Σεβασμός και χώρος

Ο θησαυρός του Τσιτσάνη ταξιδεύει στο Ιντερνετ
Χειρόγραφά του, ανέκδοτα τραγούδια, σπάνιο φωτογραφικό και ηχητικό υλικό ψηφιοποιούνται από τον Δήμο Τρικκαίων. Υπό ίδρυση και Κέντρο Ερευνας και Μουσείο Τσιτσάνη

«EΘΝΟΣ» 4/2
Χειρόγραφες σημειώσεις του Βασίλη Τσιτσάνη με ημιτελή και ανέκδοτα τραγούδια, σπάνιο ηχητικό και οπτικό υλικό, φωτογραφίες από τα παιδικά του χρόνια στα Τρίκαλα μέχρι το απόγειο της καριέρας του, τα μπουζούκια και οι μπαγλαμάδες του, προσωπικά του αντικείμενα και ό,τι έχει γραφεί σε βιβλία και εφημερίδες για τον μεγάλο δημιουργό, πρόκειται σύντομα να γίνουν κτήμα όλων των Ελλήνων και κάθε άλλου ενδιαφερομένου, στη γενέτειρά του, τα Τρίκαλα. Ο Δήμος Τρικκαίων προχωρά σε ψηφιοποίηση του πολύτιμου αυτού υλικού, που θα περιληφθεί σε ειδική ιστοσελίδα και θα διατεθεί στην αγορά σε δίγλωσσο DVD Rom, ενώ παράλληλα βρίσκεται σε διαπραγματεύσεις με την οικογένεια του Τσιτσάνη για τη μεταφορά μέρους του υλικού αυτού στα Τρίκαλα, ώστε να εκτεθεί μόνιμα στο υπό ίδρυση Κέντρο Ερευνας και Μουσείο Τσιτσάνη.

Φόρος τιμής και-γιατί όχι-προβολή του γενέθλιου τόπου ενός μεγάλου δημιουργού του γνήσιου λαϊκού τραγουδιού, όπως στη Σύρα το μουσείο του Μάρκου και δεν ξέρω πού αλλού κάποιου άλλου. ΄Ετσι, νομίζω τιμούν οι σύγχρονοι τους μεγάλους που γράψανε την ιστορία με την πορεία τους.

Από την άλλη μεριά τώρα, υπάρχει τούτες τις μέρες σε εξέλιξη μια μουσική παράσταση στο Μέγαρο(πού αλλού, θα λέμε σε λίγο) με ρεμπέτικα τραγούδια επιλεγμένα από τον Γ.Νταλάρα, που σε ερώτηση για το είδος σε σχέση με τον χώρο λέει:— ... "Το ρεμπέτικο ζει ακόμη στα συνοικιακά κυρίως μαγαζιά όπου οι άνθρωποι εξακολουθούν να τραγουδούν με ένα ποτήρι κρασί, όπως άλλωστε γεννήθηκε. Οταν όμως το παρουσιάζετε στο Μέγαρο δεν το μετατρέπετε σε μουσειακό είδος;
— — Το λες σε μένα αυτό; Που από το 1975 παίζω με ρεμπέτικο πάλκο στις μπουάτ, στις συναυλίες, με διπλά και τριπλά προγράμματα τότε στην Πλάκα, με ένα κοινό κυρίως νεολαία; Εγώ πιστεύω πως το ρεμπέτικο ποτέ δεν θα γίνει μουσειακό είδος. Είναι το δικό μας φλαμένκο που αναπλάθεται μέσα από τη χρήση και από την έμπνευση που δίνει σε νέους μουσικούς. Μου αρέσει πολύ να παίζω αυτό το τραγούδι με τις ποιοτικές συνθήκες των καλών θεάτρων και κυρίως του Μεγάρου. Χωρίς να πάψω να πιστεύω ότι είναι ωραίο νέα παιδιά να φτιάχνουν κομπανίες και να παίζουν τα τραγούδια. Και ταλαντούχοι μουσικοί να εμπνέονται και να γραφουν α λα μανιέρ, που έλεγαν και οι παλιοί. Με τον τρόπο και στους δρόμους του ρεμπέτικου...."

Το ερώτημα όμως είναι άλλο κι όχι αυτό του μουσειακού ή όχι είδους. Είναι ποιό κοινό το ακούει αυτό που κάνεις, ποιό κοινό έχει τη δυνατότητα να μπει στο Μέγαρο, πέρα από το κατά πόσο δένει ο χώρος με το είδος. Τα παιδιά με τις κομπανίες που παίζουν και διακονούν το ρεμπέτικο το κάνουν μακράν του Μεγάρου και κάθε μεγάρου, εκεί όπου το είδος σαν αμμοκονίαμα πιάνει στους τοίχους που δεν είναι καλυμένοι με μάρμαρα.

Πάσα άποψη δεκτή.