Που ΄σουνα Γιώργο, που ΄σουνα...

Τι έγινε, λέει, το εγκατέλειψες το μπλογκ; Αυτή την ερώτηση αντιμετώπισα μέρες τώρα που απουσίασα από τα διαδικτυακά δρώμενα. Κι είναι-ειλικρινά-μια «αντιγραφή με επικόλληση» στην καθημερινότητά μας πλέον, η διαδικτυακή δράση. Είναι κάτι σαν προσκλητήριο, σαν την καθημερινή αναφορά στο στρατό, είναι που ο ένας ψάχνει τον άλλον, τι έγινε, γιατί δεν γράφει, γιατί δεν δηλώνει παρών, μήπως του συμβαίνει κάτι, μήπως αντιμετωπίζει κάποιο πρόβλημα… είναι αυτό που λέμε η επι-κοινωνία των πολιτών, όσο κι αν αυτού του είδους η επικοινωνία, αυτή η μορφή κοινωνικής δικτύωσης δεν αρέσει σε κάποιους, λίγους ευτυχώς και συνεχώς μειούμενους. Ομολογώ ότι συγκινήθηκα από το ενδιαφέρον τόσων φίλων, είναι και η ηλικία μου, που με κάνει περισσότερο ευσυγκίνητο απ΄ ότι είμαι εκ φύσεως. Με την ευκαιρία της ανάρτησης να σας ευχαριστήσω, και δημοσίως που λένε, όλους, για το ενδιαφέρον σας. Ευτυχώς δεν ήταν κάτι που να με αφορά ή κάποιο μέλος της οικογένειάς μου, ήταν «μηχανικό» το πρόβλημα που με κράτησε μακριά. Μια βλάβη στον Η/Υ, που-βάζοντας κι εγώ το χεράκι μου- την έκανα μεγαλύτερη έκαψε την μητρική κάρτα, και στάθηκε η αφορμή για μια γενικότερη αναβάθμιση, μια που το μηχάνημα από πλευράς ηλικίας κόντευε να βγάλει δημοτικό και να γίνει γυμνασιόπαιδο, οπότε, έπρεπε να του πάρω καινούργια τσάντα.
Αυτές τις μέρες συνέβησαν πολλά, άλλωστε οι εξελίξεις τρέχουν, «η ζωή αλλάζει δίχως να κοιτάζει τη δικιά μας μελαγχολία», όπως λέει κι ο εθνικός μας τροβαδούρος, κι αυτό που κανείς μπορεί να πει είναι ότι σε αντίθεση με τα προηγούμενα 5-6 χρόνια που υπήρχε μια στατικότητα από πλευράς πολιτικής παραγωγής και μια κοινωνική αδιαφορία, τους τελευταίους μήνες παρατηρείται μια έντονη κινητικότητα παντού, μια εγρήγορση, μια πρεμούρα, ίσως λόγω των αλλαγών που επιχειρούνται, γιατί μέχρι στιγμής μόνο επιχειρήσεις γίνονται, αποτέλεσμα δεν έχουμε. Αυτό που μπορεί κανείς να πει, έτσι σαν γενικό συμπέρασμα, είναι, παρά τις διαβεβαιώσεις ίσως και τις καλές προθέσεις, ότι η ακολουθούμενες συνταγές είναι μια απ΄ τα ίδια, ανεξαρτήτως τρόπου «παρασκευής». Δηλαδή ή ο Παρλιάρος μαγειρεύει ή η Λόη, η σπανακόπιτα σπανάκι και τυρί έχει μέσα, άντε να είναι λίγο πιο τραγανό το φύλλο. Μισθοί και συντάξεις, φορολογία ακινήτων, φορολογία καυσίμων(όχι άλλο κάρβουνο θα αναφωνήσουμε ως άλλοι Κούρκουλοι σε λίγο) και κλίμακες… Μπορεί οι γυναίκες να μπαίνουν στη κλιμακτήριο από μια ηλικία και πάνω, αλλά σαυτή τη χώρα η κλιμακτήριος φορολογία συνεχώς κατεβαίνει σκαλοπάτια, ανεβαίνει ανηφοριές… Και βέβαια αυτό που πια έχουμε εμπεδώσει, παρά την ελπίδα ότι κάτι μπορούσε να γίνει με τους σημερινούς, είναι ότι σαυτή τη χώρα δεν μπορείς να προγραμματίσεις τίποτα, δεν μπορείς να σχεδιάσεις με ορίζοντα μεγαλύτερο του έτους(πολύ είπα; Έστω), ζούμε στη χώρα του εφήμερου από πολλές απόψεις, μη σας πω ακόμη και από ερωτικής απόψεως δηλαδή.


