ΑΦΟΡΜΕΣ…(το πλήρες κείμενο)

… <<πλάκα μας κάνει το ημερολόγιο φέτος; Με τον κουραμπιέ στο στόμα θα τσικνήσουμε>>, λέει ένα πετυχημένο κατά κοινή ομολογία διαφημιστικό των ημερών, με αφορμή το ελάχιστο διαχωριστικό διάστημα μεταξύ των γιορτών των Χριστογέννων και αυτών των Απόκρεω και που φυσικά ακολουθεί το Πάσχα. Κι αυτό μου έδωσε την αφορμή και την ιδέα να γράψω αυτό το «πόνημα», με έτερη αφορμή πολλές κουβέντες απογοητευτικού περιεχομένου, αλλά και την περιρρέουσα ζοφερή ατμόσφαιρα του καιρού μας.
Μπορεί κάποιοι διαβάζοντας τις γραμμές αυτές-και τους ευχαριστώ για τον κόπο τους-να πουν ότι πρόκειται για αισιοδοξία χωρίς αιτίες, άλλοι πως μιλώ και γράφω εκ του (όποιου) ασφαλούς, άλλοι πάλι πως είμαι πιωμένος, αφού με τα ισχύοντα το να βρίσκει κανείς αφορμή για να προτείνει άλλο από κατήφεια και μιζέρια, ίσως είναι και αποτέλεσμα κάποιων εξωγενών επιδράσεων.
΄Όμως αγαπητοί μου ΠΡΕΠΕΙ (κι αυτό το πρέπει μην «το πιάσετε απί το ι και το ξεσχίσετε ως το π, όπως προτείνει για τα άλλα ο Ελύτης), γιατί πρέπει να βρούμε το αντίδοτο στο δηλητήριο που απειλεί τη ζωή μας, πρέπει να βρούμε τη διέξοδο από τον τοίχο που υψώνεται εμπρός μας, πρέπει να βρούμε πέρασμα έξω από τις συμπληγάδες που ορθώνει απειλητικά η καθημερινότητα στη ρότα μας και θέλει να μας συνθλίψει. Κι αυτό το πρέπει βρίσκει έδαφος στις διάφορες αφορμές. Αφορμές όχι για μιζέρια κι απογοήτευση, όχι για κατάθλιψη, όχι για πεσσιμισμό. Αφορμές για έξοδο από τέτοιες καταστάσεις, αφορμές για παράκαμψη τέτοιων καταστάσεων, αφορμές για ποιότητα κι όχι για ευτελισμό της ζωής μας. Αν πάψουμε να χαμογελάμε με κάθε αφορμή, αλλά ψάχνουμε αφορμή για να μελαγχολήσουμε, αν προσπερνάμε ή απορρίπτουμε στιγμές συντροφιάς, παρέας, που θα μας εφοδιάσουν με ψυχική δύναμη χάριν της δουλειάς, της πίεσης του χρόνου, ακόμα και επειδή προτιμάμε τους τέσσερις τοίχους μας, τότε το χάσαμε το παιχνίδι αδέρφια, είμαστε ακριβώς γιαυτό που θα έρθει ως κατάληξη: Για κλάμματα (και για χάπια).
Ας ψάξουμε την αφορμή ή τουλάχιστον ας μην την προσπεράσουμε αν μας ανταμώσει, για παρέα, για γιορτή, για μερικές ώρες επι-κοινωνίας, ας ακούσουμε μουσική κι ας τραγουδήσουμε, μην αφήσουμε τη μουσική μόνη της να προσπαθεί να μας αγγίξει ενώ στην ουσία θα την έχουμε ξεχάσει, ας ψάξουμε την αφορμή για να δημιουργήσουμε κάτι, ό,τι μας αρέσει, ακόμα και στο επίπεδο της δουλειάς μας, φτάνει να το κάνουμε με έμπνευση, ας διαβάσουμε ποίηση κι ας προσπαθήσουμε να γράψουμε κι εμείς τις σκέψεις μας, τα οράματά μας, τις προσδοκίες μας, αυτό είναι ποίηση,ας ψάξουμε αφορμές για ποιότητα στη ζωή μας, να την κάνουμε πιο ενδιαφέρουσα.
Η κατάθλιψη, το στρές, η εντατικοποίηση των ρυθμών της ζωής, το κυνήγι του χρήματος ή της δόξας, η υποβάθμιση των αναγκών μας, δεν μας ταιριάζει, δεν είμαστε για τέτοια εμείς, απόδειξη ότι όπου μπήκαμε σε τέτοιες λογικές, ούτε διαπρέψαμε, ούτε ωφεληθήκαμε. Η ποιότητα της ζωής δεν ζήτημα ούτε χρημάτων, ούτε αξιωμάτων, ούτε προνομίων.



Η ποιότητα ζωής είναι ζήτημα ψυχής, είναι ιδεολογία, είναι ανθρώπινη πράξη και επιδίωξη. Η απειλή για τη ζωή μας δεν προέρχεται ούτε εξ ανατολών, ούτε εκ δυσμών, προέρχεται από τον τρόπο που την αντιμετωπίζουμε και από τις προσπάθειες που κάνουμε για να την αποτρέψουμε.
Και ας μην ξεχνάμε… «η πιο γλυκιά πατρίδα είναι η καρδιά, που στ΄ άγια χώματά της πόνος και χαρά».
Εκεί σαυτό το σημείο και στο μυαλό μας σπέρνονται , φυτρώνουν και καρπίζουν όσα μας τρέφουν, εκεί εγχύονται και τα φυτοφάρμακα που μας δηλητηριάζουν. Αν επιμείνουμε στην βιολογική καλλιέργεια σίγουρα θα επιζήσουμε με ποιότητα και αφορμές υπάρχουν πάντα… καλή ώρα…
«απ΄τ΄ Αηντωνιού κι πέρα, δώστ΄ του φουστανιού σ΄ αέρα».