DEABATE OR NOT DEABATE?

<<Εδώ ήρθαμε πα΄ να φύγουμε… Μαγκιά!>>. Θυμήθηκα αυτή την παλιά ατάκα του Χάρρυ Κλυν για να αποδώσω τις εντυπώσεις μου, σαν συμπέρασμα από το ντιμπέϊτ των 6(σαν τίτλος συμμορίας ακούγεται), που όχι ότι το παρακολούθησα μετ΄ εμβριθείας, αλλά λόγω μετάδοσής του σε εθνικό δίκτυο σχεδόν(μόνο το ΣΤΑΡ είχε έργο με υπόθεση Βιετνάμ, τυχαίο;), όλο και έπαιρνα δόσεις τηλεμαχίας(ποιος μετέφρασε το ντιμπέϊτ έτσι; Σιγά τη μάχη, να μαζέψετε τα αίματα μην γλιστρίσει ο καμεραμάν). Αν αναρωτιέστε ακόμη(άλλη δουλειά δεν είχαμε θα μου πείτε και ευλόγως) γιατί έγινε ή γιατί γίνονται τα ντιμπέϊτ σε κάθε προεκλογική περίοδο, έχω μια ερμηνεία, που αν θέλετε την αποδέχεστε, αν όχι ο σχολιασμός είναι ελεύθερος, ως γνωστόν.
Η άποψή μου λοιπόν είναι πως γίνεται για δύο βασικούς λόγους, στους οποίους ασφαλώς και δεν περιλαμβάνεται με τίποτα, η ενημέρωση και καλά των πολιτών-ψηφοφόρων. Ο ένας λόγος είναι ότι έτσι γίνεται στην Αμερική, άρα δεν μπορεί εμείς να υστερούμε, πόσο μάλλον να μην αντιγράψουμε και αυτό, όπως τόσα άλλα. Δεν είναι δυνατόν να γίνονται ντιμπέϊτ στο Αμέρικα, με όρθιους τους υποψήφιους προέδρους-σώουμαν και να μην κάνουμε κι εμείς ένα με καθιστούς τους έξι μας. ΄Εξις-δευτέρα φύσις που λένε, εξι και ξερό μας και άλλα τέτοια… Ο άλλος λόγος είναι για να μπορούν οι κ-αναλυτές, το ίδιο βράδυ, αμέσως μετά τη λήξη του ντιμπέϊτ, την επομένη το πρωί, το μεσημέρι και τις επόμενες μέρες, να σχολιάζουν, να έχουν υλικό για εκπομπές, να κρίνουν και να συγκρίνουν, μια και εν τω μεταξύ έχουν απαγορευτεί και τα γκάλοπ και πώς να βγάλει ο κ-αναλυτής το ψωμάκι του αλλιώς.
Ξύπνησα σήμερα το πρωί και ξέροντας τι θα αντιμετωπίσω, διάβαζα τα «ζωνάρια» που βάζουν από κάτω σαν τίτλους… αυτός ήταν έτσι, εκείνος αλλιώς, ο τρίτος το τροπάρι του, ο τέταρτος στον κόσμο του και πάει κρίνοντας και σχολιάζοντας. Δεν ξέρω μόνο αν τα μεσημεριανάδικα - κουτσομπολάδικα ασχολήθηκαν με την εμφάνιση από ενδυματολογικής απόψεως, παρουσιαστικού, χαμόγελου και άλλων στοιχείων του λαϊφ-στάϊλ, οπότε νάρθει να δέσει το πράμα. Να ξέρουμε δηλαδή ότι έχουμε έναν αρχηγό ευτραφή, με ωραία γραβάτα, όχι και τόσο κατάλληλο κοστούμι, με έντεχνες και εντυπωσιακές κινήσεις, έναν άλλον με σικ κοστουμάκι, γραββατούλα υποφερτή, υποτυπώδες μουστακάκι, που είναι συγκρατημένος κινητικά, αλλά πιο γλυκομίλητος, έχουμε μια αρχηγό μικρού μεγέθους με γυαλί προηγούμενων δεκαετιών, μέσα στο οποίο αντανακλούν όλοι οι προβολείς του στούντιο, με κόκκινη καρδούλα μενταγιόν, και γλώσσα μασίβ σε απόχρωση ξύλου.
΄Εχουμε ένα παλληκαράκι(ποιος το άφησε και μπήκε μέσα, μα δεν λαμβάνονται μέτρα ασφαλείας;), που φορά ένα σακάκι περιπάτου, μαλλί με «κοκοράκι» μπροστά(φράντζα τέλος πάντων), που βρέθηκε να εκπροσωπεί 5 ρεύματα και 4 τάσεις, έχουμε κι έναν άνθρωπο των Μέσων που έγινε αρχηγός, με κοστούμι τέζα τα κουμπιά, κατηφή και σοβαρό, λάβρο και ήρεμη δύναμη και φέτος μας προέκυψε κι ένας απ΄ αυτούς τους περίεργους ακτιβιστές, που έβαλαν κοστουμάκι ευρωπαϊκό και βγήκαν κι αυτοί στο γυαλί να αποτελέσουν το κλου του ντιμπέϊτ (γιατί το κλου είναι απαραίτητη προϋπόθεση για κάθε τηλεοπτικό προϊόν).