Διότι συγκλονίστηκε το πανελλήνιο στο άκουσμα του διαζυγίου της εθνικής παρουσιάστριας μετά του γνωστού τηλε-παραγωγού, είχαμε πτώσεις εκ νεφών, είχαμε δράματα, είχαμε φυσικά και τρομακτικές αυξήσεις θεαματικότητας στα μεσημεριανάδικα, τα οποία, αν γινόταν, θα ήταν σε εθνικό δίκτυο, για ένα μαραθώνιο αντίστοιχο αυτού για φυσικές καταστροφές. Συγκάηκαν τα μπούτια των τηλε-κουτσομπόλων και τηλε-κουτσομπόλιδων από το τρέξιμο, ανάψανε οι ποδιές τους στη προσπάθεια να καλύψουν το θέμα από πάσης παραμέτρου, διότι θα το έχετε αντιληφθεί μετά από τόσες περιπτώσεις, ότι κάθε θέμα στην τηλεόραση του σήμερα έχει πολλές παραμέτρους. Μόνο μέτρο δεν έχει. Αυτό έχει απολεσθεί πολύ πριν την πρώην ευτυχία του ζεύγους Μενεγάκη(εδώ δεν υπερισχύει το ανδρικό επώνυμο, αλλά αυτό του ισχυρότερου τηλεοπτικώς). <<Θέλουμε πίσω την παλιά καλή Ελένη, με το χαμόγελο>> έγραφε προ ημερών υπότιτλος μεσημεριανάδικου και ήταν ενδεικτικό και της εθνικής μας προσδοκίας, υπέκρυπτε εθνικό πόθο το σύνθημα. ΄Όπως οι τηλε-περσόνες θέλουν πίσω την παλιά καλή τους Ελένη, έτσι κι όλοι οι Έλληνες αποζητούν μια παλιότερη αλλά και σαφώς καλύτερη Ελλάδα και το χαμένο τους χαμόγελο. Μπορεί η τηλεόραση να είναι μέσο επιφανείας και επιδερμικής αφής, αλλά σαν εθνικό φετίχ υποκρύπτει ευσεβείς πόθους κι αρχαία οράματα. Χώρια δηλαδή που το όνομα της τηλε-περσόνας παραπέμπει και στην αρχαία τοιαύτη την απαχθείσα και ξενητευθείσα εν Τροία, με τη γνωστή περιπέτεια εξ αυτής του αρχαίου Ελληνισμού. Υπεισέρχονται λοιπόν όπως προείπαμε ένα σωρό παράμετροι-για σκεφτείτε-από ένα διαζύγιο, κάτι τόσο διαδεδομένο στον χώρο των «σελέμπριτυ΄ς» και τόσο IN όπως ξέρουμε.
Στα εντοπίως συμβαίνοντα τώρα αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι αφίχθη συνεργείο καθαρισμού εξ Αθηνών, με έξοδα της ΕΤΑ, που επιδόθηκε στον καθαρισμό του ΞΕΝΙΑ. Μπορεί Ηρακλής να μην υπήρξε στην όλη επιχείρηση, αλλά επρόκειτο πράγματι περί κόπρου του Αυγείου. Τώρα βέβαια είναι και κάποιοι που λένε ότι πετάχτηκαν και κάποια αντικείμενα που είχαν μια αξία, περισσότερο συναισθηματική ίσως, όπως και για τη φθορά που έγινε στην τοιχογραφία του Φασιανού από την βίαιη αποκόλληση του μικρού φωτιστικού λαμπατέρ από το σημείο του τοίχου που φιλοξενούνταν δεκαετίες τώρα, που «άφησε ξοπίσω του μια τρύπα κι είπε για χαρά σου» στον Αντύπα της υπεράσπισης του έργου τούτου. ΄Ενας νέος κύκλος διεκδίκησής του ξεκινά-θέλουν να μας πείσουν-χωρίς να έχουν κλείσει οι προηγούμενοι φυσικά, ούτε και να έχουν … «τετραγωνιστεί» . Ακόμα έχει πολλή φωτογράφηση το «αξιοθέατο» να δεχτεί από τους καλοκαιρινούς επισκέπτες κι εμείς να το τρώμε στη μάπα. Βέβαια τώρα, μετά την επέμβαση του σωστικού συνεργείου εκ της ΕΤΑ ίσως-λέω-να μπορούμε να στήνουμε την εξέδρα των παρελάσεών μας επί της καθαρισμένης βεράντας, με τα όρθια κολωνάκια σε μια ένδειξη χρηστικότητας του κτιρίου και με την ελπίδα το βάρος των επισήμων να λειτουργήσει σαν άχθος που δεν θα αντέξει κάποια στιγμή η φθαρμένη και καταπονημένη του βεράντα.
Πολλά γράψαμε-ουκ εν τω πολλώ το ευ άλλωστε- κουράζεται το μάτι του μπλογκοαναγνώστη και δεν το θέλω κάτι τέτοιο με τίποτα, γιαυτό μένω εδώ και εις το επανιδείν (γερμανιστί αουμ φίν ντερζεν).