Χέρι-χέρι κι ό,τι ήθελε φέρει!

Η μετεκλογική εβδομάς, χαρακτηρίστηκε, εκτός από τις αποτιμήσεις, τις εκτιμήσεις τις διατιμήσεις και από τις… απομιμήσεις. Και εξηγούμαι: Απάνω στο πόνο των κυβερνητικών για την πτώση και τη δεύτερη θέση μετά το ΠΑΣΟΚ, τους προέκυψε ο Χεριχέρης, να λανσάρεται ως γνησιότερος ή τουλάχιστον εφάμιλλος αυτών και να γυρεύει ό,τι και ο χωριάτης στην σχετική παροιμία… δηλαδή να ανέβει στο κρεβάτι. Συγκεκριμένα το ξεκίνησε από την κοινή διαμονή στην πολυκατοικία και την συγκατοίκηση και λάου-λάου θα ανέβει και επί της κλίνης. Στην ίδια πολυκατοικία είμαστε, διπλανά διαμερίσματα, γιατί δεν ρίχνουμε τη μεσοτοιχία να το μεγαλώσουμε να γίνει οροφοδιαμέρισμα που είναι και πιο Ιν;… καταλάβατε; Πονηρός ο Πελοπονήσιος… όλα έτσι ξεκινάνε, με φλερτ και στη δεδομένη στιγμή… πέφτει η σπρωξιά κι από κει που ήσουν αραχτός στο διπλό κρεβάτι με τα σκέλια ανοιχτά, βρίσκεσαι να το μοιράζεσαι με τον άλλον και από τη μια να σου κλέβει το σεντόνι κι απ΄ την άλλη να σου γυρίζει και τον πισινό.. χώρια ότι σίγουρα θα ροχαλίζει, καθότι ευτραφής.

Η πολυκατοικία για τον Έλληνα και δη αυτόν των αστικών κέντρων, γιατί εμείς εδώ προτιμάμε την μονοκατοικία και την αυτονόμηση, είναι φετίχ, αντιπροσωπεύει κατά έναν μαγικό τρόπο το κράτος, είναι μια μικρογραφία του, μια μινιατούρα.. Εκτός από τον εγκλεισμό του νεοέλληνος στην πολυκατοικία και την συγκατοίκηση με τους άλλους, μια ζωή ψάχνει τον σωστό διαχειριστή και μια ζωή απατάται, περιμένοντας απειλητικά την επόμενη συνέλευση για να τον πάψει και να δώσει σε άλλον την εντολή, χωρίς βέβαια ποτέ να ξεχρεώνει, αλλά μια ζωή πληρώνει τα… κοινόχρηστα(αλλιώς λέγονται, αλλά είπα να φερθώ κόσμια). Βέβαια το κουμάντο στις πολυκατοικίες παλιότερα, αν θυμάστε, το έκαναν οι θυρωροί, αλλά σιγά-σιγά και λόγω περικοπών εξέλιπαν. ΄Ελα όμως που σε αυτή την πολυκατοικία της κεντροδεξιάς επανήλθε και μάλιστα δυναμικώ τω τρόπω ο θεσμός του θυρωρού, και αυτός που τον ενσαρκώνει δεν φαίνεται να αρκείται στα συνήθη καθήκοντά του, αλλά ασκεί και δριμεία κριτική στον διαχειριστή για την κατάσταση που βρήκε(στην πολυκατοικία). Και όχι μόνο αλλά καλεί και τους ενοίκους να προσχωρήσουν στο θυρωρείο του όποτε θέλουν προκειμένου να επιτύχει(ποιος; ο θυρωρός) την συνδιαχείριση του κτιρίου. Πούσαι καημένε Βέγγο, που είχες μετατρέψει το θυρωρείο σε μπακάλικο για να παντρέψεις τις αδερφές σου. Τώρα οι αδερφές πολιτικές ψυχές, δεν θέλουν μόνο την προίκα, θέλουν και γάμο με το ζόρι. ΄Ελα βρε Χαραλάμπη να σε παντρέψουμε δηλαδή… Και να κλωτσάει-επισήμως-ο νυμφίος, ότι και καλά δεν τον θέλω, αλλά να μου το θυμάστε, με τα μυαλά που κουβαλάει αυτός κι όλο του το σόι, στο τέλος θα τον βάλει σώγαμπρο.

