Ο αποκεφαλισμός του τουρισμού

"...Μύκονο και Σαντορίνη, σαν ερωτευμένοι πιγκουίνοι..."τραγουδούσε ο Βαγγέλης πριν από χρόνια και θάλεγε κανείς ότι φέτος όλοι οι βάσκανοι οφθαλμοί επέπεσαν στα πιο γκλάμορους σημεία. Η Ρόδος κατακάηκε, ακολουθώντας μια σχεδόν προδιαγεγραμμένη πορεία όλων μας στην καταστροφή(εμείς η Σάμος, η Χίος του χρόνου ποιός ξέρει)της έλλειψης συντονισμού και της πενιχρότητας των μέσων και των υποδομών, ενός κράτους που ξοδεύει εκεί που δεν θα έπρεπε....
...μετά ήρθε το έγκλημα της Μυκόνου, που έδειξε σε όλο του το μεγαλείο(και σε όλο τον κόσμο δυστυχώς)τον αγγελικά πλασμένο κόσμο της νύχτας και ειδικά των γκλαμουράτων περιοχών, όπου συχνάζουν οι βίπ΄ς και άλλες ανεβασμένες δυνάμεις της ελληνικής κοινωνίας(ανεβασμένες δια πολλών τρόπων και ...σκευασμάτων), όπου ισχύουν άλλοι κανόνες....
...και βέβαια ήρθε καπάκι το χτεσινό στη Σαντορίνη, που θα μπορούσε να συμβεί οπουδήποτε, αλλά που ως τώρα βλέπαμε σε αμερικάνικες ταινίες τρόμου, κάτι Νοσφεράτου και τέτοια...
Τελικά η ψυχή του ανθρώπου είναι άβυσσος, καλά το λέει το ρητό...διότι άλλο σε μια στιγμή παροξυσμού να φτάνεις στο έγκλημα κι άλλο να περιφέρεις ένα κεφάλι στο χωριό. ΄Ολα αυτά, παρά τις διαφορές τους, σωρευτικά λειτουργούν κατά του τουριστικού μας ονόματος, το οποίο μπορεί να διατηρεί την αίγλη του, χάρη στο φυσικό κυρίως περιβάλλον(γιατί το δομημένο άστο να πάει), αλλά έχει σοβαρούς και πολλούς ανταγωνιστές παγκοσμίως.