Ο πενηντάρης είναι ένας νέος... συνταξιούχος.

... Ετσι περιέγραψε ο αείμνηστος Γιώργος Ζαμπέτας, τον πενηντάρη της εποχής του, που βέβαια σήμερα είναι ακόμη πιο βελτιωμένος από πλευράς νεότητας. Και το θέμα μου βέβαια δεν είναι ούτε η κυκλοφορία του 50ρη σαν ει΄κοσάρη, ούτε αν είναι ωραίος σαν εραστής, αλλά που χάρη(!) στις πολιτικές που εφαρμόστηκαν τα τελευταία χρόνια σε αυτή τη χώρα ο 50ρης είναι ο νέος-συνταξιούχος της εποχής. Και το όριο των 50 ετών το βάζω για λόγους στρογγυλοποίησης, γιατί έχουμε δει και βλέπουμε γύρω μας συνταξιούχους κάτω των 50 ετών, μέχρι τα 45, να κυκλοφορούν ανάμεσά μας, οι περισσότεροι μη έχοντας τι να κάνουν ή ακόμα χειρότερα να απασχολούνται σε δουλιές που θα μπορούσαν κάποιοι άλλοι, που δεν βρίσκουν δουλειά και τους χάνουμε παίρνοντας των ομματιών τους...
...αυτό-η μικρή ηλικία συνταξιοδότησης δηλαδή- είναι κατά τη γνώμη μου εκρηκτική ύλη όχι μόνο στα θεμέλια αυτού που λέμε ασφαλιστικού συστήματος, αλλά στα θεμέλια του γενικότερου κοινωνικοοικονομικού συστήματος, είναι δείγμα και φαινόμενο ανισότητας και αδικίας.
Κανέναν δεν θα βρείτε που δεν θα ήθελε να συνταξιοδοτηθεί σε μικρή ηλικία, να έχει το μισθό κάτω από το μαξιλάρι και να μπορεί ανεμπόδιστα και χωρίς έννοιες να επιδοθεί σε ό,τι του αρέσεις και τον ικανοποιεί, μια και οι περισσότεροι έλληνες απ΄ όσο ξέρω δεν κάνουν τη δουλειά που τους αρέσει. ΄Ομως αυτό μπορεί να σταθεί σαν σύστημα και σαν κοινωνική δομή; Σήμερα πρέπει να είμαστε παγκόσμιο φαινόμενο σαν χώρα με τους περισσότερους "νεοσυνταξιούχους" , "συνταξιούχους αναπηρίας" και άλλες τέτοιες κατηγορίες κι απορώ γιατί δεν έχουμε μια περίποτη θέση στο παγκόσμιο βιβλίο Γκίνες. Εκτός από τις "τρύπες" του συστήματος, τα τελευταία χρόνια, φόρτωσε το σύστημα και η στρεβλωτική αντίληψη της εθελούσιας εξόδου μαζικά εργαζομένων, από δημόσιες επιχειρήσεις που ιδιωτικοποιήθηκαν, που οι μέτοχοι τις πήραν καθαρές και ξαλαφρωμένες, φορτώνοντας το κόστος, πού αλλού, στο σύστημα και στον κρατικό προϋπολογισμό στην ουσία, μια που το κοινωνικοασφαλιστικό σύστημα είναι μια ουτοπία στην ουσία του και κάτι εντελώς θεωρητικό. Η εθελούσια έξοδος και η συνταξιοδότηση νέων στην ουσία ανθρώπων, σε παραγωγικότατη ηλικία, εκτός από ένοχη συμπεριφορά, είναι μια στρέβλωση που εκτός από το κόστος που την συνοδεύει, δημιουργεί το αίσθημα της ανισότητας, είναι προκλητική για όσους δεν μπορούν να έχουν την ίδια τύχη, είναι σχεδόν εγκληματική για όσους είναι σήμερα στην παραγωγή και διαβλέπουν ότι δεν πρόκειται να έχουν ποτέ την τύχη να συνταξιοδοτηθούν ακόμη και σε κανονικά όρια ηλικίας, αφού η κατάρρευση του συστήματος είναι μαθηματικά βέβαιη...

... κάποιοι που θα διαβάσουν τούτη την ανάρτηση και ανήκουν στην προνομιακή κατηγορία των νεοσυνταξιούχων μπορεί να πικραθούν, μπορεί να ισχυριστούν οτιδήποτε για να υπερασπιστούν το δίκιο τους και κάθε άποψη είναι ευπρόσδεκτη φυσικά, είναι όμως μια πραγματικότητα ελληνική και μόνο, είναι μια ακόμη αρνητική ιδιαιτερότητα της πατρίδας μας(γιατί έχει πολλές θετικές), είναι κάτι που στο μερίδιό του μας έφερε εδώ που μας έφερε και φτάσαμε στον πάτο του βαρελιού, κακά τα ψέμματα.

Μακάρι κάθε έλληνας και κάθε άνθρωπος, να έχει μια ζωή με ποιότητα, με κοινωνικές παροχές, με μπόλικο ελεύθερο χρόνο, να αξιοποιεί τις όποιες δυνατότητές του, να είναι ενεργός πολίτης και σκεπτόμενος άνθρωπος, ευρισκόμενος μέσα στην παραγωγή, εκμεταλλευόμενος μέχρι και το τελευταίο λεπτό της ενεργής ηλικίας του και η σύνταξη να είναι μόνο το μαξιλάρι που θα γείρει όταν πλέον δεν θα μπορεί να προσφέρει και να είναι όσο πιο μαλακό γίνεται.

Κάθε διαφορετική άποψη δεκτή σαν σχόλιο και μακάρι να υπάρξει μια συζήτηση πάνω σ΄ αυτό το ζήτημα, θα έχει σίγουρα ενδιαφέρον.