Οσο πάμε κι αραιώνουμε...

Αραιώσανε οι αναρτήσεις μας, το έχω παρατηρήσει και σε άλλους συναδέλφους τελευταία και σαν περίεργος ψάχνω να βρω τι φταίει, παίρνοντας σαν πρώτο παράδειγμα τον εαυτό μου. Και ψάχνοντας βρήκα ότι οι λόγοι είναι πολλοί και ποικίλοι, που θεωρώ ότι πάνω-κάτω είναι κοινοί. Αυτή λοιπόν θα είναι μια ανάρτηση για το λιγόστεμα των αναρτήσεων από εμάς τους μπλόγκερς, που παρουσιάζουμε συμπτώματα χαλάρωσης από τα ιστολόγιά μας και ανεβάζουμε κάτι αραιά και πού. Ψάχνοντας λοιπόν τους λόγους και τις αιτίες αυτής της ημι-αποχής κατέγραψα και εξ ιδίων κρίνοντας μερικούς:
=Καταρχήν αδέρφια <<ιστο-λόγοι>> μία αιτία είναι η υποχώρηση του ενθουσιασμού της - κάθε- αρχής και ο κορεσμός, που επέρχεται μοιραία, για κάθε τι, της ιστολογικογραφίας μη εξαιρουμένης. Είναι αυτό το αίσθημα της βαρεμάρας που σε καταλαμβάνει σκεφτόμενος ότι πρέπει κάτι να γράψεις για να διατηρήσεις την επισκεψιμότητα και την επαφή, εκτός κι έχεις θέματα που σε απασχολούν, που σε προβληματίζουν, που σε καίνε, οπότε αλλάζει το πράμα και το ιστολόγιο συχνά.

=Δεύτερος λόγος σοβαρός που κρίνω ότι φταίει γιαυτή την ημι-αποχή, είναι η εξάπλωση του facebook . Είναι παρεμφερής επικοινωνία όσο νάναι, αλλά κυρίως είναι χρονοβόρα, σου τρώει πολλή ώρα κι αν συνηθίζεις να επικοινωνείς και από το chat τότε μιλάμε για χρονοαπορρόφηση, που δεν αφήνει πολλά περιθώρια για ενασχόληση με το ιστολόγιο. Σοβαρός λοιπόν ανταγωνιστικός παράγοντας το facebook, κατά την άποψή μου.

=Τρίτος, γενικός, σοβαρός, αλλά κι επικίνδυνος σφόδρα λόγος αδέρφια, είναι οι ρυθμοί της ζωής, που όσο πάνε γίνονται πιο γρήγοροι, η καθημερινότητα ρουφάει σαν τεράστια σκούπα τις ώρες μας εγκλωβίζοντάς τες στον κάδο της κι αφήνοντάς μας λίγες για να κάνουμε όλα όσα απαιτούν οι υποχρεώσεις, που κι αυτές αυξάνονται όσο πάνε. Είναι αυτό που με μια φράση λέμε <<μας πήρε αποκάτω η ζωή>> και πού χρόνος βέβαια, διάθεση αλλά και έμπνευση για ιστολογικές αναρτήσεις.
Για να μη λέμε όμως μόνο τα στραβά και τ΄ ανάποδα, αυτό που παρατηρώ και παραμένει αναλλοίωτο είναι το ενδιαφέρον των επισκεπτών-αναγνωστών, που δεν δείχνει –σε μένα τουλάχιστον- κάμψη, αλλά αντιθέτως μια προσήλωση, μια σχέση συγκινητική, μια συνήθεια καθημερινή σχεδόν για όλους μας. Κι αυτό είναι που μας κρατάει νομίζω <<ζωντανούς στη σκηνή…>> .
Μετά απ΄ αυτή την εισαγωγή-διαπίστωση, θα περιμένατε ίσως να ανεβάσω κανένα θέμα απ΄ τα τόσα που μας απασχολούν καθημερινά κι να ζητήσω τα σχόλιά σας, αλλά…. Αρκετά δεν μας έχει πάρει αποκάτω η καθημερινότητα, όλο μ΄ αυτή θα ασχολούμαστε; Ε, όχι δα(που λέει και στο σχετικό άσμα ο Δήμος Μούτσης), εμείς ΝΑ… ΝΑ…. ΝΑ!!!