Ποιός(α)έχει σειρά;....

(λίγο μεγαλούτσικη μου βγήκε η ανάρτηση, αλλά διαβάστε την, αξίζει την προσοχή και την υπομονή σας)

…κι αν θέλετε απάντηση που να κάνει ρίμα, υπάρχει: Η ΄Ελλη Παππά. Αφορμή για την ενασχόλησή μου με ένα τέτοιο θέμα, δεν είναι ότι διεκδικώ τίτλο ιστορικού αναλυτή, ούτε και υστερικού αντικομμουνιστή, που βολεύει κάποιους. Την αλήθεια υπερασπίζομαι, όχι όμως τη μόνη όπως άλλοι, αλλά αυτή που συμφωνεί με την κοσμοθεωρία μου, με την ιδιοσυγκρασία μου και κυρίως με τα συναισθήματά μου. Περιγράφοντάς τα(τα συναισθήματα), το μόνο που μπορώ να καταθέσω είναι ότι κάθε φορά που την έβλεπα και την άκουγα να μιλά σε εκπομπές στην τηλεόραση, σχετικές με εκείνες τις εποχές και τα όσα τράβηξε και αυτή και ο άντρας της, την ακουγα με ένα κόμπο στο λαιμό και ένα σφίξιμο στο στήθος, λίγο πριν βάλω τα κλάμματα.