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ; Είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα είμαστε, ένα ντιμπέϊτ είμαστε, μια απέραντη τηλεμαχία και τηλεκλασία είμαστε, για κλάματα είμαστε, για γέλια είμαστε, για τίποτ΄ άλλο δεν είμαστε(εξαιρούνται τα μπάζα. Γιαυτά σίγουρα είμαστε).

΄Οπως Αμερική...

ΟΠΩΣ ΑΜΕΡΙΚΗ…
Δεν ξέρω ποια είναι η άποψή σας επί του θέματος που θα θίξω σήμερα και σχέση έχει με τα των ημερών, δηλαδή τις εκλογές, αλλά πολύ θα ήθελα να τη μάθω, δια σχολίου επί της αναρτήσεως.
Η όλη εκλογική προετοιμασία, σε άλλους αρέσει για το μυστηριακό της, σε άλλους προξενεί αποστροφή και άλλοι την αντιμετωπίζουν σφυρίζοντας αδιάφορα ή πηγαίνοντας για ψάρεμα, κυνήγι ή άλλο χόμπι.
Εμένα εκείνο που με ελκύει ακόμη, έχοντας ξεπεράσει και αποκοπεί από την αμεσότητα της όλης προετοιμασίας εδώ και πολλά χρόνια, είναι ο «τζόγος» με τα ονόματα των υποψηφίων, ποιος μπαίνει στη λίστα, ποιος κόβεται, ποιος φέρεται ως πιθανός, ποιος είναι το κρυφό χαρτί, ποιος θα αποτελέσει την έκπληξη… γενικά αυτή η ονοματολογία, που θυμίζει το ανέκδοτο με τον τρελό που είχε μανία με το διάβασμα και του έδωσε για πλάκα ο νοσοκόμος τον τηλεφωνικό κατάλογο… το ξέρετε; Κι όταν τον ρώτησε πώς του φάνηκε… «από υπόθεση δεν λέει και τίποτα, αλλά πολλά ονόματα ανακατεύει ο συγγραφέας»… Ε, κάπως έτσι, το βλέπω κι εγώ, υπόθεση δεν έχει η όλη διαδικασία, αλλά από ονόματα άλλο τίποτα… Κι αυτό που κάνει το πράμα ενδιαφέρον, είναι, κατ΄ εμέ, η αλλαγή συμπεριφοράς των προαλειφομένων υποψηφίων και η προσαρμογή εδώ και κάποιες δεκαετίες όλο και περισσότερο στα αμερικανικά πρότυπα(ξέρετε, φωτογραφίσεις με χαμόγελα πλατιά, συν γυναιξί και τέκνοις, βιογραφικά φουσκωμένα κ.ά. τέτοια). Διαπιστώνεις ξαφνικά ότι ο συμπολίτης σου, ο φίλος σου, ο γνωστός σου, γίνεται κοινωνικότερος, σου λέει καλημέρα και μάλιστα «φαρδιά» από κει που δεν σου μίλαγε, ενδιαφέρεται για την υγεία τη δική σου και όλης σου της οικογένειας, θέλει να σε κεράσει αν κάθεσαι κάπου, γενικά διαπιστώνεις μια μεγάλη αλλαγή στην συμπεριφορά του. Από την άλλη αρχίζεις να