Το ντοπάρισμα είναι παντού

Είναι το θέμα των ημερών,μέχρι να βρουν τα κανάλια κάτι άλλο εντυπωσιακότερο και πιό πιασάρικο για να "ταίσουν" το αδηφάγο τέρας της διαφήμισης. Είναι η "ανακάλυψη" ότι οι αθλητές της εθνικής ομάδας άρσης βαρών έπαιρναν απαγορευμένες(;)ουσίες για να "ανεβαίνουν" σε επιδόσεις και στη συνέχεια στο βάθρο.

Και, ευτυχώς, αυτή τη φορά η ελληνική κοινωνία σε γενικές γραμμές δεν έπεσε απ΄ τα σύννεφα, όπως συνήθως. Και δεν έπεσε γιατί γνωρίζει καλά κι ο τελευταίος(αριθμητικά)πολίτης αυτής της χώρας ότι αυτό που στον αθλητικό χώρο ονομάζεται ντόπα(λεκτικός βαρβαρισμός)είναι πλέον "εκ των ων ουκ άνευ", είναι η καθημερινότητα και όχι η εξαίρεση. Δεν αναρωτήθηκε κανείς άραγε πώς από κάποια στιγμή και μετά και από την "συνήθη" αύξηση των ρεκόρ σε κάθε αγώνισμα, περάσαμε σε τιμές και ύψη που προκαλούσαν εκτός από θαυμασμό και απορίες; Πώς ένας έκαστος αθλητής μπορούσε να καταρρίπτει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο και να επιτυγχάνει χρόνους και μεγέθη που ξεπερνούν τις συνήθεις ανθρώπινες δυνατότητες;

Γίνονται θαύματα την σήμερον, μπορεί με μια όποια συστηματική και επιστημονική προπόνηση να επιτευχθούν τέτοια ρεκόρ; Αλλά γιατί να απορεί κανείς ή να θεωρεί "κατασκευασμένα" όλα αυτά τα επιτεύγματα; Γιατί να μην δει την δική του ζωή, την δική του καθημερινότητα, που είναι γεμάτη από ρεκόρ και στόχους υπερφίαλους, από εντάσεις και ολοένα αυξανόμενες απαιτήσεις; Γιατί να μην δει την θεαματική αύξηση στις πωλήσεις σκευασμάτων για "ανέβασμα", γιατί να μη δει τις προθήκες των φαρμακείων, που καθημερινά μεγαλώνουν οι στοίβες των βοηθημάτων τέτοιου είδους. Γιατί να μη δει τη θεαματική αύξηση των πωλήσεων σε χάπια που ανεβάζουν την ερωτική λίμπιντο, που τάζουν τεχνητούς παραδείσους κάθε είδους και κυρίως κάθε ατομικής και συλλογικής επιθυμίας;

"Οι κοινωνίες πλέουν στη φορμόλη..." έγραφε κάποτε ο ποιητής Κώστας Τριπολίτης και το βλέπουμε να συμβαίνει.

Γιατί και ποιός θα κατηγορήσει τους αθλητές όχι μόνο της άρσης βαρών, αλλά όλων των αθλημάτων, επειδή θέλησαν να πετύχουν ρεκόρ, επειδή θέλησαν να διακριθούν και να εξασφαλίσουν μέσω αυτών την μετέπειτα επαγγελματική πορεία τους, να λύσουν το πρόβλημα της ζωής τους; Το ίδιο δεν κάνουν όλοι; Το ίδιο για όλους δεν λειτουργεί το σύστημα; Η βιομηχανία παραγωγής των σκευασμάτων δεν είναι ένας κρίκος στην αλυσίδα που περιλαμβάνει την βιομηχανία των αθλητικών ειδών, τους χορηγούς που "επενδύουν" στους αθλητές και την δόξα τους, τα κανάλια διεθνώς που πουλάν την εικόνα στους θεατές, αυτοί δεν δημιουργούν τα πρότυπα των νέων, των αυριανών πελατών-θυμάτων-ινδαλμάτων;

Πού είναι λοιπόν η αρχή και πού η άκρη, ποιός μπορεί να σηκώσει-όχι τη μπάρα-τον λίθο του αναθέματος και να τον ρίξει;

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΚΑΠΕΤΗΣ