ΤΙ ΜΑΣ ΚΡΑΤΑΕΙ ΖΩΝΤΑΝΟΥΣ;

Μην είν΄ η τρέλα μας, μην είν΄ η ανεμελιά μας, μην είν΄ η αφασία μας, μην είν ΄ ο ωχαδερφισμός μας, μην είν΄ αυτό το αίσθημα της αυτοσυντήρησης, που μας κάνει να κρατιόμαστε όχι μόνο ζωντανοί, αλλά και ακμαιότατοι; Είναι όλα αυτά μαζί και το καθένα χωριστά, που σε περιόδους κρίσης, πολιτικών ανωμαλιών ή δύσκολων γενικά καταστάσεων δεν μας αφήνει να πέσουμε σε κατάθλιψη, να τα βάψουμε μαύρα, να μας κυριεύσει ο πεσιμισμός και η απογοήτευση. Είναι και το χιούμορ μας, αυτή η αντίληψη της <<ελάφρωσης>> κάθε βάρους, κάθε άχθους που μας φορτώνεται με ή άνευ δικής μας επιδίωξης και είναι κάτι που αφού το διατηρήσαμε σε πιο δύσκολες εποχές, δεν πρέπει να το χάσουμε ούτε τώρα, παρά την πολιτιστική πολεμική που μας γίνεται εδώ και χρόνια.

Απορούν ίσως κυρίως οι βορειοευρωπαίοι εταίροι και κάτι ξενέρωτοι τεχνοκράτες των Βρυξελλών(καλά αυτοί πολλά δεν καταλαβαίνουν και πρώτο τι σημαίνει ζωή, έχουν εμμονές με τα νούμερα και καταλήγουν οι ίδιοι τέτοια) πώς και ενώ είμαστε στα πρόθυρα της χρεωκοπίας διασκεδάζουμε λέει σε κάθε ευκαιρία σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Απορείτε; Δεν έχετε παρά να δοκιμάσετε ρε συνεταιράκια. Ρίξτε το στη παλαβή, δώστε του φουστανιού σας αέρα(δυστυχώς δεν μπορώ να σας το μεταφράσω πιστώς κάτι τέτοιο, αλλά άμα κάτσετε δίπλα μας για λίγο θα το εμπεδώσετε) και θα δείτε ποιο το νόημα της ζωής και ποιος ο εκμηδενισμός κάθε αριθμού(χρηματικού, ηλικιακού κ.ά.). Θα δείτε πόσο ωραία θα αισθανθείτε, τι εστί ευωχία, μέχρι και τι εστί βερίκοκο που λέει ο λόγος(ούτε αυτό μεταφράζεται, λυπάμαι).
Διότι όπως θα έχετε παρατηρήσει, τα ελλείμματα της ευρωζώνης, οι τρύπες οι παραπανίσιες να το πω έτσι, παρατηρούνται σε μας τους τρεις μεσόγειους Ελλάδα, Ισπανία και Πορτογαλία, που τυγχάνει σήμερα να έχουμε και σοσιαλίζοντες πρωθυπουργούς και κυβερνήσεις(δυστυχώς οι Ιταλοί έχουν επικεντρωθεί στο βόρειο τμήμα τους, έχουν αφήσει τον νότο τους να κρέμεται αιωρούμενος στη μεσόγειο θάλασσα). Αυτό είναι ένα στοιχείο οπωσδήποτε αξιοπρόσεκτο που δεν χρειάζεται όμως ούτε εμβριθείς, ούτε και οικονομικοτεχνικές αναλύσεις. Είναι θέμα ταμπεραμέντου, είναι ζήτημα κουλτούρας και κοσμοθεώρησης, είναι στάση ζωής, ακόμα και χωρίς οικονομικές δυνατότητες, ακόμα και με δανεικά κι αγύριστα να επιδιδόμαστε σε ξεφαντώματα γενικώς. Κι αν στην Ισπανία π.χ. υπάρχουν λόγω της υμέτερης κουλτούρας ματαντόρ και τορεαντόρ, στην Ελλάδα υπάρχουμε ως… «τρακαντόρ»(για την Πορτογαλία δεν γνωρίζω τίποτα ιδιαίτερο πλην των πολλών κοινών, μεταξύ των οποίων και η μεσόγειος μουσική).

Είμαστε το μαλακό υπογάστριο της Ευρώπης, ως ηπείρου και ως οικονομικής ενότητας και πολύ το γουστάρουμε και γιαυτό το διασκεδάζουμε. Διότι ως μαλακό υπογάστριο και ευαίσθητη περιοχή, φυσιολογικά, ερεθιζόμαστε ευκολότερα, κοινώς γαργαλιόμαστε(δυστυχώς ούτε αυτό δύναμαι να σας το μεταφράσω ω εταίροι). Κι όταν γαργαλιέσαι, πέραν του ότι βρίσκεσαι σε κατάσταση ευωχία μονίμως σχεδόν, δεν μπορείς ασφαλώς να ασχοληθείς με σοβαρά ζητήματα, πόσο μάλλον με τα οικονομικά, που είναι τα πλέον «αντιγαργαλιστικά» εδώ που τα λέμε, έτσι;

Ας συνεχίσουμε λοιπόν να μην τα παίρνουμε τα πράματα από μέσα μας, ας συνεχίσουμε στο γνωστό μας μοτίβο, ας συνεχίσουμε να γράφουμε ιστορία ως παρέες, να αρπάζουμε κάθε ευκαιρία γιορτής στον αέρα σαν τα πουλιά και ας μην ψάχνουμε απάντηση στο ερώτημα του τίτλου. <<Μην ψάχνεις πια αλλού, αφού το ξέρεις ήδη, εδώ είναι το ταξίδι>>.

Καλά μας ταξίδια συνέλληνες!