Ποίηση δια της πλαγίας οδού

Η φωτογραφία, εκεί που την βρήκα(ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)είχε τίτλο "Ποιητής", για τον άνθρωπο που κάθεται εκεί ψηλά στον βράχο και ατενίζει αυτή τη θαυμαστή εικόνα της φύσης, κάπου στον κόσμο(τι σημασία έχει πού;).

Η ποίηση λοιπόν-εξ αφορμής της φωτογραφίας- έρχεται από το παραθύρι της τεχνολογίας και μας επισκέπτεται, αφού οι περισσότεροι απο μας δεν της ανοίγουμε τη πόρτα. ΄Ετσι, κάτι CD σε εφημερίδες με τους μεγάλους μας ποιητές να διαβάζουν έργα τους, κάτι με άλλα δισκάκια που κυκλοφορούν εκδοτικοί οίκοι, προσαρμοζόμενοι στις απαιτήσεις των καιρών, όλο και κάτι κινείται. Και η ποίηση είναι ένα απ΄ αυτά που μας χρειάζονται για να τα βγάλουμε πέρα σ΄ αυτούς τους καιρούς. Γιατί "η ποίηση βοηθάει όσο το κερί που ανάβουμε μπαίνοντας σε ένα έρημο ξωκκλήσι με φευγάτους όλους τους αγίους, ωφελεί όσους την αγαπούν επειδή βρίσκουν εντός της τα μικρά κοματάκια από σκισμένες φωτογραφίες του ψυχισμού τους. Περισσότερο και πιο σωστά ωφελεί εκείνους που πιστεύουν στη μαγεία της, που δεν θέλουν να θέσουν το δάκτυλό τους επί τον τύπον της κατανόησής της. Ωφελεί τη γλώσσα, την περισυλλέγει από τους μεγάλους κάδους της βιασύνης και τη μεταγγίζει με σέβας στο τόσο δα μπουκαλάκι του αγιασμού, μια γουλιά, όσο ακριβώς χρειάζεται να πιεί η ουσία. Ωφελεί όσο μια παυσίπονη σταγόνα, η ποίηση, σε έναν ωκεανό λύπης. Δεν είναι λίγο. ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ.