αμέσως μετά την κυβερνητική αλλαγή έγιναν λυκόσκυλα και ντόπερμαν ξαφνικά;


Το έλλειμμα της χώρας μας ασφαλώς και δεν δημιουργήθηκε τα τελευταία πέντε χρόνια, είναι μια διαχρονική υπόθεση, αλλά τα χρόνια αυτά εκτοξεύθηκε εδώ που είναι σήμερα και ερωτώ: Αυτά τα πέντε χρόνια όλοι αυτοί δεν έβλεπαν, δεν διέκριναν τίποτα, δεν ανησυχούσαν για την διόγκωσή του, τίποτα; Και όλο αυτό το χάλι, αυτή η κατάρρευση, ανακαλύφθηκε στις 5 Οκτωβρίου και εντεύθεν; Θέλουν να μας πείσουν ότι εξαπατήθηκαν για τόσα πολλά χρόνια αυτοί οι αητοί της οικονομίας, αυτό το «αγλάϊσμα» των ευρωπαϊκών και αμερικανικών πανεπιστημίων;
΄Οσο για τις ημέτερες πολιτικές δυνάμεις, κάθε μία κάνει αυτό που λέει ο τίτλος και που κάνει κι ο καθένας μας ατομικά. Αμύνονται-έναντι της συγκυρίας- περί πάρτης. Οι της μεν Ν. Δημοκρατίας, υπό τον νέο αρχηγό, την ανάγκη φιλοτιμία ποιούντες, καταλογίζουν στην κυβέρνηση μόνο καθυστέρηση. Δεν έχω ακούσει πιο ισχυρή ομολογία ενοχής από την ατάκα Σαμαρά στο συνέδριο προχτές <<το νοικοκύρεμα έπρεπε να είχε αρχίσει από τις 5 Οκτωβρίου>>, δηλαδή αργήσατε να αρχίσετε το συμμάζεμα, τα αφήσατε στα χάλια που σας τα παραδώσαμε εμείς… Το τρίτο κόμμα της βουλής το ΚΚΕ, συμπεριφέρεται από τις 5 Οκτωβρίου κιόλας σαν … τρίτος… δεν το ενδιαφέρει τίποτα, δεν χρωστάει ούτε την εκ πολιτικής αβρότητας χαριστική περίοδο, δεν ορρωδεί προ ουδεμιάς δυσκολίας και οικονομικής κατάρρευσης, δεν είναι από δω, πάντα άλλωστε ήταν «από κει»… ο ΛΑΟΣ(ο τόνος στο Ο εντάξει;) δηλώνει υποστήριξη ναι μεν αλλά όχι να ελληνοποιήσουμε και τους αράπακλες… ο ΣΥΡΙΖΑ παλινδρομεί εσωτερικώς και εκτονώνεται εξωτερικώς και γενικά οι έχοντες την ευθύνη των λεπτών έως χειρουργικών χειρισμών έχουν καταλήξει κι αυτοί στην αρχική παροιμία, ελαφρώς τροποποιημένη… Δηλαδή<< μοναχός σου χόρευε με τους λύκους και όσο αντέξεις…>>(το ρήμα σε παθητικό χρόνο παρακαλώ).



Ούτως έχουν τα πράγματα αυτό τον καιρό αγαπητοί μου και το ερώτημα <<σε τι να ελπίζουμε>> δεν έχει και πολλές απαντήσεις όπως αντιλαμβάνεστε, ψάχνουμε για τη μία. Αυτό που και σε προηγούμενη ανάρτηση συνέστησα και επαναλαμβάνω και τώρα, έχει να κάνει με την ψυχική μας κατάσταση και την αντιμετώπιση της δυσμενούς συγκυρίας. Δεν θα πάμε από ομαδική κατάθλιψη κι αυτοκτονία σαν οπαδοί αίρεσης αδέρφια, δεν θα χάσουμε το χιούμορ μας, την καλή μας τη διάθεση, την έμφυτη τάση μας για φυγή από τη καθημερινότητα δια των γνωστών διεξόδων, ΟΧΙ!
Θα συνεχίσουμε να αντιστεκόμαστε, θα συνεχίσουμε να μπαίνουμε καρφί στο μάτι τους με την αλέγρα συμπεριφορά μας , θα συνεχίσουμε να βλέπουμε τη ζωή με αισιοδοξία, θα συνεχίσουμε να πιστεύουμε στη μοναδικότητάς της(της ζωής) και στη δική μας(άμα λάχει).
Κουράγιο μωρέ,…ψηλά το κεφάλι…
Δανείζομαι τον στίχο του Δ Τσακνή από το τραγούδι για το Πολυτεχνείο για να κλείσω:
<<… κουφάλες, δεν ξοφλήσαμε, αυτό έχω μόνο να τους πω, τα όνειρα των εραστών δεν σβήνουν…>>!