δέχεσαι πέρα από το ξαφνικό αυτό ενδιαφέρον και τηλεφωνήματα(εσχάτως και SMS) με τα οποία καλείσαι να παρευρεθείς σε διάφορα «σουαρέ», όπου ο προαλειφομένους θα εκθέσει τις ιδέες, τια απόψεις του, την διάθεσή του για σωτηρία της πατρίδας(άρα και τη δική σου)και θα σου ζητήσει μια μικρή εκδούλευση, δηλαδή την ψήφο σου(εκεί που φτάσαμε τι παραπάνω από εκδούλευση είναι και η ψήφος;), για να μπορέσει να υλοποιήσει όλα αυτά για τα οποία σου μίλησε. Πέρα βέβαια από την προσωπική επαφή θα δεις παντού, σε κολώνες, τοίχους και άλλα σημεία της πόλης, φάτσες γελαστές, ανθρώπους πολλά υποσχόμενους, που απορείς γιατί αυτός ο τόπος πάει κατά διαόλου, μετά από τόσους ενδιαφερόμενους για την σωτηρία του.
Θέλω να πω δηλαδή με όλα τα παραπάνω, ότι όλη αυτή η διαδικασία της έκθεσης, της επιλογής και της εκλογής των υποψηφίων έχει κάτι, που ακουμπά στην ψυχοσύνθεση του Έλληνα. Από τη μια ενέχει στοιχεία καλλιστείων που πάντα ελκύουν τη φυλή, στοιχεία σώου-μπιζ επίσης, στοιχεία τζόγου, ποιος φέρεται, ποιος μπαίνει, ποιος όχι, στοιχεία περιέργειας που είναι το εθνικό μας φετίχ κι όλα αυτά μαζί κάνουν την όλη διαδικασία από ενδιαφέρουσα έως ελκυστική.
Λοιπόν, εδώ που τα λέμε τώρα, είμαστε εν αναμονή της ανακοίνωσης του ψηφοδελτίου του ΠΑΣΟΚ και έπεται εκείνου της Ν.Δ. για το νομό. Και βέβαια καθόλου υποδεέστερα δεν θα είναι τα άλλα, μια που τα πρόσωπα, ανεξάρτητα από το τι λένε κάποιοι που αντί των δέντρων που απαρτίζουν το δάσος, βλέπουν το δάσος σαν μάζα δένδρων, παίζουν σημαντικό ρόλο στην πολιτική, αρκεί να είναι ενεργά υποκείμενα κι όχι… διακοσμητικά αντικείμενα.

Αλεκίαση και αλωπεκίαση...

...ή πώς καραφλιάζει κανείς με μερικά πράγματα. Καταρχήν η αλωπεκίαση είναι η γνωστή φαλάκρα, την οποία μετέδωσε δίκην ιού Η1Ν1 ο πρωθυπουργός, παίρνοντας αυτήν την ακαταλαβίστικη απόφαση να πάει σε εκλογές όταν όλα συνέκλιναν στο αντίθετο, τόσο ακαταλαβίστικη, που κι ο ίδιος έχει πλέον επιδοθεί σε έναν αγώνα δρόμου να πείσει και να πειστεί ότι είχε λόγους να τις κάνει, όταν όλοι οι άλλοι ψάχνουν και ψάχνονται να βρουν έστω και έναν(λόγο)...

