Κάτω από την Ακρόπολη...

...πρώτα όμως δύο φωτογραφίες σημερινές από το νησί, για τους νοσταλγούς του κυρίως... ο βοριάς που δέρνει την προβλήτα από ψηλά...
...κι ένα μικρό δείγμα από τα αγριολούλουδα, που έχουν κατακλύσει την όμορφη σαμιώτικη φύση.... Και πάμε παρακάτω...

Για όποιον παρακολούθησε χτες βράδυ την εκπομπή «ΠΑΜΕ ΠΑΚΕΤΟ» στον Άλφα, που παρουσιάζει αυτό το ποιοτικό μανουλοκατασκεύασμα η Βίκυ Χατζηβασιλείου, την ιστορία με αυτή την γυναίκα(που θάπρεπε να είναι)-σύμβολο, μια πρώην καθαρίστρια του Δήμου Αθηναίων, που εδώ και 13 χρόνια στήνει κάθε μέρα τραπεζάκι έξω από την Ακρόπολη(όπου μένει κιόλας, στα Αναφιώτικα) και συλλέγει υπογραφές για την επιστροφή των κλεμμένων μαρμάρων του Παρθενώνα, αν δεν δάκρυσε… τι να του πω. Κι αυτή την έμπνευση, την ιδέα της την εμφύσησε χωρίς να το καταλάβει, μόνο με την αύρα της, η μεγάλη Μελίνα(είναι αυτό που λέμε όταν ο πολιτικός και πνευματικός ηγέτης εμπνέει τους πολίτες), όταν της είπε τη μεγάλη κουβέντα: «έχεις δύο προνόμια, να μένεις δίπλα στην Ακρόπολη και να μεγαλώνεις 4 παιδιά…» . Αυτή η γυναίκα, αυτά τα χρόνια έχει γεμίσει 6 βιβλία με υπογραφές μόνο ξένων επισκεπτών της Ακρόπολης, γύρω στις 37.000 υπογραφές και τα παρέδωσε στο υπουργείο Πολιτισμού(ώχ!) για να χρησιμοποιηθούν στην απαίτηση για επιστροφή των μαρμάρων στον ιερό χώρο τους. Κι αυτή η γυναίκα για να μπει στη Ακρόπολη ως τώρα πληρώνει εισιτήριο(!!!), κι ευτυχώς βρέθηκε ένας άλλος «τρελός» με την αρχαία μας κληρονομιά και μεσολάβησε να της εξασφαλίσει μια κάρτα ελευθέρας. Πόσο αντίκτυπο έχει αυτό το έργο ζωής αυτής της γυναίκας στο κοινωνικό σώμα; Ο Πρόεδρος της έστειλε ένα ευχαριστήριο γράμμα για την προσφορά της σε αυτή την εθνική, με κάθε έννοια, υπόθεση, και τα παιδιά ενός σχολείου-εδώ είναι η διαφορά των γενεών ή αν θέλετε η αθωότητα απέναντι στην «ενοχή» μας-όταν έμαθαν τον αγώνα της, μάζεψαν λεφτά για να της εξασφαλίσουν μια μετάβαση στο Βρετανικό Μουσείο να δει τα μάρμαρα, για τα οποία αγωνίζεται. Την ανάρτηση αυτή την αφιερώνω στη μνήμη της Μελίνας, που 15 χρόνια τώρα συνεχίζει να εμπνέει όσους θέλουν να εμπνευστούν, που 15 χρόνια μετά την φυσική της αναχώρηση, το πνεύμα της πλανιέται πάνω από αυτή τη χώρα, από την Ακρόπολη μέχρι το τελευταίο άκρο της. ΄Ετσι, αν το θέλετε, και σαν μέτρο σύγκρισης ηγετών και εποχών.

-΄Οση η διάρκεια μια κύησης χρειάστηκαν Παπανδρέου και Σημίτης για να συναντηθούν και να μιλήσουν ντεμέκ για το ΠΑΣΟΚ και τις πολιτικές εξελίξεις, όπου επιβεβαιώθηκε η εκτίμηση που τρέφει ο πρόεδρος στον πρώην πρωθυπουργό(τώρα τα αμολάς τα μέλια, που δεν έχει μύγες) κι εκείνος ότι πάντα ενδιαφέρεται και εργάζεται για το ΠΑΣΟΚ(θα μου επιτρέψετε να πω ότι για το ΠΑΣΟΚ δεν δουλεύατε ούτε όσα χρόνια ήσασταν πρωθυπουργός, πόσο μάλλον τώρα). Το αντικείμενο της συζήτησης φυσικά η θέση του επικεφαλής του ευρωψηφοδελτίου. Κάτι που φυσικά απέρριψε ο πρώην, γιατί αυτές είναι κινήσεις που γίνονται στην Ευρώπη, με την επάνοδο πρώην πρωθυπουργών και προέδρων, να τίθενται επικεφαλής ψηφοδελτίων, αλλά εδώ δεν συνηθίζεται. Εδώ αν κάποιος χρηματίσει πρόεδρος του πιο ασήμαντου οργανισμού δεν ξαναγυρίζει ούτε στη δουλειά του, το παίζει πολιτευάμενος μια ζωή. Είπαμε, (λέει ο Σημίτης) σας έβαλα στην ΟΝΕ και στην ζώνη του Ευρώ, αλλά δεν πάει να πει ότι θα γίνω και φωτεινή επιγραφή στο μαγαζί. Προσωπικά, αν με ρωτήσετε, ο μέχρι τώρα ρόλος του στο περιθώριο, με κάτι ψιλοσυνεντεύξεις και ομιλίες κάπου-κάπου, με ικανοποιεί απόλυτα.

Κάθε μέρα σχεδόν «σηκώνεται» κι ένα ΑΤΜ(μεταφράζεται σε Αυτόματη Ταμειακή Μηχανή και όχι ΑΤιΜο χρήμα)τελευταία, έχει γίνει πλέον μόδα. Δεν νοείται ληστής που να σέβεται τον εαυτό του και το επάγγελμα και να μην έχει σηκώσει ένα ΑΤΜ, έστω και «συρτό»(άλλο το καλαματιανό). Και δώστου να ψάχνουν οι τηλε-ντετέκτιβ πώς, τινι τρόπω έγινε η μεταφορά του μηχανήματος. Και δώστου να μας δείχνει η κάμερα τις χαρακιές επί του πεζοδρομίου, την τροχιά που διέγραψε το μηχάνημα μέχρι της φορτώσεώς του επί του φορτηγού. Και να η ερώτηση συνέχεια του Παπαδάκη: «Το φορτηγό είχε πάνω και παπαγαλάκι, διότι πώς το σηκώσανε τόσο βάρος». Ε, καλά γίνεται και χειρωνακτικά, αρκεί κανείς νάχει μπράτσα και χέρια μπόλικα. Αλλά αυτή η εμμονή, αν είχε παπαγαλάκι το φορτηγό, είναι κατάλοιπο στους δημοσιογράφους, τους έχει μείνει από το δικό τους επάγγελμα, όπου ενδημεί το είδος των παπαγαλακίων. Τέλος πάντων. Στο θέμα μας… Αυτό που κανείς δεν εξέτασε, όχι τόσο δημοσιογραφικά, αλλά περισσότερο ψυχολογικά, είναι γιατί η ροπή αυτή προς την αφαίρεση ΑΤΜ. Εγώ δύο εξηγήσεις βρίσκω, πέραν του ότι τα μηχανήματα αυτά έχουν στα σωθικά τους ένα καλό ποσό συνήθως, αναλόγως τις αναλήψεις που έχουν προηγηθεί κατά τη διάρκεια της ημέρας. Η μία εξήγηση ανάγεται στη σφαίρα της εκδίκησης κατά των τραπεζών που έχουν τα λεφτά και δεν τα δίνουν, που πήραν τις ενισχύσεις και τις καταχώνιασαν στα χρηματοκιβώτιά τους. Η άλλη είναι το βαθύτερο ψυχικό φετίχ του Έλληνα, που έχει μάθει να σηκώνει τα οικονομικά βάρη… δεν ξέρω αν με αντιλαμβάνεστε, αλλά όταν μάθεις μια ζωή να σηκώνεις βάρη όταν φτάσεις στο εύκολο χρήμα της κλοπής και της ληστείας, δεν μπορείς να το καρπωθείς έτσι ελαφρά τη χείρα, θέλεις να έχει ένα ζόρι, να ζορίσεις λίγο τη μέση σου. Πάντως με τη συχνότητα «σηκώματος» ΑΤΜ τελευταία, σε λίγο τα ΑΤΜ οι τράπεζες θα τα μαζεύουν σαν τα καροτσάκια των σούπερ-μάρκετ από τις γωνίες.