Καδής 2010-Σπαθαραίοι για πάντα!

Η αγαπημένη Φιλίτσα του Μπαρμπανικολή, που την ξαναβρήκε μέσω "Πακέτου".

Ο καινούργιος φέτος Καδής, μια που ο προηγούμενος πήρε τη σύνταξή του

Κρατάνε τη σημαία ψηλά(όχι, αυτό που βλέπετε δεν είναι σημαία, είναι ο ...ιστός), επιμένουν να τηρούν το έθιμο κάθε χρόνο, παρά τις όποιες-πολλές νομίζω- αντιξοότητες και δεν εννοώ μόνο το οικονομικό και την CRISIS.... άμα θέλουμε όχι αυτή αλλά και κάθε άλλη κρίση βάζουμε κάτω και της αλλάζουμε τα "πρέκια"... η μεγαλύτερη κρίση είναι μέσα μας, είναι στις συνήθειές μας, είναι στους επηρεασμούς που δεχόμαστε και κατά πόσο τους δεχόμαστε, είναι στην βαρεμάρα μας, στην αλλοίωση των συστατικών μας, στις ημερομηνίες λήξης μας... Αμα θέλουμε-επαναλαμβάνω-κάνουμε τον καναπέ μας κομμάτια και στεκόμαστε όρθιοι, αντιμετωπίζοντας την κρίση με κάτι που κάνει ρίμα αλλά δεν θα το γράψω... Κι αυτοί το κάνουν, με τις όποιες-επαναλαμβάνω-δυσκολίες, αντιμετωπίζοντας πεσιμισμούς, παραξενιές, παρεξηγήσεις, προσωπικές ιδιομορφίες και συμπλέγματα και επιμένουν... ΚΑΙ ΜΠΡΑΒΟ ΤΟΥΣ! Κι όσοι φέτος αψηφήσαμε τους μετεωρολόγους και τις κυρίες τους, όσοι σταθήκαμε ή κάτσαμε στο λίγο κρύο έξω, για μιάμισυ ώρα ΑΠΟΖΗΜΙΩΘΗΚΑΜΕ και πάλι. Μας αποζημίωσαν οι άνθρωποι των Σπαθαραίων, μεγάλοι και ΚΥΡΙΩΣ μικροί, που συμμετείχαν σαυτό το πολιτιστικό πανηγύρι... και τους απολαύσαμε και τους χαρήκαμε και γελάσαμε με το καταλυτικό τους χιούμορ και τους χειροκροτήσαμε, τους δώσαμε αυτό το-έτσι όπως έγινε-υστέρημα της καρδιάς μας, για όλο αυτό το δρώμενο. Παιδιά νάστε όλοι καλά και προπαντός να μην χάσετε ποτέ αυτό το πηγαίο σας χιούμορ, με αυτό να αντιμετωπίζετε τη ζωή, αυτό που είπατε στο "διαφημιστικό" τροποποιώντας το γνωστό σλόγκαν "έχει σήμα καμπάνα" με το δικό σας, πως οι Σπαθαριώτες "έχουν τρέλλα καντάρια"... Κρατήστε την σαν σήμα επικοινωνίας μαζί μας... για το δικό μας δίκτυο... για απεριόριστο χιούμορ στη ζωή μας... ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΟΛΟΥΣ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

{Παρακάτω λεζάντες κάτω από κάθε φωτογραφία από τα δρώμενα}...

Καβλοκόπημα, η τιμωρία του βιαστή της παρθένου κόρης(στο ρόλο της ο πρόεδρος του χωριού κι όχι μόνο σαυτόν).

Ο νικητής του αγώνα πυγμαχίας κατά Καραμανλή και Παπανδρέου, ελληνικός λαός...

