ΕΙΣ ΟΙΩΝΟΣ ΑΡΙΣΤΟΣ, ΑΜΥΝΕΣΘΑΙ ΠΕΡΙ… ΠΑΡΤΗΣ!

Βέβαια, καθώς λέει και η παροιμία «μοναχός σου χόρευε κι όσο θέλεις πήδα», ο ατομισμός είναι μια αντίληψη που οφείλει να ενστερνιστεί κάθε νεοέλληνας που δεν σέβεται τον εαυτό του και εν πολλοίς καλά κρατεί. Πλην όμως εδώ δεν πρόκειται για μια εμμονή στην διατήρηση του γλωσσικού μας πλούτου, άρα και των παροιμιών ως λαϊκής σοφίας απόσταγμα, εδώ πρόκειται για κυρίαρχη ιδεολογία, με επιμέρους εφαρμογές, πρόκειται για το εθνικό σούπερ φετίχ των εθνικών μας φετίχ, πρόκειται για μια κατάρα που κάθεται από πάνω μας χρόνια σαν βαρομετρικό χαμηλό διαρκείας. Δεν πάει να βουλιάξει κάθε τι κοινό και δημόσιο(του προϋπολογισμού μη εξαιρουμένου της βυθίσεως), αρκεί να μη συμπαρασύρει κάτι δικό μας από την σωματική μας περιφέρεια μέχρι το πολύ τον τόπο διαμονής μας(το πολύ).
Αν οι περισσότεροι Έλληνες σήμερα στην κακή και ψυχρή τούτη συγκυρία, βλέπουν γύρω τους μόνο μαυρίλα και στο βάθος όλα τα άλλα σκούρα χρώματα, έχει να κάνει και με την αυτογνωσία τους κι όχι μόνο με τα ισχύοντα στο οικονομικό πεδίο. Είναι γιατί ξέρουν ότι για να ξεκολλήσει το βαπόρι από τον ύφαλο που το ρίξανε, όποιοι το ρίξανε, πρέπει να βάλει πλάτη όλο το πλήρωμα την ίδια ώρα που κανείς δεν έχει διάθεση για… σπρώξιμο. Κι αυτό διότι άλλοι περιμένουν να το ξεκολλήσει το σκάφος μόνος ο καπετάνιος με το ανώτερο πλήρωμα, άλλοι διότι μπαρκάρανε τα μπαγκάζια τους σε άλλο σκάφος, άλλοι γιατί θεωρούν το σκάφος μόνο των εφοπλιστών κι όχι δικό τους, άλλοι κάνουν τους πρόθυμους αλλά όταν πρέπει να βάλουν πλάτη θυμούνται κάτι δουλειές που έχουνε… γενικώς η παράφραση του αρχαίου ρητού του τίτλου νομίζω πως τα λέει όλα.


Γιατί, για όποιον παρατηρεί τα πράγματα γύρω του κάπως νηφάλια, πηγαίνοντας και λίγο απέναντι, φεύγοντας από το βάθρο του, θα έχει παρατηρήσει τι συμβαίνει, τι γίνεται όταν θίγονται τα ατομικά έως «μικροκοσμικά» συμφέροντα του καθενός μας. Τι πάθος μας βυθίζει σε πέλαγα διεκδίκησης, πόσο πνιγόμαστε από το δίκιο, σαν οισοφαγική παλινδρόμηση ένα πράμα, πόσο τα ιερά και όσιά μας καταπατώνται, πόσο ψάχνουμε και πόσες βρίσκουμε δικαιολογίες για την υποστήριξη των αιτημάτων μας, τα οποία όλως περιέργως τότε μόνο θυμόμαστε, για να τα ξεχάσουμε αμέσως μετά. Πώς το αίτημα γίνεται κυρίαρχο, πώς το δίκιο μας αντιστρέφει το λογοπαίγνιο «ώδινε όρος και έτεκε μυν» και γίνεται το Αραράτ τουλάχιστο, πώς γινόμαστε γόμωση που εκρήγνυται από κει που ήμασταν χώμα(με κάθε έννοια)…
Κι ας έρθω στα πιο πεζά, κι ας αφήσω την ανάλυση του ψυχισμού μας ως λαού. Ζούμε μέρες εθνικής ταπείνωσης, εξευτελισμού, αναξιοπρέπειας, ανυποληψίας, εμπαιγμού, τι άλλο να γράψω, στέρεψε το λεξιλόγιό μου. Δεχόμαστε μια επίθεση πρωτοφανή οπωσδήποτε, αήθη οπωσδήποτε, κερδοσκοπική οπωσδήποτε, απαράδεκτη με κάθε έννοια σαν χώρα, στο πρόσωπο του πρωθυπουργού, του υπουργού Οικονομικών, κάθε αξιωματούχου ερχόμενου σε επαφή και συναλλαγή, χώρια τα δημοσιεύματα, που χύνουν το μελάνι τους κατάμαυρο στην εθνική μας πρόσοψη. Σκουπίζουμε-σκουπιζόμαστε και ξανά και ξανά. Κι αυτό άρχισε ένα τρίμηνο πριν και πάντως από την ανάληψη της εξουσίας από το ΠΑΣΟΚ. Αναρωτιέμαι, όλοι αυτοί οι αρμόδιοι των ελεγκτικών μηχανισμών της Ε.Ε. δεν έβλεπαν τίποτα ως το τέλος Σεπτεμβρίου του προηγούμενου χρόνου, κουτάβια ήτανε και αμέσως μετά την κυβερνητική αλλαγή έγιναν λυκόσκυλα και ντόπερμαν ξαφνικά;


