Σέρρες, η πόλη που αγάπησα...

...από τη πρώτη ματιά που ανταλάξαμε...εγώ την κοίταξα με την περιέργεια του πρωτοφερμένου, κι αυτή μου χάρισε το χαμόγελο της υποδοχής μαζί με το υποννοούμενο της πολλά υποσχόμενης...(Τις πόλεις πρέπει να τις αγαπάμε, να τις ερωτευόμαστε, είτε είναι οι πατρίδες μας είτε όχι, για να μπορούμε να χωνόμαστε στην αγκαλιά τους και να βρίσκουμε αποκούμπι κάθε στιγμή της καθημερινότητάς μας. Αν μια πόλη στην οποία μένουμε πολύ ή λίγο χρονικό διάστημα δεν την αγαπάμε, είναι φυσικό τα ίδια αισθήματα να τρέφει κι αυτή για μας, τα λεγόμενα...αμοιβαία).

{Πάνω το περίφημο Μπεζεστένι, που σήμερα στεγάζει το αρχαιολογικό μουσείο της πόλης και που η είσοδος είναι δωρεάν. }

...Στις Σέρρες πήγα για δυό μέρες στο τέλος Αυγούστου, προς αναζήτηση οικίας για τον υιό που πέρασε στο εκεί ΤΕΦΑΑ(έχω ξαναγράψει) και τώρα που ξαναπήγα κι έμεινα δώδεκα(12)ολόκληρες μέρες, η γνωριμία μας προχώρησε, η πρώτη γνωριμία εξελίχτηκε σε ειδύλλιο, το οποίο θα έχει σίγουρα συνέχεια, γιατί αυτό που κατάλαβα από την εξέλιξη της σχέσης είναι, πως το χαμόγελο δεν ήταν καθόλου τυπικό, ούτε εθιμοτυπικό, δεν ήταν χαμόγελο διπλωματίας, δεν ήταν λόγω συμφέροντος. ΄Ηταν ουσιαστικότατο και από καρδιάς. ΄Εμεινα άλλωστε και στην καρδιά της πόλης, στην πλατεία Εμπορίου(το εμπόριο είναι εκ των βασικών λειτουργικών οργάνων ενός πολιτικού οργανισμού, όπως μια πόλη κι όταν μάλιστα είναι και ηθικό-κατά Γκάντι-τότε ακόμη καλύτερα)....

{Στη φωτογραφία ένας γιγαντοπίνακας της παλιάς πόλης, που κοσμεί τον τοίχο του παρκακίου κοντά στο σπίτι μας.}

...τις πόλεις όμως, όπως καλύτερα από μένα γνωρίζετε,τις κάνουν ερωτεύσιμες οι άνθρωποι, οι μόνιμοι κάτοικοί τους, οι δημότες τους. Και οι Σερραίοι είναι κατά κανόνα ήρεμοι άνθρωποι, εξυπηρετικοί, καλόκαρδοι, κιμπάρηδες(γιατί αυτό στο καιρό μας, που χαλάσανε και οι καλογέροι, είναι μεγάλο προσόν) και ενδιαφέρονται για τα κοινά. Είναι δε τόσο καταδεκτικοί κι έτοιμοι κάθε στιγμή να σε εξυπηρετήσουν, που-το ξέρω γιατί το ένοιωσα-αισθάνεσαι ότι το ευχαριστώ δεν αρκεί για να εκφραστείς.

{Ανωτέρω είναι το πεζοδρόμιο αντίστοιχο τηςδικής μας λεωφόρου χοληστερίνης, μια αρκετά μακρινή διαδρομή, που διατρέχει την Κοιλάδα των Αγίων Αναργύρων, περιοχή φυσικού κάλλους και αναψυχής.}

...Τελικά οι Σέρρες είναι ένας ανθόκηπος,τον οποίο μπορείς να διατρέξεις και να δρέψεις άνθη για να φτιάξεις το μπουκέτο μιας γλυκιάς και ευωδιαστής ανάμνησης. Να τις βάλεις (τις Σέρρες) σε ένα βάζο σε θέση περίοπτη για να ομορφαίνεις τη ζωή σου....

{Στη φωτογραφία ο Κουλάς, ο λόφος με το ομώνυμο κάστρο που δεσπόζει στη πόλη.}

...Θέλω να ευχαριστήσω για την υποδοχή και την φιλοξενία που μου επιφυλάχθηκε, έναν-έναν τους Σερραίους, αλλά δεν ξέρω στο πρόσωπο ποιού να απευθύνω τις ευχαριστίες μου. Στην φίλη μου την Αριάδνη Παπαφωτίου(Μπλόγκ ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ), στην επίσης φίλη μου από τα παλιά, που κόσμησε την πόλη μας, τη Σάμο για πέντε περίπου χρόνια κάποτε την Βάσω Παπαθανασίου, τον καλό μου φίλο που απέκτησα προσφάτως και μου συμπαραστάθηκε σαν αδελφός τον Πέτρο Προύσαλη, σε ποιόν;...

{Αυτός είναι ο ναός των Ταξιαρχών, αν δεν με απατά η μνήμη μου, επιβλητικότατος.}

...Τη δεύτερη μέρα που είχα πάει στις Σέρρες τρώγοντας στην ΠΙΠΕΡΙΑ ένα καταπληκτικό εστιατόριο στο κέντρο της πόλης, μπήκε μέσα κάποιος που τον χαιρέτισαν όλοι και απ΄ ότι κατάλαβα ήταν αντιδήμαρχος και που κι αυτός τους χαιρέτησε όλους έναν-έναν. Χαιρέτησε κι εμένα κι ας μην με ήξερε. Λέω στο πρόσωπό του να ευχαριστήσω όλους στην πόλη των Σερρών...

{Στην τελευταία φωτογραφία είναι μια μέρα με ομίχλη στη πόλη, που κράτησε τις πρωινές ώρες και μετά διαλύθηκε, δείγμα ίσως των κλιματικών αλλαγών. Εγώ πιστεύω ότι την διέλυσε η καλωσύνη και η ζεστασιά των Σερραίων, γιατί τίποτα δεν τους αντιστέκεται.}