Ο προστάτης Αγιος των κεραιών

΄Εχουν και οι κεραίες τον προστάτη άγιό τους, που δεν θα μπορούσε να είναι άλλος φυσικά από τον Προφήτη Ηλία, τον Αη-Λιά, που "συνυπάρχει" μαζί τους στις διάφορες κορφές...

...σαυτή την κορφή όμως υπάρχει εκτός από το πλήθος και τα είδη των κεραιών και κάποια που είναι διαφορετική. Γιατί είναι χώρια από τις άλλες, γιατί στέκει παράμερά τους, γιατί εφάπτεται του εκκλησιδίου, γιατί ρευματοδοτείται από αυτό, γιατί, γιατί, γιατί... Τι το διαφορετικό έχει η εν λόγω κεραία; Τι εκπέμπει, που πρέπει να είναι εφαπτόμενη του... Αγίου; Πώς ξέκοψε από τις άλλες κι από το σύνολο και στέκει μόνη να αγναντεύει το κενό και να στέλνει την ενέργειά της;...

... Α, εδώ, στην τελευταία φωτογραφία, βλέπετε πιάτον τι δορυφορικής λήψεως, παρά το εκκλησίδιο, συγκεκριμένα επί του παραπλεύρως βοηθητικού χώρου παρασκευής της πατροπαράδοτης γιορτής... ΄Ολα τα φανταζόμουνα σαυτή τη ζωή, αλλά και καζάνι γιορτής με δορυφορική λήψη, όχι.

΄Ολα αυτά, στην ψηλότερη κορφή της πρωτεύουσας, στον Θιό(θού Κύριε), όπου το εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία και το δάσος των κεραιών. Μια παράλειψη μόνο να επισημάνω: Οι προβολείς που φωτίζουν τη νύχτα τη κορυφή, χάριν εφέ, δεν γίνεται να προβάλλουν και την κεραία;

Εν Σύρω τη 23 Αυγούστου 2009

Κυριακή ντάλα μεσημέρι στη Πάνω Σύρα, για βόλτα και αναζήτηση καλού φαγητού, πέσαμε πάνω στην καλύτερη περίπτωση... Λίγο πριν το μουσείο του Μάρκου και το άγαλμά του, μετά του μπαγλαμαδακίου, είναι η ταβέρνα του Λίλλη, που στέκει εκεί πάνω αγέρωχη από το 1953, όσο στέκω κι εγώ (δεν μπορώ να πω το ίδιο αγέρωχος)... και εισελθόντες για φαγητό μετά θέας, βρεθήκαμε ενώπιον μιας καταπληκτικής κουζίνας, ενός χαμόγελου αυθεντικού ουχί υποκριτικού και των καλυτέρων διαθέσεων...

...η θέα από το μαγαζί καταπληκτική(ιδού και η απόδειξη), πρώτο ορεκτικό για να μην αρχίσω να περιγράφω τα υπόλοιπα(ορεκτικά)...

...αυτό πάντως είναι οι τίτλοι του τέλους, το γλυκό, προσφορά του καταστήματος, πατσαβουρόπιτα εμποτισμένη σοροπίου, της κολάσεως δι΄ ημάς τους χοληστερινούχους και απειλουμένους από τον ζακχαρώδη διαβήτη ανά πάσα στιγμή...

...ο διάκοσμος στο εσωτερικό του καταστήματος ανάλογος των χρόνων ιστορίας του, με τον Μάρκο σε μεγάλο κάδρο στην κορυφή και άλλες φωτογραφίες περασμένων εποχών...

... Ταβέρνα ο ΛΙΛΗΣ, από το 1953 μέχρι το μέλλον, μια που την έχουν δύο νέα παιδιά, η φορέας του ανυπόκριτου χαμόγελου και ο σεφ των λιχουδιών και της πατσαβουρόπιτας, που μου δήλωσαν θιασώτες του διαδικτύου, άρα... ΄Οσοι πάτε κατά τη Σύρα, την αρχόντισσα των Κυκλάδων, μην παραλείψετε μια επίσκεψη στα παιδιά(εκ μέρους μου πείτε τους), θα φάτε καλά, θα σας βλέπει από πάνω κι ο Μάρκος και θα ευχαριστιέται, μια που δεν πολυχάρηκε στη ζωή του... Υπό την σκέπη του Μάρκου λοιπόν και δια των γεύσεων και της καλόκαρδης υποδοχής...
ΣΤΟ ΕΠΑΝΙΔΕΙΝ ΠΑΙΔΙΑ!!!

