ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΑΜΕ ΧΩΡΙΣ ΤΟΥΣ ΒΑΡΒΑΡΟΥΣ…

… δεν είναι μια κάποια λύση, εδώ και χρόνια είναι η μόνη μας λύση… σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα ήταν το δίλημμα που συζητήθηκε πολύ τούτες τις μέρες τις προευρωεκλογικές κι αυτό όχι για αυτή καθεαυτή την ουσία του διλήμματος, όσο γιατί κάποιοι παρεξηγήθηκαν από τον χαρακτηρισμό θεωρώντας ότι βρίσκονται στον αντίποδα του σοσιαλισμού, που ήταν ο ένας πόλος του διλήμματος. Και απέναντι στο δίλημμα αντέταξαν έπεα πτερόεντα δια των πλέον διαδεδομένων στην πολιτική πτηνών, επιστρατεύοντας ένα σμήνος παπαγαλάκια πράσινου χρώματος, που δια των τιτιβισμάτων τους τρομοκρατούν τους μικρομεσαίους, που φροντίζει η κυβέρνηση να τους ρίξει προεκλογικά το καναβούρι των υποσχέσεων. Βέβαια οι μικρομεσαίοι κοράκια, κάργιες και άλλα μαυροπούλια βλέπουν καθημερινά, τα παπαγαλάκια τα θεωρούσαν ως τώρα «συναδέλφους» τους, μια και κείνοι κλεισμένοι στο κλουβί της κρίσης είναι....
«Σοσιαλισμός λοιπόν ή βαρβαρότητα»; Και δεν το θέτω ούτε προς επιλογή ούτε περισσότερο προς ψήφιση, διότι η απάντηση θα ήταν εύκολη αν επρόκειτο κανείς να αποφασίσει έτσι απλά και διλημματικά. Διότι ναι μεν σοσιαλισμό θα επέλεγα κι εγώ αλλά ποιόν απ΄ όλους εννοεί ο κ. Γιώργος όταν το θέτει; Διότι από σοσιαλισμούς στα χρόνια που πέρασαν είδαμε μπόλικους, σε σημείο που να μην ξέρουμε από τη Κική και τη Κοκό ποια να διαλέξουμε κατά το ρετρό εκείνο άσμα. Ποιος σοσιαλισμός τίθεται απέναντι από τη βαρβαρότητα την σήμερον αγαπητοί μου αναγνώστες; Ο υπαρκτός πέρασε στην ανυπαρξία, ο τριτοκοσμικός εγκατέλειψε τα εγκόσμια, ο δημοκρατικός εξέπνευσε κάτω από την πίεση του τραπεζικού ασφυκτικού εναγκαλισμού… αναρωτιέμαι αν μας έχει μείνει δείγμα σοσιαλισμού για να το εκθέσουμε ως αντίπαλο δέος στην βαρβαρότητα. Σοκ και δέος επικρατεί στις αγορές του κόσμου και η βαρβαρότητα παγκοσμιοποιείται με ρυθμούς ανεξέλεγκτους....

Από την άλλη εμείς-οι Ευρωπαίοι ας πάω με το κλίμα των ημερών-έχουμε σε δυό βδομάδες να διαλέξουμε τους εκλεκτούς που τα κόμματα επέλεξαν το καθένα για την λίστα του, για την επόμενη πενταετία. Και αφού το ποια Ευρώπη θέλουμε δεν τίθεται ως ερώτημα, μια που η Ευρώπη μια είναι εδώ και τριάντα χρόνια, με τις όποιες βελτιώσεις επήλθαν, το ρίξαμε κι εμείς στα δικά μας, στη γνωστή δοκιμασμένη συνταγή, Καραμανλής ή Παπανδρέου, ποιος είναι ο καταλληλότερος να μας εκπροσωπεί στην Ευρώπη(;). Κολημμένοι με την παράδοση, δεν αλλάζουμε εμείς εύκολα… άμα φιλοσοφήσεις λίγο τα όσα βλέπεις αναγνώστη μου, άμα κλείσεις τα μάτια και περιοριστείς σε ακούσματα, θα νομίσεις ότι βλέπεις αυτή την εκπομπή του ΑΛΦΑ «τη μηχανή του χρόνου»… να επιχειρήσω μια μικρή παράθεση επωνύμων, θα ήταν πλεονασμός γλώσσας… οικογενειοκρατία και τζάκια σε αντίθεση με τις «κεντρικές θερμάνσεις» της Ευρώπης.

Γιατί επιλέγουμε συνεχώς τους «βαρβάρους» θα μου πείτε και δεν προσχωρούμε στον σοσιαλιστικό «παράδεισο» στρίβοντας αριστερά; Γιατί μας μπερδεύουν κι αυτοί, οι μισοί(ε, εντάξει, τα γκάλοπ παίζουν) είναι υπέρ της Ευρώπης, οι άλλοι μισοί κατά. Τώρα βέβαια υπάρχει ένα θέμα, για το πώς μπορείς να καλείς κάποιον να σε ψηφίσει για κάτι που απορρίπτεις εκ προοιμίου. Τιμιότερο θα ήταν να καλείς σε αποχή ή σε λευκό ας πούμε. Τέλος πάντων να μην σας κουράζω με βαθυστόχαστες αναλύσεις… το ερώτημα «τι θα κάναμε χωρίς βαρβάρους» είναι υπαρκτό και πρέπει να αποφασίσουμε όχι μεταξύ σοσιαλισμού ή βαρβαρότητος, ούτε μεταξύ πρασίνων ή μπλέ παπαγαλακίων, αλλά αν η βάρβαροι αποτελούν μια κάποια ή τη μόνη λύση!