Περί προτύπων...

...περί των "μοντέλων" για τους νέους μας, ποιούς να μιμηθούν, σε ποιούς να μοιάσουν κτλπ. Οι φωτογραφίες πάνω και κάτω από το κείμενο είναι ενδεικτικές και αυτό που λέμε "ό,τι είχα" ή "ό,τι ήθελα" να δείξω.
Αλήθεια, αυτά είναι τα σημερινά πρότυπα, οι άνθρωποι-δείγματα, οι καλλιτέχνες και οι επώνυμοι που ex officio αποτελούν τη "βιτρίνα" μιας χώρας; ΄Οχι ότι παραέξω είναι καλύτερα τα πράγματα ή ότι στη διαδρομή της ιστορίας κάποια και δικά μας πρότυπα δεν είχαν παρόμοιες συνήθειες ή έξεις. Αλλά αναρωτιέμαι, όλο αυτό το στάρ-σύστεμ της χώρας, που πλέει στα διάφορα κανάλια καθημερινά, εκθέτοντας τα προσόντα του, αυτό είναι το καλλιτεχνικό-και όχι μόνο- δυναμικό της; Και λέω όχι μόνο, γιατί αν πιάσουμε και τον χώρο του αθλητισμού τα πράγματα-το ξέρετε-δεν είναι καθόλου καλύτερα, κι αν μέσα σε αυτό τον καθημερινό ζόφο και τη θολούρα του αποπροσανατολισμού τα παιδιά μας επιμένουν να ασχολούνται με υγιείς δραστηριότητες ας είμαστε ικανοποιημένοι και οι θρήσκοι ας κάνουν τον σταυρό τους γιαυτό.
Από τη μια οι καλλιτέχνες με τις ερωτοδουλιές τους, τις περισσότερες φορές με τον γνωστό προσανατολισμό του όλου κυκλώματος, και την πρέζα εκ των ων ουκ άνευ, από την άλλη οι αθλητές με τη ντόπα επίσης, το νόημα που βγαίνει είναι ότι χωρίς "φάρμακο" ούτε καλλιτέχνης νοείσαι ούτε αθλητής. Και ρωτώ εγώ ο αφελής ρομαντικός του καιρού μου, εκείνοι οι ογκόλιθοι του ελληνικού κινηματογράφου, που έγραψαν ιστορία, που τους καμαρώνουμε μέχρι και σήμερα, δεν θέλω να αναφέρω ονόματα για να μην αδικήσω κανέναν, εκείνοι οι αθλητές που δόξασαν αυτή την πατρίδα σε εποχές δύσκολες ακόμα και για την επιβίωση, όλοι εκείνοι με ποιά "βοήθεια" τα κατάφεραν; Τι τους "κράταγε" και μεγαλουργούσαν, σε ποιά σκόνη, σε ποιό σκεύασμα ήταν εθισμένοι; Το λέω γιατί η "επικρατούσα" άποψη στον ευρύτερο αυτό χώρο είναι ότι άμα δεν πάρεις κάτι δεν μπορείς να σταθείς στη σκηνή, και ούτε να κάνεις ρεκόρ στον αγωνιστικό χώρο.
Αλλά είναι αυτό το ζητούμενο; Δηλαδή το κατασκευασμένο και "φαρμακωμένο" είδωλο; Κάποιοι μπορεί να μου θυμίσουν μεγάλα αστέρια, που μεσουράνησαν στην εποχή τους και χρησιμοποιούσαν ουσίες. Ας μην το ανοίξουμε όμως το θέμα αυτό γιατί είναι μεγάλο και έχει πολιτικό υπόβαθρο εκτός από καλλιτεχνικό. Ας δει κανείς μόνο πότε και πώς έφυγαν από τη ζωή κι αυτό φτάνει.
Και μια που σήμερα είναι και η Παγκόσμια μέρα για το περιβάλλον(το ζητούμενο είναι να είναι η κάθε μέρα τέτοια), ας κλείσω την ανάρτηση με το μεγάλο και πικρό συμπέρασμα: Η φύση(και η ανθρώπινη)δεν πρέπει να (παρα)βιάζεται!