Το διπλό κομματικό επιτελείο παρακολουθεί τον αγώνα, από αριστερά προς τα δεξιά Σαμαράς(εξ ού και το σαμάρι στη πλάτη), Ψωμιάδης(με τις κουλουροφρατζόλες) και Παπουτσής...

Η Βίκυ Χατζηβασιλείου αυτοπροσώπως, δια σώματος Δημ.Αγγελή, παρουσιάζει το "Πακέτο".

Η "διαφήμιση" που λέγαμε, με παράφραση του στίχου... οι Σπαθαριώτες μπορεί να μην έχουν γιατρό, να μην έχουν σχολειό, να μην έχουν τίποτα, αλλά "έχουν τρέλλα καντάρια"...

Το "πακέτο" που άνοιξε ο Χτούρος πριν ξαναβρεί την χαμένη του... αγαπημένη... αυτή που απο λάθος ανάρτηση πήγε(σαν φωτογραφία)πρώτη-πρώτη... τη κατσίκα, ονόματι Φιλίτσα, η οποία-και το απέδειξε επί σκηνής-δεν μασάει... ταραμά!

Το κρέμασμα του Καδή όπως κάθε χρόνο, στο ίδιο κλωνάρι από τους επαναστατημένους...

... και φυσικά ο χορός του τέλους(όπως λέμε "τίτλοι τέλους")...

ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΑΔΕΡΦΙΑ, ΝΑΧΕΤΕ ΌΛΟΙ ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΕΜΠΝΕΥΣΗ!!!!!!!

ΤΙ ΜΑΣ ΚΡΑΤΑΕΙ ΖΩΝΤΑΝΟΥΣ;

Μην είν΄ η τρέλα μας, μην είν΄ η ανεμελιά μας, μην είν΄ η αφασία μας, μην είν ΄ ο ωχαδερφισμός μας, μην είν΄ αυτό το αίσθημα της αυτοσυντήρησης, που μας κάνει να κρατιόμαστε όχι μόνο ζωντανοί, αλλά και ακμαιότατοι; Είναι όλα αυτά μαζί και το καθένα χωριστά, που σε περιόδους κρίσης, πολιτικών ανωμαλιών ή δύσκολων γενικά καταστάσεων δεν μας αφήνει να πέσουμε σε κατάθλιψη, να τα βάψουμε μαύρα, να μας κυριεύσει ο πεσιμισμός και η απογοήτευση. Είναι και το χιούμορ μας, αυτή η αντίληψη της <<ελάφρωσης>> κάθε βάρους, κάθε άχθους που μας φορτώνεται με ή άνευ δικής μας επιδίωξης και είναι κάτι που αφού το διατηρήσαμε σε πιο δύσκολες εποχές, δεν πρέπει να το χάσουμε ούτε τώρα, παρά την πολιτιστική πολεμική που μας γίνεται εδώ και χρόνια.