... "Αλεκίαση" είναι η χρόνια ασθένεια της Αριστεράς, η οποία πάσχει από ένα σύνδρομο, κάτι ανάλογο αυτού του καρπιαίου σωλήνα αν έχετε ακουστά(υποφέρω γιαυτό μου ήρθε σαν παράδειγμα), το οποίο οφείλεται στην υπερχρήση της παλάμης(όχι εμένα δεν είναι απ΄ αυτό, αν πήγε εκεί το πονηρό μυαλό σας)... ΄Αμα ένας ολόκληρος πολιτικός χώρος, όχι ένα κόμμα, διότι εδώ πρόκειται περί συνασπισμού, δεν μπορεί να απαντήσει στο κλασικό ερώτημα"απ΄ τη Κική και τη Κοκό ποιά να διαλέξω", αν δηλαδή θέλει Αλέκο ή Αλέξη, τι να περιμένει κανείς εδώ κάτω στη βάση, που έχει την εντύπωση -η καημένη-ότι παρακολουθεί σαπουνόπερα έστω και με πράσινο οικολογικό σαπούνι... ενώ το άλλο τεμάχιο της αριστεράς τόχει λύσει άπαξ δια παντός το ζήτημα... Αλέκα και ξερό ψωμί... μέχρι και παξιμάδι(με τη γνωστή παροιμιακά μέθοδο)...

... βγαίνει λοιπόν εξαίφνης ο πρωθυπουργός και σου λέει νεοδημοκράτη μου(κλείσε το στόμα σου, δεν ωφελεί πια, τοιχοκολλήθηκε το διάταγμα, εσύ ακόμα δεν μπορείς να το χωνέψεις;), ότι επειδή 5 χρόνια δεν κάναμε αυτά που έπρεπε κι επειδή αν άρχίσουμε να τα κάνουμε τώρα θα θεωρηθεί μαλακία, γιαυτό θα πάμε σε εκλογές, να πάρουμε νωπή εντολή(αυτή η εντολή πια όσο πάει και θυμίζει μοσχαρίσιο κομμάτι που "κόπτεται κιμάς, παρουσία του πελάτου"), γιατί η προηγούμενη μπαγιάτεψε, δεν κάνει να την αποψύξουμε και να την ξαναβάλουμε στο ψυγείο, το λέει κι ο υγειονομικός κανονισμός...



... στο ανωτέρω σκίτσο του απίθανου Δημ.Χαντζόπουλου, δίδεται μια άλλη εξήγηση, αρκούντως πιστευτή, για την απόφαση του πρωθυπουργού να πάει σε πρόωρες εκλογές... είχε συνειδησιακό πρόβλημα πώς να εμφανιστεί στη ΔΕΘ, όπου κάθε χρόνο όποιος πρωθυπουργός σέβεται τον εαυτό του(δεν ξέρω αν αυτό ισχύει στην περίπτωσή του), οφείλει να δώσει κάτι... αυτό δεν είχε ούτε εσώρουχο που λέει ο λόγος, είναι και πατρίδα η Σαλονίκη, σου λέει δεν πάω σε εκλογές πριν πάω ΔΕΘ; Και πήγε...

... και καλά πήγες, γούστο σου και καπέλλο σου... αυτόν τον άνθρωπο δεν τον σκέφτηκες; Είναι ο Κρανιάς, που πήρε(ε, εντάξει, μην λέμε και υπερβολές)τη θέση του παραιτηθέντος Γιάννη Μανώλη, που, λες και τόξερε ο άτιμος(ή μήπως κάτι ήξερε;)παραιτήθηκε δυό μέρες πριν την αναγγελία των εκλογών... Κι αυτός ο άνθρωπος, πήρε όχι μόνο την έδρα του για μία(αριθμός1)ημέρα, αλλά πήρε παράλληλα νομίζω και τα δέκα λεπτά δημοσιότητας που δικαιούμαστε όλοι(αυτός τσίμπησε παραπάνω, μια που τα κανάλια κάτι τέτοια κουφά, δεν τα αφήνουν αν πρώτα δεν τα κρεμάσουν στα μανταλάκια μέρες)... Αυτόν τον άνθρωπο δεν τον σκέφτηκες αρχηγέ; Δεν μπορούσες να τις εξαγγείλεις από βδομάδα; Να προλάβει κι αυτός να αφήσει το αποτύπωμα του πισινού του επί του βουλευτικού εδράνου;