Και αναφέρομαι σε κάποια δημοσιεύματα που είδαν το φως, που αποτελούν το δαδί, που θα ανάψει τη φωτιά στο τζάκι του κομμουνιστικού κόμματος, παρά το ότι κάποιοι φροντίζουν όσο μπορούν να βουλώσουν την καμινάδα του. Σε λίγο καιρό, αν δεν υπάρξουν άνωθεν παρεμβάσεις, θα δημοσιευτεί κατά την επιθυμία της, η πολιτική διαθήκη της ΄Ελλης Παππά, της συντρόφου του Νίκου Μπελογιάννη, του ανθρώπου με το γαρύφαλλο, του-κατ΄ εμέ-δημοφιλέστερου κομμουνιστή όλων των εποχών, του Τσε Γκεβάρα της Ελλάδας.
΄Ηδη όμως έχουν διαρρεύσει κάποια σημεία αιχμής αυτής της διαθήκης από τον γιό της Νίκο και που δημοσιεύτηκαν στις εφημερίδες ΤΑ ΝΕΑ της 5ης Δεκεμβρίου 2009 και στην εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ της Κυριακής 20-12-2009. Κι αυτές οι αιχμές, προοίμιο και δείγμα των όσων καταμαρτυρά η Ελλη Παππά, έχουν προκαλέσει εκτός από μια κομματική αναφυλαξία στο χώρο του ΚΚΕ, και μια προσπάθεια απέλπιδα, αλλά επιλήψιμη, κατά την άποψή μου, εναντίον αυτής της μορφής της αριστεράς, της ΄Ελλης Παππά, της ενσάρκωσης των Πέτρινων Χρόνων. Ενδεικτικά θα αναφέρω τα όσα διάβασα, όπως γράφτηκαν στις δύο εφημερίδες, με τον δικό μου σχολιασμό, ως έχω δικαίωμα. Την προκεχωρημένη δύναμη κρούσης του ΚΚΕ ανέλαβε ο κ. Μάκης Μαϊλης, προφανώς σαν η μακριά θεωρητική χείρ του κόμματος.
... Γράφει λοιπόν ΤΟΒΗΜΑ στις 20/12/09:
Με το όπλο «παρά πόδα» αναμένει ο Περισσός τη δημοσιοποίηση από το Μουσείο Μπενάκη της «πολιτικής διαθήκης» της Ελλης Παππά , συντρόφου του Νίκου Μπελογιάννη , ο οποίος εκτελέστηκε το 1952 από το μετεμφυλιακό καθεστώς. .. Η δημοσίευση της επιστολής που συνόδευε μέρος του «φακέλου» της και η οποία συνιστούσε ένα δριμύ «κατηγορώ» κατά των σταλινικών μεθόδων στην άσκηση της κομματικής εξουσίας, προκάλεσε την (αναμενόμενη) αντίδραση του ΚΚΕ, το οποίο διά του εκπροσώπου του- και εκ των κεντρικών ιδεολογικών εκφραστών του Περισσού- κ. Μ. Μαΐλη απεφάνθη ότι «η Ελλη Παππά δεν έβγαλε σωστά συμπεράσματα από την πορεία του ΚΚΕ». Το «σήμα» που εξέπεμψε εμμέσως η ηγεσία του κόμματος προς κάθε κατεύθυνση- από τον Τύπο ως τους οικείους της- ήταν ότι όσα γράφονται και λέγονται, αλλά κυρίως όσα θα έλθουν στο φως της δημοσιότητας με την έκδοση του πλήρους περιεχομένου της «πολιτικής διαθήκης», έχουν στόχο «να πλήξουν το ΚΚΕ». …
Δηλαδή η Ελλη Παππά, η ενσάρκωση των Πέτρινων Χρόνων δεν έβγαλε σωστά συμπεράσματα μετά από τόσα χρόνια στις φυλακές και τις εξορίες για το ΚΚΕ, αλλά τα έβγαλε ο κ. Μαίλης, η μετενσάρκωση του Ζαχαριάδη… και συνεχίζει: Η γραμμή άμυνας και ταυτόχρονα επίθεσης του Περισσού κινείται σε δύο επίπεδα. Το πρώτο είναι ότι οι προσωπικές μαρτυρίες δεν αποτελούν ιστορικές πηγές «παρά μόνο στην περίπτωση που επιβεβαιώνονται από επίσημα ντοκουμέντα», εκτός αν υπάρχουν και άλλες μαρτυρίες «που να συμπίπτουν». Με τον τρόπο αυτόν οι αρμόδιοι επιτελείς του ΚΚΕ αμφισβητούν- απορρίπτουν εκ προοιμίου όσα αναφέρονται στα δύο σημαντικά κείμενα της Παππά (το ένα για την υπόθεση Πλουμπίδη και το άλλο για «τα πρόσωπα και γεγονότα» που σφράγισαν την ίδια ως αγωνίστρια στο πλάι του ηρωικού μάρτυρα της κομμουνιστικής Αριστεράς Νίκου Μπελογιάννη)… οι βολές της κατά των κανόνων κομματικής καθοδήγησης και πρακτικής της τραυματικής εκείνης μετεμφυλιακής εποχής… δεν συνιστούν μια αξιόπιστη εξαγωγή συμπερασμάτων και τεκμηρίων για όσα διημείφθησαν αλλά μια «εμπαθή» καταγραφή απόψεων και κατηγοριών, οι οποίες δεν λαμβάνουν υπόψη τις συγκεκριμένες συνθήκες μέσα στις οποίες δρούσε το ΚΚΕ. «Η ταξική πάλη είναι πολύ σκληρή!!! (τα θαυμαστικά δικά μου)… Παρόμοιες μομφές έχουν αποδοθεί και σε άλλους και όχι μόνον από τη σύντροφο του Νίκου Μπελογιάννη, που μένει να εξακριβωθεί τι και πώς μετά τη δημοσιοποίηση της «πολιτικής διαθήκης» της. «Οπως η Ελλη Παππά έκανε παρεμβάσεις στην καθοδήγηση του ΚΚΕ, πιστεύοντας ότι με αυτές θα βοηθήσει το κόμμα να αποφύγει αρνητικές συνέπειες, έτσι έκαναν και άλλοι κομμουνιστές σε συνθήκες μάλιστα παρανομίας και διωγμών όπου μπορούσε να υπάρχει και κακή πληροφόρηση» σημείωνε ο κ. Μαΐλης σε σχετικό άρθρο του υπό τον ενδεικτικό των κομματικών διαθέσεων τίτλο «Κρίμα, δεν έβγαλες συμπεράσματα...».
Το αποκορύφωμα, για μένα της ασέβειας απέναντι σε μια τέτοια μορφή του κομμουνιστικού κινήματος, να λένε οι επίγονοι στους προγόνους, χωρίς να μπορούν να τους ακούσουν, άρα και να τους αντικρούσουν, ότι δεν βγάλανε συμπεράσματα αυτοί που έζησαν τα γεγονότα, αλλά τα εξήγαγαν αυτοί καλύτερα. ...



