Eυχάριστη παρελθοντολογία

Αυτό κι αν είναι καλό, μετά από τόσες δεκαετίες στην "ναφθαλίνη" της καλλιτεχνικής επικαιρότητας, η επάνοδος της ελληνικής οπερέτας είναι γεγονός, πού αλλού, στην Λυρική Σκηνή φυσικά. Ιδού και η σχετική πληροφόρηση. Μεταξύ μας, παρότι δεν είμαι τόσο μεγάλος που να ζήσω από κοντά την οπερέττα, λόγω ενασχόλησης χρόνια με τη μουσική και το ραδιόφωνο, έχω ακούσει πολύ υλικό από Θ.Σακελλαρίδη και Ν.Χατζηαποστόλου, που υπήρξαν οι πρωταγωνιστές του είδους και ομολογώ ότι ήταν από τα καλά και ευχάριστα ακούσματα, προσπάθειες αντίστοιχες και εφάμιλλες, των κλασσικών έργων του ξένου ρεπερτορίου και με φωνές που δεν υστερούσαν καθόλου των ξένων.
Το ένθερμο κοινό ζωντανεύει πάλι την ελληνική οπερέτα
Του Δημητρη Ρηγοπουλου
Πέντε ημέρες την εβδομάδα στο πεζοδρόμιο της οδού Ιπποκράτους, ταξί και Ι.Χ. με αλάρμ αδειάζουν τη σεβαστή πελατεία τους: κυρίες και κυρίους, καλοντυμένους και παρφουμαρισμένους, περασμένα -ήντα, άλλος πολύ, άλλος λίγο. Ρεπούμπλικες, πέρλες, έντονα αρώματα, ένας κόσμος σχεδόν εξόριστος από τη βραδινή ζωή της Αθήνας, καταλαμβάνει φέτος το «Ακροπόλ» κάθε βράδυ που παίζεται το αφιέρωμα στον Θεόφραστο Σακελλαρίδη (1883-1950), τον πατριάρχη της ελληνικής οπερέτας .Λίγο σαν συγκέντρωση παλιών συμμαθητών, καθημερινά από την Τετάρτη έως και την Κυριακή, το πιο ομοιογενές κοινό που μπορεί κανείς να συναντήσει σε αθηναϊκό φουαγιέ, στηρίζει με πάθος και για έναν ολόκληρο χειμώνα την πιο δημοφιλή παραγωγή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής (παραστάσεις έως τις 20 Απριλίου). Η οπερέτα επανήλθε φέτος στο ρεπερτόριο της Λυρικής, ύστερα από την περσινή ανάπαυλα. Και τι επιστροφή! Ενα χορταστικό ποτ πουρί, προσωπικό έργο του Λάμπρου Λιάβα μέσα από μια συστηματική ιστορική και μουσικολογική έρευνα. Ενα έργο «από την αρχή» με άξονα τη δραματοποιημένη αφήγηση-ξενάγηση που αναλαμβάνει ο ίδιος ο συνθέτης (τον υποδύεται ο Μιχάλης Μητρούσης), μαζί με τις δύο «μούσες» του, τη Μαρίκα Κοτοπούλη και την Αφροδίτη Λαουτάρη. Τον συναντάμε την Πρωτοχρονιά του 1950, λίγο πριν από τον θάνατό του κι ακολουθούμε τον χρόνο προς τα πίσω, στην καρδιά της αθηναϊκής μπελ επόκ. Η δυναμική επανάκαμψη της οπερέτας στο «Ακροπόλ» γίνεται με νέους όρους. Το αίτημα ήταν καθαρό: μία νέα ματιά, μακριά από προσεγγίσεις που την αντιμετωπίζουν σαν μουσειακό είδος. Σε αυτό το πλαίσιο ζητήθηκε η εμπλοκή τόσο του Λάμπρου Λιάβα όσο και της χορογράφου Αποστολίας Παπαδαμάκη, η οποία κλήθηκε να συνεισφέρει σ’ ένα χώρο με τον οποίο δεν διατηρούσε την παραμικρή επαφή. «Δεν είχα δει ποτέ καμία παράσταση οπερέτας», ομολογεί. Δέχθηκε χωρίς μεγάλη δυσκολία. Πρώτον, της έδινε εμπιστοσύνη η παρουσία του Λάμπρου Λιάβα, με τον οποίο μοιράζονται τη σκηνοθεσία, και δεύτερον, τα πηγαίνει πολύ καλά με τα άγνωστα εδάφη. «Το να ανεβάσεις σήμερα στην Αθήνα κάτι μεταμοντέρνο δεν αποτελεί πρόκληση για μένα». Και κάτι ακόμα: «Μου άρεσε που δούλευα για ένα κοινό που η νυχτερινή Αθήνα δεν έχει πολλά να τους προσφέρει». Στη σκηνή του «Ακροπόλ» ο αέρας της αλλαγής φυσάει διακριτικά. Μοντέρνες, μινιμαλιστικές διαθέσεις και στο σκηνικό και στους φωτισμούς και στα κοστούμια. Οι ενορχηστρώσεις φλερτάρουν με τη τζαζ και το σουίνγκ. Η Αποστολία Παπαδαμάκη αναζητούσε επίμονα μία ισορροπία ανάμεσα στο «καινούργιο» και το «παλιό», δεν ήταν στις προθέσεις της μία εντελώς ανατρεπτική ματιά. Και δεν κρύβει τη χαρά της για μία δειλή, σχεδόν ανεπαίσθητη πτώση του μέσου όρου ηλικίας. Του χρόνου να περιμένουμε τα πρώτα emο;