Μαζί με το ΑΝΤΙΟ που του οφείλω όπως όλοι μας, βρήκα-σχετικά εύκολα χάρη στο διαδίκτυο-μερικά από τα αποφθέγματά του γιαυτή τη χώρα, γιαυτή τη ζωή, τη ζωή μας, τη ζωή του καθενός μας που μπορεί να γίνει καλύτερη, αλλά πρέπει να αποφασίσουμε πρώτα εμείς αν θέλουμε... Το μοντέλο που πρότεινε σε όλες του τις συνεντεύξεις-κουβέντες ήταν στηριγμένο κυρίως στην ΑΠΛΟΤΗΤΑ, γιατί έτσι ήταν κι αυτός, απλός, έτσι έμαθε να ζει, ανεπιτήδευτος μέσα στη κατασταλαγμένη σοφία και εμπειρία της ζωής του...Τι να πω άλλο...ίσως τώρα που έφυγε σωματικά, να γίνει σε περισσότερους γνωστός πνευματικά και μακάρι σε νέους ανθρώπους να αγγίξει την ευαισθησία τους και να τους παρακινήσει με τις αλήθειες του να αλλάξουν τρόπους και συνήθειες,αρχές και αξίες...
ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΣΥΝΤΡΟΦΕ... "ΚΑΛΑ... ΕΣΥ ΕΦΥΓΕΣ ΝΩΡΙΣ" δεν θα είσαι εδώ στα χειρότερα!
Μερικά αποφθέγματά του:
= "Για πρώτη φορά, ζω σε μια κοινωνία, η
οποία δείχνει να 'χει πάθει εγκεφαλικό! Δεν αντιδρά με τίποτα!"
="πρέπει να αντιληφθούμε ποιά είναι η ουσία και το νόημα
της ζωής! Δηλαδή, δεν γίνεται αντί να ζούμε, να προσπαθούμε να
επιβιώσουμε!" και προτείνοντας "να πάρουμε τα βουνά, να
ξαναεποικήσουμε την Ελλάδα".
=Έχουμε μια χώρα η οποία είναι ευλογία Θεού, παράγει τα
πάντα! Από βότανα, από τρόφιμα, τα πάντα μπορεί να παράξει. Ποτέ όμως δεν
είχαμε μια ικανή πολιτική ηγεσία.
=Η ζωή είναι ένα χάρισμα. Είναι ένα χάρισμα που μας δίνεται
μια φορά. Μια φορά! Και πρέπει να το χαρούμε, πρέπει να το δωρίσουμε, πρέπει να
το ζήσουμε!
=Είμαστε πια μια κοινωνία σχιζοφρενών. Από τη μια ένας
αφύσικος πολιτισμός και από την άλλη η οντότητά μας σαν άνθρωποι. Είμαστε
ψυχασθενείς. Απλώς ο καθένας νομίζει ότι ο άλλος είναι, κι όχι ο ίδιος!
=Πολλές φορές όταν είμαι «φορτωμένος» και έχει Πανσέληνο
βγαίνω στην βεράντα εδώ έξω ανοίγω τα χέρια μου -όπως όταν σταύρωσαν τον
Χριστό- κι ανοίγω το στόμα μου και προσπαθώ να... καταπιώ το φεγγάρι. Στέκω,
έτσι, πέντε με δέκα λεπτά, και κάποια στιγμή χάνομαι, σταματάω μόνος μου, γιατί
δεν ξέρω αν θα γυρίσω πίσω…
=Δεν πίστευα ποτέ ότι θα ξαναζήσω μια περίοδο εθνικής
υποτέλειας της πατρίδας μου.
Πιτσιρικάς δεκατριών χρονών πολέμησα τους Γερμανούς. Μετά,
πολέμησα τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό...
=Καμμιά
φορά με ρωτούν οι δημοσιογράφοι: Χρόνη, έχεις μετανιώσει για τη ζωή σου; Λέω
όχι. Όχι! Τί πιο ωραίο να πεθαίνεις για ένα όραμα, για έναν όμορφο μύθο, απ’ το
να ζεις συνεχώς μια χαμοζωή; Εμείς, λοιπόν, ταξιδέψαμε σ’ έναν υπέροχο μύθο, σ’
ένα πάρα πολύ όμορφο όραμα.
= Κι ας είμαστε η χώρα των μεγάλων ποιητών. Κανένας λαός δέκα
εκατομμυρίων δεν έχει τρία νόμπελ και ένα βραβείο Λένιν.
=Θυμάμαι, τον Βάρναλη… ήμασταν ένα βράδυ στη Βουκουρεστίου
και θέλαμε να ανεβούμε στη Δεξαμενή και λέει ο Βάρναλης του Κορνάρου «κουμπάρε
περίμενε λιγάκι να περάσει κανένα ταξί να μας πάρει να ανεβούμε πάνω. Ε,
περιμέναμε, και σε λίγο βλέπουμε μια ωραία γυναίκα να περπατάει και τότε λέει ο
Βάρναλης «κουμπάρε, ήρθε ταξί, πάμε! Άμα βλέπουμε αυτή μπροστά μας… φτάνουμε!».
Ο Βάρναλης, ήταν καταπληκτικός άνθρωπος και διαφορετικός, και δεν υπάρχει άλλος
στίχος που να περιγράφει σήμερα την κατάντια του ελληνικού λαού “Δειλοί,
μοιραίοι, κι άβουλοι αντάμα προσμένουν, ίσως, κάποιο θάμμα”.
=Τολμάτε ρε, τολμάτε! Γράψτε αυτό που θέλετε, αυτό που
σκέφτεστε. Εγώ έγραφα, κι έγραφα με την ψυχή, κι όταν με είπαν συγγραφέα πρώτη
φορά τα ‘χασα! Μα, σοβαρά μιλάτε ρε παιδιά, συγγραφέας; Δεν είχα καμία τέτοια
πρόθεση απλά στις παρέες, στον κήπο τους έλεγα ιστορίες και μου έλεγαν, ρε
Χρόνη γιατί δεν τα γράφεις αυτά τα πράγματα; Κι έτσι βγήκε.