Απορούν ίσως κυρίως οι βορειοευρωπαίοι εταίροι και κάτι ξενέρωτοι τεχνοκράτες των Βρυξελλών(καλά αυτοί πολλά δεν καταλαβαίνουν και πρώτο τι σημαίνει ζωή, έχουν εμμονές με τα νούμερα και καταλήγουν οι ίδιοι τέτοια) πώς και ενώ είμαστε στα πρόθυρα της χρεωκοπίας διασκεδάζουμε λέει σε κάθε ευκαιρία σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Απορείτε; Δεν έχετε παρά να δοκιμάσετε ρε συνεταιράκια. Ρίξτε το στη παλαβή, δώστε του φουστανιού σας αέρα(δυστυχώς δεν μπορώ να σας το μεταφράσω πιστώς κάτι τέτοιο, αλλά άμα κάτσετε δίπλα μας για λίγο θα το εμπεδώσετε) και θα δείτε ποιο το νόημα της ζωής και ποιος ο εκμηδενισμός κάθε αριθμού(χρηματικού, ηλικιακού κ.ά.). Θα δείτε πόσο ωραία θα αισθανθείτε, τι εστί ευωχία, μέχρι και τι εστί βερίκοκο που λέει ο λόγος(ούτε αυτό μεταφράζεται, λυπάμαι).
Διότι όπως θα έχετε παρατηρήσει, τα ελλείμματα της ευρωζώνης, οι τρύπες οι παραπανίσιες να το πω έτσι, παρατηρούνται σε μας τους τρεις μεσόγειους Ελλάδα, Ισπανία και Πορτογαλία, που τυγχάνει σήμερα να έχουμε και σοσιαλίζοντες πρωθυπουργούς και κυβερνήσεις(δυστυχώς οι Ιταλοί έχουν επικεντρωθεί στο βόρειο τμήμα τους, έχουν αφήσει τον νότο τους να κρέμεται αιωρούμενος στη μεσόγειο θάλασσα). Αυτό είναι ένα στοιχείο οπωσδήποτε αξιοπρόσεκτο που δεν χρειάζεται όμως ούτε εμβριθείς, ούτε και οικονομικοτεχνικές αναλύσεις. Είναι θέμα ταμπεραμέντου, είναι ζήτημα κουλτούρας και κοσμοθεώρησης, είναι στάση ζωής, ακόμα και χωρίς οικονομικές δυνατότητες, ακόμα και με δανεικά κι αγύριστα να επιδιδόμαστε σε ξεφαντώματα γενικώς. Κι αν στην Ισπανία π.χ. υπάρχουν λόγω της υμέτερης κουλτούρας ματαντόρ και τορεαντόρ, στην Ελλάδα υπάρχουμε ως… «τρακαντόρ»(για την Πορτογαλία δεν γνωρίζω τίποτα ιδιαίτερο πλην των πολλών κοινών, μεταξύ των οποίων και η μεσόγειος μουσική).

Είμαστε το μαλακό υπογάστριο της Ευρώπης, ως ηπείρου και ως οικονομικής ενότητας και πολύ το γουστάρουμε και γιαυτό το διασκεδάζουμε. Διότι ως μαλακό υπογάστριο και ευαίσθητη περιοχή, φυσιολογικά, ερεθιζόμαστε ευκολότερα, κοινώς γαργαλιόμαστε(δυστυχώς ούτε αυτό δύναμαι να σας το μεταφράσω ω εταίροι). Κι όταν γαργαλιέσαι, πέραν του ότι βρίσκεσαι σε κατάσταση ευωχία μονίμως σχεδόν, δεν μπορείς ασφαλώς να ασχοληθείς με σοβαρά ζητήματα, πόσο μάλλον με τα οικονομικά, που είναι τα πλέον «αντιγαργαλιστικά» εδώ που τα λέμε, έτσι;

Ας συνεχίσουμε λοιπόν να μην τα παίρνουμε τα πράματα από μέσα μας, ας συνεχίσουμε στο γνωστό μας μοτίβο, ας συνεχίσουμε να γράφουμε ιστορία ως παρέες, να αρπάζουμε κάθε ευκαιρία γιορτής στον αέρα σαν τα πουλιά και ας μην ψάχνουμε απάντηση στο ερώτημα του τίτλου. <<Μην ψάχνεις πια αλλού, αφού το ξέρεις ήδη, εδώ είναι το ταξίδι>>.

Καλά μας ταξίδια συνέλληνες!

Που ΄σουνα Γιώργο, που ΄σουνα...