...Οι αναφορές της Παππά στη δημοσιευμένη επιστολή της κατά του σταλινισμού και την κομματική ανέλιξη σε αυτές τις συνθήκες προκάλεσαν την οργή των επιτελών του κόμματος…. «Η Ελλη Παππά υπήρξε στέλεχος του ΚΚΕ, μέλος της Επιτροπής Πόλης της Κομματικής Οργάνωσης Αθήνας. Προφανώς εννοεί ότι δεν ισχύουν και για την ίδια όσα γράφει» ήταν ο αντιπερισπασμός του κ. Μαΐλη στην προσπάθειά του να «απαντήσει» σε όσα υπογράμμιζε η ίδια στην επιστολή της γράφοντας: «Δεν ήταν εύκολο να είσαι μέλος του ΚΚΕ στα χρόνια του σταλινισμού- εκτός κι αν επιδίωξή σου ήταν “να ανέβεις” στην κομματική ιεραρχία. Προϋποθέσεις αυτής της ανόδου ήταν, πρώτον, να έχεις αυτή τη φιλοδοξία, δεύτερον, να κλείνεις τα μάτια και τα αφτιά σε όσα στραβά ή απαράδεκτα ή και ύποπτα διαπίστωνες. Με άλλα λόγια, να συμπεριφέρεσαι σύμφωνα με το ιησουιτικό δόγμα που θύμισε ο Μαρξ, το perinde ac cadaver, αντιδράς όσο και όπως αντιδρά ένα πτώμα σε όσα έβλεπες αν δεν ήσουν εκ κατασκευής τυφλός». Το «αντεπιχείρημα» του Περισσού είναι ότι ναι μεν μπορεί να υπήρξαν και στελέχη «που έκλειναν τα μάτια σε (όσα) στραβά», αλλά «τελικά εκείνο που χαρακτηρίζει το ΚΚΕ είναι η ανιδιοτελής προσφορά». Και ως εκ τούτου όλα τα άλλα περιττεύουν...

...
Σε όλα αυτά που αναφέρει η ΄Ελλη Παππά, που τα ξέρουμε όλοι, που γίνονται σε όλους τους σχηματισμούς, κομματικούς ή άλλους, η απάντηση είναι ότι το ΚΚΕ το χαρακτηρίζει η ανιδιοτελής προσφορά. Και ποιος λέει ότι διαχρονικά η κομματική ιδιοτέλεια ή η προσωπική ανέλιξη και η απόκτηση τίτλου δεν είναι επιλήψιμα, δεν είναι ιδιοτελείς μέθοδοι και στόχοι; Είναι να θλίβεσαι κάθε φορά που άνθρωποι οποιουδήποτε χώρου, ανεξαρτήτως ιδεολογίας, πόσο μάλλον γιαυτό το χώρο που χιλιάδες άνθρωποι θυσίασαν τη ζωή τους κυριολεκτικά ή μεταφορικά, να έχουν τέτοια αντιμετώπιση στα στερνά τους, από αυτούς που θα έπρεπε να ομνύουν στο όνομά τους. Μετά από τόσους αγωνιστές που κατηγορήθηκαν, λοιδωρήθηκαν, σταμπαρίστηκαν, γιατί ξέφυγαν από την «ιερότητα» της κομματικής γραμμής, ήρθε η σειρά αυτής της «άγιας» μορφής της ΄Ελλης Παππά. Τι να θυμηθούμε, ότι δεν πήγε αντιπροσωπεία του ΚΚΕ στην κηδεία του Γρ. Φαράκου, που διετέλεσε επί χρόνια Γραμματέας του, αλλά την επομένη πήγε στο μνημόσυνο του Κων/νου Καραμανλή, στην Πολιτεία; Βίος και Πολιτεία!

