Πάλι τα ίδια με τις φωτιές;

Ο καμένος τη φωτιά τη φοβάται, αντίθετα από τον βρεγμένο με το νερό. Κι εμείς εδώ σαυτό τον τόπο έχουμε κάθε λόγο να ανησυχούμε καλοκαιριάτικα όταν ακούμε σειρήνες. ΄Ετσι και χτές το απόγευμα. ΄Οταν μια φωτιά ξεσπάει στις 8 το βράδυ, το σούρουπο, λίγο πριν πέσει το σκοτάδι, που τα εναέρια μέσα δεν μπορούν να ενεργήσουν, όταν φυσάει τα βοριαδάκι, όλο και πάει το μυαλό σου στο κακό. Γιατί κι εκείνη η καταστροφική το 2000, ξεκίνησε την ίδια ώρα, δεν της δόθηκε η δέουσα προσοχή, θεωρήθηκε σαν πυρκαγιά ρουτίνας και μας διέλυσε τον τόπο και τη ζωή για δεκαετίες. Ευτυχώς υπάρχει τώρα μια σωρευμένη εμπειρία, ευτυχώς έχει αναπτυχθεί ένα όχι μόνο μεγάλο, αλλά-κι αυτό έχει σημασία-εκπαιδευμένο και οργανωμένο με μέσα-εθελοντικό κίνημα, ευτυχώς τα αντανακλαστικά της κοινωνίας είναι σε καλή κατάσταση και όλα συντείνουν...
...στο να μην βλέπουμε εικόνες σαν αυτές ή αν τις βλέπουμε να είναι για πολύ λίγο. ΄Ολοι τα μάτια μας ανοιχτά συμπατριώτες, γιατί σε αντίθεση με τους απαισιόδοξους που βλέπουν το νησί μισοκαμένο, εγώ θα πω ότι έχουμε ακόμη τόσο πράσινο, όσο δεν φανταζόμαστε ίσως, ο τόπος μας είναι ευλογημένος και αποκαθίστανται γρήγορα οι καταστροφές, γιαυτό και το μόνο που δεν προσφέρεται είναι ο εφησυχασμός. Γρηγορείτε!!!