Τι έγινε, λέει, το εγκατέλειψες το μπλογκ; Αυτή την ερώτηση αντιμετώπισα μέρες τώρα που απουσίασα από τα διαδικτυακά δρώμενα. Κι είναι-ειλικρινά-μια «αντιγραφή με επικόλληση» στην καθημερινότητά μας πλέον, η διαδικτυακή δράση. Είναι κάτι σαν προσκλητήριο, σαν την καθημερινή αναφορά στο στρατό, είναι που ο ένας ψάχνει τον άλλον, τι έγινε, γιατί δεν γράφει, γιατί δεν δηλώνει παρών, μήπως του συμβαίνει κάτι, μήπως αντιμετωπίζει κάποιο πρόβλημα… είναι αυτό που λέμε η επι-κοινωνία των πολιτών, όσο κι αν αυτού του είδους η επικοινωνία, αυτή η μορφή κοινωνικής δικτύωσης δεν αρέσει σε κάποιους, λίγους ευτυχώς και συνεχώς μειούμενους. Ομολογώ ότι συγκινήθηκα από το ενδιαφέρον τόσων φίλων, είναι και η ηλικία μου, που με κάνει περισσότερο ευσυγκίνητο απ΄ ότι είμαι εκ φύσεως. Με την ευκαιρία της ανάρτησης να σας ευχαριστήσω, και δημοσίως που λένε, όλους, για το ενδιαφέρον σας. Ευτυχώς δεν ήταν κάτι που να με αφορά ή κάποιο μέλος της οικογένειάς μου, ήταν «μηχανικό» το πρόβλημα που με κράτησε μακριά. Μια βλάβη στον Η/Υ, που-βάζοντας κι εγώ το χεράκι μου- την έκανα μεγαλύτερη έκαψε την μητρική κάρτα, και στάθηκε η αφορμή για μια γενικότερη αναβάθμιση, μια που το μηχάνημα από πλευράς ηλικίας κόντευε να βγάλει δημοτικό και να γίνει γυμνασιόπαιδο, οπότε, έπρεπε να του πάρω καινούργια τσάντα.
Αυτές τις μέρες συνέβησαν πολλά, άλλωστε οι εξελίξεις τρέχουν, «η ζωή αλλάζει δίχως να κοιτάζει τη δικιά μας μελαγχολία», όπως λέει κι ο εθνικός μας τροβαδούρος, κι αυτό που κανείς μπορεί να πει είναι ότι σε αντίθεση με τα προηγούμενα 5-6 χρόνια που υπήρχε μια στατικότητα από πλευράς πολιτικής παραγωγής και μια κοινωνική αδιαφορία, τους τελευταίους μήνες παρατηρείται μια έντονη κινητικότητα παντού, μια εγρήγορση, μια πρεμούρα, ίσως λόγω των αλλαγών που επιχειρούνται, γιατί μέχρι στιγμής μόνο επιχειρήσεις γίνονται, αποτέλεσμα δεν έχουμε. Αυτό που μπορεί κανείς να πει, έτσι σαν γενικό συμπέρασμα, είναι, παρά τις διαβεβαιώσεις ίσως και τις καλές προθέσεις, ότι η ακολουθούμενες συνταγές είναι μια απ΄ τα ίδια, ανεξαρτήτως τρόπου «παρασκευής». Δηλαδή ή ο Παρλιάρος μαγειρεύει ή η Λόη, η σπανακόπιτα σπανάκι και τυρί έχει μέσα, άντε να είναι λίγο πιο τραγανό το φύλλο. Μισθοί και συντάξεις, φορολογία ακινήτων, φορολογία καυσίμων(όχι άλλο κάρβουνο θα αναφωνήσουμε ως άλλοι Κούρκουλοι σε λίγο) και κλίμακες… Μπορεί οι γυναίκες να μπαίνουν στη κλιμακτήριο από μια ηλικία και πάνω, αλλά σαυτή τη χώρα η κλιμακτήριος φορολογία συνεχώς κατεβαίνει σκαλοπάτια, ανεβαίνει ανηφοριές… Και βέβαια αυτό που πια έχουμε εμπεδώσει, παρά την ελπίδα ότι κάτι μπορούσε να γίνει με τους σημερινούς, είναι ότι σαυτή τη χώρα δεν μπορείς να προγραμματίσεις τίποτα, δεν μπορείς να σχεδιάσεις με ορίζοντα μεγαλύτερο του έτους(πολύ είπα; Έστω), ζούμε στη χώρα του εφήμερου από πολλές απόψεις, μη σας πω ακόμη και από ερωτικής απόψεως δηλαδή.


