Mεθαύριο δεχόμαστε(αλλά κι από σήμερα)

Ίσως μεθαύριο- Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης- να διαβαστούν μερικά ποιηματάκια από εκείνα που αγαπάμε σε κάποιο ραδιόφωνο, σε κάποια πλατεία. Ίσως κι όχι. Άλλωστε ποιος διαβάζει ποιήματα στις μέρες μας; Σχεδόν κανένας. Ίσως μερικοί παθιασμένοι. Οι πιο πολλοί από αυτούς οι ίδιοι ποιητές. Στις εκδηλώσεις που θα γίνουν σίγουρα θα ακουστούν μεγάλα ονόματα, ξακουστοί ποιητές, από εκείνους που γράφουν και δημοσιεύουν τα ποιήματά τους εδώ και πολύ καιρό και που βρίσκουν εύκολα πρόθυμους εκδότες ή από τους άλλους που μας έχουν πια αφήσει χρόνους δαφνοστεφανωμένοι από τη μούσα. Αν όμως βάλει κάποιος το ερώτημα στον δρόμο: Πέστε μου, πόσους σύγχρονους ποιητές γνωρίζετε που να είναι ακόμη ζωντανοί; Οι πιο πολλοί που θα απαντήσουν είναι βέβαιο πως θα πουν ονόματα πεθαμένων. Είναι δύσκολο να γνωρίζει κανείς τους εκατοντάδες νέους ποιητές που δεν έχουν αναγνώστες, επειδή τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης δεν ενδιαφέρονται για την ποίηση, επειδή οι μεγάλοι εκδότες προτιμούν τα κερδοφόρα μπεστ σέλερ και επειδή τα λογοτεχνικά περιοδικά αργοπεθαίνουν ένα θάνατο μοναχικό χωρίς κανέναν να τα ενισχύσει. Θα έπρεπε; Μήπως είναι καλύτερα έτσι; Άλλωστε, ο Μανόλης Αναγνωστάκης ήταν εκείνος που είχε πει: «Θεωρώ μάλλον παραδοξολογία εκείνο του Μπωντλέρ: “Δυο μέρες μπορείς να ζήσεις χωρίς φαγητό, αλλά δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς ποίηση”- εκτός κι αν ο ίδιος ο μεγάλος ποιητής δεν είχε ποτέ πεινάσει». Η ποίηση είναι όπως το χορτάρι: δεν γίνεται να το ξεπαστρέψεις μια για πάντα. Δεν γίνεται να την κουμαντάρεις. Δεν προσφέρεται για κερδοσκοπία, ενώ, αντίθετα, οι συγγραφείς των μπεστ σέλερ μπορούν πάντα να χρησιμοποιούν τύπους και συνταγές για να κάνουν επιτυχίες. Κάτι τέτοιο στην ποίηση δεν θα είχε κανένα νόημα, γιατί πίσω από αυτήν δεν υπάρχει τίποτα που να στηρίζεται στο χρήμα. Είναι ένας τρόπος επικοινωνίας που δεν έχει καμιά σχέση με τη λογική των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Η ποίηση φτάνει σε εμάς από πολύ μακριά, από τον καιρό που ήταν μονάχα προφορική. Δεν εξαρτάται ούτε από την εφεύρεση του Γουτεμβέργιου. Μπορεί να υπάρχει με τα βιβλία, αλλά και χωρίς αυτά».
Κι αν ακόμη κάποτε χαθεί το τελευταίο τυπωμένο ποίημα που θα έχει απομείνει στον κόσμο, κάπου θα βρεθεί ένα παιδάκι για να το τραγουδήσει. Να γιατί η ποίηση δεν μπορεί ποτέ να ξεριζωθεί. ΝΕΑ 19/3

Εμείς σαν blog δεχόμαστε από σήμερα και έως την 21/3 Π.Η.Ποίησης(και πρώτη μέρα της΄Ανοιξης επισήμως)τα ποιήματά σας ή κάποια άλλων που σας αρέσουν, για να τα δημοσιεύσουμε, με ή χωρίς την υπογραφή σας(κάτι σαν τα παλιά λευκώματα αν θυμάστε). Ας βάλουμε την ποίηση στη ζωή μας από σήμερα κι ας μην τη βγάλουμε από τις 22/3 και μετά. Περιμένω!