DEABATE OR NOT DEABATE?

<<Εδώ ήρθαμε πα΄ να φύγουμε… Μαγκιά!>>. Θυμήθηκα αυτή την παλιά ατάκα του Χάρρυ Κλυν για να αποδώσω τις εντυπώσεις μου, σαν συμπέρασμα από το ντιμπέϊτ των 6(σαν τίτλος συμμορίας ακούγεται), που όχι ότι το παρακολούθησα μετ΄ εμβριθείας, αλλά λόγω μετάδοσής του σε εθνικό δίκτυο σχεδόν(μόνο το ΣΤΑΡ είχε έργο με υπόθεση Βιετνάμ, τυχαίο;), όλο και έπαιρνα δόσεις τηλεμαχίας(ποιος μετέφρασε το ντιμπέϊτ έτσι; Σιγά τη μάχη, να μαζέψετε τα αίματα μην γλιστρίσει ο καμεραμάν). Αν αναρωτιέστε ακόμη(άλλη δουλειά δεν είχαμε θα μου πείτε και ευλόγως) γιατί έγινε ή γιατί γίνονται τα ντιμπέϊτ σε κάθε προεκλογική περίοδο, έχω μια ερμηνεία, που αν θέλετε την αποδέχεστε, αν όχι ο σχολιασμός είναι ελεύθερος, ως γνωστόν.
Η άποψή μου λοιπόν είναι πως γίνεται για δύο βασικούς λόγους, στους οποίους ασφαλώς και δεν περιλαμβάνεται με τίποτα, η ενημέρωση και καλά των πολιτών-ψηφοφόρων. Ο ένας λόγος είναι ότι έτσι γίνεται στην Αμερική, άρα δεν μπορεί εμείς να υστερούμε, πόσο μάλλον να μην αντιγράψουμε και αυτό, όπως τόσα άλλα. Δεν είναι δυνατόν να γίνονται ντιμπέϊτ στο Αμέρικα, με όρθιους τους υποψήφιους προέδρους-σώουμαν και να μην κάνουμε κι εμείς ένα με καθιστούς τους έξι μας. ΄Εξις-δευτέρα φύσις που λένε, εξι και ξερό μας και άλλα τέτοια… Ο άλλος λόγος είναι για να μπορούν οι κ-αναλυτές, το ίδιο βράδυ, αμέσως μετά τη λήξη του ντιμπέϊτ, την επομένη το πρωί, το μεσημέρι και τις επόμενες μέρες, να σχολιάζουν, να έχουν υλικό για εκπομπές, να κρίνουν και να συγκρίνουν, μια και εν τω μεταξύ έχουν απαγορευτεί και τα γκάλοπ και πώς να βγάλει ο κ-αναλυτής το ψωμάκι του αλλιώς.
Ξύπνησα σήμερα το πρωί και ξέροντας τι θα αντιμετωπίσω, διάβαζα τα «ζωνάρια» που βάζουν από κάτω σαν τίτλους… αυτός ήταν έτσι, εκείνος αλλιώς, ο τρίτος το τροπάρι του, ο τέταρτος στον κόσμο του και πάει κρίνοντας και σχολιάζοντας. Δεν ξέρω μόνο αν τα μεσημεριανάδικα - κουτσομπολάδικα ασχολήθηκαν με την εμφάνιση από ενδυματολογικής απόψεως, παρουσιαστικού, χαμόγελου και άλλων στοιχείων του λαϊφ-στάϊλ, οπότε νάρθει να δέσει το πράμα. Να ξέρουμε δηλαδή ότι έχουμε έναν αρχηγό ευτραφή, με ωραία γραβάτα, όχι και τόσο κατάλληλο κοστούμι, με έντεχνες και εντυπωσιακές κινήσεις, έναν άλλον με σικ κοστουμάκι, γραββατούλα υποφερτή, υποτυπώδες μουστακάκι, που είναι συγκρατημένος κινητικά, αλλά πιο γλυκομίλητος, έχουμε μια αρχηγό μικρού μεγέθους με γυαλί προηγούμενων δεκαετιών, μέσα στο οποίο αντανακλούν όλοι οι προβολείς του στούντιο, με κόκκινη καρδούλα μενταγιόν, και γλώσσα μασίβ σε απόχρωση ξύλου.
΄Εχουμε ένα παλληκαράκι(ποιος το άφησε και μπήκε μέσα, μα δεν λαμβάνονται μέτρα ασφαλείας;), που φορά ένα σακάκι περιπάτου, μαλλί με «κοκοράκι» μπροστά(φράντζα τέλος πάντων), που βρέθηκε να εκπροσωπεί 5 ρεύματα και 4 τάσεις, έχουμε κι έναν άνθρωπο των Μέσων που έγινε αρχηγός, με κοστούμι τέζα τα κουμπιά, κατηφή και σοβαρό, λάβρο και ήρεμη δύναμη και φέτος μας προέκυψε κι ένας απ΄ αυτούς τους περίεργους ακτιβιστές, που έβαλαν κοστουμάκι ευρωπαϊκό και βγήκαν κι αυτοί στο γυαλί να αποτελέσουν το κλου του ντιμπέϊτ (γιατί το κλου είναι απαραίτητη προϋπόθεση για κάθε τηλεοπτικό προϊόν).

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ; Είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα είμαστε, ένα ντιμπέϊτ είμαστε, μια απέραντη τηλεμαχία και τηλεκλασία είμαστε, για κλάματα είμαστε, για γέλια είμαστε, για τίποτ΄ άλλο δεν είμαστε(εξαιρούνται τα μπάζα. Γιαυτά σίγουρα είμαστε).