Ενώ από την άλλη τους πράσινους φαίνεται να τους ωφέλησε η μετακόμιση που έκαναν προσφάτως, αφήνοντας τον Χαρίλαο Τρικούπη (του «δυστυχώς επτωχεύσαμεν» αν θυμάστε) και πηγαίνοντας στον Ιπποκράτη, που απεδείχθη αρκούντως… ιαματικός. Βέβαια και αυτοί θα έχουν να κάνουν με τον κ. Χεριχέρη, ο οποίος φαίνεται να αναλαμβάνει εργολαβικώς και με αυτανάθεση τη διακοπή ή τουλάχιστο την καθυστέρηση των εργασιών της ανερχόμενης παραπλεύρως δια πράσινης ενεργείας οικοδομής με συντελεστή δόμησης 4,4%. Χώρια δηλαδή που τάβαλε (ο Χεριχέρης) και με το ΚΚΕ, ότι και καλά το χαιδεύει η ΝΔ(τι αμαρτίες είν΄ αυτές κ. Χεριχέρη μου, που παίρνετε; Θα ρίξει φωτιά ο Στάλιν να σας κάψει), δηλαδή; Ξέρετε κάτι που σοβεί, περί παράνομης σχέσης και παρ΄ όλα αυτά θέλετε να προχωρήσετε σε συνοικέσιο; Συγνώμη, αλλά αυτό είναι ανήκουστο δια τα χρηστά ήθη της… πολυκατοικίας. Δηλαδή αν κάνουμε την αναγωγή στο γνωστό ομώνυμο σήριαλ του ΜΕΓΚΑ ο κ. Χεριχέρης ποιος είναι , ο Χαϊκάλης; Βλέπω να εμπνέονται οι σεναριογράφοι των τηλεοπτικών παραγωγών, και να μας προκύπτει σήριαλ την επόμενη σεζόν οικογενειακοπολιτικό, με προεκτάσεις σαπουνόπερας.

Κατά τα άλλα όμως η είδηση έρχεται από την φίλη και γείτονα Ιταλία, όπου πραγματοποίησε επίσημη επίσκεψη για πρώτη φορά ο Μουαμάρ Καντάφι(ναι, και ζει και βασιλεύει). Τον υπεδέχθη ο Σίλβιο με όλες τις τιμές(έτσι είναι οι παλιές δεν ξεχνούν το σαβουάρ-βιβρ, σε αντίθεση με τις καινούργιες, που τάχουν ξεπεράσει κάτι τέτοια). Η ερημίσια αλεπού εμφανώς γερασμένη, αλλά καρφωμένη-στη καρέκλα δεν μπορώ να πω, γιατί συνήθως κάθεται σε μαξιλάρες καταγής-στην εξουσία, κρατάει ανοιχτή μια θέση στο Γκίνες των μακροβιότερων, ζήτησε να στήσει σκηνή για να μείνει(έξις δευτέρα φύσις, σαν τους τσιγγάνους στο Αιγάλεω, που όταν τους έδωσαν κάποτε σπίτια, στήσανε τσαντίρι στο υπνοδωμάτιο),και ο Σίλβιο ανταποκρίθηκε πάραυτα, παραχωρώντας κεντρικό πάρκο της Ρώμης προς τούτο. Ζήτησε κι άλλα(έτσι είναι αυτοί με τα πετρέλαια, απαιτητικοί κι άμα δεν τους ικανοποιήσεις σου κλείνουν τη βάνα κι άντε να κινηθείς μετά), όπως να συναντηθεί με 700 γυναίκες, μεταξύ των οποίων και με αυτή την πρώην μοντέλα που τάχει ο Σίλβιο! Τόχε ξανακάνει παλιότερα στη Γαλλία σε ανάλογη επίσκεψη, είχε ζητήσει 1000 γυναίκες τότε(ε, περνούν τα χρόνια…)… Κι εδώ ακριβώς είναι η μεγάλη και ειδοποιός διαφορά αγαπητοί μου, μεταξύ ημών των χριστιανών και των αλλοθρήσκων μουσουλμάνων. Αυτός μπορεί να ζητάει να συναντηθεί με 700 γυναίκες και νάχει σκηνή σε κεντρικό πάρκο της αιωνίου πόλης, αλλά ο Σίλβιο με μία τάμπλεξε και η γυναίκα του, του έκανε σκηνή… για να μην πω για μας τους ασελέμπριτους(δικός μου επιθετικός προσδιορισμός), που μια ζωή είμαστε δεμένοι από το πόδι σε ένα σκοινί και παλουκωμένοι… Γιατί αν διεκτραγωδήσω το δράμα μας, τα παλούκια που χρειάστηκαν για να στηθεί η σκηνή του Μουαμάρ, δεν θα φτάσουνε.

Τι να πει κανείς δεν υποφέρεται αυτή η ζωή, αλλά σάμπως έχει κι άλλη; Γιαυτό κάνουμε υπομονή και αυτό θα έπρεπε να απαντάμε στην γνωστή και τετριμμένη καθημερινή ερώτηση «τι κάνεις» κι όχι να λέμε από συνήθεια «καλά» λες κι είμαστε κιόλας, υπομονή κάνουμε.

Κατά τα άλλα, εντοπίως, στα αξιοσημείωτα, είχαμε το δειλά-δειλά άνοιγμα του δρόμου προς Νοσοκομείου από τα έργα του βιολογικού, ενώ όλοι, με όσους συνομίλησα τουλάχιστο, στηλίτευσαν την κυκλοφορία κηδειόσημου εναντίον του δημάρχου Βαθέος, με χαρακτηρισμούς που ξεπερνούν τα όρια της ευπρέπειας, που πρέπει να διέπουν τις σχέσεις μας και δη ημών εδώ που είμαστε τρεις κι ο κούκος και δεν έχουμε την πολυτέλεια της ανωνυμίας των μεγάλων πόλεων.

Αυτά τα ολίγα αγαπητοί μου, έτσι για το γαμώτο που λένε, να μην είμαστε απλοί θεατές των εξελίξεων, αλλά να λέμε τη γνώμη μας περί αυτών, άσχετα αν εμείς τη λέμε, εμείς την ακούμε.