΄Ενας οφειλόμενος αποχαιρετισμός...

... σε μια πόλη, σε πολλούς φίλους, που άδοξα εγκατέλειψα χωρίς να αποδώσω τον οφειλόμενο σεβασμό, αλλά... οι συνθήκες. Πρώτη φορά-ειλικρινά-αποχαιρετώ μια πόλη με τόσο πόνο ψυχής, αλλά οι Σέρρες και οι Σερραίοι(ανεξαρτήτως φύλλου) μου άφησαν τόσο καλές εντυπώσεις, που αισθάνομαι την ανάγκη να το κάνω από εδώ, αφού δια ζώσης δεν μπόρεσα... η πρώτη φωτογραφία δεν μπήκε τυχαία, άλλωστε με ξέρετε δεν κάνω τίποτα στην τύχη,μπήκε γιατί για μένα-και όχι μόνο, η γυναίκα μου στενοχωρήθηκε πολύ, που ξέκοψε από τις Σέρρες-οι Σέρρες είναι ακριβώς αυτό που γράφει στην πινακίδα: ΜΑΓΕΙΑ!!!
... δεν θα ξεχάσω τους περιπάτους μου στην Κοιλάδα των Αγ.Αναργύρων, δίπλα στο ποταμάκι, κάτω από τα πανύψηλα πλατάνια, ως απάνω στη λίμνη, μαζί με τους δεκάδες Σερραίους που πηγαινοέρχονται ολημερίς...
...από την πεπατημένη του πεζοδρομίου ή από μέσα όταν ήταν στεγνά, από τον χωμάτινο διάδρομο... με τις πινακίδες του Συλλόγου Περιπατητών Κοιλάδας, τις ανακοινώσεις και τις σημάνσεις τους... δείγμα αγάπης για την πόλη και τις ομορφιές της, πώς λοιπόν να μην μου μεταδοθεί αυτή η αγάπη;...

...με τις ομίχλες της τις κρύες μέρες του χειμώνα, τις παγωνιές, αλλά και κείνες τις βαριές λιακάδες της... όλα τους όμορφα των Σερρών...
...με τις θαυμάσιες εκκλησίες, περιποιημένες, με τις μεγάλες αυλές και την καθαριότητά τους...
...με τα μνημεία τους, αλλα καλοσυντηρημένα κι άλλα όχι, τι να γίνει, γενικό είναι το κακό, αυτή η χώρα ποτέ δεν εκτιμούσε τους θησαυρούς της, και μια ζωή έψαχνε να βρει αλλού και να δανείζεται θησαυρούς αλλότριους και ξένους...
... με την καθημερινή σχεδόν περατζάδα από το Μπεζεστένι(στέγη του Αρχαιολογικού Μουσείου Σερρών) , λόγω θέσης στην κεντρική Πλατεία Ελευθερίας, όπου χτυπά καθημερινά η καρδιά της πόλης και γίνονται όλα εκεί στην ποδιά της....
... με την τεράστια τοιχογραφία της παλιάς πόλης των Σερρών, κοντά στο σπίτι του γιού μου, να φέρνει στο νου θύμησες για τους παλιότερους και να παρατίθεται για σύγκριση με την τωρινή μορφή της...
... θ΄ αργήσω να ξαναπερπατήσω τους δρόμους της, με τα πλακόστρωτα, με τις κάθε λογής πραμάτειες των μαγαζιών απέξω, να χαιρετήσω τους πρόσχαρους και ευγενικούς εκ φύσεως Σερραίους, σε κάθε επαφή, είτε επρόκειτο για αγορά είτε για μια απλή πληροφορία, στις διάφορες αναζητήσεις μου...
...και φυσικά τα επιτοίχια, όπως παντού, με διάφορους χρωματισμούς(εδώ μάλλον η πράσινη γραφή του ΠΑΟΚ ΟΛΕ-έτσι απαντά ο μικρανεψιός μου ο Σταύρος, ετών 2,5 όταν τον ρωτούν τι ομάδα είναι... όχι ΠΑΟΚ σκέτο, αλλά ΠΑΟΚ ΟΛΕ-έγινε για να υπάρξει αντίθεση με το μαύρο των αναρχικών)...Και να πού φτάσαμε, να μην έχουμε ούτε αυτόν τον θεό... τελικά οι ΄Ελληνες πράγματι δεν έχουμε το θεό μας ε΄;...
Και τώρα το επιμύθιο, η εξήγηση για τους φίλους και για όλους όσους διαβάσουν την ανάρτηση τούτη, καθώς και η μνημόνευση των προσωπικών μου φίλων... Αγαπημένοι μου (τυχαία η σειρά παράθεσης, μην παρεξηγηθώ), Πέτρο Προύσαλη, Βασίλη Τσαλίκη και Ματούλα, καλή μου φίλη από τα παλιά πάνω από 25ετία, Βάσω Παπαθανασίου, γλυκιά μου Αριάδνη Παπαφωτίου και Θεολόγη, αλλιώς τα είχα προγραμματίσει κι αλλιώς μου ήρθαν... (φέτος στη παράσταση της Μουσικής Παρέας Σάμου, θα παίξουμε και το "΄Οσα η αγάπη ονειρεύεται, τ΄ αφήνει όνειρα η ζωή..." και κάθε φορά που το προβάρουμε πάει ο νους μου σε σας)... είχα κατα νου να βρεθώ με καθέναν από σας και όλους σας το τριήμερο που ήρθα στις Σέρρες(12-15 Ιανουαρίου)και να σας αποχαιρετίσω με δύο φιλιά τον καθένα..όμως οι συνθήκες(μετακόμιση του γιού μου στη Θεσσαλονίκη για οικονομικούς λόγους ασφαλώς)δεν μου το επέτρεψαν... Και το φέρω βαρέως, να φύγω έτσι "κλεφτά" από μια πόλη και από τόσους αγαπημένους φίλους χωρίς έστω έναν τυπικό αποχαιρετισμό...
΄Ομως δεν θα τ΄ αφήσω έτσι, δεν αποκόπηκαν τελείως οι δεσμοί μας, ο γιός συνεχίζει να φοιτά στο ΤΕΦΑΑ Σερρών, ως τον Ιούνιο τουλάχιστον, γιατί μπορεί να συνεχίσει, για ακόμη αρκετό καιρό αν όλα πάνε καλά, κι εγώ και η Ελένη, υποσχεθήκαμε ότι κάθε φορά που θ΄ ανεβαίνουμε στη Θεσσαλονίκη, θα πεταγόμαστε για έναν καφέ με τον Πέτρο και τον Βασίλη, για ένα κοψίδι με τη Βάσω, για μια μπουγάτσα με την Αριάδνη...
Ε, όχι, οι Σέρρες δεν είναι απ΄ αυτές τις πόλεις που τις ξεχνάς, οι Σερραίοι φίλοι δεν είναι απ΄ αυτούς που προσπερνάς, ε όχι αυτή η αγάπη δεν σβήνει εύκολα... δεν θα σβήσει ποτέ, αρκεί να το θέλουμε... Κι εμείς το θέλουμε!!!
Αντίο σε όλους σας, αντίο Σέρρες... δεν θα χαθούμε, σας το υπόσχομαι!