Πάω για κουφέτα και λουκούμια

Εγώ αδέρφια της μπλογκόσφαιρας κρεμάω τα μανταλάκια μου για ένα εξαήμερο...

...και πάω στην αρχόντισσα των Κυκλάδων τη Σύρα, για κουφέτα(γάμος φιλικού προσώπου... μια φούντωση, μια φλόγα έχουν μέσα στη καρδιά και παντρεύονται για να την αντέξουν) και για τα καθιερωμένα λουκούμια και τις χαλβαδόπιττες...

... δι΄ αυτής της κυκνοσυνθέσεως θέλω να σας εκφράσω την αγάπη μου και τις ευχαριστίες μου για την καθημερινή μας επικοινωνία, τα ματαλέμε την Πέμπτη 27 Αυγούστου που θα επιστρέψω με φορτισμένες μπαταρίες και άλλη διάθεση. Αουμφίντερζεν!

Μνήμες, βιώματα, ιεροί τόποι, όλα "ίσιωμα"

Το "αποχαιρέτα τον, τον Κότσικα που χάνεις", όλοι εμείς που μεγαλώσαμε στον ίσκιο των κέδρων του, που ήπιαμε τη λεμονάδα μας κάτω από τον κέδρο της αυλής, που σερβιριστήκαμε από τον κυρ-Βασίλη τον Βαλλιανάτο, που λούσαμε τα σώματά μας στα άγρια νερά του, που χάσαμε τις πετονιές μας στα κοφτερά βράχια του, που ρεμβάσαμε το πέλαγο, σε στιγμές χαλάρωσης ή στεναχώριας, ακόμα και απόγνωσης, που είδαμε τις ψαρόβαρκες να περνούν κοντά γυρνώντας από τα νησάκια...

...όλοι εμείς που πανηγυρίσαμε άπειρες φορές στην αυλή της εκκλησιάς, καθισμένοι στο πεζούλι, στριμωγμένοι στην κάτω αυλή για ένα κεσεδάκι γιορτή, για το καλό, για το έθιμο, γιαυτή τη συνέχεια που πασχίζουμε να τη πετύχουμε σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας, εδώ σαυτόν τον υπέροχο, τον μοναδικό, τον πανέμορφο μα δύσμοιρο τόπο, όπου φύονται εκατοντάδες είδη φυτών και ενδημούν πλήθη ζώων, αλλά που δεν αξιώθηκε ποτέ(οι εξαιρέσεις είναι για την επιβεβαίωση του κανόνα)...

...να βγάλει ανθρώπους στα διάφορα πόστα που να τον υπηρετήσουν όχι με ανιδιοτέλεια και εντιμότητα(αυτοί σίγουρα είναι πολλοί), αλλά με αγάπη, με ευαισθησία, με αισθητική αντίστοιχη της ομορφιάς και της μοναδικότητάς του...

...όλοι εμείς λοιπόν, το ξέραμε εδώ και χρόνια, ότι μετά την πρώτη "απόπειρα" πάντα ακολουθούν κι άλλες και η καλυπτική δύναμη των μπαζών, είναι εκτός από καταλυτική και ανελέητη...

... κάτω όμως από τους όγκους των μπαζών δεν θάβονται μόνο κέδροι και ιστορία ενός μοναδικής ομορφιάς τόπου. Θάβονται πολλά, μεταξύ των οποίων η αξιοπιστία όλων όσων συνέπραξαν στο ανωτέρω ανοσιούργημα. Η διαφορά του κέδρου από το κέρδος, μπορεί να είναι ζήτημα ενός ανεπαίσθητου αναγραμματισμού, που όμως απαιτεί εκτός από αίσθημα αυθεντίας, έλλειψη αισθητικής καθώς και επιμονή σε ένα λάθος τόσο εξώφθαλμο, που λίγοι είναι, ελάχιστοι, όσοι δεν το αντιλαμβάνονται και πάντως για τους δικούς τους λόγους.

Το να είσαι πνευματικός ηγέτης ενός τόπου άλλωστε, είναι κάτι πολύ μεγάλο, για να εμπλέκεται σε... χωματουργικές ανακατατάξεις. Κρίμα!!!