…. «Μέσα στη φυλακή, το πιο εύκολο πράγμα είναι η ίδια η φυλακή». Αυτό επισημαίνει η Έλλη Παππά στην ανέκδοτη ακόμη μαρτυρία της για «όσα είδα, γνώρισα, έπαθα μέσα στο κίνημα στο οποίο αφιερώσαμε τη ζωή μας, χωρίς ανταλλάγματα και “εξαργυρώσεις”». … .
Η Παππά κατονομάζει ειδικά τη Ρούλα Κουκούλου, σύζυγο του Ζαχαριάδη, και την Αύρα Παρτσαλίδου, όμως δεν ήταν μόνον εκείνες οι θύτες της. «Οι συντρόφισσες τής έκαναν τη ζωή μαρτύριο ακόμα και επειδή φόρεσε μαύρα μετά την εκτέλεση του Μπελογιάννη», τονίζει ο γιος του ζευγαριού Νίκος. «Βλέπετε, βασική αρχή του υπαρκτού σοσιαλισμού ήταν ότι οι νεκροί ανήκουν στο Κόμμα, άρα οι χήρες πρέπει να πανηγυρίζουν που οι άντρες τους έγιναν μάρτυρες!». (Αν αυτό σας θυμίζει τους καμικάζι-μουτζαχεντίν, που ανατινάσσονται σήμερα για να γίνουν μάρτυρες του Ισλάμ και να επιδοθούν στην άλλη ζωή στην βρώση πιλαφιών, μάλλον είστε κακόπιστοι και υστερικοί αντικομμουνιστές)
Η Έλλη Παππά άφησε πίσω της πεθαίνοντας και άλλο ανέκδοτο υλικό (άρθρα της, αρχεία στο ΕΛΙΑ, έγγραφα για τις δίκες Μπελογιάννη, Πλουμπίδη στα ΑΣΚΙ κ.ο.κ.), αλλά τούτες εδώ οι τοποθετήσεις της έχουν ειδικό βάρος καθώς εστιάζουν στη σύγκρουση ατομικής συνείδησης και κομματικότητας. Μιλάνε για ένα γοητευτικό και με ευρεία λαϊκή συμμετοχή κομμουνιστικό κίνημα, το οποίο ναι μεν στην Κατοχή λειτουργεί δημιουργικά εντός του ΕΑΜικού πλαισίου, όμως μετά την Απελευθέρωση και κατά τον Εμφύλιο χάνει το όραμά του επειδή περνά στα χέρια στελεχών που στριμώχνουν τους στόχους του στα όρια της κομματικής συνέπειας…. (΄Ετσι για να φαίνεται και η συνέχεια που κάποιοι καλλιεργούν για πάρτη τους) .
….Η Έλλη Παππά,πάντως,αποσύρθηκε μεν,αλλά δεν διαγράφηκε από το ΚΚΕ ούτε έγινε ποτέ μέλος του ΚΚΕ εσ. Επί χρόνια, ώς το 1992, η Έλλη είχε την ψευδαίσθηση ότι ο χώρος της Αριστεράς μπορούσε να ενωθεί. Κι όταν είδε ότι οι προσπάθειές της να στηρίξει αυτό το σχήμα πήγαν χαμένες, άρχισε να γράφει δοκίμια για να ακουστούν όσα αδυνατούσε να πει στο πλαίσιο του ΚΚΕ…..
…. Τι νομίζετε πως θα αλλάξει με την έκδοση της λεγόμενης «πολιτικής διαθήκης» της; Θα αποκτήσουμε μια πληρέστερη γνώση τής πιο σκοτεινής περιόδου τής Αριστεράς όσο και της Ελλάδας. Είναι κάτι που ενδιαφέρει τους ιστορικούς και που θα αναστατώσει το «ανεξάρτητο» κρατίδιο του Περισσού, αλλά όχι νομίζω και τη νεολαία. Η αλήθεια είναι ότι η Έλλη θεωρούσε πως με τούτα τα κείμενα θα μπορούσε να επηρεάσει τον τρόπο που σκέφτονται οι Αριστεροί και τα κόμματά τους. Αλλά αυτός ήταν ο ρομαντισμός της: ένας ρομαντισμός όπως των πρώτων χριστιανών που έδωσαν τη ζωή τους για ένα όραμα και τελικά, αντί για όραμα, τους προέκυψε το Βατικανό. Έτσι και στο ΚΚΕ βλέπουμε να υπάρχει δόγμα, ποίμνιο, ιερατείο, μανιχαϊσμός, εσχατολογία, όχι όμως και μεσσιανισμός.
…. Από εκεί και πέρα, ενταγμένη σε ένα ευρύτερο πλαίσιο, η «πολιτική διαθήκη» της Έλλης Παππά μαζί και με τα «Γράμματα από τη φυλακή» 1953-54 του Νίκου Πλουμπίδη θα συμβάλουν στη διατύπωση μιας ολοκληρωμένης ανάλυσης για την πορεία της ελληνικής Αριστεράς από τον Εμφύλιο κι ύστερα. Εννοείται ότι είναι απαραίτητο να συνεξετασθούν τα σχετικά (κλειστά) αρχεία του Περισσού, καθώς και τα (ανοιχτά πλέον) σοβιετικά αρχεία...(ΤΑ ΝΕΑ 5/12).
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
ΕΛΛΗ ΠΑΠΠΑ
(1920-2009) Μαχητική προσωπικότητα της Αριστεράς, μικρή αδελφή της συγγραφέως Διδώς Σωτηρίου, οργανώνεται στο κομμουνιστικό κίνημα στη διάρκεια της μεταξικής δικτατορίας, συμμετέχει ενεργά στην Αντίσταση, και, μέσα από τις παράνομες οργανώσεις πόλης, στον Εμφύλιο. Η Ασφάλεια την συλλαμβάνει το 1950- όπως και τον σύντροφό της Νίκο Μπελογιάννη- και παραμένει στη φυλακή ώς το 1963. Εκεί (στις Φυλακές Αβέρωφ) γεννάει και τον γιο τους Νίκο (1951), τον οποίο μεγαλώνει η αδελφή της. Εκεί βιώνει και την κομματική απομόνωση επειδή τάχθηκε υπέρ του Νίκου Πλουμπίδη. Η απριλιανή δικτατορία την στέλνει στη Γυάρο απ΄ όπου απολύεται για λόγους υγείας, και τότε αφοσιώνεται στη δημοσιογραφία και στα δοκίμια- μελέτες που γράφει για «την κάθαρση της μαρξιστικής σκέψης από τις σταλινικές στρεβλώσεις». Πίστεψε στο εγχείρημα του ενιαίου Συνασπισμού, αλλά ώς το τέλος ασκούσε κριτική στο σταλινικό πνεύμα των κομματικών φορέων. Το 1993 και το 1996, αντίστοιχα, καταθέτει στα Ιστορικά Αρχεία του Μουσείου Μπενάκη δυο φακέλους με την πολιτική μαρτυρία της για την «Υπόθεση Πλουμπίδη» και για τα «μαρτύριά» της κατά τα χρόνια του σταλινισμού στο ΚΚΕ.
Για την αντιγραφή και τα σχόλια
Γ.Σκαπέτης

