Νεανικός έρωτας!

΄Οταν διαδραματίζονταν τα γεγονότα στη Νομική και το Πολυτεχνείο, ήμουν στρατευμένος στη Πάτρα και μπορώ να πω ότι δεν είχαμε ιδέα τι γινόταν "έξω". Πρωτοπληροφορήθηκα για όλα αυτά μια εβδομάδα μετά όταν πήρα την πρώτη μου άδεια και αντί για τη Σάμο ξαναβρέθηκα στο στρατόπεδο, αφού την είσοδο του αεροδρομίου Ελληνικού είχαν φράξει οι ερπύστριες των τάνκ, μια που ο Ιωαννίδης(γνωστός και ως Αρσακειάς) "ανέτρεψε" τον Παπαδόπουλο, προκειμένου να ολοκληρώσει το κοινό θεάρεστο έργο τους. Αργότερα, πάντα στο στράτευμα είχα την "τύχη" να γνωρίσω από κοντά το άρμα που μπήκε από την πύλη του Πολυτεχνείου, καταπατώντας "σιδηρικά, κορμιά κι ελάσματα" όπως λέει ο ποιητής. ΄Ηταν μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας, σε ένα στρατόπεδο έξω από το Διδυμότειχο(εκεί ήμουν κι εγώ).

Αυτό που από την αρχή ήθελα και θλιβόμουν με όσα γίνονταν και γίνονται ήταν να μην γίνεται υπερεκμετάλλευση της μέρας, γιατί εξαιτίας αυτής της "διαχείρισης' την "στεγνώσαμε" από το νόημά της και την κάναμε...επέτειο! Κι επειδή ακούω πάλι αυτές τις μέρες πολλά, ναι μεν "ψωμί-παιδεία-ελευθερία", αλλά το σήμερα μπορεί να συγκριθεί με το τότε, σας παρακαλώ. Είναι κάποιες συγκυρίες, είναι κάποιοι αγώνες, που δεν έγιναν για να συγκριθούν, είναι ασύγκριτοι, είναι για να μένουν στη μνήμη κι από κει εύκολα να περνάνε στην καρδιά. Το Πολυτεχνείο ήταν νεανικός, νεολαιίστικος έρωτας, δεν έχει να κάνει ούτε με συμβίωση, ούτε με γάμο, ούτε πολύ περισσότερο με ...αγοραίο έρωτα... Γιαυτό και ο Τσακνής το φωνάζει καθαρά: "...κι αυτοί που μας προδώσανε ανέραστοι να μείνουν... κουφάλες δεν ξοφλήσαμε, αυτό έχω μόνο να τους πω, τα όνειρα των ερασ΄τών δεν σβήνουν..."

Και του χρόνου

Υ.Γ. Η φωτογραφία είναι από τον πίνακα στο ισόγειο της Νομαρχίας Σάμου, που επιμελήθηκε η Κούλα Καραμηνά, της γενιάς μου και αυτής του Πολυτεχνείου, όπως τη λένε.