Ούτε ο Θεός ο ίδιος(η έκφραση καθ΄ υπερβολή)δεν μπορεί να κάνει κάτι με το πολιτικό αδιέξοδο αυτής της χώρας κι αυτά που θα ζήσουμε από τις 7 του Μάη και μετά,σε κάποιους ίσως θυμίσουν μέρες του ΄89, σε άλλους παλιότερες εποχές, αλλά μπορεί και να μην έχουν προηγούμενο.Δεν διεκδικώ δάφνες πολιτικού αναλυτή, τον παρατηρητή παριστάνω, που,βλέποντας την κατάσταση όπως διαμορφώνεται και κάνοντας-αυθαίρετους ίσως-υπολογισμούς, προσθέσεις και αφαιρέσεις δημοσκοπήσεων, πολλαπλασιασμούς και διαιρέσεις-κυρίως διαιρέσεις –πολιτικών χώρων, με βάση τα δεδομένα, προσπαθώ να βγάλω γινόμενα, πηλίκα και συμπεράσματα. Το πώς φτάσαμε ως εδώ είναι γνωστό σε όλους, σαν το «χωριό που φαίνεται...». Ο δικομματισμός σαν πολιτικό μόρφωμα των τελευταίων 40 περίπου ετών έδωσε ρέστα με την ανοχή, την συμμετοχή έως και την συνενοχή των περισσότερων απο μας(αλλιώς δεν θα είχε εκλογική πλειοψηφία) και το δάχτυλο του καθενός μας, δεν είναι επαρκής χώρος για να κρυβόμαστε, μας βλέπουμε. Πνέει τα λοίσθια λοιπόν το σύστημα και γιαυτό παρατηρούμε αυτές τις σπασμωδικές κινήσεις, σαν να σφαδάζει πριν το τέλος, σαν να προσπαθεί να πιαστεί από κάπου, σαν τον πνιγμένο. Ο κατακερματισμός, οι φυγόκεντρες τάσεις, τα σωματίδια που αποκόπηκαν από το σύστημα, τα παιδιά του πολιτικού συστήματος που ξεστράτισαν αναζητώντας την δική τους τύχη, είναι απλά μια ακόμη ένδειξη αποσύνθεσης, με αβέβαιο το μέλλον, παρά το εικονικώς εξωραϊσμένο παρόν. ...Κι ας έρθουμε νοερά και κατ΄ εκτίμηση στην επόμενη μέρα, βασιζόμενοι στην διαμορφωμένη κατάσταση από τις μετρήσεις, τις διαθέσεις της κοινής γνώμης, τις τάσεις του λεγόμενου εκλογικού σώματος.
Το ΠΑΣΟΚ οδηγείται σε πλήρες ναυάγιο, σε αλλαγή μορφής ακόμη και ονόματος-για τα σύμβολα δεν το συζητώ, είναι πολύ μπας-κλας για τους νέους ενοίκους του εδώ και πολύ καιρό, απλά...κρατιόταν, σαν αυτόν που τον ζορίζει η γεμάτη κύστη του, αλλά δεν μπορεί να ξαλαφρώσει. Αν δεν κινδυνέψει με διάλυση, όταν πλέον κανείς, ούτε απ΄ αυτούς που είναι μέσα, ούτε από τους ερωτοτροπούντες μαζί του μνηστήρες, δεν θα το έχει πια ανάγκη, έτσι απαξιωμένο.
Η ΝΔ δεν βλέπει αυτοδυναμία παρά την πρωτιά της, ούτε με το θαύμα της 50έδρης πριμοδότησης του εκλογικού νόμου, ούτε με την επιφοίτηση του Αγ.Πνεύματος.
Το ΛΑ.Ο.Σ. που τόσο έπαιξε ένα διάστημα ως ισόγειο της γαλάζιας πολυκατοικίας, αποδείχτηκε μια φούσκα που χάνει συνεχώς αέρα, μαζί με πολιτικό βάρος, παρά τις προσπάθειες του ευτραφούς αρχηγού του και τις εσχάτως χλιδάτες μεταγραφές του προεκλογικού μόντελινγκ. Ακόμη και αν μπει στη Βουλή αποδεκατισμένο, ο ρυθμιστικός του ρόλος θα μείνει στα όνειρα του ενοίκου που βλέπει όταν τρώει βαριά το βράδυ.
Κι ας πάμε στην άλλη όχθη... στην άλλη πολυκατοικία που οι συγκάτοικοί της έχουν χρόνια να πουν καλημέρα και βρίσκονται σε πολύχρονο αγώνα για την κυριότητά της. 
Τα διαμερίσματα γνωστά όπως και οι ιδιοκτήτες τους,αλλά δεν συμφωνούν στον διαχειριστή, άρα μην περιμένετε να συμφωνήσουν σε... θυρωρό.
Ο άλλος-νέος-ένοικος της πολυκατοικίας, με την πολυμελή(πολιτική) οικογένεια προς το παρόν, ο εσχάτως «κόκκινος» Πάνος, δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα διατηρήσει έστω και τις μισές από τις υπάρχουσες έδρες, ούτε είναι βέβαιο ότι δεν θα δελεαστεί μετά την 6η Μαίου από την προοπτική της εξουσίας δια συγυβερνήσεως μετά του βασικού ενοίκου, που θα μετακομίζει στο ρετιρέ-οροφοδιαμέρισμα.
΄Αρα; Σε τι να ελπίζει ο λαός, το εκλογικό σώμα που λέγαμε από όλους αυτούς, ώστε να κάνει και τις εκτιμήσεις του και να εκφραστεί αναλόγως την πρώτη Κυριακή του Μάη; ΄Οτι συναισθανόμενοι τις συνθήκες και την απελπιστική κατάσταση της χώρας θα συναισθανθούν και τις ευθύνες τους;΄Οποιος το πιστεύει κάτι τέτοιο ας κάνει το σχόλιό του σε τούτη την ανάρτηση να μας πείσει κι εμάς, καλοπροαίρετοι είμαστε εκ πεποιθήσεως. Κι αν δεν υπάρξει κάποιο επίπεδο συνεννόησης, με δεδομένες τις συμβατικές υποχρεώσεις της χώρας και το γενικό μπάχαλο στο οποίο βρίσκεται, εσείς ποιές λύσεις εκτιμάτε ότι μπορούν να υπάρξουν, συμπερασματικά;
... Αυτό που λείπει από το σημερινό πολιτικό σκηνικό έτσι όπως είναι διαμορφωμένο(οι λίγες εξαιρέσεις, είναι απλά για την επιβεβαίωση του κανόνα) είναι η πατριωτική(με την έννοια της κοινής ευθύνης)στάση, ενώ αντ΄ αυτής επιχειρείται ξανά ένα ακόμη «πλασάρισμα»του καθενός, η εξασφάλιση μιας θέσης στην εξέδρα των επισήμων, αδιάφορο αν στην αρένα θα φαγωθεί από τους αδηφάγους λέοντες του διεθνούς καπιταλισμού η ίδια η υπόσταση ενός ολόκληρου λαού.
Καλή κάλπη αδέρφια και τα μυαλά σας...δεκατέσσερα!
Τα λέμε...