Υ.Γ. ΄Οσα κείμενα είναι με πορτοκαλί χρώμα είναι δικά μου σχόλια επί των γραφομένων, τα υπόλοιπα είναι από ΤΑ ΝΕΑ και ΤΟ ΒΗΜΑ.

Ανήκουμε στιΣΚατο-χώρες!

Μετά τον αρχικό ενθουσιασμό ότι επιτέλους γίναμε Βενετία κι εμείς κι αφού άρχισε να βγαίνει για τα καλά το σκατί και να σκορπά την μοσχοβολιά του παντού στη παραλία...
... αρχίσαμε να αλλάζουμε γνώμη και μάλλον ότι ανήκουμε πλέον από πλευράς υδάτινης πολιορκίας ΣΤΙΣΚΑΤΟ-ΧΩΡΕΣ, διαθέτοντας μάλιστα και το απαραίτητο ντεκόρ που δεν έχουν το Βέλγιο κι η Ολλανδία... οι εικόνες μιλούν από μόνες τους. Μάλιστα, αν μια εικόνα είναι χίλιες λέξεις, άνετα μπορούμε να πούμε πως μια εικόνα είναι χίλια κυβικά νερολυμμάτων, άρα τι χρεία έχουμε βιολογικού καθαρισμού, αντλιών και άλλων ενεργοβόρων μηχανημάτων, αφού μπορούμε κάλλιστα να επεξεργαστούμε τα λύμματα επί της παραλίας...

