Μέρα δημοκρατίας

Σήμερα, 27 χρόνια μετά, ο καθένας μπορεί να συμφωνεί ή να διαφωνεί με το υφιστάμενο ΠΑΣΟΚ, μπορεί να είναι μαζί ή ένάντιά του, μπορεί να το θεωρεί ούνα φάτσα-ούνα ράτσα με τη ΝΔού, μπορεί...μπορεί...
...τότε όμως, στις 18 Οκτώβρη 1981 ήμασταν όλοι εκεί, σε κείνο το ιστορικό ραντεβού με την ιστορία, σε κείνο το κάλεσμα της δημοκρατίας, της ανατροπής, της Αλλαγής. Με πρώτο και αδιαμφισβήτητο τον Αντρέα που ενέπνεε, που ενθουσίαζε, που υποσχόταν έναν άλλο αέρα, αυτόν της Αλλαγής. Και μπορεί πολλοί, να αμφισβητήσουν πολλά, σήμερα με την χρονική απόσταση από τότε, όμως τα όσα έγιναν στην πρώτη 8ετία του ΠΑΣΟΚ από πλευράς θεσμικών και ουσιαστικών αλλαγών, με πρώτη αυτή της αλλαγής νοοτροπίας και κατεστημένων αντιλήψεων, ακόμα και σήμερα τα θεωρούμε εκ των ων ουκ άνευ.
Δεν είναι στις προθέσεις μου να κάνω πολιτικές αναλύσεις, ούτε να αντιπαρατεθώ με άλλες απόψεις για την περίφημη Αλλαγή και τον ρόλο της στην ιστορία της νεώτερης Ελλάδας. Αν κάνω αυτή την ανάρτηση, είναι γιατί ήμουν κι εγώ εκεί, είμαι παιδί της Αλλαγής, γιατί πίστεψα και πρόσφερα την νεανική μου ικμάδα σε αυτή την υπόθεση. Ασχέτως του τι ισοζύγιο μου προέκυψε, μεταξύ ικανοποιήσεων και απογοητεύσεων, ήταν η εμπειρία, ήταν το "ταξίδι" που άξιζε, ήταν αυτό που λέει ο Γιάννης Ρίτσος: "άξιζε να υπάρχουμε, για να συναντηθούμε".
Σήμερα αποστασιοποιημένος προ πολλού , και παρακολουθώντας με ανάμικτα συναισθήματα, τα τεκταινόμενα του χώρου, δεν ξεχνώ, γιατί το οφείλω στην συνείδησή μου όπως κάθε σκεπτόμενος άνθρωπος, ότι μέσα σε αυτόν τον χώρο, με τον εικονιζόμενο μπροστά, έζησα όμορφες στιγμές. Στο κάτω-κάτω, είναι κάποια χρόνια από τη ζωή μου.