Ψηφίστε, σκουπιστείτε, ξαπλώστε στον ήλιο!

Ακούμε διάφορα τούτο τον καιρό, με αφορμή τις ευρωεκλογές, πολλά λένε-λίγα ακούμε και το αυτί μας μένει σε κάποιες φράσεις ή συνθήματα, που μας προξενούν διάφορα συναισθήματα, της τάσης για φασκέλωμα μη εξαιρουμένης ως συναίσθημα. Η μεν κυβερνητικοί προβάλλουν το έργο τους και εγγυώνται για τη συνέχειά του… Αυτό, με δεδομένο το έργο τους, θα μπορούσε να εκληφθεί και ως θράσος, που να επισύρει μέχρι και την ποινή που αναφέρω παραπάνω. Οι του ΠΑΣΟΚ, θέλουν να μας πείσουν ότι ψηφίζοντας για την Ευρώπη, αποφασίζουμε για την Ελλάδα, υποσχόμενοι νέο συμβόλαιο μεθ΄ ημών του λαού δηλαδή, μόνο που έχουμε σιχαθεί σαν λαός να πληρώνουμε και τα συμβολαιογραφικά και τους φόρους κληρονομίας μια ζωή. Αυτά, όσο πιο σύντομα γίνεται, ως προς τους δύο μονομάχους στην άγρια(ούτως ή άλλως) δύση της Ε.Ε. ΄Οσο για τους άλλους, οι μεν βαθείς κόκκινοι, απορρίπτουν την Ε.Ε. αλλά θέλουν να βγάλουν και 3^ο ευρωβουλευτή, για να αυγατίσουν τον προϋπολογισμό του κόμματος, οι δε πιστεύοντες σ΄ αυτήν όχι και τόσο σύριζα, μάλλον κάποιοι κλώνοι, θέλουν να μην πάει ο λαός για μπάνια, αλλά για κάλπη, γιατί προφανώς φοβούνται τους δικούς τους ότι ρέπουν προς την καλοζωία. ΄Οσο για τον χεριχέρη, αυτός είναι στον κόσμο του βυθισμένος, μεταξύ των βιβλίων των ΑδωνοΒελόπουλων και της ιστορικής αλήθειας (όχι αυτής της Ευγενίας).

Το ρεζουμέ εξ όλων αυτών της συγκυρίας, αθροιζομένων και των υπολοίπων, ποιο είναι αγαπητοί μου αναγνώστες; ΄Ότι το πρόβλημα της Ελλάδας τι είναι, πολιτικό, διαχειριστικό ή σοβαρότητας; ΄Όλα αυτά μαζί απαντώ εγώ. Καταρχήν το πρόβλημα έτσι όπως εμφανίζεται από πολιτικής πλευράς και πολιτικών λύσεων είναι σε ένα αδιέξοδο κι ας λένε τα ρηθέντα υπό μεγάλων ανδρών πως «αδιέξοδα στη δημοκρατία δεν υπάρχουν». ΄Όταν φαίνεται πως ο δικομματισμός δεν μπορεί να δώσει λύσεις, αφενός γιατί δοκιμάστηκε και αφετέρου γιατί και οι δύο μονομάχοι κινούνται πάνω στις ίδιες ράγες που έχουν στρωθεί από ξένους ειδικούς επί των σιδηροτροχιών. ΄Όταν εναλλακτική πρόταση δεν υπάρχει, μια και η αριστερά δεν είναι μόνο διχοτομημένη, αλλά και «σκοτωμένη» μεταξύ της, και οι καρατζαφεραίοι κυνηγούν τους ξένους σαν τις μάγισσες με τα σκουπόξυλα, ποια προοπτική βλέπετε εσείς, για να καταλάβω. Αυτά ως προς το πολιτικό μέρος του πράγματος. Ως προς το διαχειριστικό κομμάτι τώρα, έχουμε μια παγιωμένη τα τελευταία χρόνια και τουλάχιστον τα μεταπολιτευτικά κατάσταση, κατά την οποία όποιος βγει στην εξουσία διαχειρίζεται την κοινή μας περιουσία όπως του γουστάρει, δεν δίνει λογαριασμό σε κανένα, αφήνει χρέη στον επόμενο που παραλαμβάνει επί μονίμου βάσεως καμένη γη κι εμείς αρκούμαστε να δρέπουμε καυσόξυλα και να ψηνόμαστε στη σούβλα του δικομματισμού. Η παροιμία περί του ότι «το ξένο είναι πιο γλυκό» βρίσκει την απόλυτη εφαρμογή της στην περίπτωση της διαχείρισης των δημόσιων-κοινών οικονομικών, μόνο που ούτε ξένο είναι το χρήμα, ούτε φυσικά και αστείρευτο. ΄Ετσι έχουμε φτάσει στα πρόθυρα της πτώχευσης, μετά από κοντά έναν αιώνα από τότε που το ανακοίνωσε στεντορεία τη φωνή ο Τρικούπης, ενώ τώρα οι διεθνείς οικονομικοί οργανισμοί το ΄χουν τούμπανο κι οι δικοί μας στο άκουσμα σχίζουν τα ρούχα τους(έχουν τόσα κοστούμια που και να σκίσουν στην πραγματικότητα ένα δεν χάλασε ο κόσμος). Κι έρχεται για μια ακόμα φορά το ΔΝΤ, το οποίο τι είναι, ένας συγχρηματοδοτούμενος από όλα τα κράτη οργανισμός είναι, που γίνεται βραχνάς και φόρτωμα σε όποιο έχει προβλήματα, διαπιστώνει το οικονομικό μας αδιέξοδο, λες και μόνοι μας δεν το βλέπουμε, ορατό δια γυμνού οφθαλμού είναι και όσο πάμε ξεγυμνώνουμε και άλλα μέλη του σώματός μας(σιγά που οι Νεοϋορκέζες κυκλοφορούν με το πάνω του μαγιώ και έγινε θέμα στα δελτία, άμα αρχίσουμε εμείς σε λίγο να κυκλοφορούμε με μόνο το κάτω τι θα πουν;)και τι προτείνει, το ΔΝΤ; Τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου…. Πάγωμα μισθών, ελαστικοποίηση εργασιακών σχέσεων, αναμόρφωση ασφαλιστικού… δηλαδή μια απ΄ τα ίδια. Και δικαίως είπε προχτές ένας στην τηλεόραση «μα αυτά τα μέτρα χρόνια τα προτείνουν, τα παίρνουν οι κυβερνήσεις, οι εργαζόμενοι έχουν φτάσει στο έσχατο σημείο, τι απέδωσαν, ποια ήταν η αποτελεσματικότητά τους;» Και τότε γιατί τα ξαναπροτείνουν; Και τι θα βγάλουν τούτα τα μέτρα κι από ποιους; Από τη μύγα ξύγκι;