... οι φωτογραφίες, για τους αναγνώστες εκτός πρωτευούσης Σάμου, είναι αποψινές(προ μιας ώρας) και απεικονίζουν την κατάσταση του κυματισμού ότι είναι 3-4 μπωφόρ, γιαυτό και μικρά και μεγάλα ταχύπλοα διαπερνούν τις υδάτινες λωρίδες ανά κατεύθυνση κάνοντας επίδειξη δεξιοτήτων.

Τι να περιμένουμε; Μα τι άλλο αγαπητοί μου; Να τραβηχτούν τα νερά κι ότι μείνει επί του οδοστρώματος είναι δικό μας(κυριολεκτικά και μεταφορικά).

ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ! (΄Οχι δεν το λέω σε σας αγαπητοί αναγνώστες...)

ΚΥΚΛΟΣ ΕΠΙΤΥΧΙΩΝ!!!

Με το αφιέρωμα στα 50χρονα του Λευτέρη Παπαδόπουλου στο ελληνικό τραγούδι , έκλεισε ο φετινός κύκλος του φεστιβάλ ΗΡΑΙΑ-ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΑ που στέφθηκε από επιτυχία, μια που κατάφερε με ελλιπή έως ανύπαρκτη χρηματοδότηση, να παρουσιάσει ένα τεράστιο έργο , όλο τον χρόνο κι όχι μόνο το καλοκαιρινό τρίμηνο. Είναι πράγματι ,εκτός από άξια απορίας και αξιέπαινη η προσπάθεια, των ανθρώπων που απαρτίζουν τον πυρήνα του πολιτισμού του δήμου Πυθαγορείου, πώς με τόσο λίγα διαθέσιμα, έκαναν τόσα πολλά.

Και δεν θέλω να μπω σε αντιθέσεις, αλλά σε συγκρίσεις δεν μπορώ παρά να μπω, όταν άλλοι θεσμοί, με ευτραφέστερους προϋπολογισμούς και πάγιες χρηματοδοτήσεις παρουσιάζουν λιγότερο έργο και σε λιγότερο εύρος χρόνου. Το φεστιβάλ ΗΡΑΙΑ-ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΑ παρουσίασε μια μεγάλη γκάμα εκδηλώσεων, από ομιλίες επιστημονικού, ιστορικού ή άλλου ενδιαφέροντος για τους πολλούς κι όχι για κάποιους ειδήμονες, θεατρικά και μουσικά σχήματα, αλλά αξιοποιώντας παράλληλα και το ντόπιο δυναμικό για να τιμήσει ανθρώπους και διαδρομές ζωής. Και οι εκδηλώσεις του-είναι αυτή η περίφημη ειδοποιός διαφορά- εκτείνονται καθ΄ όλη τη διάρκεια του χρόνου και τις εποχές των ισχνών αγελάδων, καλύπτοντας τις πολιτιστικές ανάγκες μας κι όχι μόνο την περίοδο του «θερισμού».
Στο αφιέρωμα για το τεράστιο έργο του Λευτέρη Παπαδόπουλου στην αίθουσα ΣΙΒΥΛΛΑ του Ντόρυσσα συμμετείχαν με αξιοπρεπή παρουσία, η υψίφωνος Ζαφειρούλα Χατζηφωτίου, με την αισθαντική φωνή της με τη συνοδεία του υπέροχου Σταύρου Μιχαλόπουλου στο ακορντεόν, η γυναικεία χορωδία του δήμου Πυθαγορείου υπό την διεύθυνση του κ. Λεωνίδα Κανάρη και την πιανίστα Κάτια Θεοχαροπούλου, η μουσική συντροφιά Πυθαγορείου με την «ενίσχυση» του Γιάννη Λουλουργά, ενώ η έκπληξη της βραδιάς ήταν η τραγουδιστική παρουσία του γνωστού από την εποχή του νέου κύματος και από τηλεοπτικές εκπομπές Τάκη Κωνσταντακόπουλου. Την παρουσίαση έκανε με κατάθεση προσωπικών μαρτυριών και συναισθημάτων η Κούλα Καραμηνά, ενώ λόγια για τον ποιητή σε πρώτο πρόσωπο είπε η Κλεονίκη Μπουλά, από το νέο αίμα του φεστιβάλ, που η παρουσία της εγγυάται τη συνέχειά του.
Οι ευχές περίσσεψαν στο τέλος της εκδήλωσης, τελευταία του χρόνου άλλωστε, από την πάντα απλή και συναισθηματική Κική Παντελόγλου για όλους. Κι απ΄ όλους εμάς ευχές σε κείνη και στον συν-εργάτη Σωτήρη Μαργιωρή, καλλιτεχνικό διευθυντή του φεστιβάλ, για ένα ακόμα πιο δημιουργικό 2010.