Ατιμη κοινωνία, που άλλους τους ανεβάζεις κι άλλους τους ρίχνεις στα τάρταρα...

Η Σάμος σε ...υψηλές στροφές

Πανοραμική άποψη του κόλπου μας, από τον Αη-Γιαννάκη, την "μήτρα" της πρωτεύουσας πόλης.

Η έκδοση «Η Σάμος στις 78 στροφές» προσεγμένη ως τη λεπτομέρεια, οι αναφορές του δικού μας Ντίνου Κόγια (τόσο νέος, με τόση πολιτιστική παραγωγή;), τόσο μακρινές, μα τόσο οικείες, τουλάχιστον στους μεγαλύτερους ηλικιακά, η δουλειά του Ν. Διονυσόπουλου ουσιαστική και η παρουσίαση του λιτή αλλά κατατοπιστική όσο χρειαζόταν…

Η Ζαφειρούλα μας, στο κέντρο της ορχήστρας, με τη φωνή της να ασφυκτιά στα στενά όρια της ιδιαίτερης πατρίδας, όπως πάντα, να σκίζει το σκοτάδι της νύχτας ψηλά στον Αη-Γιαννάκη και να σκορπά βεγγαλικές κορώνες …

΄Οσο για τους υπόλοιπους του μουσικού σχήματος… τόσους πολλούς φίλους έχει η Σάμος και η μουσική της, στα τέσσερα σημεία του ελληνικού ορίζοντα; ΄Ολοι οι οργανοπαίχτες, μαζί κι ο δικός μας Σταύρος Μιχαλόπουλος, με το ακορντεόν του(αντί της παλιάς αρμόνικας που εξέλιπε) και όσοι απ΄ αυτούς απέδωσαν τραγούδια του άλμπουμ, ερμήνευσαν (με όλη τη σημασία του ρήματος), μουσικές και λόγια, κοντά έναν αιώνα μετά, με αυθεντικότητα…

Η Βούλα Γαλανού στην σύντομη παρέμβασή της, μας προέτρεψε όλους να ασχοληθούμε όπως αυτή, με τον πολιτισμό και την ιστορία του τόπου μας, γιατί αξίζει να το κάνουμε…

ΣΧΟΛΙΑ: 1.-΄Οσο κι αν πέρασε η ώρα, όσο κι αν μουδιάσαμε καθισμένοι στα μάρμαρα του θεάτρου, όσο κι αν τα τραγούδια ήταν πολλά για μια παρουσίαση, αν και φαντάζομαι πως προσπάθησαν οι άνθρωποι να κάνουν μια αντιπροσωπευτική παρουσίαση, είναι το λιγότερο προσβολή να σηκωθείς και να φύγεις στη μέση, συμπατριώτη, την ώρα που μιλά ο ερευνητής ή τραγουδά ο ερμηνευτής.

2.-Πατριώτες, όσο κι αν κατανοώ τις ανάγκες σας, όσο κι αντιλαμβάνομαι τις δυσκολίες, όταν πηγαίνουμε να παρακολουθήσουμε μια τέτοια(κι άλλες, παρόμοιου ύφους)εκδήλωση και παίρνουμε μαζί μας παιδιά προσχολικής ηλικίας, ούτε εμείς μπορούμε να παρακολουθήσουμε, ούτε οι γύρω μας, που δεν χρωστάνε τίποτα, έτσι;-