Το έλλειμμα της χώρας μας ασφαλώς και δεν δημιουργήθηκε τα τελευταία πέντε χρόνια, είναι μια διαχρονική υπόθεση, αλλά τα χρόνια αυτά εκτοξεύθηκε εδώ που είναι σήμερα και ερωτώ: Αυτά τα πέντε χρόνια όλοι αυτοί δεν έβλεπαν, δεν διέκριναν τίποτα, δεν ανησυχούσαν για την διόγκωσή του, τίποτα; Και όλο αυτό το χάλι, αυτή η κατάρρευση, ανακαλύφθηκε στις 5 Οκτωβρίου και εντεύθεν; Θέλουν να μας πείσουν ότι εξαπατήθηκαν για τόσα πολλά χρόνια αυτοί οι αητοί της οικονομίας, αυτό το «αγλάϊσμα» των ευρωπαϊκών και αμερικανικών πανεπιστημίων;
΄Οσο για τις ημέτερες πολιτικές δυνάμεις, κάθε μία κάνει αυτό που λέει ο τίτλος και που κάνει κι ο καθένας μας ατομικά. Αμύνονται-έναντι της συγκυρίας- περί πάρτης. Οι της μεν Ν. Δημοκρατίας, υπό τον νέο αρχηγό, την ανάγκη φιλοτιμία ποιούντες, καταλογίζουν στην κυβέρνηση μόνο καθυστέρηση. Δεν έχω ακούσει πιο ισχυρή ομολογία ενοχής από την ατάκα Σαμαρά στο συνέδριο προχτές <<το νοικοκύρεμα έπρεπε να είχε αρχίσει από τις 5 Οκτωβρίου>>, δηλαδή αργήσατε να αρχίσετε το συμμάζεμα, τα αφήσατε στα χάλια που σας τα παραδώσαμε εμείς… Το τρίτο κόμμα της βουλής το ΚΚΕ, συμπεριφέρεται από τις 5 Οκτωβρίου κιόλας σαν … τρίτος… δεν το ενδιαφέρει τίποτα, δεν χρωστάει ούτε την εκ πολιτικής αβρότητας χαριστική περίοδο, δεν ορρωδεί προ ουδεμιάς δυσκολίας και οικονομικής κατάρρευσης, δεν είναι από δω, πάντα άλλωστε ήταν «από κει»… ο ΛΑΟΣ(ο τόνος στο Ο εντάξει;) δηλώνει υποστήριξη ναι μεν αλλά όχι να ελληνοποιήσουμε και τους αράπακλες… ο ΣΥΡΙΖΑ παλινδρομεί εσωτερικώς και εκτονώνεται εξωτερικώς και γενικά οι έχοντες την ευθύνη των λεπτών έως χειρουργικών χειρισμών έχουν καταλήξει κι αυτοί στην αρχική παροιμία, ελαφρώς τροποποιημένη… Δηλαδή<< μοναχός σου χόρευε με τους λύκους και όσο αντέξεις…>>(το ρήμα σε παθητικό χρόνο παρακαλώ).



Ούτως έχουν τα πράγματα αυτό τον καιρό αγαπητοί μου και το ερώτημα <<σε τι να ελπίζουμε>> δεν έχει και πολλές απαντήσεις όπως αντιλαμβάνεστε, ψάχνουμε για τη μία. Αυτό που και σε προηγούμενη ανάρτηση συνέστησα και επαναλαμβάνω και τώρα, έχει να κάνει με την ψυχική μας κατάσταση και την αντιμετώπιση της δυσμενούς συγκυρίας. Δεν θα πάμε από ομαδική κατάθλιψη κι αυτοκτονία σαν οπαδοί αίρεσης αδέρφια, δεν θα χάσουμε το χιούμορ μας, την καλή μας τη διάθεση, την έμφυτη τάση μας για φυγή από τη καθημερινότητα δια των γνωστών διεξόδων, ΟΧΙ!
Θα συνεχίσουμε να αντιστεκόμαστε, θα συνεχίσουμε να μπαίνουμε καρφί στο μάτι τους με την αλέγρα συμπεριφορά μας , θα συνεχίσουμε να βλέπουμε τη ζωή με αισιοδοξία, θα συνεχίσουμε να πιστεύουμε στη μοναδικότητάς της(της ζωής) και στη δική μας(άμα λάχει).
Κουράγιο μωρέ,…ψηλά το κεφάλι…
Δανείζομαι τον στίχο του Δ Τσακνή από το τραγούδι για το Πολυτεχνείο για να κλείσω:
<<… κουφάλες, δεν ξοφλήσαμε, αυτό έχω μόνο να τους πω, τα όνειρα των εραστών δεν σβήνουν…>>!