Εντυπώσεις από Β.Ελλάδα και όχι μόνο...

· Πήγα στις Σέρρες κι αυτή τη φορά έκανα τη γνωριμία ενός ανθρώπου που είχα ακουστά, από πολύ παλιά εξαιτίας κάποιων περιπετειών που είχε ως εκδότης ενός περιοδικού και για τις οποίες περιπέτειες διάβαζα συχνά στο τότε ΠΟΝΤΙΚΙ. Γνώρισα λοιπόν από κοντά τον Βασίλη Τζανακάρη τον εκδότη του 34χρονου περιοδικού ΓΙΑΤΙ, συγγραφέα πολλών βιβλίων με τελευταίο και υπό βράβευση με το κρατικό βραβείο χρονικού "ΔΑΚΡΥΣΜΕΝΗ ΜΙΚΡΑΣΙΑ" που όσοι το διάβασαν είπαν ότι πρόκειται για ελεγεία πάνω σε ένα θέμα για το οποίο κι αν έχουν γραφεί βιβλία και μελέτες. Κι αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν το αρχείο του και πόσο ψάχνει το παρελθόν ο ίδιος(ποιο GOOGLE, τον Βασίλη να δείτε και πώς λειτουργεί ο ίδιος σαν αυτό που λέμε διαδικτυακώς «ψαχτήρι». Δημοσιογράφος από τα 16 του, συγγραφέας πολυγραφότατος, φίλος και «σύντεχνος» όλων των μεγάλων πνευματικών ζώντων τε και τεθνεώτων όπως ο Φρέντυ Γερμανός, ο Αντ. Σαμαράκης, ο Ντίνος Χριστιανόπουλος, ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, ο Αντ. Σουρούνης, ο Νίκος Δήμου, ο Βίκτωρ Νέττας και μέχρι τον δικό μας Θοδωρή Δ.Σαρρηγιάννη. Χάρηκα για την γνωριμία σου Βασίλη.

· Β.Ελλάδα: ΄Οπου κι αν κοιτάξεις το τοπίο σε πληγώνει. Παντού σβηστές καμινάδες, κουφάρια βιομηχανικών και βιοτεχνικών μονάδων, κλειστά διαλογητήρια, ερειπωμένες μονάδες επεξεργασίας αγροτικών προϊόντων, γερασμένος πληθυσμός και πόλεις γεμάτες αυτοκίνητα όπου βρίθουν καταστήματα κινητής τηλεφωνίας(το φετίχ του νεοέλληνα) και τα πρακτορεία στοιχημάτων. Καθημερινές ουρές έξω από τις τράπεζες, τα ιατρεία του ΙΚΑ και τον ΟΑΕΔ. Γεμάτες οι καφετέριες μετά μεγάλης-μικρής οθόνης και άδειοι οι χώροι του πολιτισμού. Βόρεια Ελλάδα, είσαι ίδια με την κεντρική, με τη νότια και με την νησιωτική. Και παντού η ίδια απαισιοδοξία, ή ίδια απροβλημάτιστη ισοπεδωτική αντίληψη πως «τίποτα δεν αλλάζει, στην Ελλάδα είμαστε». Και τότε τι πρέπει να γίνει; Ως πότε ένας λαός ολόκληρος θα σέρνει τα βήματά του άσκοπα σαν βραδινός μπεκρής; Πού θα καταλήξει αυτός ο ιδιόμορφος χορός του Ζαλόγγου; Τι περιμένουμε όλοι και σταυροκοπιόμαστε στη θέα κάθε σταυρού και τρούλου; Το θαύμα; Την εξ ύψους σωτηρία; Τόση είναι η απογοήτευση, η απελπισία μας, που χάσαμε την εμπιστοσύνη και στον εαυτό μας, μετά την απώλεια προς τους εκπροσώπους μας; Οι ελπίδες μας αφημένες στους ναούς της πίστης(του καθένα), της τύχης(πρακτορεία)και του χρήματος(τράπεζες); Κι εμείς «μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, να περιμένουμε το θάμα»; «Πώς τάκανες έτσι τα μαύρα παιδιά σου Ελλάδα-Ελλάδα»(Ν. Γκάτσος: Δρομολόγιο). ΄Η μήπως πώς σε έκαναν έτσι τα μαύρα παλιόπαιδά σου Ελλάδα-Ελλάδα; ΄Όμως κι ένα βήμα ακόμη πριν την πρόσκρουση ο καπετάνιος προσπαθεί να επαναφέρει στη ρότα το πλεούμενο, ακόμα κι αν είναι ‘ένα καράβι, παλιό, σαπιοκάραβο». Και πάντως δεν κάνει ότι δεν βλέπει τα βράχια.

