Να και μια χαρμόσυνη είδηση...

Περαστικά αγαπημένη μας...

...Γιώργο μου:

Η επιστροφή της Αρλέτας

Εφημερίδα ¨Καθημερινή

Τραγούδησε για πρώτη φορά μετά την περιπέτεια της υγείας της

Του Δημητρη Pηγοπουλου

Οταν ο Φοίβος Δεληβοριάς σήκωνε το ακουστικό για να προσκαλέσει την Αρλέτα στις παρασκευοσαββατιάτικες «πρεμιέρες» του στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο μάλλον δεν φανταζόταν αυτό που συνέβη το βράδυ της 20ής Φεβρουαρίου. Πολύ πριν από τις δέκα το βράδυ, εκατοντάδες κόσμου σχημάτιζαν μια τεράστια ουρά έξω από το κέντρο της λεωφόρου Συγγρού αψηφώντας το διαπεραστικό κρύο. Τελικά, οι υπεύθυνοι του χώρου, εξαντλώντας τα όρια χωρητικότητας της αίθουσας, έκοψαν 700 εισιτήρια εισόδου, αφήνοντας εκτός 400 περίπου άτομα.

Ηταν μια μικρή πρόγευση για όσα θα ακολουθούσαν. Μετά το διάλειμμα, η εμφάνιση της Αρλέτας στη σκηνή, μαζί με δύο αγαπημένους της μουσικούς, τον Βαγγέλη Ρακόπουλο (κιθάρα) και τον Ντίνο Αποστόλου (πνευστά), προκάλεσε σεισμό χειροκροτημάτων. Ηταν ένα χειροκρότημα ευγνωμοσύνης και ανακούφισης μαζί. Η Αρλέτα ήταν όρθια και καλά. Το ίδιο υπαινικτικό χαμόγελο, τα γνωστά πειράγματα στους μουσικούς της και ο αιώνιος αυτοσαρκασμός της. «Οπως βλέπετε τη γλίτωσα και είστε υποχρεωμένοι να με ανέχεστε για λίγα χρόνια ακόμα». Ευχαρίστησε ονομαστικά τους γιατρούς της που της έσωσαν τη ζωή. Τα έλεγε όλα πολύ σιγά, σχεδόν ψιθυριστά, κι αυτός ο ψίθυρος έχει μια τρομακτική δύναμη που τους καθηλώνει όλους.

Αρχή με «Τα μικρά παιδιά» και αμέσως μετά «Τα ήσυχα βράδια». Δεν υπήρχε κάποιος που να μην τραγουδούσε και τη συγκίνηση στον αέρα την έκοβες με το μαχαίρι. Ακολούθησαν μερικά από τα ωραιότερα τραγούδια της: «Ερχεται κρύο», «Εκδρομή», «Τσάι γιασεμιού», «Μια φορά θυμάμαι» κ. ά. Τέλος του πρώτου μέρους με ένα καινούργιο τραγούδι για την παλιά της, αγαπημένη γειτονιά, τα «Εξάρχεια» σε στίχους Σάννυς Μπαλτζή. Η επανεμφάνιση επί σκηνής έγινε μαζί με τον Φοίβο Δεληβοριά. Πρώτα «Το τραγούδι της δραχμής» και αμέσως μετά η «Πλατεία Αμερικής». Ακολουθούν δύο επιτυχίες της «ύστερης» περιόδου («Batida de Coco», «Μπαρ το ναυάγιο»). Πάει να φύγει η Αρλέτα («Δεν έχω άλλες δυνάμεις, επιτρέψτε μου να αποχωρήσω») αλλά ο κόσμος την κρατάει στη σκηνή. «Θα πούμε κι άλλο αλλά θα το τραγουδήσετε εσείς». Είναι η σειρά της «Σερενάτας». Νέα χλαπαταγή, πάλι σηκώνεται να αποχωρήσει, μια συνεννόηση με τον Φοίβο και πάλι ψιθυριστά: «One for the road, όπως λένε και οι Αγγλοι». Τραγουδάνε μαζί το «Τι τα θες» του Τσιτσάνη. Ο κόσμος όρθιος, η Αρλέτα υποκλίνεται, για μια στιγμή ένιωσα ότι ήμουν σε μπουάτ της Πλάκας στην καρδιά της χούντας.

Οταν τα φώτα έσβησαν στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο, περασμένες τρεις, ο κόσμος αποχωρούσε με τη βεβαιότητα ότι είχε ζήσει μια σπουδαία στιγμή του φετινού μουσικού χειμώνα.