Η κατ΄ έτος ... "φάρσα"

 Κάθε χρόνο μια απ΄ τα ίδια... Κάθε σχολική περίοδος ξεκινά με καταλήψεις. Οι καταλήψεις συμβαδίζουν με τον αγιασμό επειδή αυτός γίνεται με το άνοιγμα των θυρών, αλλιώς μπορεί και να προηγούνταν οι καταλήψεις και του αγιασμού. Μα...υπάρχουν προβλήματα θα σπεύσουν να μου πουν κάποιοι και γιαυτό κινητοποιείται η σχολική κοινότητα. Γιατί δηλαδή υπάρχει περίπτωση να είναι όλα τόσο τέλεια που να μην υπάρξει αιτία ή αφορμή για κινητοποιήσεις;

 Το ζήτημα δεν είναι αν υπάρχουν αιτίες κι αν πρέπει να γίνονται κινητοποιήσεις στη σχολική κοινότητα, είναι η μορφή αυτών των κινητοποιήσεων, είναι αν αυτοί που εκτονώνουν το μένος τους για το-πράγματι-ανάλγητο κράτος είναι οι μαθητές ή δια μέσου της πίεσης που ασκεί το μαθητικό κίνημα βρίσκουν ευκαιρία να αναδειχθούν, να προβληθούν, να επιβεβαιωθούν κάποιοι,που αλλιώς δεν θα γέμιζαν ούτε τηλεφωνικό θάλαμο;Τα παιδιά όμως δεν μπορεί να είναι ο διάδρομος για την επαναστατική γυμναστική κάποιων.

 Είναι γεγονός πως η διάλυση της οικονομικής βάσης του κράτους και ο εξ αυτής αποσυντονισμός  των πάντων μετακυλίει στην κοινωνία τα προβλήματα και την (μη) επίλυσή τους με αποτέλεσμα να δημιουργείται ένταση, καθένας ανάλογα με την πολιτική παιδεία που διαθέτει έχει και διαφορετική άποψη,οι γονείς στρέφονται κατά τοπικών αρχόντων ανήμπορων οικονομικά και πολιτικά,οι επάνω θα ασχοληθούν ίσως όταν τα πράγματα πάρουν επικίνδυνη τροπή, στο "και πέντε" ως συνήθως και φυσικά τελικός αποδέκτης της έντασης και από παντού χαμένος ο μαθητής, που βλέπει αλλη μια χρονιά να χάνει μέρες, μαθήματα, πρόγραμμα, προοπτική.

Το σημερινό θλιβερό από κάθε άποψη περιστατικό εκτός από καταδικαστέο εκ προοιμίου(οι διαφωνίες δεν λύνονται με τα χέρια, υπάρχει και το στόμα)είναι και ενδεικτικό της κοινωνικής έντασης που εκτονώνεται με διαφορους τρόπους. Δεν είναι όμως ευκαιρία για κανέναν να βγάλει τα σώψυχα, τα απωθημένα, τα πολιτικά ή άλλα πάθη του, δημιουργώντας πλαστή εικόνα, προσβλητική για ολόκληρο κλάδο εργαζόμενων. Δεν είμαστε ούτε στα Εξάρχεια, δεν είμαστε ούτε σε προηγούμενες δεκαετίες. Είμαστε στο 2012, στην Ελλάδα της κρίσης,στην εποχή της τρόϊκας και των δανειστών. Και αν λέμε ότι είμαστε κατά του ρατσισμού και της περιθωριοποίησης, δεν μπορούμε ούτε να λέμε,ούτε και να γράφουμε "Αστυνομικός χαστούκισε μαθητή και καθηγήτρια", ούτε "Γονέας που είναι αστυνομικός..." . Εκεί, ο συγκεκριμένος, που τον γνωρίζουμε όλοι, χρόνια τώρα,καθότι συντοπίτης μας, ήταν σαν γονιός κι όχι με την επαγγελματική του ιδιότητα. Θα μπορούσε κάλιστα να ήταν οικοδόμος,εκδοροσφαγέας,αγρότης, ακόμη και...καθηγητής. Ασφαλώς και έπραξε καθ΄ υπέρβαση, αλλά σαν γονιός και σαν άνθρωπος. Απαράδεκτη η ενέργειά του,καταδικαστέα, αλλά όχι και σε αυτόν τον ιδιότυπο ρατσισμό ορισμένων υπερδιεγερμένων επαναστατών.