Πικρές αλήθειες

Το χτες «φωτίζει» το σήμερα

Του Παύλου Θ. Κάγιου kagios@dolnet.gr
ΓΙΑΤΙ ΑΡΑΓΕ δεν καταφέρνουμε ούτε, καν, να αυτοκτονήσουμε;
Γιατί η κόλαση δεν είναι οι άλλοι, αλλά εμείς. Κι αυτό θα συνεχίζεται όσο αρνούμαστε να δούμε ποιες είναι οι ρίζες μας, ποιο ήταν το χτες της φυλής μας, ποιες οι προσωπικές, οικογενειακές, καταβολές μας.
Λέμε ότι ζούμε σε μια εποχή «μη μνήμης». Αλλά αυτό δεν προέκυψε ουρανοκατέβατα. Μεθοδεύτηκε- συνειδητά ή ασυνείδητα- από όλες, σχεδόν, τις κυβερνήσεις μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο μέχρι σήμερα.
Στην καθημερινή μας ζωή- γκρεμίζοντας και ισοπεδώνοντας οτιδήποτε γύρω μας θα μπορούσε να θύμιζε το χτες και να το «έδενε» με το σήμερα. Στη νοοτροπία - να γίνουμε «Ευρωπαίοι», να πάψουμε να είμαστε χωριάτες. Στην οικονομία- να αποκατασταθούμε υλικά όλοι, που έγινε μόνο απληστία «να αρπάξουμε, να αρπάξουμε, να αρπάξουμε». Αν σήμερα έχουμε επιτέλους χορτάσει κι αν μας έχει μείνει λίγο θυμητικό, ίσως να υπάρχει, ακόμα, ευκαιρία να στρέψουμε το βλέμμα μας στο χτες, να δούμε το παρελθόν μας για να σταθούμε πιο ισορροπημένοι στο σήμερα. Και πού ξέρεις, αυτό ίσως να καταφέρει και να μας εξανθρωπίσει... Και το ελληνικό σινεμά, αφού πέρασε δεκαετίες απαξίωσης- ΄70, ΄80- από το πλατύ κοινό, έχει μπει την τελευταία 15ετία σε τροχιά αποκατάστασης της σχέσης του με το μεγάλο κοινό. Μοιάζει κι αυτό σαν την ελληνική κοινωνία που «απαρνήθηκε» το χτες. Αλλά, ως γνωστόν, είμαστε φυλή με νοοτροπία «ή του ύψους ή τους βάθους». Κάτι που εκφράζεται και στο μεγαλύτερο μέρος του σημερινού ελληνικού κινηματογράφου που σήμερα βρίσκει αποδοχή από το πλατύ κοινό με μεγάλες εμπορικές επιτυχίες. Εντάξει. Το είδαμε κι αυτό. Πάμε παρακάτω. Ή μάλλον ας πάμε πιο πίσω αν θέλουμε να δούμε ποιοι είμαστε αληθινά ως φυλή, ως υπάρξεις με καταγωγή και μνήμη. Και οι ιστορίες ορισμένων ταινιών που γυρίστηκαν ή γυρίζονται τώρα και θα τις δούμε μετά το φθινόπωρο προσπαθούν να ψάξουν προς αυτή τη μεριά της μνήμης... Όπως η «Σκόνη του χρόνου» του Θόδωρου Αγγελόπουλου, το «Ψυχή βαθιά» του Παντελή Βούλγαρη, το «Σκλάβοι στα δεσμά τους» του Τώνη Λυκουρέση, η «Αθανασία» του Παναγιώτη Καρκανεβάτου...

Είναι από τις λίγες φορές, που ένα άρθρο με εκφράζει τόσο όσο αυτό του κ.Παύλου Κάγιου και θέλω να το μοιραστώ μαζί σας(από τα χτεσινά ΝΕΑ). ΄Ανευ ουδενός σχολίου, αλλά τα δικά σας δεκτά.