Διότι συγκλονίστηκε το πανελλήνιο στο άκουσμα του διαζυγίου της εθνικής παρουσιάστριας μετά του γνωστού τηλε-παραγωγού, είχαμε πτώσεις εκ νεφών, είχαμε δράματα, είχαμε φυσικά και τρομακτικές αυξήσεις θεαματικότητας στα μεσημεριανάδικα, τα οποία, αν γινόταν, θα ήταν σε εθνικό δίκτυο, για ένα μαραθώνιο αντίστοιχο αυτού για φυσικές καταστροφές. Συγκάηκαν τα μπούτια των τηλε-κουτσομπόλων και τηλε-κουτσομπόλιδων από το τρέξιμο, ανάψανε οι ποδιές τους στη προσπάθεια να καλύψουν το θέμα από πάσης παραμέτρου, διότι θα το έχετε αντιληφθεί μετά από τόσες περιπτώσεις, ότι κάθε θέμα στην τηλεόραση του σήμερα έχει πολλές παραμέτρους. Μόνο μέτρο δεν έχει. Αυτό έχει απολεσθεί πολύ πριν την πρώην ευτυχία του ζεύγους Μενεγάκη(εδώ δεν υπερισχύει το ανδρικό επώνυμο, αλλά αυτό του ισχυρότερου τηλεοπτικώς). <<Θέλουμε πίσω την παλιά καλή Ελένη, με το χαμόγελο>> έγραφε προ ημερών υπότιτλος μεσημεριανάδικου και ήταν ενδεικτικό και της εθνικής μας προσδοκίας, υπέκρυπτε εθνικό πόθο το σύνθημα. ΄Όπως οι τηλε-περσόνες θέλουν πίσω την παλιά καλή τους Ελένη, έτσι κι όλοι οι Έλληνες αποζητούν μια παλιότερη αλλά και σαφώς καλύτερη Ελλάδα και το χαμένο τους χαμόγελο. Μπορεί η τηλεόραση να είναι μέσο επιφανείας και επιδερμικής αφής, αλλά σαν εθνικό φετίχ υποκρύπτει ευσεβείς πόθους κι αρχαία οράματα. Χώρια δηλαδή που το όνομα της τηλε-περσόνας παραπέμπει και στην αρχαία τοιαύτη την απαχθείσα και ξενητευθείσα εν Τροία, με τη γνωστή περιπέτεια εξ αυτής του αρχαίου Ελληνισμού. Υπεισέρχονται λοιπόν όπως προείπαμε ένα σωρό παράμετροι-για σκεφτείτε-από ένα διαζύγιο, κάτι τόσο διαδεδομένο στον χώρο των «σελέμπριτυ΄ς» και τόσο IN όπως ξέρουμε.
Στα εντοπίως συμβαίνοντα τώρα αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι αφίχθη συνεργείο καθαρισμού εξ Αθηνών, με έξοδα της ΕΤΑ, που επιδόθηκε στον καθαρισμό του ΞΕΝΙΑ. Μπορεί Ηρακλής να μην υπήρξε στην όλη επιχείρηση, αλλά επρόκειτο πράγματι περί κόπρου του Αυγείου. Τώρα βέβαια είναι και κάποιοι που λένε ότι πετάχτηκαν και κάποια αντικείμενα που είχαν μια αξία, περισσότερο συναισθηματική ίσως, όπως και για τη φθορά που έγινε στην τοιχογραφία του Φασιανού από την βίαιη αποκόλληση του μικρού φωτιστικού λαμπατέρ από το σημείο του τοίχου που φιλοξενούνταν δεκαετίες τώρα, που «άφησε ξοπίσω του μια τρύπα κι είπε για χαρά σου» στον Αντύπα της υπεράσπισης του έργου τούτου. ΄Ενας νέος κύκλος διεκδίκησής του ξεκινά-θέλουν να μας πείσουν-χωρίς να έχουν κλείσει οι προηγούμενοι φυσικά, ούτε και να έχουν … «τετραγωνιστεί» . Ακόμα έχει πολλή φωτογράφηση το «αξιοθέατο» να δεχτεί από τους καλοκαιρινούς επισκέπτες κι εμείς να το τρώμε στη μάπα. Βέβαια τώρα, μετά την επέμβαση του σωστικού συνεργείου εκ της ΕΤΑ ίσως-λέω-να μπορούμε να στήνουμε την εξέδρα των παρελάσεών μας επί της καθαρισμένης βεράντας, με τα όρθια κολωνάκια σε μια ένδειξη χρηστικότητας του κτιρίου και με την ελπίδα το βάρος των επισήμων να λειτουργήσει σαν άχθος που δεν θα αντέξει κάποια στιγμή η φθαρμένη και καταπονημένη του βεράντα.
Πολλά γράψαμε-ουκ εν τω πολλώ το ευ άλλωστε- κουράζεται το μάτι του μπλογκοαναγνώστη και δεν το θέλω κάτι τέτοιο με τίποτα, γιαυτό μένω εδώ και εις το επανιδείν (γερμανιστί αουμ φίν ντερζεν).