Η θέα του "εκβάρβαρου"...

[..βηματίζοντας σε τούτη τη πόλη δεν ξέρω, αλλά όλο κάτι σε διώχνει...Να φύγεις θέλεις...ο δρόμος όμως μακρύς και πώς να ξεφύγεις τη θέα του "εκαβάρβαρου", τις βρώμικες τέντες,τις φριχτές πολυκατοικίες, τις βαρβαρικές επιγραφές,τα σκουπίδια που κατακλύζουν τη πόλη; Πώς να διαφύγεις απ΄τα ατέλειωτα βενζινάδικα, τις εκθέσεις αυτοκινήτων,τις μάντρες με ανταλλακτικά και υλικά οικοδομών, τη σαβούρα, τις διαφημίσεις που στρεβλώνουν την όραση και τις κακώσεις που γεμίζουν τον τόπο; Πώς να ξεφύγεις από το ατέλειωτο οπτικό σκουπιδαριό που παραμονεύει σε κάθε πτυχή του δρόμου,απειλεί το κάθε σου βήμα,ρυπαίνοντας τη ζωή μας,κοπρίζοντας το τοπίο;

Και όλο αναρωτιέσαι πώς χάθηκαν οι όψεις της αλλοτινής πόλης, της πορτοκαλιάς η ανάσα...]

Παντού οι πόλεις πληγώνουν, παντού υπάρχουν άνθρωποι που αναζητούν την ποιότητα που χάθηκε, την απλότητα που επικαλύφθηκε από τον σύγχρονο(τρομάρα μας) τρόπο ζωής. Αν το κείμενο ανταποκρίνεται και στην δική σας αισθητική αντίληψη, αν και η δική σας πόλη έχει πάνω-κάτω τα ίδια χαρακτηριστικά, αν τα ίδια θέλατε και σεις να γράψετε, τότε κάτι μπορεί να σωθεί ακόμα.

Το κείμενο είναι του ποιητή Δημητρίου Ν.Ζέρβα, γραμμένο στη στήλη ΠΑΡΕΚΚΛΙΣΕΙΣ στην πρώτη σελίδα της εφημερίδας ΦΩΝΗ της Καλαμάτας και εμένα τουλάχιστον με εκφράζει, πάντα τηρουμένων των αναλογιών.