ΚΕΡΚΗΣ, ένα βουνό-μια ιστορία

Αντιγράφω από το συνάδελφο μπλογκερ, ευαίσθητο και ειδικό περί την Σαμιακή χλωρίδα Γιώργο Φάκα και το μπλογκ του, τη φωνή του που απευθύνεται σε όλους μας, άρα και στους έχοντες ευθύνες διοίκησης, για την μεγάλη μας κληρονομιά(μια από τις πολλές) τον Κέρκη και το οικοσύστημά του, πριν πέσει θύμα κι αυτό της "ανάπτυξης" και φυσικά προσυπογράφω:

ΚΕΡΚΗΣ -ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ
Οι ψηλές κορυφές κορυφές του Κέρκη από τα 1000 μέτρα και πάνω αποτελούν εδώ και πολλά χρόνια, προτού η Σάμος ανακαλύψει τον τουρισμό, ένα τόπο μοναδικού χλωριδικού ενδιαφέροντος για τους απανταχού βοτανολόγους του πλανήτη. Αναφέρονται καταγραφές φυτών από τις αρχές του 20ου αιώνα. Πράγματι σε αυτήν την περιοχή η οποία έχει ενταχθεί όχι τυχαία στο δίκτυο Natura 2000 παρατηρείται η μεγαλύτερη συγκέντρωση πολλών σπάνιων φυτών του Αιγαίου καθώς και του ευρύτερου Ελληνικού χώρου. Στις κορυφές του Κέρκη επίσης υπάρχουν και τοπικά ενδημικά τα οποία προστατεύονται με διεθνείς συμβάσεις.Δυστυχώς παρόλη την μοναδικότητα που διακρίνει το βουνό και ειδικά τις ψηλές κορυφές του η τοπική κοινωνία δεν έχει αντιληφθεί το μέγεθος της μεγάλης βοτανικής του αξίας (μετά τα βουνά της Κρήτης θεωρείται ο δεύτερος νησιωτικός παράδεισος) με αποτέλεσμα σήμερα πολλά είδη να χαρακτηρίζονται σαν απειλούμενα από τις ανθρώπινες δραστηριότητες κυρίως (ανεξέλεγκτη βόσκηση,προγράμματα για διανοίξεις δρόμων καθώς επίσης και ανεξέλεγκτη επισκεψιμότητα από κάθε λογής λάτρεις του βουνού).Το φυσικό περιβάλλον κατόρθωσε στον Κέρκη και έφτασε μέχρι τις μέρες μας σχεδόν αλώβητο. Είναι χρέος της δικιάς μας γενιάς να το προστατέψει χαρακτηρίζοντας το σαν καταφύγιο της φύσης και να το παραδώσει στα παιδιά της όπως σχεδόν το βρήκε.

Το μπλογκ του Γιώργου στην ηλεκτρονική διεύθυνση: comperiana.blogspot.com

Οσο πάμε κι αραιώνουμε...

Αραιώσανε οι αναρτήσεις μας, το έχω παρατηρήσει και σε άλλους συναδέλφους τελευταία και σαν περίεργος ψάχνω να βρω τι φταίει, παίρνοντας σαν πρώτο παράδειγμα τον εαυτό μου. Και ψάχνοντας βρήκα ότι οι λόγοι είναι πολλοί και ποικίλοι, που θεωρώ ότι πάνω-κάτω είναι κοινοί. Αυτή λοιπόν θα είναι μια ανάρτηση για το λιγόστεμα των αναρτήσεων από εμάς τους μπλόγκερς, που παρουσιάζουμε συμπτώματα χαλάρωσης από τα ιστολόγιά μας και ανεβάζουμε κάτι αραιά και πού. Ψάχνοντας λοιπόν τους λόγους και τις αιτίες αυτής της ημι-αποχής κατέγραψα και εξ ιδίων κρίνοντας μερικούς:
=Καταρχήν αδέρφια <<ιστο-λόγοι>> μία αιτία είναι η υποχώρηση του ενθουσιασμού της - κάθε- αρχής και ο κορεσμός, που επέρχεται μοιραία, για κάθε τι, της ιστολογικογραφίας μη εξαιρουμένης. Είναι αυτό το αίσθημα της βαρεμάρας που σε καταλαμβάνει σκεφτόμενος ότι πρέπει κάτι να γράψεις για να διατηρήσεις την επισκεψιμότητα και την επαφή, εκτός κι έχεις θέματα που σε απασχολούν, που σε προβληματίζουν, που σε καίνε, οπότε αλλάζει το πράμα και το ιστολόγιο συχνά.

=Δεύτερος λόγος σοβαρός που κρίνω ότι φταίει γιαυτή την ημι-αποχή, είναι η εξάπλωση του facebook . Είναι παρεμφερής επικοινωνία όσο νάναι, αλλά κυρίως είναι χρονοβόρα, σου τρώει πολλή ώρα κι αν συνηθίζεις να επικοινωνείς και από το chat τότε μιλάμε για χρονοαπορρόφηση, που δεν αφήνει πολλά περιθώρια για ενασχόληση με το ιστολόγιο. Σοβαρός λοιπόν ανταγωνιστικός παράγοντας το facebook, κατά την άποψή μου.

=Τρίτος, γενικός, σοβαρός, αλλά κι επικίνδυνος σφόδρα λόγος αδέρφια, είναι οι ρυθμοί της ζωής, που όσο πάνε γίνονται πιο γρήγοροι, η καθημερινότητα ρουφάει σαν τεράστια σκούπα τις ώρες μας εγκλωβίζοντάς τες στον κάδο της κι αφήνοντάς μας λίγες για να κάνουμε όλα όσα απαιτούν οι υποχρεώσεις, που κι αυτές αυξάνονται όσο πάνε. Είναι αυτό που με μια φράση λέμε <<μας πήρε αποκάτω η ζωή>> και πού χρόνος βέβαια, διάθεση αλλά και έμπνευση για ιστολογικές αναρτήσεις.
Για να μη λέμε όμως μόνο τα στραβά και τ΄ ανάποδα, αυτό που παρατηρώ και παραμένει αναλλοίωτο είναι το ενδιαφέρον των επισκεπτών-αναγνωστών, που δεν δείχνει –σε μένα τουλάχιστον- κάμψη, αλλά αντιθέτως μια προσήλωση, μια σχέση συγκινητική, μια συνήθεια καθημερινή σχεδόν για όλους μας. Κι αυτό είναι που μας κρατάει νομίζω <<ζωντανούς στη σκηνή…>> .
Μετά απ΄ αυτή την εισαγωγή-διαπίστωση, θα περιμένατε ίσως να ανεβάσω κανένα θέμα απ΄ τα τόσα που μας απασχολούν καθημερινά κι να ζητήσω τα σχόλιά σας, αλλά…. Αρκετά δεν μας έχει πάρει αποκάτω η καθημερινότητα, όλο μ΄ αυτή θα ασχολούμαστε; Ε, όχι δα(που λέει και στο σχετικό άσμα ο Δήμος Μούτσης), εμείς ΝΑ… ΝΑ…. ΝΑ!!!