H κορυφή έχει και...βάθος!

Η ομάδα που μας έκανε να παραληρούμε στην Πορτογαλία, που μας έκανε να ξεχυθούμε στους δρόμους και-γιατί όχι-νοιώσαμε μια έστω παροδική εθνική περηφάνεια(εκτός από τον αθλητισμό, δεν θυμάμαι και πολλές άλλες ευκαιρίες για ανάταση σε αυτή τη χώρα), είχε φέτος, αυτή τη φορά ένα άσχημο ξεκίνημα, αποτέλεσμα πιστεύω και ενός πρόσθετου άγχους, αυτού του "πρώτου ονόματος". Πολλοί έσπευσαν να προδιαγράψουν μια αποτυχημένη πορεία και το κλείσιμο ενός κεφαλαίου δόξας...

...όσοι-ευλόγως δεν τους κατηγορώ, από κάπου γυρεύουν να πιαστούν, να πάρουν πάνω τους-έχουν την ψευδαίσθηση πως τα θαύματα είναι σαν τα σήριαλς που έχουν συνέχειες και επαναλήψεις, θα απογοητευτούν. Αυτοί που θέλουν οπωσδήποτε θριάμβους και απαιτούν από ανθρώπους να γίνουν υπερ-ήρωες δεν με ενδιαφέρουν. Οι προσγειωμένοι ελπίζουν στην ελληνική ψυχή και το φιλότιμο, που έστω και μειωμένα υφίστανται ακόμα και είναι συγκαταβατικοί. Κανείς όμως δεν έχει το δικαίωμα, ούτε και κατά ελάχιστο, να ξεχνάει... Αυτές τις στιγμές της τρίτης φωτογραφίας, υποχρεούμαστε όλοι να τις θυμόμαστε και να τις τιμούμε.