Ενα αντίο πικρό...

Τα λέγαμε συχνά καθ΄ οδόν ως συνήθως, συμφωνούσαμε, διαφωνούσαμε, σχολιάζαμε, σου΄λεγα τα δικά μου κι εσύ, ως άνθρωπος με έμφυτο χιούμορ χαμογελούσες με κείνο το πλατύ χαμόγελο που πάντα φώτιζε το πρόσωπό σου... Ειδικά όταν αναφερόμασταν σε κάποιους που το χιούμορ μας αποδεικνυόταν λίγο για να τους περιγράψει.
Μου ΄λεγες για σχέδια και τι έπρεπε να γίνει για διάφορα προβλήματα, είχες για όλα άποψη και προτάσεις, ήσουν μέσα στα πράγματα πάντα, ήσουν ενεργός πολίτης, παρά τις κακίες που κατά καιρούς άκουγες...
΄Ησουν καλός, αγαπητός, εισέπραττες αμέτρητες καλημέρες στο διάβα σου στη πόλη κι αυτό δεν είχε να κάνει με τα κατά καιρούς αξιώματα του πατέρα σου, αλλά με τη δική σου προσωπική ακτινοβολία.
Σήμερα στενοχωρήθηκαν όλοι, κι εδώ στο νησί και έξω απ΄ αυτό Δημήτρη, η θλιβερή είδηση απλώθηκε σαν το αίμα στις φλέβες, ο κοινωνικός οργανισμός ταράχτηκε σύγκορμος, όχι μόνο γιατί ήσουν νέος, όχι μόνο γιατί ήσουν γιός του Στέλιου και της Ράνιας, γιατί ήσουν εσύ, μια ακόμα χαμένη ευκαιρία για τον τόπο μας.

Καλό σου ταξίδι Δημήτρη μας!