΄Αρα, συμπερασματικά αναγνώστη μου τι είν΄ αυτό που θα μας σώσει απ΄ το ψέμα κι από την ντροπή; Τι χρειάζεται σήμερα η χώρα για να βγει από την μιζέρια και την ανυποληψία; ΄Έναν πολιτικό φορέα από τους υπάρχοντες που θα διαδεχτεί τους σημερινούς, υποσχόμενος άλλη πολιτική μακράν της βαρβαρότητος; ΄Η έναν καλό διαχειριστή των δημόσιων οικονομικών, που δεν θα είναι πολιτικός και δεν θα δεσμεύεται ούτε από υποσχέσεις των δικών του, ούτε κι από τις μαλακίες τους; Αν κρίνω από την όλη πολιτική κατάσταση που έχει διαμορφωθεί, και το πώς ψηφίζουν οι ΄Ελληνες τις τελευταίες δύο δεκαετίες, νομίζω ότι αυτό που χρειάζεται είναι ένας καλός λογιστής-οικονομολόγος, σπουδασμένος μεν, ικανός δε, να αναλάβει τη διαχείριση των οικονομικών μας, μια και αυτά είναι που μας καίνε και μας τσουρουφλίζουν όλους. Για τα υπόλοιπα θα βρούμε φαντάζομαι έναν ειδικό για κάθε πόστο. Αν θέλουμε να ελπίζουμε ότι η κατάσταση θα αναστραφεί και δεν θα φτάσουμε στο μη παρέκει(αν δεν είμαστε ήδη και δεν μας το λένε). ΨΗΦΙΣΤΕ ΚΑΤΑ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΚΑΙ ΚΑΤΑ ΠΕΠΟΙΘΗΣΗ. Και μην παρασύρεστε από τα εμβατήρια, περί του ότι «η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει…» κλπ. Αυτά όταν γράφτηκαν υπήρχε λόγος και κλίμα ανάλογο, και ανάταση ψυχική. Μπορεί κανείς να πει σήμερα, με την κατάσταση που επικρατεί και το κλίμα που υφίσταται αν θα μπορούσε να γραφτεί εμβατήριο; Πολύ φοβάμαι ότι πρέπει να καλέσουμε τους Ηπειρώτες με τα κλαρίνα για κανένα μοιρολόϊ.