Αγαθονήσια… κι εξυπνάκηδες

Η μοίρα αυτών των κατοικημένων βραχονησίδων διαχρονικά ήταν, εκτός των κατοίκων τους, που είχαν επιλέξει την απομόνωσή τους ή ακολουθούσαν τη μοίρα τους(τη δική τους και της ιδιαίτερης πατρίδας τους), η φιλοξενία διωκόμενων, προσφύγων, κυνηγημένων ή απελπισμένων Κι αυτό που συμβαίνει σε καθημερινή βάση τα τελευταία χρόνια κι εδώ σε μας αλλά και στα γειτονικά νησιά, δεν είναι πια καν είδηση....

Από την άλλη είναι γνωστή η τακτική των στρατηγών της Τουρκίας, βάσει του προ αμνημονεύτων ετών εκπονημένου επεκτατικού σχεδίου, να βαφτίζουν δικά τους διάφορα νησιά κατά καιρούς, να τους δίνουν τουρκικά ονόματα, να μπήγουν πάνω τους σημαίες και εγκάθετους για τη λήψη τηλεοπτικών πλάνων και άλλα πολλά πλάνα(με την έννοια της πλάνης), χτίζοντας ένα οικοδόμημα, που σχετίζεται με προαιώνιους πόθους και σύγχρονους στόχους.

Αυτό όμως που διάβασα χτες και αφορά το πολύπαθο Αγαθονήσι, είναι για να γελάς, αλλά δεν μπορεί το θράσος να αποτελέσει σε καμιά περίπτωση ανέκδοτο ούτε καν το συντομότερο. Το Τουρκικό υπουργείο εξωτερικών δια στόματος του νέου του υπουργού που λέγεται συμπτωματικά Νταβούτογλου(με μια αναγωγή σε τίτλο του «Ντα…. σας μένει το Βούτογλου)και είπε το εξής «θεόκουφο»(έστω Αλλάχ-όκουφο)… ότι η Ελλάδα εποικίζει το…. Αγαθονήσι!!!(όσα και να βάλεις δεν φτάνουν). Και βέβαια εννοεί τους πρόσφυγες που βγαίνουν καθημερινά στο μικρονήσι δημιουργώντας μύρια όσα προβλήματα στους ελάχιστους ντόπιους, που έχουν να ισορροπήσουν μεταξύ της φτώχειας και της έλλειψης υποδομών και των συναισθημάτων τους. Από πού έρχονται οι έποικοι βέβαια είναι γνωστό, από τις απέναντι ακτές, που και πάλι συμπτωματικά ανήκουν στην Τουρκία! Και πώς έρχονται από απέναντι όλοι αυτοί οι απελπισμένοι άνθρωποι; Μέσω κυκλωμάτων που δρουν ανενόχλητα εντελώς συμπτωματικά κι αυτά στην Τουρκία. Συγνώμη, αλλά υπάρχει λύση που είναι και προς το συμφέρον της γείτονος(τρομάρα της). Να ελέγξει το κύμα των μετακινούμενων προσφύγων, για να πάψει ο εποικισμός του Αγαθονησίου. Κι όλα αυτά βέβαια στα πλαίσια «ανακήρυξης» νησιών και βραχονησίδων ως γκρίζων ζωνών, σε μια αέναη διαδικασία εγγραφής υποθηκών σε μια θάλασσα που θα έπρεπε να ενώνει, αλλά συνεχίζει να χωρίζει και να δημιουργεί πλαστές εντάσεις ανάμεσα στους δύο λαούς, για να αυξάνουν οι στρατηγοί τα μεταλλίκια πάνω από τον αριστερό τους μαστό, αντί να τοποθετούν άνθη λεμονιάς. Κι ας αντιληφθούν κάποτε όλοι ένθεν-κακείθεν του Αιγαίου ότι οι νησιώτες μπορεί να είμαστε καλοί κ ΄αγαθοί, μπορεί το νησί να ονομάζεται Αγαθονήσι, αλλά χαζοί δεν είμαστε.

.