Γερνάω ή είναι μια καλή δικαιολογία;

Γερνάω, μαμά

Tου ΜΙΧΑΛΗ ΜΗΤΣΟΥ mmitsos@dolnet.gr
Παλιμπαιδισμός

Είχαν κλείσει τριάντα χρόνια γάμου. Και ξαφνικά εκείνος της ομολόγησε ότι αισθανόταν παγιδευμένος και ότι είχε αποφασίσει να αναζητήσει την αυτογνωσία στην αγκαλιά μιας άλλης γυναίκας. «Δεν είναι ότι δεν σ΄ αγαπώ», της είπε. «Απλώς η σχέση μας δεν είναι πια συναρπαστική». Εκείνη το απέδωσε στην κρίση της μέσης ηλικίας. Και ένα απόγευμα αποφάσισε να τον παρακολουθήσει. Έκπληκτη διαπίστωσε τότε ότι η ερωμένη του άνδρα της ήταν ένας νεώτερος κλώνος της, μια γυναίκα που είχε ακριβώς την ίδια κόμμωση μ΄ εκείνη και ντυνόταν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο.
Ουδεμία έκπληξη, σχολιάζει στη Νιου Γιορκ Τάιμς ο καθηγητής ψυχιατρικής Ρίτσαρντ Φρίντμαν, που άκουσε αυτή την υπόθεση από έναν φίλο του ψυχαναλυτή. Ο τύπος ήθελε να γυρίσει το ρολόι μερικές δεκαετίες πίσω και να ξεκινήσει από την αρχή. Να είναι όμως πράγματι ένα ακόμη θύμα της θρυλικής «κρίσης της μέσης ηλικίας»; Ή απλώς είναι ένας μεσήλικας νάρκισσος που δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τη μεγαλύτερη προσβολή που έχει δεχθεί ποτέ: ότι μεγαλώνει; Ένας άλλος πελάτης του ίδιου ψυχαναλυτή, ένας 49χρονος δικηγόρος στο αποκορύφωμα της καριέρας του, τα ΄φτιαξε με μια νεαρή συνάδελφό του. «Αγαπώ τη γυναίκα μου», είπε κι αυτός. «Δεν μπορώ να καταλάβω τι με έχει πιάσει». Ίσως ότι έκανε παιδί στα 43 του. Θα ήταν άραγε διαφορετικά αν το είχε κάνει στα 25;

Και το ερώτημα είναι αυτό του τίτλου: Μαμά γερνάω ή μια καλή δικαιολογία για να καλυφθεί ο παλιμπαιδισμός, η ανάγκη για αλλαγή(γενικώς), το τσιλιμπούρδισμα, τα παιχνίδια της ηλικίας(μια που όπως λένε και έχει αποδειχθεί περίτρανα στη διαδρομή της ιστορίας, εμείς οι άντρες είμαστε πάντα παιδιά, άσχετα αν σε κάποιες φάσεις της ζωής μας το παίζουμε και καλά μεγάλοι και σίγουροι); Εγώ νομίζω ότι είναι αυτή η ανάγκη της ανθρώπινης φύσης για το κάτι άλλο, για το διαφορετικό που θα σπάσει την ρουτίνα, και που αν εκλείψει αυτή η ανάγκη ίσως δεν έχει νόημα και η ζωή. Πάσα άλλη άποψη δεκτή εν είδη σχολίου.