· Είμαστε λαός του διχασμού, της διχόνοιας και των εμφυλίων συγκρούσεων παντός είδους. ΄Ολοι οι λαοί σχεδόν πέρασαν από εμφύλιες διαμάχες και συρράξεις , διχασμούς και μοιράσματα, αλλά κάποια στιγμή συνειδητοποίησαν ότι το ενιαίο φέρνει το καλό. Εμείς, χώρια ότι βλέπουμε παντού αντιπάλους, έχουμε και μια έμφυτη "αντιπαλοπλωπία"(κάτι σαν την διπλωπία), αρεσκόμαστε στο να οχυρωνόμαστε κάπου και να βάλουμε εναντίον του όποιου άλλου. Παρακολούθησα τις μέρες που ήμουν στην Β. Ελλάδα την συμπεριφορά αυτών των αντίπαλων στρατών γύρω από τις ποδοσφαιρικές ομάδες. Βόρειοι και νότιοι, πράσινοι και κόκκινοι, μαύροι και κίτρινοι, γεωγραφικοί και χρωματικοί προσδιορισμοί και ένα τσούρμο αλαφιασμένο να επιτίθεται(δυστυχώς όχι μόνο λεκτικά), να μισεί μέχρι θανάτου(δυστυχώς όχι μόνο λεκτικά), να εντάσσεται σε αυτούς τους στρατούς, που εφορμούν στις σύγχρονες αρένες, για να δοξάσουν με βεγγαλικά, με τυμπανοκρουσίες και ιαχές, για να εκβράσουν μίσος κατά του αντιπάλου, προεξοφλώντας την ανηθικότητα των συγγενών ενός εκάστου μέχρι του 4ου βαθμού. Και αναρωτιέμαι… μπορεί να υπάρξει αν ό μη γένοιτο χρειαστεί η απαραίτητη εθνική ενότητα; Και ας μην το περιορίσουμε μόνο στις αθλητικές πεποιθήσεις, ας το επεκτείνουμε και στις κομματικές, τις τοπικιστικές και τις όποιες άλλες, λαμβάνοντας υπόψη και τα εμφυλιοπολεμικά κατάλοιπα, που υφίστανται ακόμη και κατά καιρούς ξεφυτρώνουν σαν αγριόχορτα. Μήπως-λέω μήπως-χρειάζεται πότε-πότε να διαβάζουμε, μάλλον να απαγγέλουμε τον εθνικό ύμνο κυρίως τις επόμενες των επισήμων στροφές; Εκεί που λέει για το σκήπτρο που τείνει η διχόνοια η δολερή….;

· Σε οποιαδήποτε άλλη χώρα του κόσμου, ακόμα και στις κεντρώες δημοκρατίες της Αφρικής και αν συνέβαινε κάτι τέτοιο θα παραιτούνταν για λόγους ηθικής τάξης(τι κάθομαι και γράφω τώρα, έ;) κάποιος υπεύθυνος(τι κάθομαι και γράφω τώρα έ;), γιαυτό τον θάνατο. 53 χρονών ήταν ο άνθρωπος απάνω στην πιο αγχωτική ηλικία, ποιος ξέρει τι σταυρό κουβάλαγε, ήρθε μια στιγμή και φράκαρε το κυκλοφορικό του. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι έπρεπε να χάσει τη ζωή του μέσα σε ασθενοφόρο την ώρα της διακομιδής, από έλλειψη ενός εξαρτήματος του απινιδωτή, που έκανε κατ΄ άλλους 130 ευρώ, κατ΄ άλλους 110 και κατ΄ άλλους, εκτός κυκλώματος προμηθειών 50 ευρώ(ναι τόσο κάνει, απλώς το δημόσιο μέσω των «διεθνών» διαγωνισμών, που είναι εντοπιότεροι των εντοπίων, το πληρώνει 130, γιατί είναι κουβαρντάδικο). Και βγήκε σήμερα το πρωί ο πρόεδρος του ΕΚΑΒ και τι είπε; ΄Ο,τι λένε όλοι οι υπεύθυνοι(τι κάθομαι και γράφω, ε; ) όταν τους ξεμπροστιάζουν τα ίδια τα γεγονότα, όχι τα κανάλια, γιατί εκεί η παρουσία τους είναι για τα προσχήματα. Θα γίνει έρευνα σε βάθος(επιδερμίδας), διετάχθη ΕΔΕ(αυτή η διαδικασία δεν θα έπρεπε να λέγεται και να γράφεται έτσι, έπρεπε να λεγόταν «αιδέ», από το αιδώς ή και το αιδοίο, αλλά πού να βρεθεί, αιδώς), δεν μας είχαν ενημερώσει στην Αθήνα για την έλλειψη από τη Θεσσαλονίκη(ο γνωστός δεύτερος εμφύλιος). Σε αυτές τις περιπτώσεις , αλλά και σε άλλες παρόμοιες, μία είναι η λύση, αφού τον άνθρωπό σου τον έχεις χάσει ήδη: Να μπεις μέσα στα υπουργεία, τα γραφεία και τους οργανισμούς και να τους πλακώσεις στα χαστούκια, να βγάλεις το άχτι σου. Νάσαι σίγουρος ότι δεν θα βρεθεί δικαστής να σε καταδικάσει.

Οι φωτό κατά σειρά: 1. Μία από τις συνεχόμενες κατά μήκος του δρόμου της κοιλάδας των Αγ.Αναργύρων Σερρών "σουπερί"(δηλ.σερβίρει και σούπες). 2. ΄Ενα φέϊγ-βολάν που κυκλοφόρησε τούτο τον καιρό στις Σέρρες, με αφορμή το κλείσιμο μιας τοπικής αλυσίδας σούπερ-μάρκετ, που δεν μπόρεσε να αντέξει τον ανταγωνισμό των μεγάλων του κλάδου και δείχνει κάτι απ΄ αυτά που λέω παραπάνω. 3. Μία άποψη του πεζόδρομου με τα τραπεζάκια αλλά και τα άνθη έξω. 4.Κι ένα ωραίο νεοκλασσικό, από τα μέσα της πόλης, που μου άρεσε και διατηρείται σαν καινούργιο.